Romuald Gelles (ur. 15 stycznia 1941 w Wołczkowcach) – polski historyk, specjalizujący się w historii najnowszej i historii Niemiec.

Pełnił funkcję Przewodniczącego Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej województwa wrocławskiego.

Historia powstania i działalności izby pamięci opisana przez Stowarzyszenie Pamięci Zesłańców Sybiru dostępna pod adresem: https://www.pamiecsybiru.wroclaw.pl/index.php?spid=3

Arnold Zajder był studentem filologii polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego w drugiej połowie lat 80., aktywnie zaangażowanym w działalność opozycyjną i studencką.
W październiku 1988 r. znalazł się w gronie głównych organizatorów bojkotu zajęć w Studium Wojskowym UWr., będącego częścią ogólnopolskiej akcji protestacyjnej studentów przeciw obowiązkowi szkolenia wojskowego i jego indoktrynacyjnemu charakterowi. Wraz z Grzegorzem Braunem, Tomaszem Kontkiem i Martą Morawiecką reprezentował studentów podczas wieców i rozmów z władzami uczelni. Wszedł także w skład Rady Kompanii – grupy kierującej akcją protestacyjną na miejscu. Według relacji Tomasza Kontka nie był on członkiem NZS.
23 października 1988 r. został wybrany do wspólnej reprezentacji ośrodków akademickich z Wrocławia, Warszawy i Krakowa, prowadzącej rozmowy z Ministerstwem Edukacji Narodowej i Ministerstwem Obrony Narodowej. Wraz z Braunem i Kontkiem najaktywniej koordynował działania nie tylko na Uniwersytecie Wrocławskim, ale także na innych wrocławskich uczelniach.
W 1989 r., po nieudanych wyborach do samorządu studenckiego (niska frekwencja uniemożliwiła powstanie uprawomocnionych władz), rektor UWr. powołał Komisję ds. Samorządu, która miała pełnić funkcję Zgromadzenia Ogólnego do czasu nowych wyborów. Jej przewodniczącym został Arnold Zajder, a jego zastępcami Paweł Skrzywanek i Tomasz Głowiński. Funkcja ta dawała mu formalny mandat reprezentanta społeczności studenckiej wobec władz uczelni.
Arnold Zajder zapisał się w historii Uniwersytetu Wrocławskiego jako jeden z liderów pokolenia studentów końca lat 80., którzy poprzez akcje protestacyjne i działalność organizacyjną przyczyniali się do demokratyzacji życia akademickiego oraz stopniowego ograniczania narzuconych przez władze PRL form kontroli nad młodzieżą akademicką.

1984–1991 w NZS UWr, 1985–1988 członek podziemnego Zarządu Uniwersyteckiego, 1984–1989 działacz SW. 1984–1989 wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany. 1984–1989 drukarz i kolporter podziemnych pism, książek oraz ulotek SW i NZS, organizator podziemnych punktów poligraficznych. 1985–1989 współtwórca Radia NZS, współpraca z SW, gł. w dostawach sprzętu, późn. spiker Radia SW. 1985–1987 w jego pokoju w Domu Studenckim Wagant liczne spotkania działaczy studenckich. 1986–1987 organizator i kierownik podziemnej Oficyny Wydawniczej NZS UWr Universitas. 1986 uczestnik akcji „Uwolnić Frasyniuka”. 1986–1989 współpracownik redakcji podziemnego pisma „Solidarność Dolnośląska”. 1986–1989 uczestnik happeningów Pomarańczowej Alternatywy we Wrocławiu. 10 I 1987 uczestnik II KZD NZS w Warszawie. VI 1987 twórca transparentu NZS UWr na pielgrzymkę papieską w Gdańsku. 1987–1989 redaktor podziemnego pisma NZS UWr „Akces”, 1988–1989 drukarz i redaktor „Komunikatu” NZS UWr. 1988–1989 wydawca „Kontry”. 1988–1989 jeden z organizatorów audycji Radia „Solidarność”.
6–7 V 1988 współorganizator i uczestnik strajku w Instytucie Filologii Polskiej UWr, V 1989 uczestnik strajków studenckich na UWr. 1988–1989 współpracownik pisma studenckiego „Goniec” i redaktor „Kontry”.
VI 1989 współorganizator Obozu Żywego Protestu we Wrocławiu. 1989 członek Rady Oddziału SW Dolny Śląsk. 1990–1994 w KLD, członek władz krajowych. 1991–1995 dyr. generalny/prezes zarządu w Radiu Eska we Wrocławiu, 1995–2003 właściciel firmy Berg Wrocław, od 2004 podwykonawca firmy GLS SA. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2010).

