Budynek zbudowany 1928 roku według projektu Ericha Mendelsohna będący przebudową domu handlowo - produkcyjnego firmy Rudolf Pettersdorf. Sześciokondygnacyjny podpiwniczony budynek z charakterystycznym wysuniętym zaokrąglonym narożnikiem.
W latach 1939-1945 w budynku znajdował się dom handlowy firmy tekstylnej Dyckhoff. Na początku lat 60. X w. budynek został wyremontowany. W 1962 r. wpisano budynek w rejestr zabytków a od 1964 mieściły się w budynku szwalnie Zakładu Przemysłowego Otis i DH Kameleon.
W 1992 roku górne piętra wcześniej wykorzystywane jako szwalnie włączono do przestrzeni handlowej. W 2007 roku budynek przeszedł kolejny remont i przebudowę według projektu biura KMA Kabarowski Misiura Architekci. Parter podzielono na 3 części, zlikwidowano podesty, ślusarkę mosiężną okien wystawowych a wyższe piętra przystosowano do pełnienia funkcji biurowych.

Budynek zaprojektowany przez Miastoprojekt Wrocław po decyzji z 1953 roku o koncentracji zabudowy budownictwa w ścisłym centrum. Budynek z 15 klatkami schodowymi, wzniesiony w kształcie litery E. Na parterze budynku od strony ulicy Świdnickiej mieściły się sklepy, pierwotnie od południowej strony (ulica Kazimierza Wielkiego) mieścił się bar Barbara z podcieniem i przesuwanymi oknami.

Budynek wybudowano w latach 1928-1929 według projektu Fridericha Lippa dla spółki Schauburg A.G. Budynek wyróżniała modernistyczna pięcioosiowa fasada wyróżniająca się przez użyte materiały (płytki z glazurą złocone amalgamatem). Kino posiadało widownię z 1200 miejscami utrzymaną w złoto srebrnej barwie oświetlane 4 barwnymi lampami.
Niestety wojnę przetrwała tylko część budynku. Pozostał jedynie łącznik, środkowy gmach i biurowiec. Pięcioosiowy modernistyczny front zastąpiono pawilonem z kasami Kina "Śląsk".
Od 1964 roku budynek był równocześnie siedzibą operetki. W 2005 roku rozpoczęto modernizację budynku według projektu pracowni KKM Kozień Architekci z Krakowa. Budynek znacznie powiększono i ponownie otwarto 28 września 2013 roku.

Zbudowany w 1908 roku według projektu Waldemara Midbradta. Budynek złożony z dwóch pięciokondygnacyjnych części złączonych wieżą. Parter przeznaczony do celów komercyjnych. Elementy utrzymano w stylistyce klasycystycznej z elementami neobarokowymi. Przed wojną hotel Kronprinz należał do jednych z najdroższych w mieście, po 1945 roku budynek przebudowano.

Polski ruch happeningowy z lat 80-tych XX w. nastawiony na ośmieszenie absurdów komunistycznej rzeczywistości. Sama nazwa pochodzi od tytułu gazetki publikowanej w czasie strajków studenckich we Wrocławiu przez grupę aktywistów związanych z Ruchem Nowej Kultury. Inicjatorem ruchu był wrocławski student Waldemar "Major" Fydrych.
Pomarańczowa Alternatywa pozostawała pod dużym wpływem surrealizmu i dadaizmu. Malowała postaci krasnoludków na miejskich murach oraz organizowała happeningi. Czasem największej aktywności ruchu były lata 1986-1989.

Polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy krakowski (1958-1964), metropolita krakowski (1964-1978), kardynał (1967), zastępca Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski (1969-1978), papież (1978-2005).

Największa amatorska impreza świata odbywająca się corocznie w maju. Wieloetapowy wyścig przebiegał zmienną trasą przez Polskę, Czechosłowację i NRD (od 1952 r.). Od 1958 r. trasa zawodów przebiegała przez Wrocław, Katowice i Łódź. Najwięcej zwycięstw w klasyfikacji generalnej (indywidualnej) za lata 1948-2006 wygrali: Steffen Wesemann (5-krotnie), Ryszard Szurkowski (4-krotnie), Uwe Ampler (4-krotnie).

Budowę pierwszego kościoła w stylu romańskim o którym wiemy by był wzniesiony w tym miejscu rozpoczęto w latach 1220-1230. W 1253 roku kościół przekazano zakonowi krzyżowców z czerwoną gwiazdą jako kościół klasztorny. Opiekę sprawowali nad nim do 1525 roku kiedy został podporządkowany władzom miejskim i wprowadzono w kościele luterański obrządek. W 1257 kościół konsekrowano pw. Świętej Elżbiety.

Kościół odbudowano po katastrofie na przełomie XIII i XIV wiek, jako gotycką bazylikę z cegły. Około 1350 roku rozpoczęto budowę głównego prezbiterium z trzema nawami oraz wieży kościelnej zakończonej w 1482 ustawieniem hełmu na szczycie. W 1529 roku strąciła go wichura.

W 1649 roku zawaliła się więźba dachowa.

W latach 1713-1719 południowe i północne wejście do kościoła otrzymały barokowe portale.

1743 powiększenie empory gotyckiej o chór królewski z kartuszem z inicjałami króla pruskiego.

W latach 1750-1761 Michael Engler skonstruował wielkie główne organy w wybudowanej dla nich nowej emporze.

1749 pożar wieży prochowej w trakcie którego uszkodziły się okna i maswerki południowej strony.

W 1806 roku Kościół został uszkodzony przez ostrzał artyleryjski wojsk napoleońskich.
W 1856-57 i 1890-93 dokonano gruntownej renowacji obiektu.

Kościół nie ucierpiał znacznie w trakcie II wojny światowej, zaginęła pieta z początku XV wieku, a niektóre elementy przeniesiono do Muzeum Narodowego w Warszawie (chrzcielnica, gotyckie nastawy ołtarzowe).

W latach 40.-50. przeprowadzono remonty a w 1960 r. przez uderzenie pioruna w hełm wieży doszło do kolejnego pożaru.

W 1972 r. rozpoczęto generalną renowację kościoła. 20 września 1975 roku wybuchł pożar niszczący hełm wieży a następny z 9 czerwca 1976 r. zniszczył organy Englera i dach. Budynek po katastrofie odbudowywano przez 15 lat.

Dopiero 31 maja 1997 w trakcie 46. Kongresu Eucharystycznego Kościół został ponownie konsekrowany przez papieża Jana Pawła II.

Plac Grunwaldzki powstał między mostem Szczytnickim i Grunwaldzkim w wyniku zniszczenia przez Niemców zwartej zabudowy dzielnicy naukowej w trakcie oblężenia Festung Breslau, którzy zdecydowali się na budowę przy użyciu robotników przymusowych lotniska dla twierdzy. Dzieła zniszczenia dopełniła radziecka artyleria i lotnictwo skutecznie opóźniająca nalotami i ostrzałem budowę lotniska przez robotników przymusowych.
W 1869 powstał projekt budowy ulicy Cesarskiej [po 1945 r. Grunwaldzka], wraz z Mostem Cesarskim [Kaiserbrucke, Freiheisbrucke]. Most Grunwaldzki wybudowała firma Beuchelt u. Co. z Zielonej Góry w latach 1908-1910 według projektu architekta Richarda Plddemana. Zwartą zabudowę arterii Cesarskiej zakończono dopiero po I Wojnie Światowej. W miejscu, gdzie obecnie znajduje się rondo na placu Grunwaldzkim był plac nazywany"Gwiazdą Szczytnicką".

W 1893 roku na terenie cmentarza Św. Bernarda wybudowano gotycki kościół. Został poważnie uszkodzony w trakcie oblężenia w nalocie lotnictwa radzieckiego i wysadzony w powietrze 19 marca 1945 roku na rozkaz gaulaitera Karla Hanke.
Po kapitulacji Festung Breslau, nowo-powstały plac szybko przybrał rolę targowiska, szaberplacu a od lat 50. szybko wzrastała jego rola jako jednego z centrów akademickich miasta.

Plac został zagospodarowany przez budowę kompleksu akademickiego w połowie lat 50. XX. wieku powstały dwa piaskowe budynki Politechniki Wrocławskiej (Siedziba Instytutów Geotechniki i Hydrotechniki oraz Instytutu Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii Politechniki Wrocławskiej).
W 1960 roku oddano do użytku "Dom Naukowca" a w 1965 roku wybudowano Dom Studencki "Dwudziestolatka" a dwa lata później DS "Parawanowiec". W 1982 r .oddano kolejne DS Uniwersytetu Wrocławskiego: "Kredka" i "Ołówek".
W latach 1968 - 1970 wybudowano siedzibę Instytutu Matematyki Uniwersytetu Wrocławskiego, rok później siedzibę Wydziału Inżynierii Kształtowania Środowiska i Geodezji Uniwersytetu Wrocławskiego (1970 r.) a w latach 80. oddano do użytku siedzibę Wydziału Budownictwa Politechniki Wrocławskiej (1981r.).

