Pismo wydawane przez trójmiejski Ruch "Wolność i Pokój". Publikowano w nim głównie fragmenty z pism anarchistów, teksty piosenek zespołów punkowych, komiksy, fotomontaże, karykatury, informacje o skazanych za odmowę służby wojskowej lub przysięgi. W skład redakcji wchodzili, m.in.: Jarosław Cieszyński, Klaudiusz Wesołek, Krzysztof Galiński, Tomasz Żmuda-Trzebiatowski, Wojciech Jankowski i Jarema Dubiel.

Założony w 1965 roku Akademicki Klub Jeździecki powstał z inicjatywy studentów i pracowników naukowych wrocławskich uczelni. Głównym inicjatorem AKJ był pracownik naukowy Wydziału Chemii Krzysztof Lorenz. Siedziba klubu mieściła się w starej oborze, otrzymanej od PGR Osobowice, wyremontowanej następnie przed członków. Oficjalne obchody otwarcia klubu odbyły się 22 kwietnia 1967 roku. Klub oferował zajęcia w jednym z trzech trybów: sportowym, szkoleniowym i rekreacyjnym. W 1980 roku klub zmienił siedzibę przenosząc się do nowego ośrodka w Świniarach. Prywatyzacja w początku lat dziewięćdziesiątych zakończyła istnienie tego akademickiego klubu w jego ówczesnej formie. Do dziś AKJ prowadzi zajęcia w ramach wychowania fizycznego.

Reprezentacyjne barokowe pomieszczenie nowego gmachu nazwane na cześć fundatora Uniwersytetu Cesarza rzymskiego Leopolda I. Dekoracje stiukowe wykonał Albrecht Siegwitz, freski Johann Christoph Handke a rzeźby drewniane Krzyszrof Hollandt. w latach 2015 - 2018 przeprowadzono gruntowną renowację auli.

Pierwszy ceglany kościół powstał do 1230 r. w 1253 r. książę wrocławski Henryk III i Władysław przekazali kościół praskim Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą.

12 listopada 1257 r. konsekrowano świątynie. Praktycznie cały XIV wiek aż do 1387 r. budowano nowy kościół w stylu gotyckim. W 1482 r. zakończono prace nad wieżą z hełmem.

Od 1525 r. aż do 1946 r. w kościele odbywały się msze w obrządku luterańskim.

W latach 1750 - 1761 Michał młodszy Engler wraz z członkami rodziny wzniósł barokowe organy, które spłonęły w pożaże świątyni w 1976 r.

Na placu przy kościele do XVIII znajdowała się nekropolia, o której przypomina zachowana brama między kamieniczkami Jasiem i Małgosią z napisem "Mors ianua vitae" ("śmierć wrotami życia").

W 1946 r. kościół staje się świątynią garnizonową.

Kościół przetrwał liczne pożary 1962 r. (latarnia hełmu wieży), 1975 r. (wieża kościoła), 1976 r. (pożar dachu, ornamentów i organów Englera).

Odbudowę rozpoczęto w 1980 r., ordynariat Polowy przywrócił papież Jan Paweł II 21 stycznia.

31 maja 2003 r. decyzją papieża Jana Pawła II ustanowiono kościół papieską Bazyliką Mniejszą.

"Bitwa pod Racławicami" to cykloramiczny obraz na płótnie przedstawiający zwycięstwo wojsk polskich dowodzonych przez Tadeusza Kościuszkę nad armią rosyjską dowodzoną przez generała Aleksandra Tomasowa podczas insurekcji kościuszkowskiej. Namalowany został na zamówienie Rady Miasta Lwowa z okazji 100-lecia powstania kościuszkowskiego. Autorami dzieła są Jan Styka, Wojciech Kossak, Ludwig Boller, Tadeusz Popiel, Zygmunt Rozwadowski, Teodor Axentowicz, Michał Sozański, Włodzimierz Tetmajer i Wincenty Wodzinowski. Panorama ma wymiary 114 na 15 metrów, a zużyto na jej namalowanie około 750 kg farby. Do 1944 roku obraz był eksponowany we Lwowie w parku stryjskim, następnie uratowana przez bernardynów, wraz z częścią zbiorów Ossolineum trafiła do Wrocławia. Przy ogólnej niechęci członków PZPR do prezentowania zwycięstwa Polaków nad Rosjanami, problemach z konserwacją obrazu, a nawet wywozem do Warszawy, dzięki pracy Społecznego Komitetu Panoramy Racławickiej przewodzonemu przez prof. Alfreda Jahna - dzieło to zostało wyeksponowane w oddziale Muzeum Narodowego we Wrocławiu przy ulicy Purkyniego 11. Od 14 czerwca 1985 r. można podziwiać słynne zwycięstwo Kościuszki w specjalnie do tego celu zbudowanym gmachu, rotundzie.

Manierystyczna budowla wzniesiona na osi ul. Długiej w l. 1574-1575, najprawdopodobniej przez Hansa Kramera, jako jeden z elementów zachodniego odcinka fortyfikacji bastionowych. W okresie II wojny światowej ucierpiał dach i kamieniarka bramy. W latach 1946, 1949-1950 wykonano pierwsze naprawy, które kontynuowano w l. 60. XX w. Od 2012 r. w bramie mieści się Pomorskie Centrum Informacji Turystycznej.

Średniowieczny dźwig portowy, pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 1367 r. Żuraw był największą bramą wodną Gdańska. Pełnił on nie tylko rolę przeładunkową, ale także używany był przy stawianiu i opuszczaniu masztów. Od schyłku XVII w. jego rola jako dźwigu zaczęła maleć. W 1945 r. drewniana część z mechanizmem spłonęła, zaś mury obwodowe zostały zniszczone w ok. 60%. W l. 1957-1969 został odbudowany, w l. 1962-1965 budowlę zaadaptowano na muzeum.

Protesty studentów zapoczątkowane 30 stycznia 1968 roku w Warszawie, pod pomnikiem Adama Mickiewicza w odpowiedzi na cenzurę spektaklu "Dziadów" w reżyserii Kazimierza Dejmka. Wrocławscy studenci przyłączyli się solidarnie do walki kolegów z Warszawy już od 2 lutego, zbierając podpisy pod petycją do Sejmu w sprawie przywrócenia spektaklu na deski teatru. 14 marca 1968 roku wybuchły na terenie wrocławskich uczelni wyższych wiece okupacyjne. 21 marca tego roku studenci zbojkotowali zajęcia. Wśród studenckich postulatów znajdowały się takie jak: dostęp do "rzetelnej informacji i dyskusji na temat najistotniejszych problemów nurtujących społeczeństwo", przerwanie antysemickiej narracji oraz ukarania winnych brutalnej pacyfikacji kolegów z Warszawy.

Początków chóru należy doszukiwać się już w 1939 roku, kiedy to z inicjatywy Stefana Stuligrosza zaczęła spotykać się grupa chłopców i podczas II wojny światowej odbywała konspiracyjne próby i koncerty. Oficjalnie założony został w 1945 roku, a na szersze wody wypłynął w 1949 roku za sprawą gościnnego występu na Filharmonii Warszawskiej. Przez lata chór zdobywał uznanie i renomę na wielu koncertach i festiwalach, zarówno w kraju jak i za granicą. Poznańskie Słowiki nie specjalizują się w żadnym konkretnym stylu muzycznym, śpiewają wszystko, od muzyki średniowiecznej, przez mistrzów renesansu i baroku, aż po muzykę współczesną. Po śmierci Stefana Stuligrosza w 2012 roku, jego dzieło kontynuuje Maciej Wieloch.

Cukrownia w Klecinie (ówcześnie podwrocławskiej wsi, a obecnie dzielnicy Wrocławia) powstała w 1834 roku. Założona została przez braci G. i A. Liebichów i wrocławskiego kupca M. Hikkela. W 1862 roku zakupiona została wraz z terenami pod uprawę buraków cukrowych przez braci Schoelerów. Od 1904 funkcjonowała pod zarządem Schoeler und Skene GmbH. Modernizowana w latach 1934-1938, była wszechstronnym zakładem zajmującym się produkcją surowego cukru, słodyczy i spirytusu. Po II wojnie odbudowana i uruchomiona została w 1947 roku. Sprywatyzowana w 1990 roku, w związku z problemami finansowymi ogłosiła upadłość w 1994 r. Podczas Powodzi Tysiąclecia w lipcu 1997 na terenie cukrowni przechowywana była pomoc humanitarna. W 1999 roku nastąpiło przy ciszy ze strony władz miasta i konserwatora zabytków wyburzenie prawie wszystkich budynków na terenie cukrowni.

Zbudowany w 1909 r. w stoczni w Hamburgu; w 1929 r. zakupiony z datków społecznych przez Pomorski Komitet Floty Narodowej i przekazany Państwowej Szkole Morskiej w Gdyni; 16.11.1982 r. statek został podarowany Narodowemu Muzeum Morskiemu w Gdańsku.

Stworzone w 1950 roku przedsiębiorstwo zajmujące się handlem dziełami sztuki i antykami.

Przed wojną był to jeden z wydziałów Zakładów Linke-Hoffmann oraz Famo.

Po przejęciu miasta przez administrację Polską w 1947 r. rozpoczęto prace nad odgruzowaniem fabryki.

Oficjalnie Fabryka Wielkich Maszyn Elektrycznych we Wrocławiu powstała 1 stycznia 1948 r.
Początkowo Fabryka produkowała proste urządzenia elektryczne, jednak już w drugiej połowie lat 50. coraz większą część produkcji stanowiły generatory i silniki elektryczne, które stały się produktami wykorzystywanymi w całej Polsce a także eksportowanymi go krajów bloku RWPG.

W 1990 r. zakład sprywatyzowano a terenem obecnie nazywanym "Wrocławskim Parkiem Przemysłowym" zarządza jeden z spadkobierców Dolmelu: Dozamel SA.

