W 1952 r.z części Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego we Wrocławiu wydzielono Zakłady Metalowe "Zakrzów", które oficjalnie rozpoczęły pracę 1 stycznia 1953 roku.

Początkowo produkowano tam gazowe piecyki łazienkowe, kołdry oraz motorowery.

W 1957 r. zakład wyprodukował pierwszą w Polsce lodówkę absorpcyjną "Mewa". W kolejnych latach zakład zaprojektował i zaczął produkcję innych chłodziarek i lodówek.

W 1966 roku zmieniono nazwę na Zakłady Metalowe "Polar".

W 1971 r. podpisano umowę z jugosłowiańską firmą Gorenje Polar na produkcję pralek automatycznych. W pierwszej połowie lat 70. rozpoczęto budowę nowych hal produkcyjnych. Do grudnia 1979 r. przez wzrost produkcji "Polar" wyprodukował milion pralek automatycznych.

W szczytowym momencie Polar zatrudniał 10 tysięcy osób. W latach 90. zakład sprywatyzowano.

W 2002 roku firma została przejęta przez korporację Whirpool. Produkcja chłodziarek, zmywarek i kuchenek jest kontynuowana do dziś

Zespół inżynierów i innnych pracowników Wrocławskich Zakładów Elektronicznych "ELWRO" pracujący pod kierownictwem Doktora Thanasisa Kamburelisa w IV kwartale 1966 r. zaprezentował prototyp nowego komputera tranzystorowego Odra 1204.
Dzięki zastosowaniu mikroprogramowalnej realizacji rozkazów jednostki centralnej, komputer był znacznie mniejszy od swoich poprzedników.

Komputer pracował na dwóch systemach operacyjnych, SOW (opracowany przez ELWRO) oraz MASON (opracowany przez Uniwersytet Wrocławski).

Wyprodukowano 179 egzemplarze komputera, z czego wyeksportowano 114. Produkcję zakończono w 1972 r.

Pilmet polski producent maszyn do środków ochrony roślin z siedzibą we Wrocławiu.

25 stycznia 1952 roku powstają Zakłady Metalowe Pilczyce przy ulicy Metalowców 25. W 1957 roku zakłady tworzą prototyp jednoosobowego śmigłowca Gigant-2.
Lata 60. to produkcja maszyn dla przemysłu piekarskiego, pły pilśniowych, urządzeń do łączności radiowej, siewników, tokarek. W tej dekadzie zakład zaczyna też swoją specjalizację w produkcji maszyn do środków ochrony roślin (1965 powstaje P.P. "Agromet Pilmet" Kombinat Maszyn Rolniczych). Na połowę lat 70. przypada największa produkcja opryskiwaczy.
20 września 1982 roku powstaje "Agromet-Pilmet" Fabryka Maszyn Rolniczych. W 1994 firmę przekształcono w Jednoosobową Spółkę Skarbu Państwa, rok później powstała Spółka Akcyjna.

W 2006 roku po przejęciu przez Unia Group produkcję przeniesiono do Brzegu gdzie pracę kontynuuje jako Agromet Pilmet Sp. z.o.o w Brzegu.

Polski samochód osobowy produkowany w Fabryce Samochodów Osobowych w Warszawie na bazie radzieckiego pojazdu M20 Pobieda.
Samochód produkowano do połowy lat 70. kiedy to wprowadzono na rynek Fiata 125p.
Wyprodukowano 254 tysiące samochodów, w tym także wozy specjalistyczne (ambulanse, radiowozy, drezyny).
Elementy konstrukcyjne takie jak podwozie czy silnik
zostały później wykorzystane przy produkcji samochodów dostawczych (Żuk, Nysa, Tarpan).

Karkonoskie Zakłady Maszyn Elektrycznych.

W okresie PRL był to największy zakład w Piechowicach zatrudniający w szczytowym momencie ponad 1500 osób.

Pierwsze budynki powstały w 1910 r. i mieściły w sobie fabrykę sztucznego jedwabiu. W 1933 r. produkcję przestawiono na produkcję chemiczną a później po wybuchu II Wojny Światowej zbrojeniową. Produkowano tam między innymi materiały wybuchowe do torped, gdzie pracowali robotnicy przymusowi.

