Urodzony 21 maja 1930 r. w miejscowości Susiec k. Tomaszowa Lubelskiego. W 1956 r. ukończył Wydział Reżyserii PWSF w Łodzi. Jako reżyser debiutował w 1961 r. filmem "Historia żółtej ciżemki", za Film "Sami Swoi" z 1967 r. otrzymał w 2015 r. tytuł Honorowego Obywatela Dolnego Śląska przyznany przez Sejmik Województwa Dolnośląskiego.

ur. 1 stycznia 1914 we Lwowie, zm. 19 sierpnia 1986 we Wrocławiu; twórczyni biochemii uniwersyteckiej we Wrocławiu

Urodzony 29 czerwca 1936 r w miejscowości Mokrsk Dolny. W 1958 r. ukończył polonistykę w 1958 r. w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, w 1962 r. doktoryzował się na podstawie rozprawy Cypriana Norwida: teatr bez teatru wyd. 1971 a cztery lata później habilitował się z historii Teatru.

Debiutował jako reżyser w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku 1962 r. W 1967 r. został kierownikiem artystycznym Teatru im. Osterwy w Lublinie a od 1972 r. był Dyrektorem naczelnym Teatru.

W latach 1974 - 1984 prowadził Teatr Współczesny im. Wiercińskiego we Wrocławiu, w latach 70. i 80. wykładał na PWST i Uniwersytecie Wrocławskim. W 1985 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych.

Wiceprzewodniczący Stowarzyszenia Polskiej Młodzieży Muzycznej (1966-1970), redaktor cotygodniowej audycji "Margines muzyczny" w Polskim Radiu, w latach 1969 - 1970 kierownik artystyczny Estrady Poznańskiej, asystent dyrektora Opery Śląskiej (1970 - 1971), dyrektor administracyjny Opery Wrocławskiej (1971 - 1972), Operetki Wrocławskiej (1972 - 1973), współzałożyciel i menadżer Polskiego Teatr Tańca (1973 - 1979), zastępca dyrektora Opery Wrocławskiej (1979 - 1982), dyrektor naczelny Opery Wrocławskiej (1990 - 1991). W późniejszych latach pełnił funkcje dyrektorskie w wielu instytucjach kultury. W latach 1992 - 1993 zasiadał w Radzie ds. Kultury przy Prezydencie RP.

Urodził się 1 sierpnia 1909 roku w Tarnowie, zmarł w 1982 r. we Wrocławiu. Zadebiutował powieścią "Zaklęte Rewiry" w których opisał swoje przeżycia z okresu pracy w Grand Hotelu w Krakowie. Po wojnie kontynuował działalność literacką pisząc opowiadania i reportaże, których spora część dotyczyła Ziem Odzyskanych. Od 1957 r. mieszkał we Wrocławiu.

Urodzona 29 stycznia 1962 r. w Sulechówku, polska pisarka laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za 2018 r.
Laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 2018, dwukrotna laureatka Nagrody Literackiej Nike. Za powieść "Bieguni" otrzymała Nagrodę Bookera.
Książki Tokarczuk przetłumaczono na 40 języków w 2019 r. przyznano jej Tytuł Honorowego Obywatela Wrocławia.

Pełnił funkcję zastępcy dyrektora Operetki Wrocławskiej w latach 1984 - 1990. A w latach 1994 - 2002 był dyrektorem naczelnym i artystycznym Teatru Muzycznego - Operetka Wrocławska.

Dyrektor Klubu Muzyki i Literatury we Wrocławiu w latach 1963 - 2010 r.

Studiował skrzypce i dyrygenturę na Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Studiował też na Międzynarodowej Akademii Bachowskiej w Krakowie.

Regularnie koncertuje w Polsce i Europie występując w wielu znanych miejscach (BBC Philharmonic Manchester). Występował z Ewą Podles, Angelą Marambio, Gewendolyn Bradley, Shlomo Mintz, Rachel Barton Pine, Zdzisław Preisner, Grzegorz Turnau.

W latach 1993 - 1996 występował z swoją orkiestrą kameralną "Giovanni Virtuosi" .

W 1998 zdobył II nagrodę i nagrodę specjalną Orkiestry Filharmonii Białostockiej dla najlepszego uczestnika konkursu na Ogólnopolskim Przeglądzie Młodych Dyrygentów im. Witolda Lutosławskiego w Białymstoku.

1999 r. - laureat 6. Międzynarodowego Konkursu Dyrygentów im. Grzegorza Fitelberga w Katowicach. W tym samym roku dyrygował spektalem "La serva padrona" w Operze Wrocławskiej.