Początkowo po II Wojnie Światowej w Dzierżoniowie funkcjonowały dwa zakłady produkujące sprzęt radiowy.
Państwowa Wytwórnia Lamp Radiowych rozpoczęła pracę 8 listopada 1945 roku w miejsce niemieckiego zakładu produkującego radia przy ulicy Świdnickiej 38. Uruchomieniem produkcji radioodbiorników z częśći niemieckich zajął się Wilhelm Rotkiewicz.
PWLR zajmowała budynki do lat 70., kiedy to przeniesiono zakład do Warszawy o budynki przejęła dzierżoniowska "Diora".

Większy zakład funkcjonował przy ulicy szkolnej 3. Grupa inż. Tadeusza Kiesewettera przejęła i uruchomiła ponownie zakład. W latach 1943-1945 w dawnym budynku przemysłu włókienniczego niemcy zorganizowali sprzętu nawigacyjnego i radiostacji dla marynarki wojennej.
W latach 1945-1946 zajmowano się naprawami i montażem radioodbiorników produkcji niemieckiej. Jesienią 1946 r. wypuszczono pierwsze radia "Ludowe" oparte o schemat niemiecki.
W 1947 r. rozpoczęto produkcję odbiornika AGA na licencji szwedzkiej rok później rozpoczęto produkować Pioniera.
Zakład w latach 50. i 60. produkował radiostacje dla wojska oraz telewizory (Aladyn, Tosca, Szecherezada).

W latach 70. zakład włączono do Zjednoczenia Przemysłowego Unitra, rozpoczęto również produkcję sprzętu audio (także na eksport).

1989 r. przekształcono firmę w spółkę akcyjną. Produkcję kontynuowano w latach 90., rozszerzono także asortyment o np. magnetowidy jednak produkcja stale spadała a sama firma upadła w 2001 roku.

Budynek zbudowany 1928 roku według projektu Ericha Mendelsohna będący przebudową domu handlowo - produkcyjnego firmy Rudolf Pettersdorf. Sześciokondygnacyjny podpiwniczony budynek z charakterystycznym wysuniętym zaokrąglonym narożnikiem.
W latach 1939-1945 w budynku znajdował się dom handlowy firmy tekstylnej Dyckhoff. Na początku lat 60. X w. budynek został wyremontowany. W 1962 r. wpisano budynek w rejestr zabytków a od 1964 mieściły się w budynku szwalnie Zakładu Przemysłowego Otis i DH Kameleon.
W 1992 roku górne piętra wcześniej wykorzystywane jako szwalnie włączono do przestrzeni handlowej. W 2007 roku budynek przeszedł kolejny remont i przebudowę według projektu biura KMA Kabarowski Misiura Architekci. Parter podzielono na 3 części, zlikwidowano podesty, ślusarkę mosiężną okien wystawowych a wyższe piętra przystosowano do pełnienia funkcji biurowych.

Zbudowany w latach 1929-1930 siedmiokondygnacyjny modernistyczny dom handlowy konstrukcji stalowo-szkieletowej. Projekt Hermanna Dernburga został wyłoniony w wyniku konkursu na dom towarowy sieci A. Wertheim przebudowany i rozbudowany w latach 2006-2010 według projektu Zbigniewa Maćkowiaka na zlecenie nowego od 1998 r. właściciela obiektu DTC Real Estate.

Budynek charakteryzują zaokrąglone narożniki, uskokowe cofnięcie dwóch ostatnich kondygnacji. Wejście główne posiada 4 filary konstrukcyjne oblicowane ciemną ceramiką z elewacją przyozdobioną rzeźbami w stylu art deco.
Parter i 4 piętra nad nim przystosowano do roli handlowe a sam budynek jak na lata 30. przez zastosowane rozwiązania uchodził na nowoczesny (ruchome schody,windy osobowe i towarowe, dźwig do paczek, agregaty prądotwórcze czy system przeciwpożarowy).

W kwietniu 1945 roku budynek spłonął. Po zakończeniu działań wojennych zdecydowano się przywrócić obiekt do użytku. Z przerwami prace remontowe trwały aż do lat 80., obiekt do połowy lat 90. był największym domem handlowym w Polsce.
Obiekt po wojnie funkcjonował pod nazwą:
-1948-1973 - Powszechny Dom Towarowy

• od 1973 r. Dom Towarowy Renoma

Budynek narożny wybudowany w 1927 roku według projektu Maxa StraBburga. Modernistyczny 6 kondygnacyjny budynek o konstrukcji żelbetowo szkieletowej konstrukcji z elewacją licowaną piaskowcem i z głębokimi witrynami handlowymi na parterze.
Parter i pierwsze piętro przeznaczony na usługi handlowe (pierwotnie salon rzemiosła artystycznego Wilhelma Knittela), a wyższe kondygnacje przeznaczono na biura.

Akademik zaprojektowany w latach 1964-1965 przez Krystynę i Mariana Barskich i budowany do 1967 r. 5-kondygnacyjny budynek usytuowany wzdłuż głównej osi Placu Grunwaldzkiego. Podłużny budynek charakteryzuje układ okien w rytmie a-b-b-a.

Finał XV Drużynowych Mistrzostw Świata na Żużlu odbył się 15 września 1974 r. na Stadionie Śląskim w Chorzowie.
W rozgrywce pierwsze miejsce zdobyła drużyna Angielska z 42 punktami: Peter Collins (12 pkt.), John Louis (12 pkt.), Deve Jessup (10 pkt.), Malcolm Simmons (8 pkt.), rezerwowy: Ray Wilson (nie startował).
Deve Jessup (10 pkt.), Malcolm Simmons (8 pkt.), rezerwowy: Ray Wilson (nie startował).
Drugie miejsce zajęła drużyna Szwedzka zdobywająca 31 punktów:
Sören Sjösten (10 pkt.), Anders Michanek (9 pkt.), Tommy Jansson (7 pkt.), Christer Löfqvist (5 pkt.), rezerwowy: Tommy Johansson (nie startował).
Trzecie miejsce zajęła drużyna Polska zdobywająca 13 punktów:
Jan Mucha (4 pkt.), Zenon Plech (4 pkt.), Andrzej Jurczyński (3 pkt.), Jerzy Szczakiel (2 pkt.), rezerwowy: Andrzej Tkocz (0 pkt.)
Ostatnie miejsce zajęli żużlowcy z Związku Radzieckiego zdobywając 10 puntów:
Michaił Krasnow (5 pkt.), Walerij Gordiejew (4 pkt.),Wiktor Kałmykow (1 pkt.), Anatolij Kuźmin (0 pkt.), rezerwowy: Michaił Starostin (nie startował).

W tabeli końcowej na pierwszym miejscu znalazła się drużyna angielska, drugie miejsce zajęli Szwedzi a trzecie Polacy.

Budynek usytuowany jest w zwartej zabudowie północnej pierzei Długiego Targu. Pierwsza wzmianka o dworze pochodzi z 1357 r. W połowie XVI w. przebudowano go zgodnie z renesansowymi kanonami architektury. W l. 1616-1617 Abraham von den Blocke stworzył elewacje z posągami starożytnych bohaterów (Scypiona Afrykańskiego, Temistoklesa, Kamillusa, Judę Machabeusza), personifikacjami cnót (Siła, Sprawiedliwość) oraz Fortunę.

Zbudowany w latach 1855-1857 i przebudowany w latach 1899 - 1904 r. Dwukondygnacyjny budynek na planie prostokąta o pałacowej architekturze nawiązującej do angielskiego gotyku Tudorów. W wyniku przebudowy z początku XX wieku tory kolejowe umieszczono nad poziomem ulicy i powstała stalowa przeszklona hala nakrywająca 5 peronów.

Fabryka Maszyn i Urządzeń Przemysłu Spożyczego "Spomasz" we Wrocławiu przy ulicy Krakowskiej 88-98 zajmowała się produkcją maszyn do przemysłowej produkcji żywności.
Powstała w 1953 r. do 1990 r. był to jedyny producent wielu maszyn i urządzeń produkcji żywności.
W 1975 r. fabryka planowała produkcję maszyn i urządzeń o łącznej wartości 130 mln. złotych. Maszyny także eksportowano - między innymi do Związku Radzieckiego.
W 1993 r. przedsiębiorstwo przekształcono w spółkę akcyjną z kapitałem polskim.
Produkowano tam mieszarki masy mięsnej, nadziewarki wędlin, urządzenia do czyszczenia i obróbki jelit oraz do wędzenia i ich parzenia, wózki peklownicze, transportowe myjki do beczek etc.

22 grudnia 1965 roku podpisano umowę między Fiatem a Motoimportem na produkcję licencyjną włoskiego Fiata 1500C.
W 1966 roku umowę aneksowano i zdecydowano się na modyfikację fiata 1500C. Z oryginału pozostała płyta nośna, układ napędowy , jezdny czy deska rozdzielcza. Sporą część rozwiązań przejęto z produkowanego we Włoszech w latach 1966-1974 Fiata 124.

W wyniku porozumienia powstała hybryda samochodów o nazwie Fiat 125P. Pierwszy samochód zmontowany w Polsce powstał w styczniu 1968 roku w Fabryce Samochodów Osobowych na warszawskim Żeraniu.

Pojazd przechodził czterokrotną modernizację, powstawały wersje specjalne użytkowe (np. samochód pogotowia ratunkowego czy Milicji Obywatelskiej).

Po wygaśnięciu licencji w latach 1983-1991 kontynuowano produkcję pod nazwą FSO 125p.

Produkcję zakończono 29 czerwca 1991 roku, wyprodukowano 1 445 699 samochodów większość pojazdów sprzedano na rynku wewnętrznym. Największymi importerami była Jugosławia, Czechosłowacja oraz Węgry.