1978–1980 jako uczeń SP nr 66 tamże oraz XI LO tamże uczestnik akcji malowania napisów na murach i rozklejania plakatów. III 1980 kolporter ulotek dot. bojkotu wyborów do Sejmu PRL i Rad Narodowych oraz (VIII 1980) informujących o strajkach na Wybrzeżu. Uczestnik grupy samokształceniowej korzystającej z wydawnictw przedwojennych i emigracyjnych. Jesienią 1980 współpracował z Uczniowskim Komitetem Odnowy Społecznej we Wrocławiu.

Po 13 XII 1981 kolporter prasy podziemnej, drukarz, uczestnik akcji ulotkowych i malowania napisów na murach oraz tzw. cichych przerw we wrocławskich szkołach średnich. V 1982 współzałożyciel Polskiej Niezależnej Organizacji Młodzieżowej we Wrocławiu, do XII 1983 przew. Generalnego Prezydium PNOM. XII 1982 – X 1984 redaktor nacz. podziemnego pisma „Młodzież”. Do XII 1983 uczestnik manifestacji organizowanych przez RKS Dolny Śląsk i SW, współpracownik SW. III – XII 1983 organizator (we współpracy z SW) szkoleń drukarskich dla młodzieżowych zespołów poligraficznych. 1983 współzałożyciel (z Bohdanem Błażewiczem) podziemnego Wydawnictwa im. Grzegorza Przemyka. 8 XII 1983 zatrzymany przez SB; do II 1984 kilkakrotnie wzywany i przesłuchiwany (sprawę umorzono). 1984–1990 student Wydz. Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego. 1984–1985 wzywany przez SB na przesłuchania. XI 1985–1991 członek NZS, 1985–1987 członek redakcji podziemnego pisma NZS „CDN”, 1989–1991 współpracownik pisma NZS „23” (d. „CDN”). V 1988 i V 1989 uczestnik strajków studenckich na UWr.

IV 1989 współorganizator tury Nadzwyczajnego Zjazdu Delegatów NZS we Wrocławiu. Od IV 1989 członek Komisji Wydz. i delegat na Uniwersyteckie Zgromadzenie Delegatów NZS UWr. 1989–1990 publikował w piśmie NZS Wydz. Prawa i Administracji UWr. „Bez Apelacji” oraz w „Studenckim Tygodniku Autonomicznym Niezależnym STAN”. 1989–1990 rzecznik Inicjatywy Społecznej „Wolne Wybory Teraz” na terenie Dolnego Śląska. 1990–1992 autor w „Colloquium” (NZS). 1990–1991 członek KKK. NZS oraz delegat na VI i VII KZD NZS. Od lat 90. organizator wielu inicjatyw, poświęconych upamiętnianiu działalności NZS we Wrocławiu oraz edukacji historycznej. 1990–1991 pracownik Działu Sprzedaży WSS Społem–Północ Wrocław, 1991–1992 własna działalność gospodarcza, 1993–1995 redaktor nacz. „Miesięcznika Akademickiego Maska”, 1995–2003 wicedyr. ds. administracyjnych Fundacji Kultury Akademickiej Universitas we Wrocławiu. 2003–2011 wiceprezes Zarządu Kancelarii Doradczej Euro-Infor tamże, 2012–2017 wiceprezes Zarządu Stadion Catering sp. z o. o. tamże, od 2017 dyr. administracyjny.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2010) oraz uhonorowany przez ZR „S” Dolny Śląsk Medalem XXX-lecia Solidarności (2010).