2008 r. - zwycięzca na Concurso International de Direccion de la Orquesta de Cadaques w Hiszpanii.

Urodziny 26 kwietnia 1959 r. w Żorach W 1979 r. wydał debiutancki album "Don't you Cry". W 1986 podpisał kontrakt z amerykańską wytwórnią RCA, dwa lata później rozpoczął długoletnią współpracę z Januszem Yaniną Iwańskim.

W 2003 r. skomponował i nagrał muzykę do "Tryptyku Rzymskiego" Jana Pawła II - z materiałem wystąpił przed papieżem. Jego bogatą dyskografię zamyka album "Muzyka i słowa" z 2019 r.

Polityk, działaczka kulturalna. Absolwentka Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu.
W latach 1995 - 2005 pełniła funkcję dyrektora generalnego międzynarodowego festiwalu Wratislavia Cantans.
W 2002 r. ubiegała się o stanowisko prezydenta Wrocławia uzyskując 36% poparcie.
W 2004 i 2014 roku zdobyła mandat posła do Parlamentu Europejskiego.

Urodził się w 1929 r. w Mokrzeszy, lekarz, uczony i nauczyciel akademicki. Emerytowany profesror Akademii Medycznej we Wrocławiu.

1954 - 1961 - lekarz w Katedrze Anatomii Opisowej Wydziału Lekarskiego, później na Oddziale Chirurgicznym Szpitala im. L. Rydygiera. W 1964 r. uzyskał tytuł doktora nauk medycznych, tytuł doktora habilitowanego uzyskał w 1972 r., 1981 - profesora nadzwyczajnego i profesora zwyczajnego (1989).
W 1978 - 1984 prorektor, 1987 - 1990 rektor Akademii Medycznej we Wrocławiu.

W 2002 r. nadano mu tytuł Doktora Honoris Causa Akademii Medycznej a w 2009 r. Akademii Medycznej we Wrocławiu

Aktor, reżyser, występował w teatrze Juliusza Słowackiego w Krakowie, Ateneum Stefana Jaracza, Kwadrat w Warszawie.

Pełnił funkcję dyrektora artystycznego i naczelnego Teatru Współczesnego imienia Edmunda Wiercińskiego we Wrocławiu (1984 - 1988), im. Juliusza Słowackiego w Krakowie (1988 - 1990).

Osoba wystepująca w relacji Świadka Historii.

Osoba wymieniona w relacji Świadka Historii.

Osoba wymieniona w relacji Świadka Historii.

Osoba wymieniona w relacji Świadka Historii, dyrektor szkoły.

Osoba wymieniona w relacji swiadka historii, zesłaniec na Syberię.

Osoba wymieniona w relacji swiadka historii, zesłaniec na Syberię.

Osoba wymieniona w relacji swiadka historii, zesłaniec na Syberię.

Osoba wymieniona w relacji swiadka historii, zesłaniec na Syberię.

Osoba wymieniona w relacji swiadka historii, zesłaniec na Syberię.

ur. 1952-08-25 r., zm. 2002-03-24; fotograf "Słowa Polskiego"

polski duchowny rzymskokatolicki, profesor nauk teologicznych. Święcenia kapłańskie przyjął 30-04-1972 r., w 1982 r. uzyskał stopień doktora teologii w zakresie historii Kościoła na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim; 05-12-1992 mianowany biskupem pomocniczym diecezji opolskiej, a święcenia biskupie otrzymał 06-01-1993 w bazylice watykańskiej; w 1998 r. uzyskał habilitację na Wydziale Teologicznym KUL; w 2008 r. uzyskał tytuł naukowy profesora zwyczajnego; 29-12-2011 r. mianowany Biskupem Gliwickim, uroczysty ingres do katedry odbył się 28-01-2012 r.

absolwent Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu, działacz ZSMP i PZPR; w latach 2001-2003 wojewoda dolnośląski

w latach 1994-1996 szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego we Wrocławiu

ur. 1946-12-24 w Bydgoszczy, zm. 2006-09-05 we Wrocławiu; absolwent Oficerskiej Szkoły WOjsk Zmechanizowanych we Wrocławiu; w latach 1991-2002 komendant Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych / Wyższej Szkoły Oficerskiej im. Tadeusza Kościuszki / Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Lądowych; w latach 2004-2005 dowódca Śląskiego Okręgu Wojskowego

