Adam Michnik, ur. 27 X 1946 w Warszawie. 1964-1968 student Uniwersytetu Warszawskiego, kierunek historia, absolwent Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Wydz. Historyczny (1975).w 1962 w szkole średniej współzałożyciel dyskusyjnego Klubu Poszukiwaczy Sprzeczności, uczestnik spotkań Klubu Krzywego Koła. W 1965 zawieszony w prawach studenta za rozpowszechnianie Listu otwartego do członków POP PZPR i do członków uczelnianej organizacji ZMS przy Uniwersytecie Warszawskim Jacka Kuronia i Karola Modzelewskiego, na 2 mies. aresztowany; w 1966 powtórnie zawieszony w prawach studenta za zorganizowanie spotkania z Leszkiem Kołakowskim i Krzysztofem Pomianem w 10. rocznicę Października ’56. Lider tzw. komandosów; 4 III 1968 relegowany z uczelni w związku z przekazaniem Bernardowi Margueritte informacji o demonstracji przeciw zdjęciu ''Dziadów'' Adama Mickiewicza w reż. Kazimierza Dejmka ze sceny Teatru Narodowego, 6 III aresztowany, 8 II 1969 skazany na 3 lata więzienia, we IX 1969 zwolniony na mocy amnestii. W XII 1975 sygnatariusz Listu 59 do Sejmu PRL przeciw planowanym zmianom w Konstytucji. Od IV 1977 członek KOR, następnie KSS KOR.
W okresie od stycznia do marca 1989 uczestnik poufnych rozmów „S” z władzą w Magdalence, uczestnik obrad Okrągłego Stołu. Od V 1989 redaktor naczelny „Gazety Wyborczej” W latach 1989-1991 poseł RP z listy KO „S”, m.in. w Komisji Konstytucyjnej; autor koncepcji rządu koalicyjnego z solidarnościowym premierem (''Wasz prezydent, nasz premier'').

Prorektor Uniwersytetu Gdańskiego (1990-1993), Przewodniczący Rady Miasta Gdańska (1994-1998), Prezydent Gdańska (1998-2019)

Urodzony 7 marca 1939 r., doktor historii, działacz opozycji demokratycznej. W 1989 r. przewodniczący Wrocławskiego Komitetu Obywatelskiego "Solidarność". Rok później obiją funkcję Dyrektora Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, którą pełni do dziś.

Aktorka, reżyserka, absolwentka Wydziału Aktorskiego i Reżyserskiego Dramatu warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. Popularność przyniosła jej inscenizacja spektaklu Jordan Moiry Buffini i Anny Reynolds w Teatrze Powszechnym w 1996 r.

W latach 2004 - 2007 związana była z Teatrem Współczesnym w Warszawie.

Polska aktorka-śpiewaczka związana z Ośrodkiem Teatru Otwartego „Kalambur”. Zagrała rolę Chmury w Arystofanesie 23 marca 1964 r., śpiewała w "Dobrodzieju Złodziei" w grudniu 1967 roku. W maju 1974 roku zagrała role Agaty w "szklarzu" Jana Kaczmarka w teatrze Impart, a w październiku 1980 roku stanowiła część obsady "Kandyda, czyli optymizmu" Voltaire'a w Teatrze "Kalambur".

W czasie wojny zaangażowany w działalność konspiracyjną.

dziennikarka amerykańsko-polska

Filolog klasyczny, profesor doktor habilitowany nauk humanistycznych (1986), członek korespondent Polskiej Akademii Nauk oraz członek czynny Wydziału I Filologicznego Polskiej Akademii Umiejętności, Doktor honoris causa Uniwersytetu Państwowowego im. Iwana Franki we Lwowie (2003), nauczyciel akademicki, Dziekan Wydziału „Artes Liberales” UW (2012–2016).

Osoba wymieniona w relacji Świadka Historii, dyrektor szkoły.

Baczyński Krzysztof Kamil, polski poeta, żołnierz Armii Krajowej, podharcmistrz Szarych Szeregów, przedstawiciel pokolenia Kolumbów, powstaniec warszawski.

Brat świadka historii, wspomniany w relacji.

Brat świadka historii, krawiec.

Brat świadka historii, wspomniany w relacji.

Osoba wymieniona w relacji swiadka historii, zesłaniec na Syberię.