Lata 1968-78 r. to budowa zespołu mieszkalno - usługowego plac Grunwaldzki 4-20 (wrocławski Manhattan). Jest to kompleks sześciu 16-kondygnacyjnych budynków mieszkalnych wraz z mniejszymi budynkami - pawilonami usługowymi. Główna architekt Jadwiga Grabowska Hawrylak otrzymała za realizację w 1973 r. nagrodę resortową a w 1974 r. Honorową Narodę Stowarzyszenia Architektów Polskich.

W 2007 roku otwarto Centrum Handlowe Pasaż Grunwaldzki a dwa lata później budynek biurowo-usługowy Grunwaldzki Center budowany przez firmę Skanska.

Akademik zaprojektowany w latach 1964-1965 przez Krystynę i Mariana Barskich i budowany do 1967 r. 5-kondygnacyjny budynek usytuowany wzdłuż głównej osi Placu Grunwaldzkiego. Podłużny budynek charakteryzuje układ okien w rytmie a-b-b-a.

Budynek zaprojektowany przez Marię Kiełczewską w 1963 r., wybudowany i otwarty w 1969 r.
Dwukondygnacyjny budynek handlowy, którego cechą charakterystyczną był największy wówczas we Wrocławiu neon. Obecnie w budynku mieści się Biedronka [21.04.2020 r.].

Operę Wrocławską wzniesiono w latach według projektu Carla Ferdinanda Langhansa w latach 1839-1841 r. Klasycystyczny budynek zbudowany na planie prostokąta z czterokondygnacyjną widownią lożowo-balkonową. 19/20 lipca 1865 roku budynek spłonął i został przebudowany przez Karla Ludecke.
W 1871 r. miał miejsce kolejny pożar w konkursie wyłoniono nowy projekt przebudowy wybrano architekta Karla Schmidta. Zlikwidowano górne loże, którą zajęła bogata oprawa architektoniczna dla malowidła Apolla nad pędzącymi rumakami.
Korpus otrzymał formę klasycystyczno-renesansową.

8 września 1945 roku Opera wznowiła działalność już jako Polska instytucja. Pierwszym przedstawieniem była Halka Stanisława Moniuszki w reżyserii Stanisława Drabika - pierwszego dyrektora polskiej Opery Wrocławskiej.

W latach 1996-2002 przeprowadzono prace konserwatorskie i modernizacyjne według projektu Wiktora Jackiewicza.

Budynek zaprojektował na konkurs Henricha Rump. Szkieletowa konstrukcja żelbetonowa pokryta wapnem muszlowym. Na najwyższej kondygnacji mieściła się kawiarnia. Wejście dla klientów banku przyozdabia podwójny portal pokryty reliefem w stylu egipskim wykonany przez Gustawa Adolfa Schmidta.
W budynku zainstalowano windy, jedna z wind typu paciorkowego działa do dziś.

Budynek narożny wybudowany w 1927 roku według projektu Maxa StraBburga. Modernistyczny 6 kondygnacyjny budynek o konstrukcji żelbetowo szkieletowej konstrukcji z elewacją licowaną piaskowcem i z głębokimi witrynami handlowymi na parterze.
Parter i pierwsze piętro przeznaczony na usługi handlowe (pierwotnie salon rzemiosła artystycznego Wilhelma Knittela), a wyższe kondygnacje przeznaczono na biura.

W formie parku istnieje od 1892 roku, kiedy to architekt krajobrazu Hugo Richter i botanik Ferdinand Cohn zmienili ziemię przekazaną miastu w 1877 roku w jeden z piękniejszych parków krajobrazowych. W 1995 r. park wpisany został na listę zabytków, rośnie w nim 109 gatunków drzew w tym wyjątkowe okazy.

Przedsiębiorstwo państwowe (powstałe 24.09.1926 r.) zajmujące się budową i eksploatacją linii kolejowych na terenie Polski.

Sanktuarium i klasztor obronny Paulinów w Częstochowie, gdzie przechowywany jest obraz Matki Bożej Częstochowskiej. Jest to główny ośrodek pielgrzymkowy w Polsce położony na wzgórzu Jansa Góra. Podczas potopu szwedzkiego w 1644 r. doszło do nieudanego oblężenia (obroną przewodził przeor. A. Kordecki). Wydarzenie to przyczyniło się do wzrostu popularności Jasnej Góry. Piesze pielgrzymki do tego miejsca odbywały się już od XIV w.

Pierwszy Dwór wybudowano w tym miejscu w latach 30. XII wieku z inicjatywy Piastów Wrocławskich, zgodnie z wolą Bolesława Wysokiego teren po jego śmierci miał przejść w ręce zakonu cysterskiego. Henryk Brodaty zmienił testament ojca i zatrzymał budynek.
Po śmierci ostatniego Piasta Henryka Dobrego księstwo wrocławskie wraz z zamkiem przeszło na własność Jana Luksemburskiego, który w 1339 roku sprzedał majątek mieszczaninowi wrocławskiemu Gysko de Reste. Zamek z przyległościami należał później między innymi do rodów von der Neisse, Kelettendorf a w 1412 roku przejął go wrocławski patrycjusz Michael Banke, który w 1420 rozpoczął budowę murów obronnych.
W trakcie wojny husyckich w 1428 roku husyci zniszczyli Leśnicę. W 1459 r. mieszczanie wrocławscy w obawie przed zajęciem zamku przez czeskiego Króla, spalili go.
Pod koniec XV w. posiadłość nabyła rodzina von Horing i przebudowała zamek w stylu renesansowym. W trakcie wojny trzydziestoletniej zamekdodatkowo chroniony nowowzniesionymi fortyfikacjami został zdobyty i spalony przez wojska szewedzkie (1633 r.).

W 1651 r. Zamek nabył starosta śląski Horatius von Forno a w 1733 ród ten, sprzedał Zamek zakonowi Rycerzy Krzyżowych z Czerwoną Gwiazdą pod wezwaniem św. Macieja i zdecydowali się na przebudowę obiektu w stylu Barokowym pod kierunkiem Christopha Hacknera. Koszty przebudowy okazały się dla zakonu zbyt duże i w 1742 r. zakonnicy sprzedali majątek baronowi Ferdinandowi von Murdach.

W latach 1752-1759 r. odbyła się kolejna przebudowa budynku pałacowego.

W latach 1836-1945 r. majątek posiadała rodzina von Wylich und Lottum i kontynuowano przebudowę Pałacu. Ostatecznie uzyskał on formę trzykondygnacyjnego nakrytego mansardowym dachem gmachu mieszkalnego na planie kwadratu o boku 21 m.
Podczas II Wojny Światowej budynek nie został zniszczony ale nie uniknął splądrowania i zdemolowania w 1945 r.

1950 r. przejęcie budynku przez Centralny Zarząd Przemysłu Materiałów Ogniotrwałych w Gliwicach i rozpoczęto remont mający na celu przystosowanie Pałacu do roli przedszkola. Prace przerwano w 1953 r. przez pożar.

W latach 60. XX w. Pałac odbudowano i od tego monentu jest on siedzibą wielu lokalnych instytcji kulturalnych.

Stalowa 90 metrowa Iglica wybudowana z okazji Wystawy Ziem Odzyskanych wzniesiona w 1948 roku według projektu Stanisława Hempela.

Murowany pokryty cegłą glazurowaną wieżowiec wzniesiony w latach 1926 - 1929 według projektu Lothara Neumanna. Korpus budynku z cegły ma 5 kondygnacji a wieża wykonana z żelazobetonu 11.
Budynek ma charakter biurowy, większość pomieszczeń przeznaczono na biura, w środkowej części gmachu zlokalizowano jadalnie, kantynę i palarnię.
Elewacje pokryte płaskorzeźbami odnoszącymi się do historii miasta berlińskiego rzeźbiarza Felixa Kupscha. Ponad oknami parteru znajdują się płaskorzeźby ilustrujące historię poczty, Wnętrza dekorowały malowidła Brunona Waltera a kraty klatki schodowej w wieży wykonał Jaroslav Vonka.

