RSW to koncern prasowy działający w latach 1973-1990 pozostający pod zarządem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Robotnicza Spółdzielnia Wydawnicza powstała w 1973 r. w wyniku połączenia Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej "Prasa" (przedsiębiorstwa utworzonego w kwietniu 1947 r. na mocy uchwały Sekretariatu KC PPR), wydawnictwa "Książka i Wiedza" (założonego w 1948 r.) oraz Państwowego Przedsiębiorstwa Kolportażu "Ruch" (powstałe w 1949 r. na mocy Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów, M.P. 1949 nr 86 poz. 1066). 22 marca 1990 roku uchwałą Sejmu PRL dokonano likwidacji RSW (Dz.U. nr 21 poz. 125)

prof. Uniwersytetu Moskiewskiego, kierownik Katedry Historii Starożytnej

Radziecka firma elektromechaniczna

filozof, historyk, mediewista, wykładowca Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie, a następnie prof. Uniwersytetu Wrocławskiego, wieloletni kierownik Katedry Historii Polski i Powszechnej do XV w., w latach 1960-1964 prodziekan Wydziału Filozoficzno-Historycznego UWr., w latach 1950-1977 redagowała Śląski Kwartalnik Historyczny "Sobótka"

węgierski pisarz, dramaturg, dziennikarz

W latach 1949-1952 dokonano odwodnienia, przeprowadzono prace remontowe, a także uzupełniono w brakujący sprzęt dawną kopalnię miedzi w Iwinach nieczynną od zakończenia działań wojennych w 1945 r. Następnie przygotowano i uruchomiono do wydobycia rudy miedzi podstawowy szyb K-1 na głębokości 550 m., W 1953 r. przystąpiono do wydobycia i uzyskano pierwszą tonę rudy. W latach 70. XX w. Zakłady Górnicze "Konrad" były największą kopalnią rudy miedzi w Europie.

Dolnośląska popołudniówka wydawana we Wrocławiu, powstała z połączenia czasopism wydawanych przez PPR („Trybuna Dolnośląska”) z PPS („Wrocławski Kurier Ilustrowany”). W okresie PRL-u stała się głównym organem informacyjnym Komitetu Wojewódzkiego PZPR. W 1990 roku gazeta zmieniła nazwę na „Robotnicza Gazeta Wrocławska”, a następnie w „Gazeta Wrocławska”. Od 2004 roku po fuzji ze "Słowem Polskim" funkcjonuje jako „Słowo Polskie – Gazeta Wrocławska”.

pisarz, scenarzysta, polityk, uczestnik Powstania Warszawskiego, więzień niemieckiego KL Sachsenhausen

Cukrownia w Klecinie (ówcześnie podwrocławskiej wsi, a obecnie dzielnicy Wrocławia) powstała w 1834 roku. Założona została przez braci G. i A. Liebichów i wrocławskiego kupca M. Hikkela. W 1862 roku zakupiona została wraz z terenami pod uprawę buraków cukrowych przez braci Schoelerów. Od 1904 funkcjonowała pod zarządem Schoeler und Skene GmbH. Modernizowana w latach 1934-1938, była wszechstronnym zakładem zajmującym się produkcją surowego cukru, słodyczy i spirytusu. Po II wojnie odbudowana i uruchomiona została w 1947 roku. Sprywatyzowana w 1990 roku, w związku z problemami finansowymi ogłosiła upadłość w 1994 r. Podczas Powodzi Tysiąclecia w lipcu 1997 na terenie cukrowni przechowywana była pomoc humanitarna. W 1999 roku nastąpiło przy ciszy ze strony władz miasta i konserwatora zabytków wyburzenie prawie wszystkich budynków na terenie cukrowni.

Pergola przy wrocławskiej Hali Stulecia miała stanowić wraz z Pawilonem Czterech Kopuł i sztucznym stawem w kształcie pół-elipsy część kompleksu rekreacyjno-wystawienniczego wokół Hali Stulecia. Zbudowana miała zostać z okazji wystawy w 100-lecie zwycięstwa wojsk koalicji antyfrancuskiej nad armią Napoleona Bonapartego w 1813 roku. Hans Poelzig zaprojektował ją jako dwa rzędy żelbetowych słupów zamkniętych kratą, na których piąć się miały pnącza. Projekt zrealizowany został przez firmę budowlaną Pfeffer Pringsheim & Co, a ukończono go w lutym 1913 roku. Pergola do dziś stanowi jedną z wizytówek Wrocławia i jest miejscem często odwiedzanym zarówno przez przyjezdnych jak i przez wrocławian w celach rekreacyjnych.

"Bitwa pod Racławicami" to cykloramiczny obraz na płótnie przedstawiający zwycięstwo wojsk polskich dowodzonych przez Tadeusza Kościuszkę nad armią rosyjską dowodzoną przez generała Aleksandra Tomasowa podczas insurekcji kościuszkowskiej. Namalowany został na zamówienie Rady Miasta Lwowa z okazji 100-lecia powstania kościuszkowskiego. Autorami dzieła są Jan Styka, Wojciech Kossak, Ludwig Boller, Tadeusz Popiel, Zygmunt Rozwadowski, Teodor Axentowicz, Michał Sozański, Włodzimierz Tetmajer i Wincenty Wodzinowski. Panorama ma wymiary 114 na 15 metrów, a zużyto na jej namalowanie około 750 kg farby. Do 1944 roku obraz był eksponowany we Lwowie w parku stryjskim, następnie uratowana przez bernardynów, wraz z częścią zbiorów Ossolineum trafiła do Wrocławia. Przy ogólnej niechęci członków PZPR do prezentowania zwycięstwa Polaków nad Rosjanami, problemach z konserwacją obrazu, a nawet wywozem do Warszawy, dzięki pracy Społecznego Komitetu Panoramy Racławickiej przewodzonemu przez prof. Alfreda Jahna - dzieło to zostało wyeksponowane w oddziale Muzeum Narodowego we Wrocławiu przy ulicy Purkyniego 11. Od 14 czerwca 1985 r. można podziwiać słynne zwycięstwo Kościuszki w specjalnie do tego celu zbudowanym gmachu, rotundzie.