Polska śpiewaczka sopranowa, reżyser, dyrektor i kierownik artystyczny teatru. Ukończyła Konserwatorium Muzyczne w Krakowie. Debiutowała w 1937 r. w Teatrze Rewiowym w Warszawie. W trakcie wojny występowała w Operetce, należała do AK , brała udział w Powstaniu Warszawskim.
1946 - 1949 solistka Opery Śląskiej w Bytomiu.
1949 - 1954 występowanie Teatru Wielkiego im. Moniuszki w Poznaniu.
1954 - 1957 - solistka warszawskiej Opery
1959 - 1966 kierownictwo artystyczne Operetki w Lublinie
1966 - 79 dyrektor i kierownik artystyczny Operetki Dolnośląskiej we Wrocławiu

Barska Krystyna (1925-1999), Marian Barski (1927-2005). Małżeństwo architektów, członkowie Stowarzyszenia Architektów Rzeczypospolitej Polskiej. Najbardziej znani są z realizacji w latach 60.-80. budynków dla wrocławskich uczelni wyższych (Akademia Rolnicza,Akademia Medyczna, Uniwersytet Wrocławski, Politechnika). Był to między innymi Kampus Grunwaldzki Uniwersytetu Wrocławskiego czy Domy Studenckie "Kredka" i "Ołówek".

Książę Siedmiogrodu (1571-1586), Król Polski (1575-1586)

Członek POW, w latach 1914–1917 żołnierz Legionów Polskich (1914-1917), adiutant Józefa Piłsudskiego, attaché wojskowy RP w Paryżu i Brukseli (1922–1923), oficer Sztabu Generalnego i szef wydziału Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej (od 1925), szef gabinetu ministra spraw wojskowych (1926-1930), wiceminister spraw zagranicznych (1930-1932), minister spraw zagranicznych (od 1932).

Jeden z najsłynniejszych wrocławskich architektów, urodzony w Szczecinie w 1870 roku. Absolwent Królewskiej Wyższej Szkoły Technicznej w Charlottenburgu, wrocławski architekt miejski w latach 1909-1924. Autor między innymi Miejskiego Szpitala Dziecięcego przy ul. Hoene-Wrońskiego, współtwórca Hali Stulecia, autor łaźni przy ul. Marii Skłodowskiej-Curie. To co wyraźnie zaznacza się w jego twórczości to wczesna fascynacja gotykiem, która wraz w czasem zmienia się w początkową fazę modernizmu. Max Berg najczęściej projektował budynki użyteczności publicznej, lub budynki zakładów miejskich (np. wrocławskich elektrowni wodnych). Zmarł 22 stycznia w Baden-Baden.

Były przewodniczący Dzielnicowej Rady Narodowej Śródmieście.

Osoba pojawiająca się w relacji świadka historii.

Bierut Bolesław, polski polityk, działacz komunistyczny, Przewodniczący Krajowej Rady Narodowej, prezydent RP w latach 1947–1952, przywódca PZPR, prezes Rady Ministrów.

arcybiskup metropolita lwowski (1900–1923), profesor nadzwyczajny dogmatyki specjalnej (1891) na Uniwersytecie Lwowskim, dziekan Wydziału Teologii (1896/1897), rektor Uniwersytetu Lwowskiego (1900), profesor zwyczajny (1893)

Polonistka, wymieniona w relacji świadka historii

Ojciec świadka historii.

Mąż świadka historii.

Urodził się w 1929 r. w Mokrzeszy, lekarz, uczony i nauczyciel akademicki. Emerytowany profesror Akademii Medycznej we Wrocławiu.

1954 - 1961 - lekarz w Katedrze Anatomii Opisowej Wydziału Lekarskiego, później na Oddziale Chirurgicznym Szpitala im. L. Rydygiera. W 1964 r. uzyskał tytuł doktora nauk medycznych, tytuł doktora habilitowanego uzyskał w 1972 r., 1981 - profesora nadzwyczajnego i profesora zwyczajnego (1989).
W 1978 - 1984 prorektor, 1987 - 1990 rektor Akademii Medycznej we Wrocławiu.

W 2002 r. nadano mu tytuł Doktora Honoris Causa Akademii Medycznej a w 2009 r. Akademii Medycznej we Wrocławiu

Bogun Grzegorz, stolarz artystyczny.

Ojciec świadka historii - Michaliny Terpiłowskiej.

Bołtuć Maria, sanitariuszka w czasie Powstania Warszawskiego, po wojnie pracownik Spółdzielni Artystycznej "Cepelia".

Bołtuć Mikołaj, generał brygady Wojska Polskiego.