Budynek projektowany jako nowa siedziba władz miejskich według projektu architektów wyłonionego w konkursie z 1927 r. Alexandra Mullera i Ferdinanda Schmidta, niestety z przyczyn finansowych nie zrealizowano. Do prac wrócono w latach 30. autorem projektu budynku opartego na poprzedniej bryle był Felix Brauler
Budynek nie został wykończony przez Niemców, częściowo zniszczony w trakcie II Wojny Światowej i dopiero w latach 50. po otynkowaniu i remoncie stał się siedzibą władz województwa.

Monumentalna bryła w stylu neoklasycystycznym, charakterystyczna dla okresu III Rzeszy.

Zamek wraz z parkiem tworzą kompleks parkowo-pałacowy. Pierwsze wzmianki o budowli w tym miejscu pochodzą z 1132 roku, w swojej prawie 900-letniej historii był wielokrotnie niszczony, odbudowywany i przebudowany. Swoją dzisiejszą formę zawdzięcza odbudowie w latach 1959–1963 kiedy to opuszczony i spalony zamek postanowiony zabezpieczyć i przeznaczyć na potrzeby lokalnego domu kultury. Do rejestru zabytków wpisany został w 1962 roku, a ostatnim remontem była naprawa elewacji w 1995 roku. Obecnie pałac mieści siedzibę Centrum Kultury "Zamek".

Zbudowany w latach 1929-1930 siedmiokondygnacyjny modernistyczny dom handlowy konstrukcji stalowo-szkieletowej. Projekt Hermanna Dernburga został wyłoniony w wyniku konkursu na dom towarowy sieci A. Wertheim przebudowany i rozbudowany w latach 2006-2010 według projektu Zbigniewa Maćkowiaka na zlecenie nowego od 1998 r. właściciela obiektu DTC Real Estate.

Budynek charakteryzują zaokrąglone narożniki, uskokowe cofnięcie dwóch ostatnich kondygnacji. Wejście główne posiada 4 filary konstrukcyjne oblicowane ciemną ceramiką z elewacją przyozdobioną rzeźbami w stylu art deco.
Parter i 4 piętra nad nim przystosowano do roli handlowe a sam budynek jak na lata 30. przez zastosowane rozwiązania uchodził na nowoczesny (ruchome schody,windy osobowe i towarowe, dźwig do paczek, agregaty prądotwórcze czy system przeciwpożarowy).

W kwietniu 1945 roku budynek spłonął. Po zakończeniu działań wojennych zdecydowano się przywrócić obiekt do użytku. Z przerwami prace remontowe trwały aż do lat 80., obiekt do połowy lat 90. był największym domem handlowym w Polsce.
Obiekt po wojnie funkcjonował pod nazwą:
-1948-1973 - Powszechny Dom Towarowy

• od 1973 r. Dom Towarowy Renoma

Obóz zorganizowany z inicjatywy Roberta "Robespierre'a" Jezierskiego, członka Pomarańczowej Alternatywy w proteście wobec masakry demonstrantów w Pekinie na placu Tian’anmen, między 15.04. a 04.06. Obóz pojawił się na ówczesnym pl. Dzierżyńskiego (obecnie pl. Dominikański), a tworzyła go grupa mieszkańców Wrocławia, przede wszystkim studentów, uczniów, działaczy NZS, MKO, WiP. Demonstranci utworzyli na trawniku miasteczko namiotowe, gdzie zbierano podpisy pod listem protestacyjnym. W ramach tego przedsięwzięcia przygotowywano symboliczne instalacje oraz przeprowadzano dyskusje z przechodniami.

Jeden z najsłynniejszych polskich aktorów filmowych i teatralnych. Urodził się w 1928 roku we wsi na Śląsku - Godowie. W 1954 roku ukończył PWST w Warszawie, a debiut sceniczny zaliczył w Teatrze Dolnośląskim w Jeleniej Górze w 1955 roku. W latach 1974-2015 był aktorem Teatru Powszechnego w Warszawie. W swoim dorobku ma ponad 115 ról filmowych i 18
kreacji telewizyjnych. Jest laureatem wielu nagród filmowych i odznaczeń państwowych, z których wymienić należy tytuł Kawalera Orderu Orła Białego.

Król cyganerii, aforysta, literat, dziennikarz. Współpracował z ponad 50 różnymi tytułami prasowymi. Specjalizował się głównie w krótkich formach tekstowych, w których zawsze celnie trafiał "w punkt". Jego nietuzinkowy charakter najlepiej oddaje cytat właśnie jego autorstwa:
“Urodziłem się, więc jestem, jestem, więc myślę. Wielu myśli, że myśli, ale nic więcej. Ja myślę, że myślę więcej, bo mi za to płacą; niewiele wprawdzie – jako że myślenie wciąż ma ogromną przyszłość, ale nie ma żadnej teraźniejszości – zawsze jednak. Jestem małomówny, ale daję dużo do myślenia. Szanuję czas czytelników, oszczędzam papier i nie przemęczam się”.

Aktorka teatralna i filmowa. Podczas swojej kariery mieszkała i pracowała w niemal każdym większym polskim mieście. 1945-47 jako aktorka Teatru Objazdowego Wojska Polskiego, w okresie 1947-1949 grała w Teatrze Dramatycznym w Koszalinie, w latach 1949-1955 była aktorką Teatru Wybrzeże w Gdańsku, następnie w Teatrze Żeromskiego w Kielcach w latach 1955-1958. Następnie przeniosła się do Toruniu gdzie grała w Teatrze Horzycy przez 3 lata (od 1959 do 1962 r.). W Bydgoszczy, w Teatrze Polskim zabawiła przez dwa lata od 1962 do 1964 roku. W 1964 roku przeniosła się do Wrocławia, by na dłużej związać się z Teatrem Polskim. Zagrała w 25 spektaklach Teatru Telewizji, a w latach 1976-1980 wykładała na wydziale aktorskim we wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej.

Aktorka i śpiewaczka, solistka operowa. W latach 1959-76 grała dla Ośrodka TV z Warszawy, W latach 1969-72 była śpiewaczką-solistką w Operze Wrocławskiej, w okresie 1972-75 współpracowała z Operetka Dolnośląską we Wrocławiu. Następnie przeniosła się na północ by w latach 1975-76 być solistką w Teatrze Muzycznym w Gdyni. 1981-1982 to lata, które spędziła jako aktorka w Operze Bydgoskiej, a koniec kariery, który przypadł na lata 1982-86 spędziła jako solistka Operetki Warszawskiej.

Urodził się w polskiej rodzinie w Moskwie. Po zakończeniu wojny wraz z rodziną przyjechali do Warszawy. Po krótkim epizodzie na Warszawskiej ASP, przeniósł się na Wydział Sztuki Teatralnej Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej, na którym edukację zakończył w 1939 roku. Swój debiut sceniczny zaliczył w 1939 roku w Teatrze Polskim w Warszawie. Podczas II Wojny Światowej grał w Wilnie w Teatrze na Pohulance, potem w Wileńskim Polskim Teatrze Dramatycznym. Koniec wojny zastał go w Białymstoku gdzie grał do końca sezonu 1944/45. Od 1945 do 1949 mieszkał w Łodzi gdzie był aktorem Teatru Kameralnego Domu Wojska Polskiego, następnie po zmianie nazwy przez teatr na Współczesny, przeniósł się do Warszawy, gdzie występowali do 1955 roku. W latach 1955–56 i 1958–60 był aktorem Teatru Syrena, 1956–57 Teatru Narodowego, 1960–66 Teatru Ateneum, 1966–71 Teatru Klasycznego i w latach 1971–78 Teatru Rozmaitości. Największą sławę przyniosły mu role w filmach "Skarb" i "Zakazane Piosenki". Podczas swojej kariery zdobył wiele nagród i odznaczeń, z których wymienić należy Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski i Złoty Krzyż Zasługi.

Aktor i reżyser teatralny. W latach 1953-55 aktor Teatru Polskiego w Warszawie, 1956-57 aktor Teatru Młodej Warszawy, 1968-72 dyrektor Teatru Dramatycznego w Warszawie, w latach 1978-2000 był reżyserem spektakli dla Teatru Polskiego w Warszawie. W latach 1973-1993 pracował jako wykładowca wydziału Reżyserii Filmowej i Telewizyjnej PWSFTiT w Łodzi.