Fontanna mieści się w najbardziej reprezentatywnym miejscu miasta, w północno-zachodniej części Długiego Targu, na osi Dworu Artusa. W 1615 r. posąg Neptuna odlano w gdańskim zakładzie Gerdta Benningka - Peter Husen. Fontannę złożono i uruchomiono w 1633 r., zaś w 1634 r. dodano kutą karate ogrodzeniową - dzieło Johanna Roggego. W 1945 r. częściowo zdemontowano i wywieziono z miasta. W 1954 r. po rekonstrukcji zniszczonych elementów, podczas wojny ustawiono fontannę, uruchamiając jej system wodny.

Secesyjna fontanna na Placu Uniwersyteckim autorstwa Hugo Lederera odsłonięta w 1904 roku

Polski samochód osobowy produkowany w Fabryce Samochodów Osobowych w Warszawie na bazie radzieckiego pojazdu M20 Pobieda.
Samochód produkowano do połowy lat 70. kiedy to wprowadzono na rynek Fiata 125p.
Wyprodukowano 254 tysiące samochodów, w tym także wozy specjalistyczne (ambulanse, radiowozy, drezyny).
Elementy konstrukcyjne takie jak podwozie czy silnik
zostały później wykorzystane przy produkcji samochodów dostawczych (Żuk, Nysa, Tarpan).

Dolnośląska popołudniówka wydawana we Wrocławiu, powstała z połączenia czasopism wydawanych przez PPR („Trybuna Dolnośląska”) z PPS („Wrocławski Kurier Ilustrowany”). W okresie PRL-u stała się głównym organem informacyjnym Komitetu Wojewódzkiego PZPR. W 1990 roku gazeta zmieniła nazwę na „Robotnicza Gazeta Wrocławska”, a następnie w „Gazeta Wrocławska”. Od 2004 roku po fuzji ze "Słowem Polskim" funkcjonuje jako „Słowo Polskie – Gazeta Wrocławska”.

Barokowy budynek wzniesiony w latach 1728 - 1741 na ziemiach przekazanych przez cesarza Leopolda I Towarzystwowiu Jezusowemu. Budynek od strony Odry ma monumentalną 220 metrową symetryczną fasadę. Urozmaicają go trzy wieże: Wieża dzwonów nad Bramą Cesarską oraz Wieża Matematyczna i Astronomiczna.
Wieża astronomiczna jest przyozdobiona jest 4 posągami autorstwa F. J. Mangoldta ustawionymi w 1733 r.

Główne wejście do Leopoldiny to portyk wspierający balkon z posągami Czterech Cnót Kardynalnych (Sprawiedliwość, Męstwo, Prawda, Umiarkowanie), wykonany przez J.A Siegwitza.
Wnętrze budynku jest bogato zdobione rzeźbami i freskami.
Sala Oratorium Marianum przedstawia na freskach sceny z życia Maryi autorstwa Jana Krzysztofa Hadke a główną reprezentacyjną przestrzenią jest barokowa Aula Leopoldina. Nazwę sali nadano na cześć cesarza Leopolda I. Dekoracje stiukowe wykonał Albrecht Siegwitz, freski Jan Krzysztof Hadke a rzeźby drewniane Krzysztof Hollandt.

W 1811 Akademię Leopoldyńską połączono z Uniwersytetem Viadrina we Frankfurcie nad Odrą i utworzono Uniwersytet im. Fryderyka.

W 1945 r. po przejęciu miasta przez Polaków, utworzono polski Uniwersytet.

Budynek projektowany jako nowa siedziba władz miejskich według projektu architektów wyłonionego w konkursie z 1927 r. Alexandra Mullera i Ferdinanda Schmidta, niestety z przyczyn finansowych nie zrealizowano. Do prac wrócono w latach 30. autorem projektu budynku opartego na poprzedniej bryle był Felix Brauler
Budynek nie został wykończony przez Niemców, częściowo zniszczony w trakcie II Wojny Światowej i dopiero w latach 50. po otynkowaniu i remoncie stał się siedzibą władz województwa.

Monumentalna bryła w stylu neoklasycystycznym, charakterystyczna dla okresu III Rzeszy.

Historia powstania i działalności izby pamięci opisana przez Stowarzyszenie Pamięci Zesłańców Sybiru dostępna pod adresem: https://www.pamiecsybiru.wroclaw.pl/index.php?spid=3

2 listopada 1925 r. w pamiątkowym Grobie uroczyście złożono prochy Nieznanego Żołnierza z cmentarza Łyczakowskiego we Lwowie oraz urny z ziemią z pól bitewnych I wojny światowej. W grudniu 1944 r. Niemcy wysadzili w powietrze arkady otaczające grób na pl. Saskim. Ponowne odsłonięcie nastąpiło 8 maja 1946 r. z udziałem przedstawicieli władz. Przy pomniku wprowadzono stałą wartę. W 1964 r. wymieniono płytę nagrobną i posadzkę, zamontowano oświetlenie oraz otynkowano. 1 lipca 1965 r. pomnik uznano za zabytek. W 1990 r. demokratyczne władze państwa zleciły przywrócenie przedwojennych tablic oraz dodanie nowych z nazwami pól bitewnych.

Zbudowana w latach 1911-1913 w stylu modernistycznym, jako pamiątka w setną rocznicę odezwy "Do mojego ludu" wydanej przez Fryderyka Wilhelma III, nawołującą do przeciwstawienia się Napoleonowi Bonaparte. Hala ta miała stanowić główny punkt wystawy stulecia. Konkurs na projekt wygrał jeden z najsłynniejszych wrocławskich architektów - Max Berg, a w późniejszym etapie przy pracy pomagali mu Guenther Trauer oraz nikomu jeszcze nieznany Richard Konwiarz. Podczas II Wojny światowej uszkodzone zostały organy znajdujące się wewnątrz hali, co poskutkowało ich rozebraniem i umieszczeniem części piszczałek w Archikatedrze Wrocławskiej i Bazylice Jasnogórskiej.Po 1945 roku przemianowana została na Halę Ludową. W 1948 roku kompleks budynków wraz z Halą Ludową został wykorzystany do prezentacji monumentalnej Wystawy Ziem Odzyskanych. W okresie PRL Hala pełniła głównie funkcje koncertowe i sportowe. Po remoncie z roku 1997 hala otrzymała atut w postaci rozsuwanej posadzki i przesuwnych trybun, dzięki którym może swobodnie zmieniać swoje przeznaczenie, z ekspozycyjnego w sportowy.

Obiekt znajduję się na wysokości 1198 m.n.p.m. tuż przy szlaku wiodącym z Kuźnic na Giewont. Hotel został wybudowany przez Tatrzańskie Towarzystwo Narciarzy w 1938 r.

Zbudowany w 1908 roku według projektu Waldemara Midbradta. Budynek złożony z dwóch pięciokondygnacyjnych części złączonych wieżą. Parter przeznaczony do celów komercyjnych. Elementy utrzymano w stylistyce klasycystycznej z elementami neobarokowymi. Przed wojną hotel Kronprinz należał do jednych z najdroższych w mieście, po 1945 roku budynek przebudowano.

Stalowa 90 metrowa Iglica wybudowana z okazji Wystawy Ziem Odzyskanych wzniesiona w 1948 roku według projektu Stanisława Hempela.

Początki działalności poszczególnych komórek składowych instytutu sięgają 1956 roku. W 1966 roku doszło do połączenia Zakładu Fizyko-Chemicznego Badań Strukturalnych PAN i Zakładu Niskich Temperatur Instytutu Fizyki PAN. W 1984 roku dołączono do niego także Zakład Petrochemii Instytutu Chemii Organicznej PAN. Składa się z sześciu działów:
-Niskich Temperatur i Nadprzewodnictwa,
-Teorii Materii Skondensowanej,
-Badań Magnetyków,
-Spektroskopii Optycznej,
-Badań Strukturalnych,
-Chemii Nanomateriałów i Katalizy.

Kierownictwo Instytutu na przestrzeni lat:
Włodzimierz Trzebiatowski (1966–1974)
Bohdan Staliński (1975–83 r.)
Jan Klamut (1984–92 r.), (1999–2002 r.)
Józef Sznajd (1993–98 r.), (2003–10 r.)
Andrzej Jeżowski (od 2011 r.)

Sanktuarium i klasztor obronny Paulinów w Częstochowie, gdzie przechowywany jest obraz Matki Bożej Częstochowskiej. Jest to główny ośrodek pielgrzymkowy w Polsce położony na wzgórzu Jansa Góra. Podczas potopu szwedzkiego w 1644 r. doszło do nieudanego oblężenia (obroną przewodził przeor. A. Kordecki). Wydarzenie to przyczyniło się do wzrostu popularności Jasnej Góry. Piesze pielgrzymki do tego miejsca odbywały się już od XIV w.

Zbudowany na podwoziu Jelcza 315 MS pierwszy polski specjalistyczny samochód gaśniczy wodno-pianowy. Ciężarówka posiadała kabinę dla 4 osobowej załogi oraz drugą część z 6000 litrowym zbiornikiem i działkami gaśniczymi.
Do 1979 r. wyprodukowano około 600 egzemplarzy pojazdów.

Jelcz 315M. Pojazd wyprodukowany w współpracy z austriacką firmą Rosenbauer, która dostarczyła specjalistyczną zabudowę dedykowaną do proszku gaśniczego.
Powstało jedynie15 pojazdów tego typu.

Cechą charakterystyczną pojazdu był zabudowany agregat Minimax wraz z dużym owalnym zbiornikiem na proszek gaśniczy

Budynek powstał pod koniec XIX wieku. W czasach niemieckich restauracja nazywała się "Zum Wiesenthal". Po wojnie lokal nosił różne nazwy, m. in. Sielanka. Działał tam również ogródek piwny. Budynek został wyburzony w maju 1997 roku. Na jego miejscu powstała pętla tramwajowa

Karkonoskie Zakłady Maszyn Elektrycznych.