urodzony 14 marca 1920 r. w Humaniu. Absolwent Średniej Szkoły Teletechnicznej w Warszawie. Do 1945 r. pracował w różnych zawodach m.in. jako teletechnik i monter sieci radiowej. Od października 1943 r. do lipca 1944 r. służył w Armii Krajowej (ps. „Mirek” ) w 27. Dywizji pod dowództwem majora Tadeusza Sztumberk- Rychtera, ps. „ Żegota”. Posiadał wówczas stopień kaprala. Służbę w komunistycznym Wojsku Polskim podjął 16 stycznia 1945 r. Słuchacz Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 1 w Krakowie, następnie w Inowrocławiu. Od października 1945 r. do lutego 1950 r. w Wojskach Ochrony Pogranicza. Za zatajenie przynależności do AK rozkazem z dnia 25 maja 1951 r. zdegradowany do stopnia starszego sierżanta i przeniesiony do rezerwy.

Polski reżyser teatralny i reżyser spektakli dla teatru-telewizji. Podczas swojej kariery zawodowej współpracował z:
w latach 1958-59 i 1963-64 z Teatrem Ludowym w Krakowie Nowej Hucie, w latach 1960-63 w Teatrze Współczesnym w Warszawie, w latach 1964-71 z Teatrem Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach, 1971-74 z Teatrem im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, w latach 1982-86 z Teatrem Bagatela im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego w Krakowie. Jego sztuki wystawiane były regularnie w wielu polskich teatrach, takich jak: Teatr Wybrzeże w Gdańsku, Teatry Dramatyczne z Wrocławia i Teatr Polski we Wrocławiu.

Aktor i scenograf. Był członkiem konspiracyjnego teatru Kantora. W 1949 roku ukończył ASP w Krakowie. Następnie zajmował się przygotowaniem scenografii w Starym Teatrze w Krakowie, kolejno w Teatrze Polskim we Wrocławiu i Teatrze Telewizji, a także Teatrze Lalek we Wrocławiu.

trener drużyny piłkarzy ręcznych Wojskowego Klubu Sportowego "Śląsk" Wrocław

polski ekonomista i polityk, poseł na Sejm PRL

historyk literatury, profesor UWr. W latach 1972-1976 poseł na Sejm PRL, w latach 1987-1990 rektor Uniwersytetu Wrocławskiego, przeforsował usunięcie imienia Bolesława Bieruta z nazwy uniwersytetu.

Językoznawca, profesor i dyrektor Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego, członek Komitetu Językoznawstwa Polskiej Akademii Nauk i Rady Języka Polskiego.

W latach 1987 - 2007 prowadził w TVP program "Ojczyzna polszczyzna" . W 1989 r. został dyrektorem Instytutu Filologii Uniwersytetu Wrocławskiego

Urodzony w Hlinczu pod Tarnopolem w 1936 r. pisarz, poeta, prozaik, dramaturg, krytyk literacki, publicysta. W latach 1970-1981 dziennikarz tygodnika "Wiadomości", redaktor "Kultury Dolnośląskiej".
W trakcie stanu wojennego został wyrzucony z pracy. Doradca Zarządu Wojewódzkiego NSZZ "Solidarność" Rolników Indywidualnych, działacz "Solidarności Walczącej". 1990 - 1993 wykładowca Uniwersytetu Wrocławskiego .

Reżyser teatralny, dramaturg z wykształcenia fizyk. W latach 1957 - 79 współzałożyciel kierownik artystyczny i reżyser Teatru Studenckiego "Kalambur".

Założyciel i organizator Międzynarodowego Teatru Otwartego.

W latach 2001 - 2005 senator z ramienia SLD.

Polska śpiewaczka sopranowa, reżyser, dyrektor i kierownik artystyczny teatru. Ukończyła Konserwatorium Muzyczne w Krakowie. Debiutowała w 1937 r. w Teatrze Rewiowym w Warszawie. W trakcie wojny występowała w Operetce, należała do AK , brała udział w Powstaniu Warszawskim.
1946 - 1949 solistka Opery Śląskiej w Bytomiu.
1949 - 1954 występowanie Teatru Wielkiego im. Moniuszki w Poznaniu.
1954 - 1957 - solistka warszawskiej Opery
1959 - 1966 kierownictwo artystyczne Operetki w Lublinie
1966 - 79 dyrektor i kierownik artystyczny Operetki Dolnośląskiej we Wrocławiu

Absolwent architektury Wyższej Szkoły Technicznej w Wilnie, uczęszczał do Studia Dramatycznego przy Polskim Teatrze Dramatycznym. Grał w Wilnie (1944-45), Toruniu (1945, 46-48), Olsztynie, Poznaniu.
W 1949 r. związał się z Teatrem Polskim we Wrocławiu, w latach 1981 - 85 był dyrektorem i kierownikiem artystycznym Teatru. Od 2000 r. aktor Teatru Narodowego w Warszawie.