Polski reżyser, aktor filmowi i teatralny. Założyciel teatru eref-66. Przed wielu docenianym za kunszt aktorski, a krytykowanym za swoją działalność polityczną. Był jednym z inicjatorów słynnego "Listu 2000". Wśród najważniejszych kreacji można wymienić majora Henryka Dobrzańskiego "Hubala" w filmie "Hubal" z 1973 roku w reżyserii Bohdana Poręby i Józefa Piłsudskiego w filmie "Zamach", który sam wyreżyserował. Zapamiętany będzie także ze słynnego procesu o karykaturę narysowaną przez Andrzeja Czeczota, w której przedstawiono go w niezbyt przychylnym świetle. Sprawa miała swój finał w 1976 roku, kiedy to rysownik został skazany na 6 miesięcy więzienia w zawieszeniu. W latach 1975-79 pełnił funkcję dyrektora Teatru Ludowego w Nowej Hucie, następnie, był kierownikiem zespołów filmowych "Kraków" (1980–81 r.) i "Iluzjon" (1982–87 r.).

Polski aktor teatralny, filmowy, serialowy i dubbingowy. Studia aktorskie ukończył w 1954 roku na Państwowej Wyższej Szkole Aktorskiej w Krakowie. Jego debiut miał miejsce na deskach teatru Stefana Żeromskiego w Kielcach. Na wielkim ekranie zadebiutował w 1956 roku w filmie Jerzego Kawalerowicza - Cień. Z najbardziej charakterystycznych ról filmowych, które przyjął należy wymienić rolę Pyzdry z "Janosika" w reżyserii Jerzego Passendorfera i Duńczyka z "Vabank" Juliusza Machulskiego. Niezapomniane będą także jego kreacje serialowe, wieloletnia gra w serialu "Dom" (1980-1996 r.), czy "M jak Miłość" (2000-2017 r.). Za swą działalność otrzymał wiele nagród i odznaczeń, spośród których należy wymienić Order Odrodzenia Polski Polonia Restituta, Złoty Krzyż Zasługi, Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Polski aktor filmowy i teatralny, reżyser, administrator i nauczyciel. Członek Szarych Szeregów, Armii Krajowej, po zakończeniu II wojny światowej wstąpił do Milicji Obywatelskiej. w 1946 roku został absolwentem Starego Teatru w Krakowie, na którym ukończył Studio Teatralne, w 1954 ukończył Wydział Reżyserski PWST w Warszawie.
W latach 1946/47 występował w Teatrze Miejskim w Katowicach, następnie w latach 1947/49 grał na deskach Miejskiego Teatu Dramatycznego Juliusza Słowackiego i w Starym Teatrze. W latach 1957 roku dołączył do ekipy Teatru Współczesnego, z którym współpracował do 1974 roku. Jego debiut reżyserski nastąpił w 1965 na Małej Scenie Teatru Współczesnego. Następnie pełnił funkcje pedagogiczne i administratorskie w latach 1969-1981 pełnił funkcje prorektora i rektora PWST w Warszawie. W 1984 roku dołączył do trupy Teatru Studio, której członkiem był do 1988 roku.
Jako aktor filmowy zostanie zapamiętany przede wszystkim z roli Michała Wołodyjowskiego z dwóch części trylogii w reżyserii Jerzego Hofmanna. Podczas swojej kariery filmowej współpracował z wieloma nazwiskami z pierwszej ligi światowego kina, z Andrzejem Wajdą, Krzysztofem Zanussim, Krzysztofem Kieślowskim czy Andrzejem Munkiem.
Podczas swojej kariery wielokrotnie nagradzany i odznaczany państwowymi odznaczeniami między innymi: Złotym Krzyżem Zasługi czy Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Schronisko PTTK na Małej Polance Ornaczańskiej utrzymane w stylu nowozakopiańskim, projektu Anny Górskiej. 8 sierpnia 1948 r. dokonano uroczystego otwarcia. W 1973 r. odsłonięto w tym miejscu wmurowano tablicę pamiątkową Walerego Goetela (działacza ochrony przyrody, taternika, geologa).

Skocznie zbudowano według projektu Karola Stryjeńskiego w 1925 r. Pierwszy konkurs odbył się 22 marca 1925 r. Do 1989 r. patronem skoczni był Karol Stryjeński, a od 1989 r. obiekt nosi imię Stanisława Marusarza, wielokrotnego Mistrza Polski w skokach narciarskich.

Zbudowany w 1909 r. w stoczni w Hamburgu; w 1929 r. zakupiony z datków społecznych przez Pomorski Komitet Floty Narodowej i przekazany Państwowej Szkole Morskiej w Gdyni; 16.11.1982 r. statek został podarowany Narodowemu Muzeum Morskiemu w Gdańsku.

Fontanna mieści się w najbardziej reprezentatywnym miejscu miasta, w północno-zachodniej części Długiego Targu, na osi Dworu Artusa. W 1615 r. posąg Neptuna odlano w gdańskim zakładzie Gerdta Benningka - Peter Husen. Fontannę złożono i uruchomiono w 1633 r., zaś w 1634 r. dodano kutą karate ogrodzeniową - dzieło Johanna Roggego. W 1945 r. częściowo zdemontowano i wywieziono z miasta. W 1954 r. po rekonstrukcji zniszczonych elementów, podczas wojny ustawiono fontannę, uruchamiając jej system wodny.

Dzieło architekta Abrahama van den Block i budowniczego Hansa Strakowskiego, powstałe w l. 1612x1614 w miejscu średniowiecznej bramy Długoulicznej.

Budynek usytuowany jest w zwartej zabudowie północnej pierzei Długiego Targu. Pierwsza wzmianka o dworze pochodzi z 1357 r. W połowie XVI w. przebudowano go zgodnie z renesansowymi kanonami architektury. W l. 1616-1617 Abraham von den Blocke stworzył elewacje z posągami starożytnych bohaterów (Scypiona Afrykańskiego, Temistoklesa, Kamillusa, Judę Machabeusza), personifikacjami cnót (Siła, Sprawiedliwość) oraz Fortunę.

Manierystyczna budowla wzniesiona na osi ul. Długiej w l. 1574-1575, najprawdopodobniej przez Hansa Kramera, jako jeden z elementów zachodniego odcinka fortyfikacji bastionowych. W okresie II wojny światowej ucierpiał dach i kamieniarka bramy. W latach 1946, 1949-1950 wykonano pierwsze naprawy, które kontynuowano w l. 60. XX w. Od 2012 r. w bramie mieści się Pomorskie Centrum Informacji Turystycznej.

Polski wycieczkowiec, wybudowany w węgierskiej stoczni rzecznej. Eksploatowany był głównie w rejsach wycieczkowych pomiędzy portami Morza Bałtyckiego, zarówno polskimi jak i zagranicznymi. W sezonie zimowym przemieniał się w kawiarnio – hotel, cumując w Gdańsku na Motławie.

Był jednym z dwóch bliźniaczych transatlantyków zbudowanych w stoczni we wschodnim Trieście. Wszedł do służby w 1936 r. i pływał do 1969 r.

Polski aktor filmowy i teatralny. Podczas II wojny światowej uczył się w trybie tajnym w Studium Teatralnym w Wilnie. Debiutował w "Pigmalionie" w 1945 roku na deskach Teatru na Pohulance. Prawie całą karierę teatralną spędził związany w Wrocławskim Teatrem Polskim. Wielokrotnie grał dla Teatru Telewizji. Współpracował z Polskim Radiem. Był także reżyserem i pedagogiem. W swojej karierze współpracował z operą i operetką wrocławską, także z Państwową Wyższą Szkołą Teatralną w Krakowie. Schyłek kariery spędził jako aktor warszawskiego Teatru Narodowego.

Polski literat, krytyk, reżyser i administrator. Urodził się w Krakowie w 1930 roku. Debiutował w 1948 roku tekstem opublikowanym w "Przekroju". Współpracował z takimi tytułami jak: "Echo Krakowa", "Przegląd Kulturalny", "Współczesność" czy "Życie Literackie". Wraz z Jerzym Grotowskim założyli w 1959 roku Teatr 13 rzędów, który przekształcił się w Teatr Laboratorium. W 1984 roku przeniósł się do Francji gdzie współpracował z Théâtre La Chamaille w Nantes. W Polsce współpracował w latach dziewięćdziesiątych z Teatrem Starym w Krakowie, czasopismem "Odra" i Instytutem Grotowskiego.

Polski reżyser i scenarzysta, w 1956 roku został absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi na Wydziale Reżyserii. Jako reżyser debiutował w 1961 roku z filmem "Historia żółtej ciżemki". W latach 1976-80 współpracował z zespołem filmowym "Iluzjon", w latach 1988-91 związany był z zespołem filmowym "Kadr". W 1967 roku powstała pierwsza część jego największego dzieła: "Sami Swoi", razem z drugą i trzecią stworzyły legendarną trylogię. W swoim dorobku ma takie tytuły jak: "Droga" (1973), "Wielki Szu" (1982) czy "Rozmowy kontrolowane" (1991). Podczas swojej kariery był wielokrotnie nagradzany zarówno odznaczeniami państwowymi, jak i nagrodami filmowymi między innymi: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” czy Platynowe Lwy zdobyte podczas 39 Festiwalu Filmowego w Gdyni.