W okresie PRL był to największy zakład w Piechowicach zatrudniający w szczytowym momencie ponad 1500 osób.

Pierwsze budynki powstały w 1910 r. i mieściły w sobie fabrykę sztucznego jedwabiu. W 1933 r. produkcję przestawiono na produkcję chemiczną a później po wybuchu II Wojny Światowej zbrojeniową. Produkowano tam między innymi materiały wybuchowe do torped, gdzie pracowali robotnicy przymusowi.

Po zakończeniu II Wojny Światowej kontyuowano produkcję na potrzeby Wojska. W 1949 zakład podporządkowano wrocławskiemu Dolmelowi a 6 lat później doszło do połączenia zakładu z Fabryką Maszyn Elektrycznych M-13 w Górzyńcu.

W 1963 r. nadano przedsiębiorstwu nazwę "Karlema", (Karkonoskie Zakłady Maszyn Elektrycznych). Fabryka produkowala zgrzewarki i spawarki, silniki do pomp głębinowych, agregaty prądotwórcze, polowe stacje ładowania akumulatorów czy silniki do zasilania sterów okrętów podwodnych.

W latach 90. XX w. zakład sprywatyzowano, systematycznie ograniczano produkcję i redukowano załogę.

W 1996 r. uruchomiono produkcję skuterów elektrycznych, przystosowanych także dla potrzeb osób niepełnosprawnych jednak produckja nie cieszyła się popularnością.

W 2005 r. Katowicka spółka Energoinstal sprzedała teren zakładu. Nowy inwestor w 2019 r. rozpoczął prace rozbiórkowe.

10 maja 1967 roku we Wrocławiu odbywała się Żakinada, Juwenalia, święto studenckie. Do historii przejdzie przede wszystkim z powodu katastrofy budowlanej na Wzgórzu Partyzantów. Kilka minut po godzinie 18 pod świętującymi zarwała się kamienna balustrada u szczytu amfiteatru, spadając wraz z kilkoma uczestnikami na bawiących się poniżej. W wyniku wypadku 18-letni mężczyzna poniósł śmierć, a 9 osób doznało ran.

Przeprawa nad Odrą pomiędzy Groblą, a Ogrodem Zoologicznym. Most wykonany w konstrukcji wisząco-linowej oparty na dwóch pylonach. Długość kładki wynosi około 232 m.

Instytucja kultury miasta Wrocławia zajmująca się propagowaniem muzyki dawnej i współczesnej. Miejsce recitali instrumentalnych i wokalnych koncertów i prób muzycznych. Od 1999 w Klubie działa oficyna wydawnicza Akwedukt.

W Klubie znajduje się stała ekspozycja Pocztu Królów Polskich (fotokopie obrazów Marcella Bacciarellego ), zdjęcia Wrocławia, kolekcja herbów miast polskich w miedzi.

Miejsce spotkań Klubów i Towarzystw Kresowych.

Klub pod Baobabem skupia zesłańców Sybiru, którzy wraz z generałem Andersem opuścili niegościnne ziemie Związku Radzieckiego i na mocy traktatu Sikorski - Majski z 30 lipca 1941 udali się do Afryki. Droga wiodła przez tereny Iranu i Indii, do afrykańskich osiedli zlokalizowanych w brytyjskich koloniach. Około 20 tysięcy polskich zesłańców zamieszkało w Ugandzie, Kenii, Tanzanii, Zambii, Zimbabwe i Republice Południowej Afryki, do ojczyzny powrócili w przeciągu 5-8 lat. Wszystko zaczęło się od odkrycia polskich grobów w Afryce i serii artykułów red. Sienkiewicza w Kurierze Polskim. W odpowiedzi na nie, do gazety napłynęło wiele listów od "Afrykańczyków", publikowane były w latach 1983-1984. Następnie w 1989 z inicjatywy wrocławskich członków klubu doszło do pierwszego zlotu (27 maja 1989) oraz do formalnego zawiązania stowarzyszenia. Pamiątki po Afrykańczykach znajdowały się do 2022 roku w izbie pamięci Golgoty Wschodu, następnie zostały przekazane do zbiorów Ośrodka "Pamięć i Przyszłość".

Pilmet polski producent maszyn do środków ochrony roślin z siedzibą we Wrocławiu.

25 stycznia 1952 roku powstają Zakłady Metalowe Pilczyce przy ulicy Metalowców 25. W 1957 roku zakłady tworzą prototyp jednoosobowego śmigłowca Gigant-2.
Lata 60. to produkcja maszyn dla przemysłu piekarskiego, pły pilśniowych, urządzeń do łączności radiowej, siewników, tokarek. W tej dekadzie zakład zaczyna też swoją specjalizację w produkcji maszyn do środków ochrony roślin (1965 powstaje P.P. "Agromet Pilmet" Kombinat Maszyn Rolniczych). Na połowę lat 70. przypada największa produkcja opryskiwaczy.
20 września 1982 roku powstaje "Agromet-Pilmet" Fabryka Maszyn Rolniczych. W 1994 firmę przekształcono w Jednoosobową Spółkę Skarbu Państwa, rok później powstała Spółka Akcyjna.

W 2006 roku po przejęciu przez Unia Group produkcję przeniesiono do Brzegu gdzie pracę kontynuuje jako Agromet Pilmet Sp. z.o.o w Brzegu.

12 numerów Komiksu Strajkowego z 1988 r. wydawanego trakcie majowego strajku na Uniwersytecie Wrocławskim przez grupę studentów związanych z Niezależnym Zrzeszeniem Studentów.

Budowę pierwszego kościoła w stylu romańskim o którym wiemy by był wzniesiony w tym miejscu rozpoczęto w latach 1220-1230. W 1253 roku kościół przekazano zakonowi krzyżowców z czerwoną gwiazdą jako kościół klasztorny. Opiekę sprawowali nad nim do 1525 roku kiedy został podporządkowany władzom miejskim i wprowadzono w kościele luterański obrządek. W 1257 kościół konsekrowano pw. Świętej Elżbiety.

Kościół odbudowano po katastrofie na przełomie XIII i XIV wiek, jako gotycką bazylikę z cegły. Około 1350 roku rozpoczęto budowę głównego prezbiterium z trzema nawami oraz wieży kościelnej zakończonej w 1482 ustawieniem hełmu na szczycie. W 1529 roku strąciła go wichura.

W 1649 roku zawaliła się więźba dachowa.

W latach 1713-1719 południowe i północne wejście do kościoła otrzymały barokowe portale.

1743 powiększenie empory gotyckiej o chór królewski z kartuszem z inicjałami króla pruskiego.

W latach 1750-1761 Michael Engler skonstruował wielkie główne organy w wybudowanej dla nich nowej emporze.

1749 pożar wieży prochowej w trakcie którego uszkodziły się okna i maswerki południowej strony.

W 1806 roku Kościół został uszkodzony przez ostrzał artyleryjski wojsk napoleońskich.
W 1856-57 i 1890-93 dokonano gruntownej renowacji obiektu.

Kościół nie ucierpiał znacznie w trakcie II wojny światowej, zaginęła pieta z początku XV wieku, a niektóre elementy przeniesiono do Muzeum Narodowego w Warszawie (chrzcielnica, gotyckie nastawy ołtarzowe).

W latach 40.-50. przeprowadzono remonty a w 1960 r. przez uderzenie pioruna w hełm wieży doszło do kolejnego pożaru.

W 1972 r. rozpoczęto generalną renowację kościoła. 20 września 1975 roku wybuchł pożar niszczący hełm wieży a następny z 9 czerwca 1976 r. zniszczył organy Englera i dach. Budynek po katastrofie odbudowywano przez 15 lat.

Dopiero 31 maja 1997 w trakcie 46. Kongresu Eucharystycznego Kościół został ponownie konsekrowany przez papieża Jana Pawła II.

Festiwal Oratoryjno-Kantatowy zapoczątkowany przez muzyka Andrzeja Markowskiego - ówczesnego dyrektora Filharmonii Wrocławskiej. Festiwal co roku przyciąga grupy wokalne z całego świata. Organizowany przez Narodowe Forum Muzyki im. W. Lutosławskiego. W 1978 roku Wratislavia Cantans został włączony do EFA (European Festivals Association).

4 września 1958 r. w wrocławskim sądzie zarejestrowano nową spółdzielnię mieszkaniową: "Międzyzakładowa Spółdzielnia Mieszkaniowa "Cichy Kącik" z siedzibą we Wrocławiu.

Spółdzielnia powstała jako inicjatywa 238 pracowników wrocławskich zakładów pracy:
Żeglugi na Odrze, Wrocławskich Zakładów Przemysłu Spirytusowego, Zakładów Włókien Sztucznych, Dolnośląskich Zakładów Maszyn Elektrycznych "Dolmel", Przedsiębiorstwa Instalacji Przemysłowych, Wrocławskiego Przesiębiorstwa Handlu Sprzętem Rolniczym a także pracowników Uniwersytetu i Politechniki.

Pierwszym oddanym do użytku budynkiem był blok przy ulicy Prostej 8-14, który oddano do użytku już 6 lipca 1959 r. niespełna rok po zawiązaniu Spółdzielni.