Po zakończeniu II Wojny Światowej kontyuowano produkcję na potrzeby Wojska. W 1949 zakład podporządkowano wrocławskiemu Dolmelowi a 6 lat później doszło do połączenia zakładu z Fabryką Maszyn Elektrycznych M-13 w Górzyńcu.

W 1963 r. nadano przedsiębiorstwu nazwę "Karlema", (Karkonoskie Zakłady Maszyn Elektrycznych). Fabryka produkowala zgrzewarki i spawarki, silniki do pomp głębinowych, agregaty prądotwórcze, polowe stacje ładowania akumulatorów czy silniki do zasilania sterów okrętów podwodnych.

W latach 90. XX w. zakład sprywatyzowano, systematycznie ograniczano produkcję i redukowano załogę.

W 1996 r. uruchomiono produkcję skuterów elektrycznych, przystosowanych także dla potrzeb osób niepełnosprawnych jednak produckja nie cieszyła się popularnością.

W 2005 r. Katowicka spółka Energoinstal sprzedała teren zakładu. Nowy inwestor w 2019 r. rozpoczął prace rozbiórkowe.

Fabryka Maszyn i Urządzeń Przemysłu Spożyczego "Spomasz" we Wrocławiu przy ulicy Krakowskiej 88-98 zajmowała się produkcją maszyn do przemysłowej produkcji żywności.
Powstała w 1953 r. do 1990 r. był to jedyny producent wielu maszyn i urządzeń produkcji żywności.
W 1975 r. fabryka planowała produkcję maszyn i urządzeń o łącznej wartości 130 mln. złotych. Maszyny także eksportowano - między innymi do Związku Radzieckiego.
W 1993 r. przedsiębiorstwo przekształcono w spółkę akcyjną z kapitałem polskim.
Produkowano tam mieszarki masy mięsnej, nadziewarki wędlin, urządzenia do czyszczenia i obróbki jelit oraz do wędzenia i ich parzenia, wózki peklownicze, transportowe myjki do beczek etc.

Pergola przy wrocławskiej Hali Stulecia miała stanowić wraz z Pawilonem Czterech Kopuł i sztucznym stawem w kształcie pół-elipsy część kompleksu rekreacyjno-wystawienniczego wokół Hali Stulecia. Zbudowana miała zostać z okazji wystawy w 100-lecie zwycięstwa wojsk koalicji antyfrancuskiej nad armią Napoleona Bonapartego w 1813 roku. Hans Poelzig zaprojektował ją jako dwa rzędy żelbetowych słupów zamkniętych kratą, na których piąć się miały pnącza. Projekt zrealizowany został przez firmę budowlaną Pfeffer Pringsheim & Co, a ukończono go w lutym 1913 roku. Pergola do dziś stanowi jedną z wizytówek Wrocławia i jest miejscem często odwiedzanym zarówno przez przyjezdnych jak i przez wrocławian w celach rekreacyjnych.

Budynek zbudowany 1928 roku według projektu Ericha Mendelsohna będący przebudową domu handlowo - produkcyjnego firmy Rudolf Pettersdorf. Sześciokondygnacyjny podpiwniczony budynek z charakterystycznym wysuniętym zaokrąglonym narożnikiem.
W latach 1939-1945 w budynku znajdował się dom handlowy firmy tekstylnej Dyckhoff. Na początku lat 60. X w. budynek został wyremontowany. W 1962 r. wpisano budynek w rejestr zabytków a od 1964 mieściły się w budynku szwalnie Zakładu Przemysłowego Otis i DH Kameleon.
W 1992 roku górne piętra wcześniej wykorzystywane jako szwalnie włączono do przestrzeni handlowej. W 2007 roku budynek przeszedł kolejny remont i przebudowę według projektu biura KMA Kabarowski Misiura Architekci. Parter podzielono na 3 części, zlikwidowano podesty, ślusarkę mosiężną okien wystawowych a wyższe piętra przystosowano do pełnienia funkcji biurowych.