Student UWr; od 1982 działacz NZS, bard środowiska akademickiego we Wrocławiu, od 1986 członek nieformalnego samorzadu Dwunastka, organizator happeningów, 1994-2002 członek Rady Miejskiej Wrocławia, 1998-2002 dyrektor Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu, organizator koncertów i festiwali muzycznych.

Paweł Jakub Kocięba-Żabski (ur. 24 marca 1964 we Wrocławiu) – działacz wrocławskiej opozycji antykomunistycznej, dziennikarz i kolporter prasy podziemnej (m.in. „Tygodnika Mazowsze”; był też dziennikarzem i wydawcą „Gazety Akademickiej”), później polityk ROAD, Unii Demokratycznej, Unii Wolności i Platformy Obywatelskiej, dziennikarz, m.in. „Dziennika Dolnośląskiego” i dolnośląskiej mutacji „Gazety Wyborczej”, a także były radny miasta Wrocławia.

Urodzony 7 marca 1939 r., doktor historii, działacz opozycji demokratycznej. W 1989 r. przewodniczący Wrocławskiego Komitetu Obywatelskiego "Solidarność". Rok później obiją funkcję Dyrektora Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, którą pełni do dziś.

Reprezentacyjne barokowe pomieszczenie nowego gmachu nazwane na cześć fundatora Uniwersytetu Cesarza rzymskiego Leopolda I. Dekoracje stiukowe wykonał Albrecht Siegwitz, freski Johann Christoph Handke a rzeźby drewniane Krzyszrof Hollandt. w latach 2015 - 2018 przeprowadzono gruntowną renowację auli.

filologa, reżysera, menadżera związanego z wrocławskimi teatrami. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych reżyserował spektalke w Teatrze Współczesnym i Wędrującym.

1987 r. -Dyrektor Organizacyjny Międzynarodowego Festiwalu Teatru Otwartego we Wrocławiu.

189 - 1993 - Dyrektor Organizacyjny Międzynarodowego Festiwalu Polskich
Sztuk Współczesnych.

1999 - 2004 Dyrektor Teatru Telewizji, 1997 - 2002 Prezes Stowarzyszenia Dyrektorów Teatrów, 2003 - 2005 Wiceprezes Unii Polskich Teatrów.

Urodzony 9 października 1921 r. w Radomsku zmarł 24 kwietnia 2014 r. we Wrocławiu. Poeta, dramaturg i prozaik polski.
W latach 1943-1944 walczył w oddziałach partyzanckich AK.

Debiutował w 1947 r. tomem poetyckim Niepokój. W 1968 r. zamieszkał we Wrocławiu. Doktor honoris causan (Wrocław, Katowice, Opole, Kraków); honorowy obywatel Wrocławia, Gliwic i Karpacza.

Urodzony 29 czerwca 1936 r w miejscowości Mokrsk Dolny. W 1958 r. ukończył polonistykę w 1958 r. w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, w 1962 r. doktoryzował się na podstawie rozprawy Cypriana Norwida: teatr bez teatru wyd. 1971 a cztery lata później habilitował się z historii Teatru.

Debiutował jako reżyser w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku 1962 r. W 1967 r. został kierownikiem artystycznym Teatru im. Osterwy w Lublinie a od 1972 r. był Dyrektorem naczelnym Teatru.

W latach 1974 - 1984 prowadził Teatr Współczesny im. Wiercińskiego we Wrocławiu, w latach 70. i 80. wykładał na PWST i Uniwersytecie Wrocławskim. W 1985 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych.

Urodzony 21 maja 1930 r. w miejscowości Susiec k. Tomaszowa Lubelskiego. W 1956 r. ukończył Wydział Reżyserii PWSF w Łodzi. Jako reżyser debiutował w 1961 r. filmem "Historia żółtej ciżemki", za Film "Sami Swoi" z 1967 r. otrzymał w 2015 r. tytuł Honorowego Obywatela Dolnego Śląska przyznany przez Sejmik Województwa Dolnośląskiego.