Zbudowana w latach 1911-1913 w stylu modernistycznym, jako pamiątka w setną rocznicę odezwy "Do mojego ludu" wydanej przez Fryderyka Wilhelma III, nawołującą do przeciwstawienia się Napoleonowi Bonaparte. Hala ta miała stanowić główny punkt wystawy stulecia. Konkurs na projekt wygrał jeden z najsłynniejszych wrocławskich architektów - Max Berg, a w późniejszym etapie przy pracy pomagali mu Guenther Trauer oraz nikomu jeszcze nieznany Richard Konwiarz. Podczas II Wojny światowej uszkodzone zostały organy znajdujące się wewnątrz hali, co poskutkowało ich rozebraniem i umieszczeniem części piszczałek w Archikatedrze Wrocławskiej i Bazylice Jasnogórskiej.Po 1945 roku przemianowana została na Halę Ludową. W 1948 roku kompleks budynków wraz z Halą Ludową został wykorzystany do prezentacji monumentalnej Wystawy Ziem Odzyskanych. W okresie PRL Hala pełniła głównie funkcje koncertowe i sportowe. Po remoncie z roku 1997 hala otrzymała atut w postaci rozsuwanej posadzki i przesuwnych trybun, dzięki którym może swobodnie zmieniać swoje przeznaczenie, z ekspozycyjnego w sportowy.

Urodzony w Dreźnie niemiecki inżynier. Absolwent Politechniki Drezdeńskiej wspomagał wrocławskich architektów swoimi obliczeniami w wielu przedsięwzięciach. Był bliskim współpracownikiem Maxa Berga, pomagał mu przy jednej z największych realizacji, czyli budowie Jahrhuderthalle. Oprócz tego w porftolio miał takie dzieła jak mosty (Warszawski-środkowy, Trzebnicki-północny, czy most Pomorski). Zmarł w 1956 r. w Brackwede.

Urodzony w 1883 roku w Kępnie, niemiecki architekt. Z Maxem Bergiem współpracował przy budowie Hali Stulecia. Specjalizował się głównie w budynkach użyteczności publicznej i obiektach sportowo-rekreacyjnych. Do dziś podziwiać możemy na przykład Bramę Maratońską na Stadionie Olimpijskim, Stację transformatorową przy ul. Pułaskiego we Wrocławiu czy Bramę główną terenów wystawowych, obecnie główne wejście do wrocławskiego Zoo.Zmarł w 1960 roku w Hanowerze.

Budynek mieszkalny budowany w latach 1964-1966 według projektu Leszka Zdeka dla Spółdzielni Mieszkaniowej Wojewodzianka.
To 11 kondygnacyjny blok z siedmioma klatkami schodowymi o długości 235 i szerokości 15,7 metrów.
Blok był wzorowany na modernistycznej Jednostce Marsyskiej Le Corbusiera, pieszczotliwie nazywanej przez historyków sztuki i architektów "matką wszystkich bloków".

Hans Poelzig urodził się w 1869 roku w Berlinie, był architektem reprezentującym styl modernizmu. Był członkiem, a przez pewien czas przewodniczącym niemieckiego werkbundu (Der Deutsche Werkbund). Pracował z Dreźnie, Wrocławiu i okolicach oraz w Berlinie, choć u schyłku życia przygotowywał się do wyjazdu do Turcji. Jest projektantem słynnego wrocławskiego Pawilonu Czterech Kopuł i domu Handlowego przy ulicy Ofiar Oświęcimskich. Zmarł w Berlinie w 1936 roku.

Budynek, który powstał na podstawie projektu Hansa Poelziga w latach 1912-1913. Zbudowany został w celu ekspozycyjnym na potrzeby historycznej Wystawy Stulecia. Realizacją projektu zajęła się firma Schlesische Beton Baugesellschaft, a na dziedzińcu umieszczono posąg Ateny autorstwa Roberta Bednorza, niestety posąg nie dotrwał do dnia dzisiejszego. W okresie międzywojennym pawilon pełnił funkcję wystawienniczą. Podczas II wojny światowej nie został zniszczony. W 1948 roku stanowił jedną z części Wystawy Ziem Odzyskanych, a następnie przez krótki okres 1951-1953 mieścił w jednej z kopuł planetarium. W latach 1953-2009 wewnątrz pawilonu mieściła się Wytwórnia Filmów Fabularnych. Od 2009 roku budynek przejęło Muzeum Narodowe we Wrocławiu, gdzie po długim i kompleksowym remoncie umieszczona została siedziba Muzeum Sztuki Współczesnej – Oddział Muzeum Narodowego we Wrocławiu.

ORP Burza, który wszedł do służby Marynarki Wojennej Rzeczypospolitej 10 sierpnia 1932 roku. W ramach operacji Peking wraz ORP Błyskawica i Grom w przededniu Kampanii Wrześniowej zostały ewakuowane do Wielkiej Brytanii, skąd przeprowadzono akcje wymierzone w Kriegsmarine. Okręt powrócił do Polski dopiero w lipcu 1950. W 1959 niszczyciel wycofano ze służby i przeznaczono na muzeum.

Ze względu na stan jednostki zdecydowano się opuścić 28 czerwca 1976 banderę a Okręt zezłomowano w 1977 r.