I Konsul Francji (1799-1804), Prezydent Włoch (1802-1805), Mediator Związku Szwajcarskiego (1803-1813), Protektor Związku Reńskiego (1806-1813), Król Włoch (!805-1814), Cesarz Francuzów (1804-1815), dowódca wojskowy

Borowiec Wacław, ps. "Niegolewski", partyzant, żołnierz Armii Krajowej okręgu kieleckiego. Dowódca Placówki 102, Oddział por. „Szarego”.

Przyjaciel świadka historii, zamordowany w Oświęcimiu.

Aktor i reżyser teatralny. W latach 1953-55 aktor Teatru Polskiego w Warszawie, 1956-57 aktor Teatru Młodej Warszawy, 1968-72 dyrektor Teatru Dramatycznego w Warszawie, w latach 1978-2000 był reżyserem spektakli dla Teatru Polskiego w Warszawie. W latach 1973-1993 pracował jako wykładowca wydziału Reżyserii Filmowej i Telewizyjnej PWSFTiT w Łodzi.

aktor teatralny (związany ze sceną w Teatrze Kameralnym, Teatrze Operetkowym, Teatrze Polskim i Teatrze Małym w Warszawie) i filmowy (wystąpił m.in. w Trędowatej (1936), Wiernej rzece (1936) oraz Doktórze Murku (1939).

[osoba wymieniona w relacji]

[osoba wymieniona w relacji]

Osoba duchowna wymieniona w relacji świadka historii.

Pułkownik artylerii Wojska Polskiego (1920-1968), pośmiertelnie generał brygaday

Ojciec świadków historii: Krystyny Góral oraz Janiny Partyki.

Matka świadków historii: Krystyny Góral oraz Janiny Partyki.

Profesor chemii na uniwersytetach w Kolonii, Tybindze, Berlinie, Wrocławiu i Würzburgu, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii (1907).

Osoba wymieniona w relacji świadka, właściciel sklepu w Pułtusku,

polski polityk i inżynier, profesor nauk technicznych. W latach 1997–2001 Prezes Rady Ministrów, w latach 2009–2012 przewodniczący Parlamentu Europejskiego

funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa, inspektor KW MO w Białej Podlaskiej (1976-78), inspektor KW MO Białystok (1981-89).

Osoba wymieniona w relacji.

[osoba wymieniona w relacji]

Minister rolnictwa (1948-1950), Sekretarz Generalny Rumuńskiej Partii Komunistycznej (1965-1989), Przewodniczący Rady Państwa Rumunii (1967-1974), Prezydent Rumunii (1974-1989)

wiceprezes Towarzystwa Pomocy Naukowej (1850-1868), współtwórca i prezes Towarzystwa Przemysłowego Polskiego w Poznaniu, prezes Centralnego Towarzystwa Gospodarczego (1865–1868), wiceprezes Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, założyciel i redaktor naczelny „Gazety Polskiej”

Historyk oświaty, profesor nadzwyczajny (1973), dyrektor Instytutu Pedagogiki Uuniwersytetu Wrocławskiego (1984-1987), działacz opozycji w PRL, jedna z założycieli Klubu Inteligencji Katolickiej we Wrocławiu (od 1957), zaangażowana w pomoc Komitetowi Obrony Robotników (od 1976), oraz Studenckiemu Komitetowi Solidarności we Wrocławiu (od 1977), jedna z założycieli Towarzystwa Kursów Naukowych (1978), odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia (1989).

Polski reżyser i scenarzysta, w 1956 roku został absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi na Wydziale Reżyserii. Jako reżyser debiutował w 1961 roku z filmem "Historia żółtej ciżemki". W latach 1976-80 współpracował z zespołem filmowym "Iluzjon", w latach 1988-91 związany był z zespołem filmowym "Kadr". W 1967 roku powstała pierwsza część jego największego dzieła: "Sami Swoi", razem z drugą i trzecią stworzyły legendarną trylogię. W swoim dorobku ma takie tytuły jak: "Droga" (1973), "Wielki Szu" (1982) czy "Rozmowy kontrolowane" (1991). Podczas swojej kariery był wielokrotnie nagradzany zarówno odznaczeniami państwowymi, jak i nagrodami filmowymi między innymi: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” czy Platynowe Lwy zdobyte podczas 39 Festiwalu Filmowego w Gdyni.

Ksiądz, który udzieła ślubu w Czarnawczycach świadkowi historii - Michalinie Terpiłowskiej.

Chopin Fryderyk, polski kompozytor, pianista.

