Wiechecki Stefan ps. Wiech, polski felietonista, satyryk, autor często posługujący się warszawskim językiem gwarowym.

Wymieniona w relacji świadka historii, osoba zaangażowana w działalność społeczną.

Leszczyc-Przywara Stanisław, żołnierz 4 Pułku Piechoty Legionów Polskich podczas I wojny światowej, absolwent filologii polskiej i historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim, artysta malarz, pedagog i wychowawca młodzieży.

Jaruzelski Wojciech, szef Głównego Zarządu Politycznego Wojska Polskiego (1960–1965), szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego (1965–1968), minister obrony narodowej (1968–1983), przewodniczący Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego (1981–1983), I sekretarz Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (1981–1989). Prezes Rady Ministrów (1981–1985), przewodniczący Rady Państwa (1985–1989), prezydent Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (1989) i pierwszy prezydent III Rzeczypospolitej Polskiej (1989–1990).

Czuż Aleksander, od 1955 w PZRP, prezydent Białegostoku (1972-1981), posł na Sejm IV kadencji z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej (2001-2005).

Osoba wymieniona w relacji świadka.

Schmidt Jacek, profesor doktor habilitowany nauk medycznych, specjalista chirurgii naczyniowej, prezesa Polskiego Towarzystwa Transplantacyjnego (2001-2003), pełni obowiązki krajowego konsultanta z zakresu chirurgii ogólne (od 1998), współautor podręcznika "Podstawy chirurgii – podręcznik dla lekarzy specjalizujących się w chirurgii ogólnej", pod red. J. Szmidt i J. Kużdżał z 2003 roku.

Wakuliński Stanisław, rzeźbiarz, malarz, plastyk Zakładzie Anatomii Prawidłowej na Uniwersytecie Medycznym w Białymstoku (1952-1993).

Piłsudski Józef - pierwszy marszałek Polski, Naczelnik Państwa, przywódca sanacji po przewrocie majowym w 1926 roku, działacz niepodległościowy, legionista, członek Polskiej Partii Socjalistycznej, Organizacji Bojowej PPS i Polskiej Organizacji Wojskowej, dwukrotny premier Polski.

Polski reżyser, aktor kabaretowy, twórca "Piwnicy pod Baranami". Urodził się w zasymilowanej rodzinie żydowskiej, był synem podpułkownika kawalerii - Mariana Skrzyneckiego. Podczas wojny rozdzielony ze swoją rodziną. Po wojnie wraz z matką trafił do Łodzi, gdzie rozpoczął swoją edukację wyższą na tamtejszej Wyższej Szkole Ekonomicznej, którą jednak szybko zamienił na Państwową Szkołę Instruktorów Teatrów Ochotniczych przy Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. W 1951 roku osiedlił się na krakowskim osiedlu Nowej Huty. W Krakowie równocześnie stawiał swe pierwsze kroki jako animator kultury, a także studiował pod okiem Karola Estreichera historię sztuki. W 1956 roku ustanowił swe najważniejsze dzieło, czyli powołanie do życia klubu artystycznego w piwnicy pałacu "Pod Baranami", który wkrótce stał się wręcz kultowym miejscem spotkań do którego schodziła się cała śmietanka artystyczna Krakowa. Grał również w filmach, tworzył do nich scenariusze, a także zajmował się organizacją niespotykanych do tej pory imprez, takich jak inscenizacje historyczne (hołd pruski, przysięga Tadeusza Kościuszki). Zmarł po zmaganiach z chorobą, pochowany został na Rakowickim Cmentarzu w Krakowie.

Pełnił funkcję Przewodniczącego Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej województwa wrocławskiego.

Polski aktor, reżyser. W czasie II wojny światowej walczył w szeregach Armii Krajowej. Związany z Państwową Wyższą Szkołą Teatralną w Warszawie, na której ukończył aktorstwo w 1951 roku, a wydział reżyserski w 1956 roku. Politycznie związany z ruchami robotniczymi, PPR, ZMP, a w 1948 roku wstąpił w szeregi PZPR. Był dyrektorem wielu teatrów, w Opolu, Teatru Ludowego w Nowej Hucie. Następnie związany z Teatrem Polskim w Warszawie i kolejno z Teatrem Polskim we Wrocławiu. W 1972 roku został kierownikiem artystycznym Teatru im. Juliusza Słowackiego. W latach 1983-1990 pełnił funkcję dyrektora Teatru Narodowego w Warszawie. Współpracował również z Teatrem Telewizji. Pracował również jako pedagog, związany z Państwową Wyższą Szkołą Teatralną w Krakowie i w Warszawie. Zmarł 13 kwietnia w Warszawie, pochowany został na Powązkach.