Wykładał na PWST a w 1979 r. został pierwszym dziekanem Wydziału Aktorskiego uczelni. W latach 1972 - 1994 był wykładowcą Wydziału Wokalno-Aktorskiego Akademii Muzycznej we Wrocławiu.

Zmarł 27 lipca 2009 r. we Wrocławiu.

Urodzona 22 kwietnia 1969 r. w Nasielsku strzelczyni i działaczka samorządowa. Dwukrotna mistrzyni olimpijska - złote medale w zawodach strzeleckich (Atlanta 1996, Sydney 2000). Od 2006 r. nauczyciel akademicki AWF i w Dolnośląskiej Szkole Wyższej we Wrocławiu. Radna Wrocławia z ramienia KWW Rafała Dutkiewicza z 2010 i 2014 r.

Urodzony w 1936 r. w Bychawie w zawodzie zaczął pracować w Wałbrzyskim Teatrze Lalek jak lalkarz adept w 1959 r., gdzie również debiutował jako reżyser Przygodami Samby w 1964 r. W latach 1966 - 2002 reżyserował spektakle teatralne w Wrocławskim Teatrze Lalek.

Od 1981 do 2001 r. był dyrektorem naczelnym i artystycznym Wrocławskiego Teatru Lalek.

W 1976 r. uzyskał tytuł doktorski, 1987 - 1993 - dziekan wydziału lalkarskiego PWST we Wrocławiu. W 2001 r habilitacja, 2007 r. nadanie tytułu Profesorskiego.

W 1967 r. w Opolu podczas III Ogólnopolskiego Festiwalu Teatrów Lalek otrzymał wyróżnienie za rolę Dudy w sztuce "O chłopie, co wszystkich zwodził" Jana Ośnicy w reżyserii Włodzimierza Dobromilskiego w Państwowym Teatrze Lalek w Wałbrzychu. W Trakcie edycji Festiwalu OFTL z 1975 r. otrzymał nagrodę poszukiwania twórcze a dwa lata później otrzymał Indywidualną Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki III stopnia za szczególne osiągnięcia dydaktyczno - wychowaczej.

Aktor, reżyser teatralny, choreograf. W latach 1965 - 1971 występował w Wrocławskim Teatrze Pantomimy, 1971 - 1991 Teatr Żydowski w Warszawie.

Dyrektor Operetki Wrocławskiej w latach 1990 - 1993 i Warszawskiej 1992 - 1994, 1996 - 1997 etatowy reżyser Teatru Żydowskiego w Warszawie.

W 2020 został zastępcą dyrektora ds. artystycznych Teatru Polskiego we Wrocławiu.

Aktor teatralny (Teatr Wojciecha Bogusławskiego 1970-1973; Teatr Współczesny we Wrocławiu 1973-1975, 1994). Dyrektor naczelny i artystyczny Teatru Polskiego we Wrocławiu w latach 1975 - 1987), dyrektor naczelny i artystyczny Teatru Rozrywki we Wrocławiu (1987-91), dyrektor naczelny i artystyczny Teatru W. Bogusławskiego (1991 - 1994).

Historyk i krytyk sztuki. Od 1964 r. pracownik Muzeum Narodowego, w latach 1983 r. - 2013 Dyrektor Muzeum Narodowego we Wrocławiu. Twórca jednej z największych kolekcji sztuki współczesnej w Polsce.

Aktor, reżyser, dyrektor teatru i pedagog. Absolwent PWSTiF w Łodzi. W latach 1961 - 1964 pracował w zespole Jerzego Grotowskiego, grał w Kordianie i Fausta. Od 1966 do 1984 był aktorem, instruktorem i najbliższym współpracownikiem Jerzego Grotowskiego.

W 1976 r. ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną. Do 1981 r. współpracowała z Teatrem na Woli .
W 1985 r. wystąpiła jako Eva w Pannach z Acheronu Joe Alexa w Wrocławskim Teatrze Współczesnym im. Edmunda Wiercińskiego.

Jako aktorka filmowa występowała również w filmach między innymi: Człowieku z Marmuru (1976); Niedzdzielne dzieci, Krzyk (1982), Ga, Ga. Chwała Bohaterom (1985), Obywatel (2014).

Osoba wystepująca w relacji świadka historii, komentandt obozu oraz Kreislandwirschaft w Drohobyczu.