Dzięki dobrej organizacji Spółdzielnia zyskała na popularności wśród wrocławian oczekujących na własne mieszkania. Gdy w latach 60. ilość zapisujących się do Spółdzielni zaczęła gwałtownie wzrastać zarząd w 1963 roku przedstawił koncepcję osiedla Zachód I i Zachód II na Szczepinie.
Do 1972 r. powstało 5 937 mieszkań.
W 1975 r. "Cichy Kącik" przejął na mocy porozumienia lokale Spółdzielni Mieszkaniowej "Świt".
W latach 90. Spółdzielnia zakupiła grunty w rejonie Osiedla Muchobór Wielki i przystąpiła do kolejnej dużej inwestycji mieszkaniowej.
Na chwilę obecną, jest to największa wrocławska spółdzielnia mieszkaniowa zarządzająca 169 budynkami z ponad 10 tysiącami lokali mieszkalnych.

Most łączący Wrocław z terenami położonymi na wschód od centrum. Jego projektantem był Richard Plüddemann. Wykonawcą była firma Beuchelt u. Co. z Zielonej Góry. Most o konstrukcji stalowej nitowanej, podwieszany na taśmach nośnych, wychodzących z kamiennych pylonów.

Był jednym z dwóch bliźniaczych transatlantyków zbudowanych w stoczni we wschodnim Trieście. Wszedł do służby w 1936 r. i pływał do 1969 r.

Polski wycieczkowiec, wybudowany w węgierskiej stoczni rzecznej. Eksploatowany był głównie w rejsach wycieczkowych pomiędzy portami Morza Bałtyckiego, zarówno polskimi jak i zagranicznymi. W sezonie zimowym przemieniał się w kawiarnio – hotel, cumując w Gdańsku na Motławie.

Muzeum powstało w 1965 roku pod nazwą Muzeum Architektury i Odbudowy. Założycielem i wieloletnim dyrektorem muzeum był Olgierd Czerner pełniący wcześniej funkcję konserwatora Wrocławia (1965-1999).
Muzeum znajduje się w zespole klasztoru bernardynów (od 1974 r. także jego część kościelną).
W zbiorach muzealnych znajdują się poniemieckie elementy architektury, projekty architektoniczne, ikonografia architektoniczna czy pokaźna kolekcja witraży.
W 2000 roku muzeum połączono z Miejskim Archiwum Budowlanym.

Muzeum zajmujące się gromadzeniem historycznych przedmiotów, pojazdów i dokumentów związanych z historią Poczty Polskiej i rozwoju telekomunikacji na terenie kraju. Funkcjonuje obecnie w zabytkowym budynku Poczty Głównej przy ul. Zygmunta Krasińskiego 1 we Wrocławiu.

Agencja powstała w 1982 r. i działała do 1991 r., a działający w niej fotograficy dokumentowali wydarzenia związane ze stanem wojennym w PRL i działalnością NSZZ "Solidarność". Zdjęcia NAF "Dementi" były publikowane bez zezwolenia państwowej cenzury i poza jej zasięgiem, przede wszystkim w zagranicznych serwisach informacyjnych. Fotograf "Dementi", Wojciech Wójcik, uchwycił 31 sierpnia 1982 r. podczas demonstracji ulicznej we Wrocławiu moment, podczas którego ciężarówka ZOMO potrąciła i przejechała Jarosława Hyka. Od 1989 reporterzy Agencji dokumentowali zdarzenia związane z upadkiem komunizmu w bloku państw komunistycznych Europy Wschodniej. W latach 1982-1984 agencję tworzyli: Anna Łoś, Stanisław Gulbinowicz, Tomasz Kizny, Dariusz Nowak i Wojciech Wójcik. Na przełomie 1983 i 1984 roku ustalił się nowy skład agencji, który pracował do 1991 roku: Danuta Błahut-Biegańska, Jacek Biegański, Tomasz Kizny, Anna Łoś, Andrzej Łuc, Henryk Prykiel. W latach 1984-1987 NAF Dementi współpracowała z Solidarnością Walczącą.

Jeden z obozów jenieckich NKWD zlokalizowany w Kozielsku, rosyjskim miasteczku położonym nad rzeką Żyzdrą w zachodniej Rosji. Obóz był zlokalizowany w XVIII- wiecznym klasztorze, zwanym Pustelnią Optyńską. Osadzeni w obozie byli w większości oficerowie Wojska Polskiego, zarówno rezerwy jak i służby stałej. 5 marca 1940 na rozkaz Biura Politycznego KC WKP(b) zdecydowano o rozstrzelaniu jeńców z obozów Starobielska, Kozielska i Ostaszkowa. Zadanie to zostało przypisane funkcjonariuszom NKWD, zbrodnia ta trwała od marca do maja 1940 roku.

Jeden z obozów jenieckich NKWD zlokalizowany w sąsiedztwie Ostaszkowa, rosyjskiego miasteczka położonego nad Jeziorem Seliger, w obwodzie Twerskim. Sam obóz zlokalizowany był na wyspie położonej na wspomnianym jeziorze. Obóz był zlokalizowany w XVI wiecznym monasterze zwanym Pustelnią Niłowo-Stołobieńską. Decyzją Berii z 3 października 1939 roku osadzeni w obozie zostali poza oficerami Wojska Polskiego również funkcjonariusze organów państwa, policjanci, strażnicy służby więziennej. 5 marca 1940 na rozkaz Biura Politycznego KC WKP(b) zdecydowano o rozstrzelaniu jeńców z obozów Starobielska, Kozielska i Ostaszkowa. Zadanie to zostało przypisane funkcjonariuszom NKWD, zbrodnia ta trwała od marca do maja 1940 roku. Więźniów mordowano w piwnicach obozu, a zwłoki wywożono do lasku w okolicy Miednoje.

Jeden z obozów jenieckich NKWD zlokalizowany w Starobielsku, obecnie ukraińskim miasteczku położonym w obwodzie ługańskim. Obóz był zlokalizowany w zabudowaniach klasztornych. Osadzeni w obozie byli w większości wyżsi oficerowie Wojska Polskiego. Około połowy więźniów stanowili obrońcy Lwowa. 5 marca 1940 na rozkaz Biura Politycznego KC WKP(b) zdecydowano o rozstrzelaniu jeńców z obozów Starobielska, Kozielska i Ostaszkowa. Zadanie to zostało przypisane funkcjonariuszom NKWD, zbrodnia ta trwała od marca do maja 1940 roku. Mordów na jeńcach z Kozielska dokonano w lasku w okolicy Charkowa.

Obóz zorganizowany z inicjatywy Roberta "Robespierre'a" Jezierskiego, członka Pomarańczowej Alternatywy w proteście wobec masakry demonstrantów w Pekinie na placu Tian’anmen, między 15.04. a 04.06. Obóz pojawił się na ówczesnym pl. Dzierżyńskiego (obecnie pl. Dominikański), a tworzyła go grupa mieszkańców Wrocławia, przede wszystkim studentów, uczniów, działaczy NZS, MKO, WiP. Demonstranci utworzyli na trawniku miasteczko namiotowe, gdzie zbierano podpisy pod listem protestacyjnym. W ramach tego przedsięwzięcia przygotowywano symboliczne instalacje oraz przeprowadzano dyskusje z przechodniami.

Zespół inżynierów i innnych pracowników Wrocławskich Zakładów Elektronicznych "ELWRO" pracujący pod kierownictwem Doktora Thanasisa Kamburelisa w IV kwartale 1966 r. zaprezentował prototyp nowego komputera tranzystorowego Odra 1204.
Dzięki zastosowaniu mikroprogramowalnej realizacji rozkazów jednostki centralnej, komputer był znacznie mniejszy od swoich poprzedników.

Komputer pracował na dwóch systemach operacyjnych, SOW (opracowany przez ELWRO) oraz MASON (opracowany przez Uniwersytet Wrocławski).

Wyprodukowano 179 egzemplarze komputera, z czego wyeksportowano 114. Produkcję zakończono w 1972 r.

Założony został w 1811 roku, w sąsiedztwie świątyń na Ostrowie Tumskim. Lata 1852-1883, pod kierownictwem Johanna Heinricha Göpperta, ogród rozwijał się, z początkowych 5 ha, urósł o dodatkowe działy: dendrologiczny, paleontologiczny, grupy fizjonomiczne i geograficzne. Podczas II wojny światowej Ogród Botaniczny stanowił ważny punkt strategiczny. Na jego terenie rozstawione były baterie artylerii przeciwlotniczej, a tereny zielone wykorzystywano do odbioru zrzutów zaopatrzeniowych. W okresie 1945-1948 trwały prace polegające na uporządkowaniu terenu ogrodu nadzorowane przez profesora Stanisława Kulczyńskiego. Park ponownie otwarto dla gości w 1950 roku. W 1958 wrocławscy saperzy oczyścili miejscowy staw i zbudowali nad nim ozdobny, drewniany mostek. W 1960 roku ogród powiększa się o kolejny hektar, w 1967 roku wykopano specjalny basen dla grzybieni zaprojektowany przez Tadeusza Zipsera. W 1974 roku został wpisany do rejestru zabytków.