Urodził się w Kodymie, w okolicach Odessy. Maturę zdał w 1933 roku w Dubnie. Edukację na poziomie wyższym kontynuował w Warszawie, jednak bez większych sukcesów. Najwięcej czasu spędzał w Mokotowskim Aeroklubie, w którym ukończył kurs szybowcowy i przysposobienie obronne. W 1935 roku wstąpił do armii i od razu trafił na szkolenie do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie. W 1936 roku dostał się do upragnionej Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. 1 października 1938 roku został mianowany podporucznikiem. Przed wybuchem II wojny światowej stacjonował w Toruniu gdzie należał do 4 pułku lotniczego. Podczas kampanii wrześniowej był wyróżniającym się pilotem, notując najwięcej samodzielnych i zespołowych zestrzeleń. Brał udział w bitwie o Anglię notując świtne wyniki, sam został zestrzelony i musiał salwowac się ucieczką z płonącego samolotu. Na początku 1941 roku został przeniesony do polskiego dywizjony 306. Przesiadł się z Hawkera Hurricane'a do myśliwca Spitfire i latał od tej pory podczas działań nad Europą Zachodnią. W lutym 1943 roku przeniósł się do Polskiego Zespołu Myśliwskiego prowadzącego działania nad Północną Afryką. W kwietniu 1944 roku przejął dowództwo nad polskim Skrzydłem Myśliwskim nr 133 i wraz z nim brał udział w działaniach D-Day i później ofensywy. Podczas wojny naliczono mu 18 i 11/12 trafienia co stawiało go w rzędzie z najlepszymi pilotami alianckimi. Do kraju powrócił w 1947 roku, trafił od razu do armii gdzie rozpoczął służbę jako instruktor techniki piltorażu. W 1948 roku został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Wielkiej Brytanii. W "procesie kiblowym" skazano go w 1950 roku na karę śmierci. Przez ponad rok siedział w celi oczekując na wykonanie wyroku, kiedy to 24 stycznia 1951 roku Bierut postanowił ułaskawić go. 11 kwietnia 1956 roku nastąpiła rewizja wyroku, Skalski został wypuszczony na wolność 20 kwietnia i wypłacono mu odszkodowanie. Po rehabilitacji powrócił do wojska w stopniu majora, a następnie w 1957 awansował na podpułkownika i zajmował się głównie administracją. 10 kwietnia 1972 roku przeniósł się do rezerwy. W 1968 roku w stopniu pułkownika został mianowany sekretarzem generalnym Aeroklubu PRL. Po zakończeniu wojskowej kariery udzielał się w ZBOWiDzie. Próbował przystąpić do polityki w 1991 roku z ramienia Samoobrony. Zmarł w 2004 roku, pochowano go na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Polski sportowiec - lekkoatleta. Mistrz Europy podczas turnieju w Budapeszcie w biegu na 400 metrów, oraz w biegu przez płotki na 400 metrów z 1966 roku. Podczas Igrzysk Olimpijskich w Meksyku zajął 4 miejsce w sztafecie 4 x 400 m. Podczas Mistrzostw Europy w Atenach w 1969 był zdobywcą brązowego medalu w biegu na 400 m, a podczas Halowych Mistrzostw Europy w Wiedniu zajął drugie miejsce w sztafecie 4 x 2 okrążenia. Na krajowym podwórku był dwukrotnie Mistrzem Polski w biegu na 400 m. w 1966 roku oraz 1969. W swojej karierze sportowej reprezentował barwy dwóch klubów: Górnika Wałbrzych i Śląska Wrocław. Obecnie jest działaczem sportowym i pełni funkcję prezesa LKS Górnika Wałbrzych.