Tadeusz Zipser, architekt wrocławski profesor i rektor Politechniki Wrocławskiej urodziny w 1930 r. we Lwowie. W 1981 roku internowany.

Autor projektu modernizacji wrocławskiego ZOO z lat 1956 - 1957, współautor koncepcji modernizacji innych ogrodów zoologicznych (Gdańsk - Oliwa, Opole, Łódź). Mocno zainteresowany architekturą sakralną, jest on między innymi głównym twórcą kościoła Ducha Świętego na Tarnogaju we Wrocławiu oraz Opatrzności Bożej na Nowym Dworze. Realizował również wraz z Maciejem Dobrowolskim wieżę kościoła św. Elżbiety Węgierskiej we Wrocławiu w latach 1978 - 1980.

Osoba wymieniona w relacji Świadka Historii, nauczyciel w przedwojennym Łyśccu..

Osoba wymieniona w relacji Świadka Historii.

Osoba wymieniona w relacji Świadka Historii.

Osoba wymieniona w relacji Świadka Historii, mieszkaniec Trembowli.

Osoba wymieniona w relacji Świadka Historii, mieszkaniec Trembowli.

Osoba wymieniona w relacji Świadka Historii, mieszkaniec Trembowli.

Osoba wymieniona w relacji swiadka historii, zesłaniec na Syberię.

Osoba wymieniona w relacji swiadka historii, zesłaniec na Syberię.

Osoba wymieniona w relacji swiadka historii, zesłaniec na Syberię.

polityk, samorządowiec; absolwent Politechniki Wrocławskiej, działacz SW; radny miasta Wrocławia i zastępca prezydenta m. Wrocławia; w latach 2005-2007 senator RP

Matematyk, absolwent Uniwersytetu Warszawskiego. Kierownik katedry Algebery na Uniwersytecie Wrocławskim. Twórca wrocławskiej szkoły analizy harmonicznej.

We wrześniu 1945 r. przyjechał do Wrocławia, pracował jako starszy asystent na Uniwersytecie i Politechnice Wrocławskiej.
W 1947 uzyskał tytuł doktora, 4 lata później habilitację.
W 1954 roku nadano mu tytuł profesora nadzwyczajnego a w 1961 r. - profesora zwyczajnego. W 1968 r. za wsparcie protestów marcowych był wyrzucony z Uniwersytetu.
Znalazł zatrudnienie w Instytucie Matematyki PAN gdzie pracował do 1980 roku.
1981-1984 kierownik Zakładu Analizy Funkcjonalnej w Instytucie matematycznym Uniwersytetu Wrocławskiego.

Prócz kariery naukowej był zaangażowany w działalność społeczną i opozycyjną. W latach 1976-1980 był współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników. W 1978 r. współorganizował Towarzystwo Kursów Naukowych. W 1990 był jednym z założycieli Ruchu Obywatelskiego Akcji Demokratycznej.

Ojciec Jana Hartmana (ur. 18.03.1967) i Hanny Bartoszewicz.

urodzona 19 września 1924 r. w Kiwaczynie gm. Szereszów pow. Prużany w województwie poleskim. W okresie od czerwca do lipca 1941 r. wywieziona do Kraju Narymskiego. Od września do listopada 1943 r. zatrudniona jako robotnica w fabryce samochodów w Nowosybirsku. Dnia 5 listopada 1943 wstąpiła do nowo organizowanego na terenie ZSRR Wojska Polskiego i skierowana do służby w I Samodzielnym Batalionie Kobiecym na stanowisku fizylierki. Od listopada 1944 r. do kwietnia 1945 r. słuchaczka kursu specjalnego w Celestynowie. W latach 1945-1946 pracownik oddziału informacji- tłumacz. W latach 1946- 1947 w oddziale Wojsk Ochrony Pogranicza- sekretarka. Od 1947 r. do 1963 r. pozostawała bez pracy. Od 1963 r. starszy referent w Dolnośląskim Biurze Projektów Górniczych we Wrocławiu. W 1978 r. za zasługi dla obronności kraju awansowana na stanowisko porucznika.

Tadeusz Daleczko, urodzony we Wrocławiu, absolwent XIV Liceum Ogólnokształcącego im. Polonii Belgijskiej oraz Politechniki Wrocławskiej (kierunek informatyka). Po ukończeniu studiów pracował w Instytucie Komputerowych Systemów Automatyki i Pomiarów i Zakładach Elektronicznych ELWRO. W 1981r. za pomocą aparatu fotograficznego udokumentował wiele faktów i wydarzeń dziejących się na Uniwersytecie Wrocławskim. Z tego okresu pochodzi najwięcej zdjęć.