Budynek wybudowano w latach 1928-1929 według projektu Fridericha Lippa dla spółki Schauburg A.G. Budynek wyróżniała modernistyczna pięcioosiowa fasada wyróżniająca się przez użyte materiały (płytki z glazurą złocone amalgamatem). Kino posiadało widownię z 1200 miejscami utrzymaną w złoto srebrnej barwie oświetlane 4 barwnymi lampami.
Niestety wojnę przetrwała tylko część budynku. Pozostał jedynie łącznik, środkowy gmach i biurowiec. Pięcioosiowy modernistyczny front zastąpiono pawilonem z kasami Kina "Śląsk".
Od 1964 roku budynek był równocześnie siedzibą operetki. W 2005 roku rozpoczęto modernizację budynku według projektu pracowni KKM Kozień Architekci z Krakowa. Budynek znacznie powiększono i ponownie otwarto 28 września 2013 roku.

Obóz zorganizowany z inicjatywy Roberta "Robespierre'a" Jezierskiego, członka Pomarańczowej Alternatywy w proteście wobec masakry demonstrantów w Pekinie na placu Tian’anmen, między 15.04. a 04.06. Obóz pojawił się na ówczesnym pl. Dzierżyńskiego (obecnie pl. Dominikański), a tworzyła go grupa mieszkańców Wrocławia, przede wszystkim studentów, uczniów, działaczy NZS, MKO, WiP. Demonstranci utworzyli na trawniku miasteczko namiotowe, gdzie zbierano podpisy pod listem protestacyjnym. W ramach tego przedsięwzięcia przygotowywano symboliczne instalacje oraz przeprowadzano dyskusje z przechodniami.

Budynek zaprojektowany przez Marię Kiełczewską w 1963 r., wybudowany i otwarty w 1969 r.
Dwukondygnacyjny budynek handlowy, którego cechą charakterystyczną był największy wówczas we Wrocławiu neon. Obecnie w budynku mieści się Biedronka [21.04.2020 r.].

Pierwszy Dwór wybudowano w tym miejscu w latach 30. XII wieku z inicjatywy Piastów Wrocławskich, zgodnie z wolą Bolesława Wysokiego teren po jego śmierci miał przejść w ręce zakonu cysterskiego. Henryk Brodaty zmienił testament ojca i zatrzymał budynek.
Po śmierci ostatniego Piasta Henryka Dobrego księstwo wrocławskie wraz z zamkiem przeszło na własność Jana Luksemburskiego, który w 1339 roku sprzedał majątek mieszczaninowi wrocławskiemu Gysko de Reste. Zamek z przyległościami należał później między innymi do rodów von der Neisse, Kelettendorf a w 1412 roku przejął go wrocławski patrycjusz Michael Banke, który w 1420 rozpoczął budowę murów obronnych.
W trakcie wojny husyckich w 1428 roku husyci zniszczyli Leśnicę. W 1459 r. mieszczanie wrocławscy w obawie przed zajęciem zamku przez czeskiego Króla, spalili go.
Pod koniec XV w. posiadłość nabyła rodzina von Horing i przebudowała zamek w stylu renesansowym. W trakcie wojny trzydziestoletniej zamekdodatkowo chroniony nowowzniesionymi fortyfikacjami został zdobyty i spalony przez wojska szewedzkie (1633 r.).

W 1651 r. Zamek nabył starosta śląski Horatius von Forno a w 1733 ród ten, sprzedał Zamek zakonowi Rycerzy Krzyżowych z Czerwoną Gwiazdą pod wezwaniem św. Macieja i zdecydowali się na przebudowę obiektu w stylu Barokowym pod kierunkiem Christopha Hacknera. Koszty przebudowy okazały się dla zakonu zbyt duże i w 1742 r. zakonnicy sprzedali majątek baronowi Ferdinandowi von Murdach.

W latach 1752-1759 r. odbyła się kolejna przebudowa budynku pałacowego.

W latach 1836-1945 r. majątek posiadała rodzina von Wylich und Lottum i kontynuowano przebudowę Pałacu. Ostatecznie uzyskał on formę trzykondygnacyjnego nakrytego mansardowym dachem gmachu mieszkalnego na planie kwadratu o boku 21 m.
Podczas II Wojny Światowej budynek nie został zniszczony ale nie uniknął splądrowania i zdemolowania w 1945 r.

1950 r. przejęcie budynku przez Centralny Zarząd Przemysłu Materiałów Ogniotrwałych w Gliwicach i rozpoczęto remont mający na celu przystosowanie Pałacu do roli przedszkola. Prace przerwano w 1953 r. przez pożar.