Polski polityk, działacz komunistyczny. Podczas wojny wywieziony do Rosengart, do Niemiec na roboty przymusowe. W 1946 wstąpił do PZPR. W latach 1945-1950 prowadził życie zwyczajnego chłopa i robotnika. W 1950 roku rozpoczął studia na Wojewódzkiej Szkole Partyjnej we Wrocławiu co przełożyło się na jego awans w 1952 roku na stanowisko kierownika wydziału w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Złotoryi. W latach 1954-56 był słuchaczem Centralnej Szkoły Partyjnej przy KC PZPR. Kolejne dwa lata spędził na stanowisku pierwszego sekretarza Komitetu Powiatowego PZPR w Jeleniej Górze. W 1960 pełnił funkcję przewodniczącego Wojewódzkiej Komisji Kontroli Partyjnej we Wrocławiu, kolejno w latach 1960–1963 był sekretarzem organizacyjnym wrocławskiego Komitetu Wojewódzkiego. 1963-71 to lata kiedy pełnił funkcję I sekretarza KW PZPR we Wrocławiu. 1964-71 był członkiem Komitetu Centralnego PZPR, a w latach 1965–1972 pełnił funkcję posła na Sejm IV i V kadencji.

Podczas II wojny światowej zmuszony do pracy przymusowej w parowozowni w Łazach. 12 lipca 1951 roku wstąpił do wojska, służbę pełnił w 73 Pułku Zmechanizowanym w Gubiniem a rozpoczął ją już jako podporucznik. Podczas pełnienia służby reprezentował swoją jednostkę w strzelectwie sportowym z pistoletu szybkostrzelnego. W 1960 roku przeniósł się do Wrocławia, gdzie rozpoczął studia w stopniu kapitana na wrocławskiej AWF. Jego największy sukces sportowy na arenie międzynarodowej to dwukrotne zdobycie złota olimpijskiego (Meksyk 1968 i w 1972 roku w Monachium). Na arenie europejskiej w 1965 roku w Bukareszcie także osiągnął najwyższą lokatę w konkurencji pistoletu z centralnym zapłonem. Na krajowym podwórku nie miał sobie w swojej konkurencji równych zdobywając tytuł mistrza polski 23 razy.

Urodził się w dobrze sytuowanej rodzinie 2 stycznia 1890 roku. Uczęszczał do szkoły średniej w Kielcach, następnie wybrał medycynę jako swój kierunek kształcenia, a jego Alma Mater stał się Uniwersytet Jagielloński w Krakowie, choć studia ukończył dopiero zakończeniu konfliktu 1014-1918. Podczas I wojny światowej walczył w Polskiej Organizacji Wojskowej, pełnił także funkcję adiutanta samego Józefa Piłsudskiego. Zaangażowany w prace społeczne, zajmował się harcerstwem. W 1925 roku przeniósł się do Bydgoszczy gdzie służył jako lekarz wojskowy dla 2 pułku lotniczego w Bydgoszczy. Przeniesiony następnie do Twierdzy Brzeskiej, gdzie ponownie pełnił funkcję lekarza wojskowego. Dwukrotnie żonaty, ojciec łącznie pięciorga dzieci (4 córki i syn). W 1938 roku odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi z rąk generała Sławoja-Składkowskiego. Podczas II wojny światowej odbywał służbę w Szpitalu Wojskowym w Twierdzy Brześć nad Bugiem. Wywieziony do obozu w Starobielsku, figuruje na liście wywozowej 358/3489 , choć list z 5 marca 1940 do córki podpisano jako wysłany z Kozielska. Zamordowany w Charkowie strzałem w tył głowy przez funkcjonariusza NKWD.

Pracownik Wrocławskiego Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego nr 1.

Polityk, w czasie II wojny światowej - członek Armii Krajowej, zajmował się dywersją. Gimnazjum ukończył za pomocą nauki na tajnych kompletach w Łańcucie. Następnie w 1946 roku zdał maturę w Leżajsku, a kolejno ukończył wydział agrotechniczny Uniwersytetu Poznańskiego. Wierny działacz PZPR, następca Bolesława Iwaszkiewicza na stanowisku przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej we Wrocławiu, funkcję tę sprawował od dnia 9 czerwca 1969 do 6 grudnia 1972 roku. Pełnił także funkcję konsula Polski w Czechosłowacji.

Nazwisko Ukraińskiego sołtysa, wymienione w relacji Świadka Historii.

Nazwisko osoby zesłanej na Sybir, do Saratowa, wymienione w relacji Świadka Historii.