Wrocławski Ogród Zoologiczny umiejscowiony jest we Wrocławiu przy ulicy Wróblewskiego 1-5. Jest najstarszym ogrodem zoologicznym na terenie kraju, a zajmuje powierzchnię 33 ha. Pomysł budowy ogrodu zoologicznego wyszedł z inicjatywy nadburmistrza Juliusa Elwangera, jednak z powodu niemożności uzyskania finansowania projektu postanowiono utworzyć Towarzystwo Akcyjne sprzedające akcje po 50 talarów za sztukę, budowa ruszyła po uzbieraniu 30 tysięcy talarów. Otwarcie ogrodu mieszczącego się w okolicach Parku Szczytnickiego nastąpiło po 2 latach od podjęcia decyzji o jego powstaniu i wysiłku budowlanego. Ogród zbudowano na podstawie projektu Karla Lüdeckego, a pierwszym dyrektorem instytucji został przyrodnik dr Franz Schlegel. W kolejnych latach stopniowo wzrastała popularność ogrodu zoologicznego co pozwalało zgromadzić coraz większe fundusze, a co za tym idzie znacząco urozmaicić faunę jak i wystrój samego Zoo. Ciekawym pomysłem na uzyskanie funduszy na zakup nowych okazów okazały się loterie fantowe, które przypadły do gustu wrocławianom, czego skutkiem były na przykład lukratywne zakupy słonia indyjskiego, tygrysów, gepardów i antylop. W tym samym czasie, w Zoo prezentowano nie tylko zwierzęta, ale także zapraszano przedstawicieli egzotycznych plemion z całego świata, którzy mieli gwarantować rozrywkę porównywalną do oglądania egzotycznych zwierząt. Wrocławskie Zoo z sukcesami funkcjonowało do momentu wybuchu I wojny światowej, w konsekwencji której 9/10 zdechło z powodu niedożywienia. Z tego powodu w 1921 roku zawieszono jego działalność, a wznowiono ją dopiero w 1927 roku. Po wznowieniu Zoo rozwijało się aż do okresu Festung Breslau. Wojna znów doprowadziła do śmierci lwiej części zwierzyńca, a także do zniszczenia sporej części zabudowy. Po zakończeniu II wojny światowej dyrektorem Zoo został Karol Łukaszewicz, który swoimi wysiłkami doprowadził do ponownego otwarcia ogrodu. Ponowne otwarcie stanowiło część obchodów Wystawy Ziem Odzyskanych, a nastąpiło 18 lipca 1948 roku. W kolejnych latach (1966-2006) dyrektorem był Antoni Gucwiński, który dzięki programowi "Z kamerą wśród zwierząt" znacząco spopularyzował wrocławskie Zoo i jego mieszkańców. Dziś dyrektorem ogrodu jest Radosław Ratajszczak, polski biolog i naukowiec.

Operę Wrocławską wzniesiono w latach według projektu Carla Ferdinanda Langhansa w latach 1839-1841 r. Klasycystyczny budynek zbudowany na planie prostokąta z czterokondygnacyjną widownią lożowo-balkonową. 19/20 lipca 1865 roku budynek spłonął i został przebudowany przez Karla Ludecke.
W 1871 r. miał miejsce kolejny pożar w konkursie wyłoniono nowy projekt przebudowy wybrano architekta Karla Schmidta. Zlikwidowano górne loże, którą zajęła bogata oprawa architektoniczna dla malowidła Apolla nad pędzącymi rumakami.
Korpus otrzymał formę klasycystyczno-renesansową.

8 września 1945 roku Opera wznowiła działalność już jako Polska instytucja. Pierwszym przedstawieniem była Halka Stanisława Moniuszki w reżyserii Stanisława Drabika - pierwszego dyrektora polskiej Opery Wrocławskiej.

W latach 1996-2002 przeprowadzono prace konserwatorskie i modernizacyjne według projektu Wiktora Jackiewicza.

ORP Burza, który wszedł do służby Marynarki Wojennej Rzeczypospolitej 10 sierpnia 1932 roku. W ramach operacji Peking wraz ORP Błyskawica i Grom w przededniu Kampanii Wrześniowej zostały ewakuowane do Wielkiej Brytanii, skąd przeprowadzono akcje wymierzone w Kriegsmarine. Okręt powrócił do Polski dopiero w lipcu 1950. W 1959 niszczyciel wycofano ze służby i przeznaczono na muzeum.

Ze względu na stan jednostki zdecydowano się opuścić 28 czerwca 1976 banderę a Okręt zezłomowano w 1977 r.

Założony przez Bogusława Litwińca jako amatorski teatr studencki. Do 1964 roku Teatr Kalambur błąkał się po wielu scenach (między innymi w "Pałacyku"), aż wreszcie trafił pod adres Kuźnicza 29a, gdzie mieścił się klub studencki Akademii Medycznej „Dingo”. Jednym z ciekawszych przedstawień zagranych przez grupę teatralną był spektakl na motywach Witkacego - „Męczeństwo i śmierć Macieja Gyubala Wahazara”, wystawiony raz w 1967 roku, a następnie błyskawicznie zablokowany przez Główny Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk (cenzurę). Pod koniec 1974 roku przekształcił się w „Akademicki Ośrodek Teatralny Kalambur”, a 1 stycznia 1979 roku został przemianowany na „Ośrodek Teatru Otwartego Kalambur” i uzyskał status teatru zawodowego. W 1994 wskutek konfliktu władz ze Zjednoczonymi Przedsiębiorstwami Rozrywkowymi w Warszawie "Kalambur" został rozwiązany. Dziś w miejscu dawnego teatru mieści się Art Café „pod Kalamburem”.

Pałac wybudowany w Łazienkach Królewskich w Warszawie, według projektu Dominika Merliniego i Jana Chrystiana Kamsetzera. W latach 1772-1793 został rozbudowany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego na bazie tzw. Łazienki Lubomirskiego (zaprojektowanej w latach 1680-1690 przez Tylmana van Gameren dla marszałka wielkiego koronnego Stanisława Herakliusza Lubomirskiego). Od 1775 roku pałac pełni rolę letniej rezydencji króla. W latach 1788-1793 pałac rozbudowano w stylu klasycystycznym wg projektu Dominika Merliniego. Autorami dekoracji malarskiej i rzeźbiarskiej byli m.in. Marcello Bacciarelli i Jan Bogumił Plersch.

Późnobarokowa budowla znajdująca się obok Zamku Królewskiego w Warszawie. W 1651 r. stała tu jednopiętrowa kamienica, jednak w 1657 r. została zniszczona przez wojska Rakoczego. W latach 1698-1701 budynek został rozbudowany na pałac dla Jerzego Dominika Lubomirskiego. W roku 1777 pałac zakupił Stanisław August Poniatowski przeznaczając go dla dworzan i włączając do zabudowań zamkowych. W latach 1813-1820 pałac był własnością Marii Teresy z Poniatowskich Tyszkiewiczowej, która sprzedała go carowi Aleksandrowi. Po odbudowie spalonego w czasie II wojny pałacu w jednym ze skrzydeł, na krótko, ulokowano Archiwum Główne Akt Dawnych, które pod koniec roku 1951 zaczęto przenosić do Pałacu Raczyńskich przy ul. Długiej. Obecnie pałac pełni funkcje muzealne i edukacyjne.

Pierwszy Dwór wybudowano w tym miejscu w latach 30. XII wieku z inicjatywy Piastów Wrocławskich, zgodnie z wolą Bolesława Wysokiego teren po jego śmierci miał przejść w ręce zakonu cysterskiego. Henryk Brodaty zmienił testament ojca i zatrzymał budynek.
Po śmierci ostatniego Piasta Henryka Dobrego księstwo wrocławskie wraz z zamkiem przeszło na własność Jana Luksemburskiego, który w 1339 roku sprzedał majątek mieszczaninowi wrocławskiemu Gysko de Reste. Zamek z przyległościami należał później między innymi do rodów von der Neisse, Kelettendorf a w 1412 roku przejął go wrocławski patrycjusz Michael Banke, który w 1420 rozpoczął budowę murów obronnych.
W trakcie wojny husyckich w 1428 roku husyci zniszczyli Leśnicę. W 1459 r. mieszczanie wrocławscy w obawie przed zajęciem zamku przez czeskiego Króla, spalili go.
Pod koniec XV w. posiadłość nabyła rodzina von Horing i przebudowała zamek w stylu renesansowym. W trakcie wojny trzydziestoletniej zamekdodatkowo chroniony nowowzniesionymi fortyfikacjami został zdobyty i spalony przez wojska szewedzkie (1633 r.).

W 1651 r. Zamek nabył starosta śląski Horatius von Forno a w 1733 ród ten, sprzedał Zamek zakonowi Rycerzy Krzyżowych z Czerwoną Gwiazdą pod wezwaniem św. Macieja i zdecydowali się na przebudowę obiektu w stylu Barokowym pod kierunkiem Christopha Hacknera. Koszty przebudowy okazały się dla zakonu zbyt duże i w 1742 r. zakonnicy sprzedali majątek baronowi Ferdinandowi von Murdach.

W latach 1752-1759 r. odbyła się kolejna przebudowa budynku pałacowego.

W latach 1836-1945 r. majątek posiadała rodzina von Wylich und Lottum i kontynuowano przebudowę Pałacu. Ostatecznie uzyskał on formę trzykondygnacyjnego nakrytego mansardowym dachem gmachu mieszkalnego na planie kwadratu o boku 21 m.
Podczas II Wojny Światowej budynek nie został zniszczony ale nie uniknął splądrowania i zdemolowania w 1945 r.

1950 r. przejęcie budynku przez Centralny Zarząd Przemysłu Materiałów Ogniotrwałych w Gliwicach i rozpoczęto remont mający na celu przystosowanie Pałacu do roli przedszkola. Prace przerwano w 1953 r. przez pożar.

W latach 60. XX w. Pałac odbudowano i od tego monentu jest on siedzibą wielu lokalnych instytcji kulturalnych.

Urząd państwowy powołany do organizacja "repatriacji", jak ówcześnie nazywano depatriację, czyli przymusowe wysiedlenie ludności z ich rodzinnych stron.
Urząd powołany na mocy dekretu PKWN z 7 października 1944 r. W wyniku reorganizacji dokonywanych w ciągu 1945 rola PUR uległa zmianie, gdyż dekret z 7 maja 1945 rozszerzył zakres działania PUR o migracje wewnątrz terytorium państwa, nakazując jego kierownictwu organizowanie "powrotu wysiedlonych przez niemieckiego okupanta do poprzednich miejsc zamieszkania" oraz "przesiedlenia na tereny odzyskane ludności z innych okręgów państwa polskiego" jednocześnie podporządkowując go Ministerstwu Administracji Publicznej.
Na ziemiach wchodzących w skład pojałtańskiej Polski PUR tworzył oddziały wojewódzkie obejmujące swym zasięgiem działania województwo, na pozyskanych wyrokami konferencji poczdamskiej ziemiach zachodnich i północnych - oddziały okręgowe, obejmujące po kilkanaście powiatów, z tym jednak iż część tych terenów wyłączono spod zarządu oddziałów okręgowych i powierzono bezpośrednio oddziałom wojewódzkim w Białymstoku, Katowicach i Poznaniu. Hierarchiczna struktura urzędu była rozbudowana o kolejny dolny szczebel systemu organizacyjnego PUR: stanowiły go oddziały powiatowe.