Urodził się 1 sierpnia 1909 roku w Tarnowie, zmarł w 1982 r. we Wrocławiu. Zadebiutował powieścią "Zaklęte Rewiry" w których opisał swoje przeżycia z okresu pracy w Grand Hotelu w Krakowie. Po wojnie kontynuował działalność literacką pisząc opowiadania i reportaże, których spora część dotyczyła Ziem Odzyskanych. Od 1957 r. mieszkał we Wrocławiu.

Urodzona 29 stycznia 1962 r. w Sulechówku, polska pisarka laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za 2018 r.
Laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 2018, dwukrotna laureatka Nagrody Literackiej Nike. Za powieść "Bieguni" otrzymała Nagrodę Bookera.
Książki Tokarczuk przetłumaczono na 40 języków w 2019 r. przyznano jej Tytuł Honorowego Obywatela Wrocławia.

Pełnił funkcję zastępcy dyrektora Operetki Wrocławskiej w latach 1984 - 1990. A w latach 1994 - 2002 był dyrektorem naczelnym i artystycznym Teatru Muzycznego - Operetka Wrocławska.

Dyrektor Klubu Muzyki i Literatury we Wrocławiu w latach 1963 - 2010 r.

Studiował skrzypce i dyrygenturę na Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Studiował też na Międzynarodowej Akademii Bachowskiej w Krakowie.

Regularnie koncertuje w Polsce i Europie występując w wielu znanych miejscach (BBC Philharmonic Manchester). Występował z Ewą Podles, Angelą Marambio, Gewendolyn Bradley, Shlomo Mintz, Rachel Barton Pine, Zdzisław Preisner, Grzegorz Turnau.

W latach 1993 - 1996 występował z swoją orkiestrą kameralną "Giovanni Virtuosi" .

W 1998 zdobył II nagrodę i nagrodę specjalną Orkiestry Filharmonii Białostockiej dla najlepszego uczestnika konkursu na Ogólnopolskim Przeglądzie Młodych Dyrygentów im. Witolda Lutosławskiego w Białymstoku.

1999 r. - laureat 6. Międzynarodowego Konkursu Dyrygentów im. Grzegorza Fitelberga w Katowicach. W tym samym roku dyrygował spektalem "La serva padrona" w Operze Wrocławskiej.

2008 r. - zwycięzca na Concurso International de Direccion de la Orquesta de Cadaques w Hiszpanii.

Polityk, działaczka kulturalna. Absolwentka Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu.
W latach 1995 - 2005 pełniła funkcję dyrektora generalnego międzynarodowego festiwalu Wratislavia Cantans.
W 2002 r. ubiegała się o stanowisko prezydenta Wrocławia uzyskując 36% poparcie.
W 2004 i 2014 roku zdobyła mandat posła do Parlamentu Europejskiego.

Urodził się w 1929 r. w Mokrzeszy, lekarz, uczony i nauczyciel akademicki. Emerytowany profesror Akademii Medycznej we Wrocławiu.

1954 - 1961 - lekarz w Katedrze Anatomii Opisowej Wydziału Lekarskiego, później na Oddziale Chirurgicznym Szpitala im. L. Rydygiera. W 1964 r. uzyskał tytuł doktora nauk medycznych, tytuł doktora habilitowanego uzyskał w 1972 r., 1981 - profesora nadzwyczajnego i profesora zwyczajnego (1989).
W 1978 - 1984 prorektor, 1987 - 1990 rektor Akademii Medycznej we Wrocławiu.

W 2002 r. nadano mu tytuł Doktora Honoris Causa Akademii Medycznej a w 2009 r. Akademii Medycznej we Wrocławiu

Aktor, reżyser, występował w teatrze Juliusza Słowackiego w Krakowie, Ateneum Stefana Jaracza, Kwadrat w Warszawie.

Pełnił funkcję dyrektora artystycznego i naczelnego Teatru Współczesnego imienia Edmunda Wiercińskiego we Wrocławiu (1984 - 1988), im. Juliusza Słowackiego w Krakowie (1988 - 1990).