Dr med. Marek Nieder (1912-1963) uzyskał dyplom lekarza we Lwowie w 1936 r., a stopień doktora medycyny we Wrocławiu w 1949 r. na podstawie pracy "O posiewach krwi w powolnym zapaleniu wsierdzia". Pracował w III Klinice Chorób Wewnętrznych, później jako ordynator Oddziału Chorób Wewnętrznych w Szpitalu im. Rydygiera. Prowadził ćwiczenia z interny ze studentami, jako wolontariusz rozpocząłem pod jego kierunkiem pracę w Klinice prof. Szczeklika.

Polonista, historyk sztuki, bibliotekarz. Pierwsze kroki w edukacji ponadpodstawowej stawiał w Gimnazjum Męskim w Sanoku. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1927 rozpoczął pracę w Bibliotece Ossolińskich jeszcze we Lwowie, a po zakończeniu II wojny światowej podróżował wraz z nią do Wrocławia. W 1951 roku został mianowany pierwszym Dyrektorem Ossolineum we Wrocławiu. Związany z Uniwersytetem Wrocławskim od 1958 jako wykładowca. Publicysta "Sobótki", "Kwartalnika Historycznego", współpracował z Wrocławskim Towarzystwem Naukowym. Pochowany na Cmentarzu św. Wawrzyńca.

profesor nauk historycznych (1971)

Urodzony w 1883 roku w Kępnie, niemiecki architekt. Z Maxem Bergiem współpracował przy budowie Hali Stulecia. Specjalizował się głównie w budynkach użyteczności publicznej i obiektach sportowo-rekreacyjnych. Do dziś podziwiać możemy na przykład Bramę Maratońską na Stadionie Olimpijskim, Stację transformatorową przy ul. Pułaskiego we Wrocławiu czy Bramę główną terenów wystawowych, obecnie główne wejście do wrocławskiego Zoo.Zmarł w 1960 roku w Hanowerze.

Hans Poelzig urodził się w 1869 roku w Berlinie, był architektem reprezentującym styl modernizmu. Był członkiem, a przez pewien czas przewodniczącym niemieckiego werkbundu (Der Deutsche Werkbund). Pracował z Dreźnie, Wrocławiu i okolicach oraz w Berlinie, choć u schyłku życia przygotowywał się do wyjazdu do Turcji. Jest projektantem słynnego wrocławskiego Pawilonu Czterech Kopuł i domu Handlowego przy ulicy Ofiar Oświęcimskich. Zmarł w Berlinie w 1936 roku.

Urodził się w polskiej rodzinie w Moskwie. Po zakończeniu wojny wraz z rodziną przyjechali do Warszawy. Po krótkim epizodzie na Warszawskiej ASP, przeniósł się na Wydział Sztuki Teatralnej Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej, na którym edukację zakończył w 1939 roku. Swój debiut sceniczny zaliczył w 1939 roku w Teatrze Polskim w Warszawie. Podczas II Wojny Światowej grał w Wilnie w Teatrze na Pohulance, potem w Wileńskim Polskim Teatrze Dramatycznym. Koniec wojny zastał go w Białymstoku gdzie grał do końca sezonu 1944/45. Od 1945 do 1949 mieszkał w Łodzi gdzie był aktorem Teatru Kameralnego Domu Wojska Polskiego, następnie po zmianie nazwy przez teatr na Współczesny, przeniósł się do Warszawy, gdzie występowali do 1955 roku. W latach 1955–56 i 1958–60 był aktorem Teatru Syrena, 1956–57 Teatru Narodowego, 1960–66 Teatru Ateneum, 1966–71 Teatru Klasycznego i w latach 1971–78 Teatru Rozmaitości. Największą sławę przyniosły mu role w filmach "Skarb" i "Zakazane Piosenki". Podczas swojej kariery zdobył wiele nagród i odznaczeń, z których wymienić należy Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski i Złoty Krzyż Zasługi.

Polski reżyser i scenarzysta, w 1956 roku został absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi na Wydziale Reżyserii. Jako reżyser debiutował w 1961 roku z filmem "Historia żółtej ciżemki". W latach 1976-80 współpracował z zespołem filmowym "Iluzjon", w latach 1988-91 związany był z zespołem filmowym "Kadr". W 1967 roku powstała pierwsza część jego największego dzieła: "Sami Swoi", razem z drugą i trzecią stworzyły legendarną trylogię. W swoim dorobku ma takie tytuły jak: "Droga" (1973), "Wielki Szu" (1982) czy "Rozmowy kontrolowane" (1991). Podczas swojej kariery był wielokrotnie nagradzany zarówno odznaczeniami państwowymi, jak i nagrodami filmowymi między innymi: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” czy Platynowe Lwy zdobyte podczas 39 Festiwalu Filmowego w Gdyni.