Polski artysta, grafik, znany ze swojej wieloletniej pracy jako scenograf teatralny i teatru telewizji. W 1961 roku ukończył Wydział Reżyserii PWST w Łodzi, a w 1965 ASP w Krakowie. W swojej karierze współpracował przy wielu projektach: w latach 1965–1968 jako Główny scenograf Telewizji Kraków, w latach 1968–1981 był scenografem Telewizji w Warszawie, współpracował z teatrami: Narodowym i Rozmaitości w Warszawie, Polskim we Wrocławiu, Powszechnym w Łodzi, Deutsches Theater w Getyndze i Ernst Deutsches Theater w Hamburgu. Po śmierci pochowany został na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Dyrektor Technikum Żeglugi Śródlądowej we Wrocławiu.

Dyrektor szkoły, wymieniony w relacji świadka historii.

Chemik spechalizujący się w krystalografii, nauczyciel akademicki, profesor nauk chemicznych (od 2007).

Osoba wymieniona w relacji Świadka Historii.

Osoba wymieniona w relacji swiadka historii, zesłaniec na Syberię.

Profesor nauk historycznych (1956), doktor honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego (1978)

Urodził się 15 kwietnia 1959 r. w Świętochłowicach, w 1947 r. przyjechał do Wrocławia na studia architektoniczne, które ukończył w 1952 r. W 1955 r. podjął obowiązki konserwatora zabytków Wrocławia. W 1960 r. uzyskał tytuł doktora nauk technicznych a w 1969 uzyskał habilitację a jesienią 1965 r. rozpoczął prace nad stworzeniem Muzeum Architektury we Wrocławiu, którego dyrektorem był aż do 1999 r.
W 1977 nadano mu tytuł profesora w dziedzinie nauk technicznych.

ur. 1952-08-25 r., zm. 2002-03-24; fotograf "Słowa Polskiego"

Czuż Aleksander, od 1955 w PZRP, prezydent Białegostoku (1972-1981), posł na Sejm IV kadencji z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej (2001-2005).

Tadeusz Daleczko, urodzony we Wrocławiu, absolwent XIV Liceum Ogólnokształcącego im. Polonii Belgijskiej oraz Politechniki Wrocławskiej (kierunek informatyka). Po ukończeniu studiów pracował w Instytucie Komputerowych Systemów Automatyki i Pomiarów i Zakładach Elektronicznych ELWRO. W 1981r. za pomocą aparatu fotograficznego udokumentował wiele faktów i wydarzeń dziejących się na Uniwersytecie Wrocławskim. Z tego okresu pochodzi najwięcej zdjęć.

wrocławski fotoreporter

Polska piosenkarka specjalizująca się w poezji śpiewanej. Absolwentka klasy fortepianu w krakowskiej Średniej Szkole Muzycznej. Swą karierę sceniczną rozpoczęła w 1961 roku jako członkini kabaretu krakowskiej Akademii Medycznej "Cyrulik". Rok 1963 przyniósł jej pierwszy występ na ogólnopolskim festiwalu - I Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu zdobywając na nim nagrodę publiczności. Następnie został wydany pierwszy singiel opatrzony jej nazwiskiem, a rok później zajęła drugie miejsce na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie. Po ukończeniu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie w 1966 roku nagrała płytę "Ewa Demarczyk śpiewa piosenki Zygmunta Koniecznego", która okazała się ogromnym sukcesem, sprzedając się w ponad 100 000 egzemplarzy. W latach 1962-1972 występowała w "Piwnicy pod Baranami". W 1974 roku wydała swoją drugą płytę zatytułowaną po prostu "Ewa Demarczyk". Na festiwalu w Opolu w 1979 roku otrzymała nagrodę dziennikarzy. W latach 1986-2000 funkcjonował nawet Państwowy Teatr Muzyki i Poezji – Teatr imienia Ewy Demarczyk.

Działacz niepodległościowy, poseł na Sejm Ustawodawczy II Rzeczypospolitej, poseł II i III Dumy Państwowej Imperium Rosyjskiego, współzałożyciel Narodowej Demokracji , Prezes Komitetu Narodowego Polskiego (1917-1919), Minister Spraw Zagranicznych (1923)

Profesor fizyki, specjalistka w dziedzinie fizyki powierzchni i fizyki cienkich warstw.

prawnik i polityk; poseł na Sejm PRL i Sejm RP; w latach 2006-2007 wicemarszałek Sejmu RP

[osoba wymieniona w relacji]