Polski reżyser teatralny i reżyser spektakli dla teatru-telewizji. Podczas swojej kariery zawodowej współpracował z:
w latach 1958-59 i 1963-64 z Teatrem Ludowym w Krakowie Nowej Hucie, w latach 1960-63 w Teatrze Współczesnym w Warszawie, w latach 1964-71 z Teatrem Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach, 1971-74 z Teatrem im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, w latach 1982-86 z Teatrem Bagatela im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego w Krakowie. Jego sztuki wystawiane były regularnie w wielu polskich teatrach, takich jak: Teatr Wybrzeże w Gdańsku, Teatry Dramatyczne z Wrocławia i Teatr Polski we Wrocławiu.

Obiekt znajduję się na wysokości 1198 m.n.p.m. tuż przy szlaku wiodącym z Kuźnic na Giewont. Hotel został wybudowany przez Tatrzańskie Towarzystwo Narciarzy w 1938 r.

10 maja 1967 roku we Wrocławiu odbywała się Żakinada, Juwenalia, święto studenckie. Do historii przejdzie przede wszystkim z powodu katastrofy budowlanej na Wzgórzu Partyzantów. Kilka minut po godzinie 18 pod świętującymi zarwała się kamienna balustrada u szczytu amfiteatru, spadając wraz z kilkoma uczestnikami na bawiących się poniżej. W wyniku wypadku 18-letni mężczyzna poniósł śmierć, a 9 osób doznało ran.

Polski muzyk, kompozytor i nauczyciel. Studiował w latach 1946–1956 na Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu, podczas swojej kariery studenckiej odwiedził dwa wydziały: Pedagogiczny i Wydział Kompozycji. Wykładał na wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej przez 26 lat, począwszy od 1957 roku. Zagadnieniem, które zajmowało go najbardziej była muzykoterapia, to właśnie o niej pisał rozprawę doktorską. Dzięki jego staraniom w 1972 roku we Wrocławiu na PWSM otwarta została Katedra Muzykoterapii, której został dyrektorem. W swojej karierze kompozytorskiej stworzył ponad 100 utworów. Aktywnie uczestniczył w organizacji Międzynarodowego Festiwalu Chopinowskiego w Dusznikach Zdroju. Zmarł we Wrocławiu w 1990 roku, a pochowano go na Cmentarzu Św. Wawrzyńca.

Polski reżyser teatralny i teatru-telewizji. W swojej karierze pracował w: 1958–1959 w Teatrze Ludowym, w Krakowie-Nowej Hucie na stanowisku: inspicjenta, następnie 1960–1963 w Teatrze Współczesnym w Warszawie na stanowisku asystenta reżysera, kolejno w 1963–1964 w Teatrze Ludowym w Krakowie-Nowej Hucie jako reżyser, w latach 1964–1971 pracował w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach jako reżyser, w latach 1971–1974 w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie na stanowisku reżysera, w latach 1982–1986 był reżyserem w Teatrze Bagatela im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego w Krakowie.

Wrocławski profesor, chemik, specjalista w dziedzinie chemii organicznej. Przed wojną był adiunktem na Politechnice Lwowskiej. W 1946 roku przyjechał do Wrocławia z misją budowy szkolnictwa wyższego jako pracownik Delegatury Ministerstwa Oświaty. Związał się z Politechniką Wrocławską i Uniwersytetem Wrocławskim, a od 1969 roku był członkiem Państwowej Akademii Nauk. W swojej karierze był także przewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu Frontu Jedności Narodu.

Jeden z najsłynniejszych wrocławskich architektów, urodzony w Szczecinie w 1870 roku. Absolwent Królewskiej Wyższej Szkoły Technicznej w Charlottenburgu, wrocławski architekt miejski w latach 1909-1924. Autor między innymi Miejskiego Szpitala Dziecięcego przy ul. Hoene-Wrońskiego, współtwórca Hali Stulecia, autor łaźni przy ul. Marii Skłodowskiej-Curie. To co wyraźnie zaznacza się w jego twórczości to wczesna fascynacja gotykiem, która wraz w czasem zmienia się w początkową fazę modernizmu. Max Berg najczęściej projektował budynki użyteczności publicznej, lub budynki zakładów miejskich (np. wrocławskich elektrowni wodnych). Zmarł 22 stycznia w Baden-Baden.

Urodzony we Lwowie, polski aktor, reżyser i kierownik artystyczny. Zdał maturę w 1929 roku jako absolwent Gimnazjum Stefana Batorego we Lwowie. Następnie zaciągnął się na służbę w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. W latach 1932–33 studiował na wydziale prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1933 rozpoczął karierę aktorską w zespole artystycznym Teatru imienia Juliusza Słowackiego w Krakowie. W 1935 roku w Warszawie zdał eksternistyczny egzamin Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej. W 1936–38 był członkiem zespołu Teatru Polskiego w Poznaniu, lata 1938-39 spędził w Teatrze Miejskim w Częstochowie. Okres II wojny światowej minął mu na pracy fizycznej we Lwowie i udziale w tajnych przedstawieniach teatralnych. Po wojnie związany był gościnnie z wieloma scenami, pojawiał się na deskach teatrów we Lwowie, Olsztynie, Warszawie, Krakowie, Katowicach, Wrocławiu, Szczecinie, Poznaniu i Łodzi. W 1952 roku związał się umową długoterminową z Teatrami Dramatycznymi za sprawą Wilama Horzycy, gdzie odgrywał rolę za rolą aż do śmierci.
Był także znakomitym aktorem filmowym i telewizyjnym, zapamiętanym przede wszystkim z "Zakazanych piosenek", "Rękopisu znalezionego w Saragossie", "Stawki większej niż życie" czy "Czterech Pancernych i Psa".
Przez wiele lat kierował wrocławskim oddziałem Związku Artystów Scen Polskich. Po śmierci pochowano go na wrocławskim cmentarzu na Klecinie, a dziś możemy przechadzać się ulicą jego imienia.

Urodzony w Estonii, życiowo i zawodowo związany z Polską. Aktor, pisarz, muzyk i sportowiec. Historia jego życia wygląda jak scenariusz jednego z filmów, w których grał. Po zakończeniu II wojny światowej rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie w Tartu (dziś Estonia). Studiów tych nie ukończył, przeniósł się na wydział wychowania fizycznego Uniwersytetu w Rydze. Drugiego kierunku też nie ukończył, dołączył natomiast do koszykarskiej drużyny Spartaka Ryga. Był tak dobrym sportowcem, że w pierwszej kolejności został powołany do reprezentacji Łotewskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, a potem jego występy przykuły uwagę selekcjonera reprezentacji ZSRR w koszykówce. Podczas trwania kariery sportowej ukończył kursy aktorskie, w latach 1956–1963 pracował jako muzyk, prowadził ryski jazz-band i był głównym organizatorem festiwalu muzyki organizowanego w stolicy Łotwy. Na wielkim ekranie zadebiutował w 1959 w filmie "Otczaja Ziemla". Za rolę Lokysa w filmie "Nikt nie chciał umierać" w 1965 roku otrzymał prestiżową Nagrodę Państwową ZSRR w 1967 r. W tym samym roku poślubił Polkę - Barbarę Zuzannę Sukmanowską i otrzymał pozwolenie na osiedlenie się w Polsce, konkretnie we Wrocławiu, gdzie mieszkał aż do momentu odzyskania przez Estonię niepodległości w 1993 roku.

Polska aktorka-śpiewaczka związana z Ośrodkiem Teatru Otwartego „Kalambur”. Zagrała rolę Chmury w Arystofanesie 23 marca 1964 r., śpiewała w "Dobrodzieju Złodziei" w grudniu 1967 roku. W maju 1974 roku zagrała role Agaty w "szklarzu" Jana Kaczmarka w teatrze Impart, a w październiku 1980 roku stanowiła część obsady "Kandyda, czyli optymizmu" Voltaire'a w Teatrze "Kalambur".