Polski matematyk i polityk. W 1928 roku ukończył Wydział Matematyczno-Przyrodniczy Uniwersytetu Warszawskiego. 1925-34 Pracował w katedrze mechaniki teoretycznej i katedrze geometrii analitycznej, gdzie pełnił funkcję asystenta. Po wojnie przyjechał do Wrocławia gdzie zajmował się organizacją polskiego szkolnictwa po wojnie. W 1954 roku uzyskał tytuł profesora Politechniki Wrocławskiej, a w 1957 roku został jej prorektorem. Równolegle z pracą naukową, pełnił również funkcje publiczne. Kolejno w latach 1946-54 był przewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej we Wrocławiu, w latach 1954-58 był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej, od 1958 do 1969 roku sprawował funkcję przewodniczącego Prezydium Rady Narodowej miasta Wrocławia, czyli stanowiska "gospodarza miasta" wprowadzonego zamiast funkcji prezydenta. Okres pomiędzy 1960, a 1962 rokiem zajmował go także w związku z pełnieniem funkcji członka egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego partii, był także posłem na Sejm PRL III, IV i V kadencji w latach 1961–1972. W latach 1970-1981 był przewodniczącym wojewódzkiego komitetu Frontu Jedności Narodowej. Po śmierci pochowany na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu.

Polski profesor chemii, specjalista w dziedzinie chemii nieorganicznej. W 1924 roku został absolwentem Gimnazjum Humanistycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, następnie rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej, które ukończył w 1929 roku. W 1930 uzyskał tytuł doktora nauk technicznych, a w 1935 habilitował się w dziedzinie chemii fizycznej. W latach 1935-38 podróżował po świecie, odwiedzając renomowane uczelnie i nabierając doświadczenia w takich ośrodkach naukowych jak: Charlottenburg, Zurych, Fryburg i Sztokholm. W 1938 powrócił do Lwowa na Uniwersytet Jana Kazimierza, gdzie mianowany został kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej. W 1945 roku osiadł we Wrocławiu, gdzie przez lata związany był zarówno z Uniwersytetem Wrocławskim jak i Politechniką. W latach 1945–1952 kierował Katedrą Chemii Nieorganicznej zarówno Uniwersytetu jak i Politechniki, a w latach 1950-52 pełnił funkcję Dziekana Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii. W 1952 dołączył do panteonu Polskiej Akademii Nauk, której to w latach 1972–77 był prezesem. Lata 1963–68 przepracował jako Dyrektor Instytutu Chemii Nieorganicznej i Metalurgii Pierwiastków Rzadkich przy Politechnice Wrocławskiej. W okresie 1966–67 wspólnie z prof. Ingardenem założył we Wrocławiu Instytut Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN, którego dyrektorem był do końca życia.

Wiesław Kościelak, aktor i tancerz. Związany z wieloma scenami między innymi z Operą Wrocławską, Polskim Teatrem Tańca - Baletem Poznańskim i Operą im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu.

Aktor-lalkarz, reżyser i pedagog. W swojej karierze pracował w latach 1958–1958 w Teatrach Dramatycznych we Wrocławiu, w latach 1958–1958 występował w Objazdowym Teatrze Lalki „Tęcza” w Słupsku, lata1959–1960 spędził w Teatrze Lalki i Aktora „Marcinek” w Poznaniu, 1960–1963 to okres kiedy występował w Teatrze Lalek przy Teatrze Ziemi Opolskiej,
w latach 1962–1968 pracował w Teatrze Lalek „Chochlik” we Wrocławiu, a w okresie 1968–1973 we Wrocławskim Teatrze Lalek, następnie w latach 1973–1977 wykładał w PWST w Kraków.