Językoznawca, profesor i dyrektor Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego, członek Komitetu Językoznawstwa Polskiej Akademii Nauk i Rady Języka Polskiego.

W latach 1987 - 2007 prowadził w TVP program "Ojczyzna polszczyzna" . W 1989 r. został dyrektorem Instytutu Filologii Uniwersytetu Wrocławskiego

Urodzony w Hlinczu pod Tarnopolem w 1936 r. pisarz, poeta, prozaik, dramaturg, krytyk literacki, publicysta. W latach 1970-1981 dziennikarz tygodnika "Wiadomości", redaktor "Kultury Dolnośląskiej".
W trakcie stanu wojennego został wyrzucony z pracy. Doradca Zarządu Wojewódzkiego NSZZ "Solidarność" Rolników Indywidualnych, działacz "Solidarności Walczącej". 1990 - 1993 wykładowca Uniwersytetu Wrocławskiego .

Absolwent architektury Wyższej Szkoły Technicznej w Wilnie, uczęszczał do Studia Dramatycznego przy Polskim Teatrze Dramatycznym. Grał w Wilnie (1944-45), Toruniu (1945, 46-48), Olsztynie, Poznaniu.
W 1949 r. związał się z Teatrem Polskim we Wrocławiu, w latach 1981 - 85 był dyrektorem i kierownikiem artystycznym Teatru. Od 2000 r. aktor Teatru Narodowego w Warszawie.

Wykładał na PWST a w 1979 r. został pierwszym dziekanem Wydziału Aktorskiego uczelni. W latach 1972 - 1994 był wykładowcą Wydziału Wokalno-Aktorskiego Akademii Muzycznej we Wrocławiu.

Zmarł 27 lipca 2009 r. we Wrocławiu.

Urodzona 22 kwietnia 1969 r. w Nasielsku strzelczyni i działaczka samorządowa. Dwukrotna mistrzyni olimpijska - złote medale w zawodach strzeleckich (Atlanta 1996, Sydney 2000). Od 2006 r. nauczyciel akademicki AWF i w Dolnośląskiej Szkole Wyższej we Wrocławiu. Radna Wrocławia z ramienia KWW Rafała Dutkiewicza z 2010 i 2014 r.

Urodzony w 1936 r. w Bychawie w zawodzie zaczął pracować w Wałbrzyskim Teatrze Lalek jak lalkarz adept w 1959 r., gdzie również debiutował jako reżyser Przygodami Samby w 1964 r. W latach 1966 - 2002 reżyserował spektakle teatralne w Wrocławskim Teatrze Lalek.

Od 1981 do 2001 r. był dyrektorem naczelnym i artystycznym Wrocławskiego Teatru Lalek.

W 1976 r. uzyskał tytuł doktorski, 1987 - 1993 - dziekan wydziału lalkarskiego PWST we Wrocławiu. W 2001 r habilitacja, 2007 r. nadanie tytułu Profesorskiego.

W 1967 r. w Opolu podczas III Ogólnopolskiego Festiwalu Teatrów Lalek otrzymał wyróżnienie za rolę Dudy w sztuce "O chłopie, co wszystkich zwodził" Jana Ośnicy w reżyserii Włodzimierza Dobromilskiego w Państwowym Teatrze Lalek w Wałbrzychu. W Trakcie edycji Festiwalu OFTL z 1975 r. otrzymał nagrodę poszukiwania twórcze a dwa lata później otrzymał Indywidualną Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki III stopnia za szczególne osiągnięcia dydaktyczno - wychowaczej.

Aktor, reżyser teatralny, choreograf. W latach 1965 - 1971 występował w Wrocławskim Teatrze Pantomimy, 1971 - 1991 Teatr Żydowski w Warszawie.

Dyrektor Operetki Wrocławskiej w latach 1990 - 1993 i Warszawskiej 1992 - 1994, 1996 - 1997 etatowy reżyser Teatru Żydowskiego w Warszawie.

W 2020 został zastępcą dyrektora ds. artystycznych Teatru Polskiego we Wrocławiu.