Budynek, który powstał na podstawie projektu Hansa Poelziga w latach 1912-1913. Zbudowany został w celu ekspozycyjnym na potrzeby historycznej Wystawy Stulecia. Realizacją projektu zajęła się firma Schlesische Beton Baugesellschaft, a na dziedzińcu umieszczono posąg Ateny autorstwa Roberta Bednorza, niestety posąg nie dotrwał do dnia dzisiejszego. W okresie międzywojennym pawilon pełnił funkcję wystawienniczą. Podczas II wojny światowej nie został zniszczony. W 1948 roku stanowił jedną z części Wystawy Ziem Odzyskanych, a następnie przez krótki okres 1951-1953 mieścił w jednej z kopuł planetarium. W latach 1953-2009 wewnątrz pawilonu mieściła się Wytwórnia Filmów Fabularnych. Od 2009 roku budynek przejęło Muzeum Narodowe we Wrocławiu, gdzie po długim i kompleksowym remoncie umieszczona została siedziba Muzeum Sztuki Współczesnej – Oddział Muzeum Narodowego we Wrocławiu.

Pergola przy wrocławskiej Hali Stulecia miała stanowić wraz z Pawilonem Czterech Kopuł i sztucznym stawem w kształcie pół-elipsy część kompleksu rekreacyjno-wystawienniczego wokół Hali Stulecia. Zbudowana miała zostać z okazji wystawy w 100-lecie zwycięstwa wojsk koalicji antyfrancuskiej nad armią Napoleona Bonapartego w 1813 roku. Hans Poelzig zaprojektował ją jako dwa rzędy żelbetowych słupów zamkniętych kratą, na których piąć się miały pnącza. Projekt zrealizowany został przez firmę budowlaną Pfeffer Pringsheim & Co, a ukończono go w lutym 1913 roku. Pergola do dziś stanowi jedną z wizytówek Wrocławia i jest miejscem często odwiedzanym zarówno przez przyjezdnych jak i przez wrocławian w celach rekreacyjnych.

Plac Grunwaldzki powstał między mostem Szczytnickim i Grunwaldzkim w wyniku zniszczenia przez Niemców zwartej zabudowy dzielnicy naukowej w trakcie oblężenia Festung Breslau, którzy zdecydowali się na budowę przy użyciu robotników przymusowych lotniska dla twierdzy. Dzieła zniszczenia dopełniła radziecka artyleria i lotnictwo skutecznie opóźniająca nalotami i ostrzałem budowę lotniska przez robotników przymusowych.
W 1869 powstał projekt budowy ulicy Cesarskiej [po 1945 r. Grunwaldzka], wraz z Mostem Cesarskim [Kaiserbrucke, Freiheisbrucke]. Most Grunwaldzki wybudowała firma Beuchelt u. Co. z Zielonej Góry w latach 1908-1910 według projektu architekta Richarda Plddemana. Zwartą zabudowę arterii Cesarskiej zakończono dopiero po I Wojnie Światowej. W miejscu, gdzie obecnie znajduje się rondo na placu Grunwaldzkim był plac nazywany"Gwiazdą Szczytnicką".

W 1893 roku na terenie cmentarza Św. Bernarda wybudowano gotycki kościół. Został poważnie uszkodzony w trakcie oblężenia w nalocie lotnictwa radzieckiego i wysadzony w powietrze 19 marca 1945 roku na rozkaz gaulaitera Karla Hanke.
Po kapitulacji Festung Breslau, nowo-powstały plac szybko przybrał rolę targowiska, szaberplacu a od lat 50. szybko wzrastała jego rola jako jednego z centrów akademickich miasta.

Plac został zagospodarowany przez budowę kompleksu akademickiego w połowie lat 50. XX. wieku powstały dwa piaskowe budynki Politechniki Wrocławskiej (Siedziba Instytutów Geotechniki i Hydrotechniki oraz Instytutu Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii Politechniki Wrocławskiej).
W 1960 roku oddano do użytku "Dom Naukowca" a w 1965 roku wybudowano Dom Studencki "Dwudziestolatka" a dwa lata później DS "Parawanowiec". W 1982 r .oddano kolejne DS Uniwersytetu Wrocławskiego: "Kredka" i "Ołówek".
W latach 1968 - 1970 wybudowano siedzibę Instytutu Matematyki Uniwersytetu Wrocławskiego, rok później siedzibę Wydziału Inżynierii Kształtowania Środowiska i Geodezji Uniwersytetu Wrocławskiego (1970 r.) a w latach 80. oddano do użytku siedzibę Wydziału Budownictwa Politechniki Wrocławskiej (1981r.).

Lata 1968-78 r. to budowa zespołu mieszkalno - usługowego plac Grunwaldzki 4-20 (wrocławski Manhattan). Jest to kompleks sześciu 16-kondygnacyjnych budynków mieszkalnych wraz z mniejszymi budynkami - pawilonami usługowymi. Główna architekt Jadwiga Grabowska Hawrylak otrzymała za realizację w 1973 r. nagrodę resortową a w 1974 r. Honorową Narodę Stowarzyszenia Architektów Polskich.

W 2007 roku otwarto Centrum Handlowe Pasaż Grunwaldzki a dwa lata później budynek biurowo-usługowy Grunwaldzki Center budowany przez firmę Skanska.

W 1951 roku z Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego we Wrocławiu zostały wydzielone zakłady zajmujące się wyrobem produktów metalowych. W 1966 roku nadano jej nazwę Zakłady Metalowe Polar, w 1972 zakład otrzymał kolejną nazwę - Zakłady Zmechanizowanego Sprzętu Domowego Predom-Polar.W 1995 roku nastąpiła prywatyzacja i zamiana nazwy w Predom SA. W 2002 roku firma zostaje wycofana z GPW i przejęta przez Whirpool Corporation.

Przedsiębiorstwo państwowe (powstałe 24.09.1926 r.) zajmujące się budową i eksploatacją linii kolejowych na terenie Polski.

Polski ruch happeningowy z lat 80-tych XX w. nastawiony na ośmieszenie absurdów komunistycznej rzeczywistości. Sama nazwa pochodzi od tytułu gazetki publikowanej w czasie strajków studenckich we Wrocławiu przez grupę aktywistów związanych z Ruchem Nowej Kultury. Inicjatorem ruchu był wrocławski student Waldemar "Major" Fydrych.
Pomarańczowa Alternatywa pozostawała pod dużym wpływem surrealizmu i dadaizmu. Malowała postaci krasnoludków na miejskich murach oraz organizowała happeningi. Czasem największej aktywności ruchu były lata 1986-1989.

Odlany z brązu pomnik autorstwa Leonarda Marconiego a ufundowany przez lwowskie koło Literacko Artystyczne ustawiony we Lwowie w 1897 roku. Po zakończeniu II Wojny Światowej pomnik przeniesiono do Wilanowa a w 1956 w 80 rocznicę śmierci pisarza trafił na wrocławski Rynek.

Pomnik z rzeźbą autorstwa Theodora von Gosena wybudowano i odsłonięto w 1914 roku.

Pomnik projektu Mariana Koniecznego, ucznia Xawerego Dunikowskiego. Odsłonięto go 20 lipca 1964 r. na placu Teatralnym, w miejscu gdzie przed wojną znajdował się pałac Jabłonowskich, naprzeciwko Teatru Wielkiego. W 1997 r. pomnik przeniesiono na skarpę przy trasie W-Z, na cokole o wysokości 14 metrów.

Pomnik Papieża Jana XXIII odsłonięty 5 czerwca 1968 roku znajdujący się we Wrocławiu przy ulicy św. Marcina. Figura autorstwa Ludwiki Nitschowej w momencie odsłonięcia była wyjątkowa. Jako jedyny w Polsce pomnik przedstawiający osobę duchowną, której budowę zainicjował oraz sfinansował Komitet Wojewódzki PZPR. Była to forma usankcjonowania polskości na Ziemiach Zachodnich, do których Papież Jan XXIII odniósł się w słowach: "Mówiono nam też, że w dalekiej Polsce w obronie waszego kraju życie poświęcił nasz rodak pochodzący z naszego Bergamo, nazwiskiem Francesco Nullo. Mówicie mi, że odrodzona Polska postawiła temu szlachetnemu pułkownikowi pomniki; jego nazwiskiem nazwała ulice – jak to miało miejsce we Wrocławiu, na ziemiach zachodnich po wiekach odzyskanych".
Granitowy posąg wraz z cokołem wykonanym z tego samego materiału ma 5,2 metry wysokości, a na jego podstawie widnieje napis "Pacem in Terris".

Wybudowany w 1896 r. z okazji 1000-lecia państwa węgierskiego. Autorem projektu był Albert Schickedanz, a wykonawcą - rzeźbiarz György Zala. Na środku wznosi się 36-metrowa kolumna archanioła Gabriela. Samą kolumnę otaczają posągi jeźdźców księcia Arpada i sześciu jego wodzów, którzy na przełomie VIII i IX przyprowadzili Madziarów na teren dzisiejszych Węgier.

Przedsiębiorstwo państwowe działające na zasadzie spółdzielni zajmujące się wydawaniem i drukowaniem prasy. Od pierwszego stycznia 1973 roku przekształcone zostało w Robotniczą Spółdzielnię Wydawniczą "Prasa, książka, ruch".