Założony przez Bogusława Litwińca jako amatorski teatr studencki. Do 1964 roku Teatr Kalambur błąkał się po wielu scenach (między innymi w "Pałacyku"), aż wreszcie trafił pod adres Kuźnicza 29a, gdzie mieścił się klub studencki Akademii Medycznej „Dingo”. Jednym z ciekawszych przedstawień zagranych przez grupę teatralną był spektakl na motywach Witkacego - „Męczeństwo i śmierć Macieja Gyubala Wahazara”, wystawiony raz w 1967 roku, a następnie błyskawicznie zablokowany przez Główny Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk (cenzurę). Pod koniec 1974 roku przekształcił się w „Akademicki Ośrodek Teatralny Kalambur”, a 1 stycznia 1979 roku został przemianowany na „Ośrodek Teatru Otwartego Kalambur” i uzyskał status teatru zawodowego. W 1994 wskutek konfliktu władz ze Zjednoczonymi Przedsiębiorstwami Rozrywkowymi w Warszawie "Kalambur" został rozwiązany. Dziś w miejscu dawnego teatru mieści się Art Café „pod Kalamburem”.

Tancerka i choreograf, wieloletnia balerina Opery Wrocławskiej. W swojej karierze zawodowej związana była w latach: 1947–1972 z Operą wrocławską jako tancerka, w latach 1962–1972 współpracowała także z Wrocławskim Teatrem Pantomimy, w latach 1971–1976 była solistką w Operetce Dolnośląskiej we Wrocławiu, a w latach 1976–1979 tańczyła w Teatrze Muzycznym we Wrocławiu. Lata 1979–1981 spędziła jako choreograf Teatru Muzycznego w Szczecinie, lata 1981–1990 to lata spędzone na pracy nauczyciela w Operze Wrocławskiej.

Polski artysta, grafik, znany ze swojej wieloletniej pracy jako scenograf teatralny i teatru telewizji. W 1961 roku ukończył Wydział Reżyserii PWST w Łodzi, a w 1965 ASP w Krakowie. W swojej karierze współpracował przy wielu projektach: w latach 1965–1968 jako Główny scenograf Telewizji Kraków, w latach 1968–1981 był scenografem Telewizji w Warszawie, współpracował z teatrami: Narodowym i Rozmaitości w Warszawie, Polskim we Wrocławiu, Powszechnym w Łodzi, Deutsches Theater w Getyndze i Ernst Deutsches Theater w Hamburgu. Po śmierci pochowany został na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Modernistyczny budynek zlokalizowany jest w sąsiedztwie kołobrzeskiego molo. Zbudowany został na miejscu zniszczonego w 1945 r. (podczas działań wojennych) sanatorium Strandschloß (Zamku Plażowego, Pałacu Nadbrzeżnego). Powstał według projektu Haliny Gurianowej i Edmunda Goldzamta, zaś oddany do użytku w 1964 r. jako ośrodek sanatoryjno-wypoczynkowy Centralnej Rady Związków Zawodowych.

Polski profesor chemii, specjalista w dziedzinie chemii nieorganicznej. W 1924 roku został absolwentem Gimnazjum Humanistycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, następnie rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej, które ukończył w 1929 roku. W 1930 uzyskał tytuł doktora nauk technicznych, a w 1935 habilitował się w dziedzinie chemii fizycznej. W latach 1935-38 podróżował po świecie, odwiedzając renomowane uczelnie i nabierając doświadczenia w takich ośrodkach naukowych jak: Charlottenburg, Zurych, Fryburg i Sztokholm. W 1938 powrócił do Lwowa na Uniwersytet Jana Kazimierza, gdzie mianowany został kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej. W 1945 roku osiadł we Wrocławiu, gdzie przez lata związany był zarówno z Uniwersytetem Wrocławskim jak i Politechniką. W latach 1945–1952 kierował Katedrą Chemii Nieorganicznej zarówno Uniwersytetu jak i Politechniki, a w latach 1950-52 pełnił funkcję Dziekana Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii. W 1952 dołączył do panteonu Polskiej Akademii Nauk, której to w latach 1972–77 był prezesem. Lata 1963–68 przepracował jako Dyrektor Instytutu Chemii Nieorganicznej i Metalurgii Pierwiastków Rzadkich przy Politechnice Wrocławskiej. W okresie 1966–67 wspólnie z prof. Ingardenem założył we Wrocławiu Instytut Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN, którego dyrektorem był do końca życia.

Polski naukowiec, nauczyciel akademicki. W 1956 roku ukończył Politechnikę Wrocławską, co ciekawe już od 1954 r. pracował jako zastępca asystenta w Katedrze Mechaniki Technicznej na Politechnice Wrocławskiej. W 1962 roku uzyskał stopień doktora, w 1967 roku doktora habilitowanego, w 1974 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1992 roku profesorem zwyczajnym Politechniki Wrocławskiej. W swojej karierze piastował też szereg funkcji organizacyjnych i administracyjnych na Politechnice Wrocławskiej pełnił funkcję dyrektora do spraw współpracy z przemysłem, w okresie 1963-69 pełnił funkcję prorektora do spraw nauki, w latach 1969-81 pełnił funkcję zastępcy rektora, a w latach 1982-84 rektora.

Profesor Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich we Wrocławiu. Specjalista w sprawach położnictwa i ginekologii.

Wiesław Kościelak, aktor i tancerz. Związany z wieloma scenami między innymi z Operą Wrocławską, Polskim Teatrem Tańca - Baletem Poznańskim i Operą im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu.

Aktorka i tancerka polska. Związana w latach 1957-76 z Operetką Dolnośląską we Wrocławiu. W latach 1977-79 związana z Teatrem Muzycznym we Wrocławiu i Operetką Wrocławską
w latach 1982-90. Wśród jej największych ról należy wymienić: "Awatar" czyli zamiana dusz z 1964 roku czy "Salto" z 1965 roku.

Polski muzyk, dyrygent, kierownik zespołów muzycznych, pedagog. Jest absolwentem Wydziału Teorii, Kompozycji i Dyrygentury Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej we Wrocławiu. W latach 1969–80 był szefem Filharmonii Wrocławskiej, w okresie 1975–76 pracował jako szef Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, 1977–79 i 1984–86 dyrygował Prezydencką Orkiestrą Symfoniczną w Ankarze, 1979–90 był zastępcą dyrektora artystycznego i stałym dyrygentem Filharmonii Narodowej w Warszawie, następnie w latach 1981–86 pracował na stanowisku szefa orkiestry Filharmonii Krakowskiej, 1990–93 pełnił funkcję dyrektora artystycznego i I dyrygenta Polskiej Orkiestry Radiowej w Warszawie, 1994–2001 był gościnnym dyrygentem Praskiej Orkiestry Symfonicznej, od 1998 jest dyrygentem–rezydentem Festiwalu Chopinowskiego w Gaming.

Barokowy budynek wzniesiony w latach 1728 - 1741 na ziemiach przekazanych przez cesarza Leopolda I Towarzystwowiu Jezusowemu. Budynek od strony Odry ma monumentalną 220 metrową symetryczną fasadę. Urozmaicają go trzy wieże: Wieża dzwonów nad Bramą Cesarską oraz Wieża Matematyczna i Astronomiczna.
Wieża astronomiczna jest przyozdobiona jest 4 posągami autorstwa F. J. Mangoldta ustawionymi w 1733 r.

Główne wejście do Leopoldiny to portyk wspierający balkon z posągami Czterech Cnót Kardynalnych (Sprawiedliwość, Męstwo, Prawda, Umiarkowanie), wykonany przez J.A Siegwitza.
Wnętrze budynku jest bogato zdobione rzeźbami i freskami.
Sala Oratorium Marianum przedstawia na freskach sceny z życia Maryi autorstwa Jana Krzysztofa Hadke a główną reprezentacyjną przestrzenią jest barokowa Aula Leopoldina. Nazwę sali nadano na cześć cesarza Leopolda I. Dekoracje stiukowe wykonał Albrecht Siegwitz, freski Jan Krzysztof Hadke a rzeźby drewniane Krzysztof Hollandt.

W 1811 Akademię Leopoldyńską połączono z Uniwersytetem Viadrina we Frankfurcie nad Odrą i utworzono Uniwersytet im. Fryderyka.

W 1945 r. po przejęciu miasta przez Polaków, utworzono polski Uniwersytet.

Przedsiębiorstwo państwowe działające na zasadzie spółdzielni zajmujące się wydawaniem i drukowaniem prasy. Od pierwszego stycznia 1973 roku przekształcone zostało w Robotniczą Spółdzielnię Wydawniczą "Prasa, książka, ruch".