Reżyser, scenarzysta, operator i pisarz w latach 1977 - 1981 operator w TVP Wrocław. Wielokrotnie nagradzany na festiwalach w Polsce i na świecie.

Aktor teatralny (Teatr Wojciecha Bogusławskiego 1970-1973; Teatr Współczesny we Wrocławiu 1973-1975, 1994). Dyrektor naczelny i artystyczny Teatru Polskiego we Wrocławiu w latach 1975 - 1987), dyrektor naczelny i artystyczny Teatru Rozrywki we Wrocławiu (1987-91), dyrektor naczelny i artystyczny Teatru W. Bogusławskiego (1991 - 1994).

Historyk i krytyk sztuki. Od 1964 r. pracownik Muzeum Narodowego, w latach 1983 r. - 2013 Dyrektor Muzeum Narodowego we Wrocławiu. Twórca jednej z największych kolekcji sztuki współczesnej w Polsce.

Aktor, reżyser, dyrektor teatru i pedagog. Absolwent PWSTiF w Łodzi. W latach 1961 - 1964 pracował w zespole Jerzego Grotowskiego, grał w Kordianie i Fausta. Od 1966 do 1984 był aktorem, instruktorem i najbliższym współpracownikiem Jerzego Grotowskiego.

W 1976 r. ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną. Do 1981 r. współpracowała z Teatrem na Woli .
W 1985 r. wystąpiła jako Eva w Pannach z Acheronu Joe Alexa w Wrocławskim Teatrze Współczesnym im. Edmunda Wiercińskiego.

Jako aktorka filmowa występowała również w filmach między innymi: Człowieku z Marmuru (1976); Niedzdzielne dzieci, Krzyk (1982), Ga, Ga. Chwała Bohaterom (1985), Obywatel (2014).

Tadeusz Zipser, architekt wrocławski profesor i rektor Politechniki Wrocławskiej urodziny w 1930 r. we Lwowie. W 1981 roku internowany.

Autor projektu modernizacji wrocławskiego ZOO z lat 1956 - 1957, współautor koncepcji modernizacji innych ogrodów zoologicznych (Gdańsk - Oliwa, Opole, Łódź). Mocno zainteresowany architekturą sakralną, jest on między innymi głównym twórcą kościoła Ducha Świętego na Tarnogaju we Wrocławiu oraz Opatrzności Bożej na Nowym Dworze. Realizował również wraz z Maciejem Dobrowolskim wieżę kościoła św. Elżbiety Węgierskiej we Wrocławiu w latach 1978 - 1980.

Urodził się 15 kwietnia 1959 r. w Świętochłowicach, w 1947 r. przyjechał do Wrocławia na studia architektoniczne, które ukończył w 1952 r. W 1955 r. podjął obowiązki konserwatora zabytków Wrocławia. W 1960 r. uzyskał tytuł doktora nauk technicznych a w 1969 uzyskał habilitację a jesienią 1965 r. rozpoczął prace nad stworzeniem Muzeum Architektury we Wrocławiu, którego dyrektorem był aż do 1999 r.
W 1977 nadano mu tytuł profesora w dziedzinie nauk technicznych.

Urodzony w 1890 r. we Lwowie, zmarł we Wrocławiu w 1979 r. Absolwent krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Jacka Malczewskiego i Stanisława Dębickiego. Członek grup artystycznych "Zwornik" i "Nowa Generacja". Członek redakcji "Głosu Plastyków" i wiceprezes i przedstawiciel Polski w "Confederation Internationale des Associations Plastiques".

Profesor Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. 1962 - współzałożyciel ugrupowania plastyków tzw. "Szkoły Wrocławskiej".

Specjalista chorób wewnętrznych, hematologii, immunologii klinicznej i transplantologii klinicznej, kierownik Laboratorium Immunologii Klinicznej Instytutu Immunologii i Terapii Doświadczalnej PAN, założyciel i dyrektor Dolnośląskiego Centrum Transplantacji Komórkowych z Krajowym Bankiem dawców Szpiku w latach 1986 - 2020 r.