Polska aktorka filmowa, baletowa i teatralna oraz tancerka. Po maturze rozpoczęła pracę w studium baletowym w Operetce Śląskiej w Gliwicach. W 1962 roku została aktorką. Po 1968 roku powróciła do Warszawy i rozpoczęła współpracę z Estradą i Telewizją Syrena. W tym samym okresie rozpoczęła się także jej współpraca z telewizją. Grała w dwóch głośnych tytułach: Nie ma róży bez ognia (1974) i Bezkresne łąki (1976).

"Człowiek, który zatrzymał Anglię" pamiętany głównie za swój występ przeciwko reprezentacji Anglii z 1973 roku rozegrany na stadionie w Wembley. Piłkarz, który w swojej karierze klubowej reprezentował barwy Śląska i Gwardii Wrocław, Legii Warszawy, ŁKS-u Łódź, belgijskiego Beerschot VAC i hiszpańskiego Hérculesa Alicante. Największe sukcesy święcił z reprezentacją Polski: srebrny medal Mistrzostw Świata rozgrywanych w RFN w 1974 roku, oraz srebro zdobyte podczas Igrzysk Olimpijskich z 1976 roku. W swojej karierze trenerskiej prowadził oba pierwszoligowe zespoły z Łodzi (ŁKS i Widzew) oraz był trenerem bramkarzy reprezentacji Polski. W 1982 roku wstąpił do PRON. Był gorącym przeciwnikiem prezesów PZPN, największe boje toczył z Marianem Dziurowiczem i Michałem Listkiewiczem. W 2011 roku zdobył mandat poselski startując z listy Prawa i Sprawiedliwości.

Muzyką interesowała się od najmłodszych lat. Ukończyła Wielkopolskie Studium Muzyczne oraz Architekturę Wnętrz na PWSSP w Poznaniu. Jej debiut na scenie muzycznej nastąpił w 1965 roku podczas Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie. Drogę do wielkiej kariery otworzyło jej wykonanie piosenki pod tytułem "Zapomniałam". W 1968 roku zwyciężyła w VIII Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie wraz z zespołem Partita, wykonując utwór "Po ten kwiat czerwony". W 1971 roku wydała swoją pierwszą płytę zatytułowaną "Urszula Sipińska", a utwory z niej stanowiły część jej występu podczas IX Krajowego Festiwalu Piosenki w Opolu. W 1972 roku otrzymała nagrodę na opolskim festiwalu za utwór "Jaka jesteś Mario". W 1973 roku nagrała album "Bright days will come", a w 1975 roku ujrzał światło dzienne album zatytułowany: "Zabaw się w mój świat". W 1980 roku kolejnym owocem ciężkiej pracy i studia nagraniowego powstał album zatytułowany: "Są takie dni w tygodniu/Kolorowy film", a rok później na półki sklepowe trafiła płyta "W podróży". W 1982 roku, będąc na tournee po Niemcach uległa poważnemu wypadkowi samochodowemu, który przerwał jej karierę muzyczną aż do 1988 roku, kiedy to powróciła ze swoim największym hitem: "Mam cudownych rodziców", który znalazł się na płycie wydanej w 1988 roku pod tytułem "Nie zapomniałam ...". Przez całe życie powtarzała, że zakończy karierę sceniczną w momencie ukończenia 40 lat i słowa dotrzymała. W 1992 roku wydała jeszcze płytę o tytule "Białe Święta", a następnie powróciła do zawodu architekta wnętrz, ma własne studio w Poznaniu.

Einstein Albert, fizyk, twórca szczególnej teorii względności, Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki (1921).

generał brygady Wojska Polskiego, profesor doktor habilitowany nauk medycznych, chirurg, ortopeda i traumatolog, rektor Śląskiej Akademii Medycznej (1954–1957), naczelny chirurg Wojska Polskiego, komendant-rektor Wojskowej Akademii Medycznej (1958–1965), poseł na Sejm PRL II kadencji

powstaniec śląski, w 1 Pułku Strzelców Bytomskich od 1919, dowódca II batalionu, kierownik Wydziału Statystycznego Polskiego Komisariatu Plebiscytowego, organizator sądownictwa polowego podczas III powstania śląskiego, szef Departamentu Spraw Wojskowych przy Naczelnej Komendzie Wojsk Powstańczych, starosta bytomski, współzałożyciel Związku Hallerczyków Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1923)

Pułkownik artylerii Wojska Polskiego (1920-1968), pośmiertelnie generał brygaday

Kakowski Aleksander, arcybiskup metropolita warszawski (1913–1938), prymas Królestwa Polskiego (1925–1938), kardynał prezbiter (1919-38). Członek Rady Regencyjnej (1917–1918).