Wybudowany w 1896 r. z okazji 1000-lecia państwa węgierskiego. Autorem projektu był Albert Schickedanz, a wykonawcą - rzeźbiarz György Zala. Na środku wznosi się 36-metrowa kolumna archanioła Gabriela. Samą kolumnę otaczają posągi jeźdźców księcia Arpada i sześciu jego wodzów, którzy na przełomie VIII i IX przyprowadzili Madziarów na teren dzisiejszych Węgier.

Pomnik projektu Mariana Koniecznego, ucznia Xawerego Dunikowskiego. Odsłonięto go 20 lipca 1964 r. na placu Teatralnym, w miejscu gdzie przed wojną znajdował się pałac Jabłonowskich, naprzeciwko Teatru Wielkiego. W 1997 r. pomnik przeniesiono na skarpę przy trasie W-Z, na cokole o wysokości 14 metrów.

Późnobarokowa budowla znajdująca się obok Zamku Królewskiego w Warszawie. W 1651 r. stała tu jednopiętrowa kamienica, jednak w 1657 r. została zniszczona przez wojska Rakoczego. W latach 1698-1701 budynek został rozbudowany na pałac dla Jerzego Dominika Lubomirskiego. W roku 1777 pałac zakupił Stanisław August Poniatowski przeznaczając go dla dworzan i włączając do zabudowań zamkowych. W latach 1813-1820 pałac był własnością Marii Teresy z Poniatowskich Tyszkiewiczowej, która sprzedała go carowi Aleksandrowi. Po odbudowie spalonego w czasie II wojny pałacu w jednym ze skrzydeł, na krótko, ulokowano Archiwum Główne Akt Dawnych, które pod koniec roku 1951 zaczęto przenosić do Pałacu Raczyńskich przy ul. Długiej. Obecnie pałac pełni funkcje muzealne i edukacyjne.

Pałac wybudowany w Łazienkach Królewskich w Warszawie, według projektu Dominika Merliniego i Jana Chrystiana Kamsetzera. W latach 1772-1793 został rozbudowany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego na bazie tzw. Łazienki Lubomirskiego (zaprojektowanej w latach 1680-1690 przez Tylmana van Gameren dla marszałka wielkiego koronnego Stanisława Herakliusza Lubomirskiego). Od 1775 roku pałac pełni rolę letniej rezydencji króla. W latach 1788-1793 pałac rozbudowano w stylu klasycystycznym wg projektu Dominika Merliniego. Autorami dekoracji malarskiej i rzeźbiarskiej byli m.in. Marcello Bacciarelli i Jan Bogumił Plersch.

2 listopada 1925 r. w pamiątkowym Grobie uroczyście złożono prochy Nieznanego Żołnierza z cmentarza Łyczakowskiego we Lwowie oraz urny z ziemią z pól bitewnych I wojny światowej. W grudniu 1944 r. Niemcy wysadzili w powietrze arkady otaczające grób na pl. Saskim. Ponowne odsłonięcie nastąpiło 8 maja 1946 r. z udziałem przedstawicieli władz. Przy pomniku wprowadzono stałą wartę. W 1964 r. wymieniono płytę nagrobną i posadzkę, zamontowano oświetlenie oraz otynkowano. 1 lipca 1965 r. pomnik uznano za zabytek. W 1990 r. demokratyczne władze państwa zleciły przywrócenie przedwojennych tablic oraz dodanie nowych z nazwami pól bitewnych.

Agencja powstała w 1982 r. i działała do 1991 r., a działający w niej fotograficy dokumentowali wydarzenia związane ze stanem wojennym w PRL i działalnością NSZZ "Solidarność". Zdjęcia NAF "Dementi" były publikowane bez zezwolenia państwowej cenzury i poza jej zasięgiem, przede wszystkim w zagranicznych serwisach informacyjnych. Fotograf "Dementi", Wojciech Wójcik, uchwycił 31 sierpnia 1982 r. podczas demonstracji ulicznej we Wrocławiu moment, podczas którego ciężarówka ZOMO potrąciła i przejechała Jarosława Hyka. Od 1989 reporterzy Agencji dokumentowali zdarzenia związane z upadkiem komunizmu w bloku państw komunistycznych Europy Wschodniej. W latach 1982-1984 agencję tworzyli: Anna Łoś, Stanisław Gulbinowicz, Tomasz Kizny, Dariusz Nowak i Wojciech Wójcik. Na przełomie 1983 i 1984 roku ustalił się nowy skład agencji, który pracował do 1991 roku: Danuta Błahut-Biegańska, Jacek Biegański, Tomasz Kizny, Anna Łoś, Andrzej Łuc, Henryk Prykiel. W latach 1984-1987 NAF Dementi współpracowała z Solidarnością Walczącą.

Średniowieczna hala targowa stojąca pośrodku krakowskiego Rynku, wielokrotnie przebudowywana. Jej charakterystycznym elementem wystroju są maszkarony - umieszczone na attyce. Podczas restauracji Prylińskiego (1875-79) zburzono zewnętrzne kramy, wzniesiono ryzality przy poprzecznym przejściu i ostrołukowe galerie wzdłuż obu boków. Od końca XIX w. wygląd Sukiennic się nie zmienił. Po II wojnie światowej na stropie dolnej hali dodano jedynie herby odzyskanych przez Polskę miast. Ostatnią większą konserwację obiektu przeprowadzono w latach 1975-1979 oraz 1992-1994.

Odlany z brązu pomnik autorstwa Leonarda Marconiego a ufundowany przez lwowskie koło Literacko Artystyczne ustawiony we Lwowie w 1897 roku. Po zakończeniu II Wojny Światowej pomnik przeniesiono do Wilanowa a w 1956 w 80 rocznicę śmierci pisarza trafił na wrocławski Rynek.

Aktor-lalkarz, reżyser i pedagog. W swojej karierze pracował w latach 1958–1958 w Teatrach Dramatycznych we Wrocławiu, w latach 1958–1958 występował w Objazdowym Teatrze Lalki „Tęcza” w Słupsku, lata1959–1960 spędził w Teatrze Lalki i Aktora „Marcinek” w Poznaniu, 1960–1963 to okres kiedy występował w Teatrze Lalek przy Teatrze Ziemi Opolskiej,
w latach 1962–1968 pracował w Teatrze Lalek „Chochlik” we Wrocławiu, a w okresie 1968–1973 we Wrocławskim Teatrze Lalek, następnie w latach 1973–1977 wykładał w PWST w Kraków.

Budynek zaprojektowany w latach 1965 - 1969 i oddany do użytku w 1970 r. zaprojektowany przez Krystynę i Marianę Barskich. 3 kondygnacyjny budynek główny wzniesiony w technologii szkieletowej połączony z 2 kondygnacyjnym audytorium. W 1971 budynek uzyskał tytuł "Mister Wrocławia".

Aktor i scenograf. Był członkiem konspiracyjnego teatru Kantora. W 1949 roku ukończył ASP w Krakowie. Następnie zajmował się przygotowaniem scenografii w Starym Teatrze w Krakowie, kolejno w Teatrze Polskim we Wrocławiu i Teatrze Telewizji, a także Teatrze Lalek we Wrocławiu.

Po uzyskaniu matury w krotoszyńskim liceum odbył szkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, zakończone przez niego uzyskaniem stopnia bombardiera podchorążego rezerwy. Po zakończeniu praktyk w 7 Wielkopolskim Dywizjonie Artylerii Konnej w Poznaniu przeniósł się do rezerwy jako kapral chorąży. Brał udział w jednych z najważniejszych momentów Kampanii Wrześniowej takich jak bitwa nad Bzurą czy obrona Warszawy. Po porażce przeniósł się do podziemia, gdzie w konspiracji działał przeciwko okupantowi. Po wojnie przeniósł się do Wrocławia, gdzie był jednym z pionierów, a jego pierwszym zadaniem było zorganizowanie straży przemysłowej. Po wojnie pracował jako aktor teatralny i radiowy. W latach 1946-1952 pracował w Polskim Radiu w Poznaniu. Z jego bogatej kariery należy wyróżnić występy na deskach:
Teatru Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze w latach 1955–1958, w okresie 1958–1959 w Teatrze Popularnym w Grudziądzu, lata 1959–1960 spędził w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym Juliusza Słowackiego w Koszalinie, następnie w latach 1960–1967 był aktorem Teatru Juliusza Osterwy w Lublinie, 1967–1978 to okres, w którym grał w Teatrze Współczesnym im. Edmunda Wiercińskiego we Wrocławiu.

Polska aktorka filmowa, baletowa i teatralna oraz tancerka. Po maturze rozpoczęła pracę w studium baletowym w Operetce Śląskiej w Gliwicach. W 1962 roku została aktorką. Po 1968 roku powróciła do Warszawy i rozpoczęła współpracę z Estradą i Telewizją Syrena. W tym samym okresie rozpoczęła się także jej współpraca z telewizją. Grała w dwóch głośnych tytułach: Nie ma róży bez ognia (1974) i Bezkresne łąki (1976).