W latach 60. XX w. Pałac odbudowano i od tego monentu jest on siedzibą wielu lokalnych instytcji kulturalnych.

Budynek usytuowany jest w zwartej zabudowie północnej pierzei Długiego Targu. Pierwsza wzmianka o dworze pochodzi z 1357 r. W połowie XVI w. przebudowano go zgodnie z renesansowymi kanonami architektury. W l. 1616-1617 Abraham von den Blocke stworzył elewacje z posągami starożytnych bohaterów (Scypiona Afrykańskiego, Temistoklesa, Kamillusa, Judę Machabeusza), personifikacjami cnót (Siła, Sprawiedliwość) oraz Fortunę.

Modernistyczny budynek zlokalizowany jest w sąsiedztwie kołobrzeskiego molo. Zbudowany został na miejscu zniszczonego w 1945 r. (podczas działań wojennych) sanatorium Strandschloß (Zamku Plażowego, Pałacu Nadbrzeżnego). Powstał według projektu Haliny Gurianowej i Edmunda Goldzamta, zaś oddany do użytku w 1964 r. jako ośrodek sanatoryjno-wypoczynkowy Centralnej Rady Związków Zawodowych.

Wybudowany w 1896 r. z okazji 1000-lecia państwa węgierskiego. Autorem projektu był Albert Schickedanz, a wykonawcą - rzeźbiarz György Zala. Na środku wznosi się 36-metrowa kolumna archanioła Gabriela. Samą kolumnę otaczają posągi jeźdźców księcia Arpada i sześciu jego wodzów, którzy na przełomie VIII i IX przyprowadzili Madziarów na teren dzisiejszych Węgier.

2 listopada 1925 r. w pamiątkowym Grobie uroczyście złożono prochy Nieznanego Żołnierza z cmentarza Łyczakowskiego we Lwowie oraz urny z ziemią z pól bitewnych I wojny światowej. W grudniu 1944 r. Niemcy wysadzili w powietrze arkady otaczające grób na pl. Saskim. Ponowne odsłonięcie nastąpiło 8 maja 1946 r. z udziałem przedstawicieli władz. Przy pomniku wprowadzono stałą wartę. W 1964 r. wymieniono płytę nagrobną i posadzkę, zamontowano oświetlenie oraz otynkowano. 1 lipca 1965 r. pomnik uznano za zabytek. W 1990 r. demokratyczne władze państwa zleciły przywrócenie przedwojennych tablic oraz dodanie nowych z nazwami pól bitewnych.

Kompleks zaprojektowany przez J. Grabowską Hawrylak przy współpracy Zdzisława Kowalskiego, Włodzimierza Wasilewskiego i Wojciecha Święcickiego. Kompleks wzniesiono w latach 1968 - 1978 r.

486 mieszkań znajdujących się w zespole 6 budynkach 16 kondygnacyjnych i ponad 9 tysięcy metrów kwadratowych powierzchni usługowych. Obiekt uzyskał w 1973 r. honorową nagrodę Stowarzyszenia Architektów RP a w 1974 r. projekt reprezentował polską architekturę na wystawie towarzyszącej Kongresowi UIA w Madrycie w 1975 r.

Pismo wydawane przez trójmiejski Ruch "Wolność i Pokój". Publikowano w nim głównie fragmenty z pism anarchistów, teksty piosenek zespołów punkowych, komiksy, fotomontaże, karykatury, informacje o skazanych za odmowę służby wojskowej lub przysięgi. W skład redakcji wchodzili, m.in.: Jarosław Cieszyński, Klaudiusz Wesołek, Krzysztof Galiński, Tomasz Żmuda-Trzebiatowski, Wojciech Jankowski i Jarema Dubiel.

Instytucja kultury miasta Wrocławia zajmująca się propagowaniem muzyki dawnej i współczesnej. Miejsce recitali instrumentalnych i wokalnych koncertów i prób muzycznych. Od 1999 w Klubie działa oficyna wydawnicza Akwedukt.

W Klubie znajduje się stała ekspozycja Pocztu Królów Polskich (fotokopie obrazów Marcella Bacciarellego ), zdjęcia Wrocławia, kolekcja herbów miast polskich w miedzi.