Minister spraw wewnętrznych (1919-1920), Rzeczpospolitej Polskiej (20 grudnia 1922 -15 maja 1926)

Obara Wacław, ojciec świadka historii - Stefanii Obary.

Mąż świadka historii - Stefanii Obary. Lekarz.

Syn świadka historii - Stefanii Obary. Lekarz.

Babcia świadka historii - Elli Pyszek.

Od 1895 w Stronnictwie Ludowym, poseł do galicyjskiego Sejmu Krajowego (1908–1914 ), poseł do austriackiej Rady Państwa (1911–1918), poseł na Sejm RP (od 1919), Prezydent Ministrów (24 lipca 1920 - 13 września 1921), Prezes Rady Ministrów (28 maja 1923 - 14 grudnia 1923, 10 maja 1926 - 14 maja 1926), Prezes Polskiego Stronnictwa Ludowego „Piast” (1918-1931), Prezes Stronnictwa Ludowego (1935-1936, 1939), Prezes Polskiego Stronnictwa Ludowego (1945)

kierownik Katedry Literatur Słowiańskich na Uniwersytecie Łotewskim w Rydze (od 1934), kierownika Katedry Literatury Polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim (od 1945), kierownik Katedry Literatury Polskiej na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu(do 1964), rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolua (1956-1959)

Dyrektor szkoły, wymieniony w relacji świadka historii.

Amerykański pisarz, laureat Nagrody Pulitzera (1953) oraz Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1954)

poseł na Sejm PRL (1961–1972) oraz na Sejm III RP (1991–2001)Prezes Rady Ministrów (1989-1991), Przewodniczący Unii Demokratycznej (1990-1994), Przewodniczący Unii Wolności (1994-1995), doradca prezydenta RP Bronisława Komorowskiego (2010-2013)

Minister do spraw Kobiet i Młodzieży (1991-1994), Minister Środowiska, Ochrony Przyrody i Bezpieczeństwa Reaktorów Atomowych (1994-1998), Przewodnicząca CDU (2000-2018), Kanclerz Niemiec (od 2005)

żołnierz Szarych Szeregów oraz uczestnik powstania warszawskiego, działacz opozycji demokratycznej, prezes Rady Ministrów (1991-1992), w latach 1991–1993 i 1997–2005 poseł na Sejm (1991-1993, 1997-2000), członek Trybunału Stanu (1989-1991, 2005-2006), doradca prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego (2006-1010), Kawaler Orderu Orła Białego (2009).

Osoba wymieniona w relacji świadka historii - Michaliny Terpiłowskiej.

Mąż świadka historii - Michaliny Terpiłowskiej.

Kierownik szkoły do której uczęszczał świadek hsitorii - Michalina Terpiłowska.

Wychowawczyni w szkole do której uczęszczał świadek hsitorii - Michalina Terpiłowska.

Król Polski (1764-1795)

Polska pisarka, autorka m.in. Lato leśnych ludzi, Między ustami a brzegiem pucharu

Polska pisarka, autorka Trędowatej

Brat świadka historii, krawiec.

Osoba wymieniona w relacji świadka historii.

duchowny katolicki, jezuita, doktor teologii, autor przekładu Biblii na język polski, rektor kolegium jezuickiego w Poznaniu (1571-1578), rektor Akademii Wileńskiej (1578-1580)

Osoba wymieniona w relacji świadka historii.

Osoba wymieniona w relacji świadka historii.

Poseł RP we Włoszech (1922-1926), Minister spraw zagranicznych RP (1926-1932, 1939-1941), Szef Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP (1941-1945), Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie (1947-1972)

Wychowawczyni w tzw. Małym Internacie w Gdańsku,

Profesor nadzwyczajny UWr, kierownik Zakładu Historii Gospodarczej, Demografii i Statystyki (od 2000), twórca i kierownik Zakładu Antropologii Historycznej (od 2007).

Amerykański śpiewak i aktor, laureat Międzynarodowej Stalinowskiej Nagrody Pokoju (1952).