Stworzone w 1950 roku przedsiębiorstwo zajmujące się handlem dziełami sztuki i antykami.

"Człowiek, który zatrzymał Anglię" pamiętany głównie za swój występ przeciwko reprezentacji Anglii z 1973 roku rozegrany na stadionie w Wembley. Piłkarz, który w swojej karierze klubowej reprezentował barwy Śląska i Gwardii Wrocław, Legii Warszawy, ŁKS-u Łódź, belgijskiego Beerschot VAC i hiszpańskiego Hérculesa Alicante. Największe sukcesy święcił z reprezentacją Polski: srebrny medal Mistrzostw Świata rozgrywanych w RFN w 1974 roku, oraz srebro zdobyte podczas Igrzysk Olimpijskich z 1976 roku. W swojej karierze trenerskiej prowadził oba pierwszoligowe zespoły z Łodzi (ŁKS i Widzew) oraz był trenerem bramkarzy reprezentacji Polski. W 1982 roku wstąpił do PRON. Był gorącym przeciwnikiem prezesów PZPN, największe boje toczył z Marianem Dziurowiczem i Michałem Listkiewiczem. W 2011 roku zdobył mandat poselski startując z listy Prawa i Sprawiedliwości.

W 1950 roku Kolejarski Klub Sportowy Odra za sprawą Eugeniusza Pussaka wzbogacił się o sekcję szermierczą. Od 18 lutego 1957 roku sekcja szermiercza funkcjonowała już jako osobny klub sportowy. Wśród najwybitniejszych członków należy wymienić: Marka Kuszewskiego (szablistę, medalistę olimpijskiego), Jerzego Wojciechowskiego (szpadzistę) czy A. Krajewskiego (olimpijczyka z Helsinek z 1952 r.).

Średniowieczny dźwig portowy, pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 1367 r. Żuraw był największą bramą wodną Gdańska. Pełnił on nie tylko rolę przeładunkową, ale także używany był przy stawianiu i opuszczaniu masztów. Od schyłku XVII w. jego rola jako dźwigu zaczęła maleć. W 1945 r. drewniana część z mechanizmem spłonęła, zaś mury obwodowe zostały zniszczone w ok. 60%. W l. 1957-1969 został odbudowany, w l. 1962-1965 budowlę zaadaptowano na muzeum.

Wrocławskie Zakłady Mięsne, wybudowane w latach 1893-1986 na podstawie projektu Osthoffa i Rimplera. Początkowo mieściła się w niej siedziba Rzeźni miejskiej i targ bydła. Kompleks zajmujący powierzchnię ponad 20 hektarów w większości przetrwał II wojnę światową. Po wojnie mieściło się w nim Okręgowe Przedsiębiorstwo Przemysłu Mięsnego. W 1999 roku rozpoczęła się rozbiórka tego miejsca. Dziś na miejscu dawnej Rzeźni Miejskiej znajduje się kompleks handlowy - Magnolia Park.

Muzeum zajmujące się gromadzeniem historycznych przedmiotów, pojazdów i dokumentów związanych z historią Poczty Polskiej i rozwoju telekomunikacji na terenie kraju. Funkcjonuje obecnie w zabytkowym budynku Poczty Głównej przy ul. Zygmunta Krasińskiego 1 we Wrocławiu.

W 1951 roku z Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego we Wrocławiu zostały wydzielone zakłady zajmujące się wyrobem produktów metalowych. W 1966 roku nadano jej nazwę Zakłady Metalowe Polar, w 1972 zakład otrzymał kolejną nazwę - Zakłady Zmechanizowanego Sprzętu Domowego Predom-Polar.W 1995 roku nastąpiła prywatyzacja i zamiana nazwy w Predom SA. W 2002 roku firma zostaje wycofana z GPW i przejęta przez Whirpool Corporation.

Polski historyk i bibliotekoznawca. Maturę zdał w 1922 roku w Samborze. Uczył się na Wydziale Filozoficznym, następnie Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza. Pracował jako bibliotekarz Polskiego Muzeum Szkolnego we Lwowie, następnie jako pracownik naukowy Katedrze Historii Oświaty i Szkolnictwa Uniwersytetu Jana Kazimierza. W 1929 roku uzyskał tytuł doktora filozofii. W 1937 roku został członkiem Lwowskiego Towarzystwa Naukowego. Politycznie związany w tym okresie z Stronnictwem Demokratycznym. II Wojnę Światową spędził we Lwowie jako bibliotekarz, a następnie kustosz Archiwum Miejskiego. 9 maja 1945 roku przyjechał do Wrocławia wraz z Grupą Naukowo-Kulturalną. Zawodowo związany z Katedrą Bibliotekoznawstwa (od 1969 roku Instytutem Bibliotekoznawstwa), której przewodził w latach 1969-1972. W latach 1946-1949 pełnił funkcję dyrektora Zakładu Narodowego Imienia Ossolińskich, a następnie w latach 1965-1975 członka Rady Naukowej tejże instytucji. W 1970 roku odznaczony Nagrodą Miasta Wrocławia w dziedzinie nauki.l

Założony został w 1811 roku, w sąsiedztwie świątyń na Ostrowie Tumskim. Lata 1852-1883, pod kierownictwem Johanna Heinricha Göpperta, ogród rozwijał się, z początkowych 5 ha, urósł o dodatkowe działy: dendrologiczny, paleontologiczny, grupy fizjonomiczne i geograficzne. Podczas II wojny światowej Ogród Botaniczny stanowił ważny punkt strategiczny. Na jego terenie rozstawione były baterie artylerii przeciwlotniczej, a tereny zielone wykorzystywano do odbioru zrzutów zaopatrzeniowych. W okresie 1945-1948 trwały prace polegające na uporządkowaniu terenu ogrodu nadzorowane przez profesora Stanisława Kulczyńskiego. Park ponownie otwarto dla gości w 1950 roku. W 1958 wrocławscy saperzy oczyścili miejscowy staw i zbudowali nad nim ozdobny, drewniany mostek. W 1960 roku ogród powiększa się o kolejny hektar, w 1967 roku wykopano specjalny basen dla grzybieni zaprojektowany przez Tadeusza Zipsera. W 1974 roku został wpisany do rejestru zabytków.

Wrocławska Spółdzielnia Konsumencka powstała w poł. XIX wieku, jako jedna z pierwszych większych firm zajmujących się wypiekami. Pół wieku później wprowadzono do asortymentu wyroby cukiernicze. Sprywatyzowane w 1989 roku, od 2000 roku przyjmują nazwę SZPC MAMUT.

Muzyką interesowała się od najmłodszych lat. Ukończyła Wielkopolskie Studium Muzyczne oraz Architekturę Wnętrz na PWSSP w Poznaniu. Jej debiut na scenie muzycznej nastąpił w 1965 roku podczas Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie. Drogę do wielkiej kariery otworzyło jej wykonanie piosenki pod tytułem "Zapomniałam". W 1968 roku zwyciężyła w VIII Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie wraz z zespołem Partita, wykonując utwór "Po ten kwiat czerwony". W 1971 roku wydała swoją pierwszą płytę zatytułowaną "Urszula Sipińska", a utwory z niej stanowiły część jej występu podczas IX Krajowego Festiwalu Piosenki w Opolu. W 1972 roku otrzymała nagrodę na opolskim festiwalu za utwór "Jaka jesteś Mario". W 1973 roku nagrała album "Bright days will come", a w 1975 roku ujrzał światło dzienne album zatytułowany: "Zabaw się w mój świat". W 1980 roku kolejnym owocem ciężkiej pracy i studia nagraniowego powstał album zatytułowany: "Są takie dni w tygodniu/Kolorowy film", a rok później na półki sklepowe trafiła płyta "W podróży". W 1982 roku, będąc na tournee po Niemcach uległa poważnemu wypadkowi samochodowemu, który przerwał jej karierę muzyczną aż do 1988 roku, kiedy to powróciła ze swoim największym hitem: "Mam cudownych rodziców", który znalazł się na płycie wydanej w 1988 roku pod tytułem "Nie zapomniałam ...". Przez całe życie powtarzała, że zakończy karierę sceniczną w momencie ukończenia 40 lat i słowa dotrzymała. W 1992 roku wydała jeszcze płytę o tytule "Białe Święta", a następnie powróciła do zawodu architekta wnętrz, ma własne studio w Poznaniu.