Ur. w 1957 r. socjolog, polityk, prezydent miasta Wrocławia w latach 1990 - 2001 r. Senator oraz poseł na Sejm RP.W latach 2007 - 2014 minister kultury nauki i dziedzictwa narodowego Eurodeputowany VIII kadencji Parlamentu Europejskiego.

Absolwent Wrocławskiej PWST, w latach 1987-88 występował w Teatrze im. Norwida w Jeleniej Górze, w latach 1988-2001w Teatrze Polskim we Wrocławiu. W latach 1988-2001 wykładowca PWST we Wrocławiu.

W latach 2001-2006 dyrektor naczelny i artystyczny Operetki Wrocławskiej (od roku 2004 działającej jako Teatr Muzyczny "Capitol").

W 2009 został odznaczony Brązowym, a w 2018 Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis".

Instytucja kultury miasta Wrocławia zajmująca się propagowaniem muzyki dawnej i współczesnej. Miejsce recitali instrumentalnych i wokalnych koncertów i prób muzycznych. Od 1999 w Klubie działa oficyna wydawnicza Akwedukt.

W Klubie znajduje się stała ekspozycja Pocztu Królów Polskich (fotokopie obrazów Marcella Bacciarellego ), zdjęcia Wrocławia, kolekcja herbów miast polskich w miedzi.

Miejsce spotkań Klubów i Towarzystw Kresowych.

Urodzony 5 czerwca 1912 r. w Jezupolu koło Stanisławowa, dziennikarz, krytyk muzyczny i teatralny. Ukończył konserwatorium we Lwowie, występował w Operze Stanisławskiej.

W latach 1945-46 został dyrektorem Teatru Kameralnego TUR w Krakowie. Od 1946 r. związany z Wrocławiem i Dolnym Śląskiem gdzie uruchamiał przemysł spożywczy.

Od 1963 r. współorganizował Festiwale Chopinowskie w Dusznikach Zdroju.

W 20 listopada 2000 r. otrzymał tytuł Doktora Honoris Causa Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu

Od 1991 dyrektor Muzeum Historycznego we Wrocławiu, od 2000 r. dyrektor Muzeum Miejskiego Wrocławia. Znawca historii Wrocławia i Śląska, autor wielu książek.

Absolwentka Filologii Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim (1956) i studiów reżyserskich w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie (1962).

Debiutowała w warszawskim Teatrze Atenum w 1961 r., w latach 70. związana z Teatrem Telewizji i Teatrem Polskim w Warszawie.

1980-1983 - dyrektor Lubuskiego Teatru im. Leona Kruczkowskiego w Zielonej Górze, w latach 1983 - 1996 dyrektorka Teatru im. Horzycy w Toruniu.

1997 - 1998 Dyrektor Starego Teatru w Krakowie.

1999 - 2012 Dyrektor Wrocławskiego Teatru Współczesnego im. Edmunda Wiercińskiego.

Alfred Jahn ur. we Lwowie 22 Kwietnia 1915 r. W 1933 r. rozpoczął studia geograficzne na Uniwersytecie Jana Kazimierza, które ukończył w 1937 r. Kontyuował naukę i w 1939 r. za pracę doktorską będącą wynikiem pierwszej eksedycji naukowej polskich naukowców na Grenlandię "Badania nad strukturą i temperaturą gleb w Zachodniej Grenlandii". W 1949 r. habilituyje się w Poznaniu i przenosi do Wrocławia gdzie zaczyna pracę na Uniwersytecie gdzie pracował jako kierownik zakładu geografii fizycznej a później geomorfologii na Uniwersytecie.

W latach 1962 - 1968 Rektor Uniwersytetu, przez stanięcie po stronie protestujących w marcu '68 przed ukończeniem kadencji stracił stanowisko.

Od 1971 r. członek korespondent po 1983 r. rzeczywisty członek Polskiej Akademii Nauku.

1971 - 1975 prezes Polskiego Towarzystwa Geograficznygo, inicjator powrotu i ekspozycji Panoramy Racławickiej we Wrocławiu, działał na rzecz ratowania cmentarza Łyczakowskiego.

Zmarł 1 kwietnia 1999r.