Filolog klasyczny, profesor doktor habilitowany nauk humanistycznych (1986), członek korespondent Polskiej Akademii Nauk oraz członek czynny Wydziału I Filologicznego Polskiej Akademii Umiejętności, Doktor honoris causa Uniwersytetu Państwowowego im. Iwana Franki we Lwowie (2003), nauczyciel akademicki, Dziekan Wydziału „Artes Liberales” UW (2012–2016).

Filolog klasyczny, profesor zwyczajny (od 1929), dziekan Wydziału Humanistycznego na Uniwersytecie Lwowskim (1933-1934), organizator Wydziału Humanistycznego oraz Instytutu Filologii Klasycznej na Uniwersytecie Wrocławskim, dziekan Wydziału Humanistycznego (1945-1946), prorektor (1946-1947), członk-korespondent Polskiej Akademii Umiejętności.

Działacz narodowy na Śląsku Opolskim , prezes Górnośląskiego Zjednoczenia Rolników (1936-1939) ostatni prezes I Dzielnicy Śląskiej Związku Polaków w Niemczech.

Profesor zwyczajny, twórca polskiej szkoły historii starożytnej, odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1994).

Filolog klasyczny, profesor nadzwyczajny kierujący III Katedrą Filologii Klasycznej na Uniwersytecie Warszawskim (od 1936), kierownik I Katedry Filologii Klasycznej na Uniwersytecie Warszawskim (1945), profesor zwyczajny (1948), prorektor Uniwersytetu Warszawskiego (1948-1950),członek korespondent Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1937), członek zwyczajny TNW (1945), w Polskiej Akademii Umiejętności (1945), w Polskiej Akademii Nauk (1956), w Prezydium PAN (1971-1974), przewodniczący Komitetowi Nauk o Kulturze Antycznej PAN (od 1957) oraz Komitetowi Nauk Filologicznych PAN (1960–1961).

Profesor nadzwyczajny (od 1966), kierownik Katedry Prawa Rzymskiego (od 1949), Zakładu Prawa Rzymskiego (1969) i Pracowni Rękopisów i Starodruku Prawniczego Biblioteki Uniwersyteckiej (1975–1980), prodziekan Wydziału Prawa i Administracji (1952–1954).

Dyrektor Biblioteki Ossolineum od 1990

Profesor doktor habilitowany nauk chemicznych (1954) Specjalizująca się w fizykochemii strukturalnej, spektroskopii, magnetochemii, chemii jądrowej i radiacyjnej. Twórczyni wrocławskiej Szkoły Chemii Koordynacyjnej.
Członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, Doktor honoris causa Politechniki Wrocławskiej (1978), Uniwersytetu im. M. Łomonosowa w Moskwie (1979) oraz Uniwersytetu Wrocławskiego (1980), wykładowca na Politechnice Lwowskiej, Politechnice Wrocławskiej oraz na Uniwersytecie Wrocławskim, dziekan Wydziału Matematyczno-Fizyczno-Chemicznego Uniwersytetu Wrocławskiego (1958–1962), dyrektor Instytutu Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego (1969–1979).
W latach 1978-1991 dyrektorka wrocławskiego oddziału PAN.

W trakcie drugiej wojny światowej działała w Armii Krajowej (pseudonim "Ren"), za co otrzymała w 1944 r. Krzyż Zasług z Mieczami. W trakcie wojny wraz z mężem ukrywała dr. Emila Tasznera za co w 1991 r. otrzymała tytuł Sprawiedliwej wśród Narodów Świata.

Chemik, profesor nauk chemicznych Politechniki Wrocławskiej (1976), profesor zwyczajny (1984), kierownik Instytutu Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego, następnie dziekan Wydziału Chemii UWr.

Profesor zwyczajny nauk fizycznych (1976), kierownik Zakładu Teorii Pola (1988-1997), prodziekan (1972-1975), dziekanem (1981-1984) Wydziału Matematyczno-Fizyczno-Chemicznego Uniwersytetu Wrocławskiego, rektor Uniwersytetu Wrocławskiego (1984-1987).

Profesor zwyczajny nauk biologicznych, specjalizująca się w morfogenezie i anatomi rozwojowej roślin (od 1996).

Profesor, astrofizyk.

Osoba pojawiająca się w relacji świadka historii.

Osoba pojawiająca się w relacji świadka historii.

Osoba wymieniona w relacji świadka historii.

Ojciec świadka historii - Anny Łaski.

ojciec świadka historii, wymieniony w relacji