Publikacja „Rówieśnicy Niepodległej” powstała w ramach projektu „100 100-latków na 100-lecie”, dofinansowanego ze środków Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu w ramach Programu Wieloletniego NIEPODLEGŁA na lata 2017–2022.

Modernistyczny budynek zlokalizowany jest w sąsiedztwie kołobrzeskiego molo. Zbudowany został na miejscu zniszczonego w 1945 r. (podczas działań wojennych) sanatorium Strandschloß (Zamku Plażowego, Pałacu Nadbrzeżnego). Powstał według projektu Haliny Gurianowej i Edmunda Goldzamta, zaś oddany do użytku w 1964 r. jako ośrodek sanatoryjno-wypoczynkowy Centralnej Rady Związków Zawodowych.

Schronisko PTTK na Małej Polance Ornaczańskiej utrzymane w stylu nowozakopiańskim, projektu Anny Górskiej. 8 sierpnia 1948 r. dokonano uroczystego otwarcia. W 1973 r. odsłonięto w tym miejscu wmurowano tablicę pamiątkową Walerego Goetela (działacza ochrony przyrody, taternika, geologa).

Budynek zaprojektował na konkurs Henricha Rump. Szkieletowa konstrukcja żelbetonowa pokryta wapnem muszlowym. Na najwyższej kondygnacji mieściła się kawiarnia. Wejście dla klientów banku przyozdabia podwójny portal pokryty reliefem w stylu egipskim wykonany przez Gustawa Adolfa Schmidta.
W budynku zainstalowano windy, jedna z wind typu paciorkowego działa do dziś.

Budynek zaprojektowany w latach 1965 - 1969 i oddany do użytku w 1970 r. zaprojektowany przez Krystynę i Marianę Barskich. 3 kondygnacyjny budynek główny wzniesiony w technologii szkieletowej połączony z 2 kondygnacyjnym audytorium. W 1971 budynek uzyskał tytuł "Mister Wrocławia".

Budynek zaprojektowany przez Marię Kiełczewską w 1963 r., wybudowany i otwarty w 1969 r.
Dwukondygnacyjny budynek handlowy, którego cechą charakterystyczną był największy wówczas we Wrocławiu neon. Obecnie w budynku mieści się Biedronka [21.04.2020 r.].

Kompleks stadionowy zaprojektowany w latach 1924-1925 przez architekta Richarda Konwiarza zlokalizowany w wschodniej części miasta w pobliżu Parku Szczytnickiego. Pod koniec 1925 roku rozpoczęto budowę Stadionu wraz z pergolą (korespondującą z Pergolą Hali Stulecia Hansa Poelziga) i głównej bramy wejściowej do której przylegają dwa bliźniacze budynki na planie trójkąta, budynki te były przeznaczone na szatnie z prysznicami i pomieszczenia rekreacyjne, pokój konferencyjny gabinety lekarskie etc.

Stadion przeznaczony do rozgrywek lekkoatletycznych i piłkarskich mieścił 50 tysięcy widzów. Po stronie zachodniej znajdował się mniejszy stadion (Wagnerkampfbahn), 3 korty tenisowe, plac hokejowy i szatnie.

W 1929 wybudowano kompielisko składające się z basenu o długości 50 m., szerokości 25 m., i 10 m. skoczni z pośrednimi poziomami na wysokości 3 i 5 metrów. Wybudowano także mniejszy basen do nauki bływania oraz owalny brodzik otoczony drzewami.

W 1932 roku Richard Konwiarz otrzymał brązowy medal olimpijski w kategorii architektura sportowa na olimpijskim konkursie sztuki i literatury w czasie igrzysk w Los Angeles.

W latach 1935-1939 kompleks był przebudowywany. Na wysokości wejścia głównego do Stadionu utworzono pętlę tramwajową oraz wybudowano podziemne przejścia łączące przystanek z bramą. Przebudowano wejście główne. Pola Marsowe z 3 stron otoczono trybunami z wieżą z której mógł przemawiać wódz - czy też oglądać masowe imprezy sportowe. Przed wejściem głównym postawiono odlany w brązie pomnik Zwycięzcy Victora Eichlera.

Główny Stadion powiększono do 50 tysięcy widzów i wzniesiono trybunę honorową, a naprzeciw niej wzniesiono 40 m. wieżę z zniczem olimpijskim i tarasem.
Przy alei głównej wzniesiono hale sportową a przy basenie wzniesiono restaurację z tarasem.

Przez przebudowę Kompleks Sportowy nabrał cech monumentalnych charakterystycznych dla III Rzeszy.

Po II Wojnie Światowej obiekt odbudowano i nazwano Stadionem Karola Świerczewskiego. W 1975 kompleks przejął AWF, wówczas również degradacji uległo kąpielisko.

W 2000 roku oddano do użytku wielofunkcyjną halę sportową przy alei Maratońskiej projektu Katarzyny Potockiej Braun, Jacka Kaczmarka, Marioli Szmyczyńskiej - Szumskiej. W 2002 roku oddano do użytku krytą pływalnię zaprojektowaną przez Józefa Śliwińskiego.

W 2006 roku obiekty Stadionu Olimpijskiego przejęło miasto Wrocław. W 2010 roku wyremontowano tor żużlowy kosztem zmniejszenia boiska piłkarskiego. Obecnie [14.04.2020] obiekt jest siedzibą klubu Żużlowego WTS Sparta i drużyny futbolu amerykańskiego Panthers Wrocław.

Średniowieczna hala targowa stojąca pośrodku krakowskiego Rynku, wielokrotnie przebudowywana. Jej charakterystycznym elementem wystroju są maszkarony - umieszczone na attyce. Podczas restauracji Prylińskiego (1875-79) zburzono zewnętrzne kramy, wzniesiono ryzality przy poprzecznym przejściu i ostrołukowe galerie wzdłuż obu boków. Od końca XIX w. wygląd Sukiennic się nie zmienił. Po II wojnie światowej na stropie dolnej hali dodano jedynie herby odzyskanych przez Polskę miast. Ostatnią większą konserwację obiektu przeprowadzono w latach 1975-1979 oraz 1992-1994.

Budynek mieszkalny budowany w latach 1964-1966 według projektu Leszka Zdeka dla Spółdzielni Mieszkaniowej Wojewodzianka.
To 11 kondygnacyjny blok z siedmioma klatkami schodowymi o długości 235 i szerokości 15,7 metrów.
Blok był wzorowany na modernistycznej Jednostce Marsyskiej Le Corbusiera, pieszczotliwie nazywanej przez historyków sztuki i architektów "matką wszystkich bloków".

1 września 1964 r. Szkoła Podstawowa numer 64 imienia Władysława Broniewskiego została oficjalnie otwarta. Fundusze na szkołę zebrali mieszkańcy dolnego śląska wpłacających na społeczny fundusz budowy szkół.

W uroczystym otwarciu wzięli między innymi: Przewodniczący Prezydium Rady Narodowej m. Wrocławia w latach 1958 - 1969 r. - Bolesław Iwaszkiewicz, żona poety i patrona szkoły - Wanda Broniewska.

W 1974 r. odbyło się X-lecie Szkoły Podstawowej numer 64 we Wrocławiu.
W uroczystym apelu wzięli udział nauczyciele i dyrekcja szkoły oraz minister Oświaty i Wychowania oraz Kultury Jerzy Kudberski, który wygłosił przemówienie skierowane do uczniów w całej Polsce.

Budowę sanatorium rozpoczęto w 1927 r. z inicjatywy rodziny Załuskich. Na początku lat 30. XX w. nowym nabywcą został Ogólno-Państwowy Związek Kas Chorych w Polsce z siedzibą w Warszawie, który po uzyskaniu zgody Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej zakupił obiekt sanatoryjny wraz z parcelą. Oficjalne otwarcie obiektu nastąpiło w lipcu 1931 r. Sanatorium to było jednym z pierwszych w Polsce stanowiących własność społeczną oraz obsługujących kuracjuszy przez cały rok. W trakcie II wojny światowej budynek został zajęty najpierw przez Niemców, a następnie przez Armię Czerwoną, która dokonała jego ogromnej dewastacji. Od lata 1945 do wiosny 1946 roku w „Excelsiorze” znajdował się Polowy Szpital Wojska Polskiego. Na wiosnę 1946 roku budynek został wyremontowany i już na przełomie lipca i sierpnia zorganizowano tu kolonie letnie dla dzieci pracowników przemysłu naftowego z Podkarpacia i Krakowa. Od 1 września 1946 r. wznowiono działalność uzdrowiskowo-leczniczą.
W 1952 roku na podstawie nowej ustawy o ZUS "Excelsior" stał się częścią Państwowego Przedsiębiorstwa Uzdrowiskowego Iwonicz. W roku 1970 sanatorium zmieniło nazwę na Szpital Uzdrowiskowy.

Budynek wybudowano w latach 1928-1929 według projektu Fridericha Lippa dla spółki Schauburg A.G. Budynek wyróżniała modernistyczna pięcioosiowa fasada wyróżniająca się przez użyte materiały (płytki z glazurą złocone amalgamatem). Kino posiadało widownię z 1200 miejscami utrzymaną w złoto srebrnej barwie oświetlane 4 barwnymi lampami.
Niestety wojnę przetrwała tylko część budynku. Pozostał jedynie łącznik, środkowy gmach i biurowiec. Pięcioosiowy modernistyczny front zastąpiono pawilonem z kasami Kina "Śląsk".
Od 1964 roku budynek był równocześnie siedzibą operetki. W 2005 roku rozpoczęto modernizację budynku według projektu pracowni KKM Kozień Architekci z Krakowa. Budynek znacznie powiększono i ponownie otwarto 28 września 2013 roku.