Miejsce spotkań Klubów i Towarzystw Kresowych.

Powstały 18 października 1948 roku, pierwotnie pod nazwą "Teatr Lalki i Aktora" z inicjatywy Zenona i Elżbiety Kalinowiczów. Ówcześnie zespół miał swoją siedzibę przy ul. Rzeźniczej 12, następnie wielokrotnie zmieniał miejsca. Znaczny rozwój teatru rozpoczął się wraz z objęciem stanowiska dyrektora teatru przez Stanisława Stapfa w roku 1963, dzięki któremu teatr zyskał siedzibę w obecnym budynku przy pl. Teatralnym. Wtedy też zyskał nazwę "Wrocławski Teatr Lalek". Do roku 1993, Wrocławski Teatr Lalek dzielił neobarokowy budynek dawnej Resursy Kupieckiej z Towarzystwem Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, kiedy to prezydent Wrocławia Bogdan Zdrojewski przekazał cały budynek Wrocławskiemu Teatrowi Lalek. Od 2012 roku, dyrektorem naczelnym teatru jest Janusz Jasiński, a stanowisko dyrektora artystycznego zajmuje Jakub Krofta.

4 września 1958 r. w wrocławskim sądzie zarejestrowano nową spółdzielnię mieszkaniową: "Międzyzakładowa Spółdzielnia Mieszkaniowa "Cichy Kącik" z siedzibą we Wrocławiu.

Spółdzielnia powstała jako inicjatywa 238 pracowników wrocławskich zakładów pracy:
Żeglugi na Odrze, Wrocławskich Zakładów Przemysłu Spirytusowego, Zakładów Włókien Sztucznych, Dolnośląskich Zakładów Maszyn Elektrycznych "Dolmel", Przedsiębiorstwa Instalacji Przemysłowych, Wrocławskiego Przesiębiorstwa Handlu Sprzętem Rolniczym a także pracowników Uniwersytetu i Politechniki.

Pierwszym oddanym do użytku budynkiem był blok przy ulicy Prostej 8-14, który oddano do użytku już 6 lipca 1959 r. niespełna rok po zawiązaniu Spółdzielni.

Dzięki dobrej organizacji Spółdzielnia zyskała na popularności wśród wrocławian oczekujących na własne mieszkania. Gdy w latach 60. ilość zapisujących się do Spółdzielni zaczęła gwałtownie wzrastać zarząd w 1963 roku przedstawił koncepcję osiedla Zachód I i Zachód II na Szczepinie.
Do 1972 r. powstało 5 937 mieszkań.
W 1975 r. "Cichy Kącik" przejął na mocy porozumienia lokale Spółdzielni Mieszkaniowej "Świt".
W latach 90. Spółdzielnia zakupiła grunty w rejonie Osiedla Muchobór Wielki i przystąpiła do kolejnej dużej inwestycji mieszkaniowej.
Na chwilę obecną, jest to największa wrocławska spółdzielnia mieszkaniowa zarządzająca 169 budynkami z ponad 10 tysiącami lokali mieszkalnych.

Finał XV Drużynowych Mistrzostw Świata na Żużlu odbył się 15 września 1974 r. na Stadionie Śląskim w Chorzowie.
W rozgrywce pierwsze miejsce zdobyła drużyna Angielska z 42 punktami: Peter Collins (12 pkt.), John Louis (12 pkt.), Deve Jessup (10 pkt.), Malcolm Simmons (8 pkt.), rezerwowy: Ray Wilson (nie startował).
Deve Jessup (10 pkt.), Malcolm Simmons (8 pkt.), rezerwowy: Ray Wilson (nie startował).
Drugie miejsce zajęła drużyna Szwedzka zdobywająca 31 punktów:
Sören Sjösten (10 pkt.), Anders Michanek (9 pkt.), Tommy Jansson (7 pkt.), Christer Löfqvist (5 pkt.), rezerwowy: Tommy Johansson (nie startował).
Trzecie miejsce zajęła drużyna Polska zdobywająca 13 punktów:
Jan Mucha (4 pkt.), Zenon Plech (4 pkt.), Andrzej Jurczyński (3 pkt.), Jerzy Szczakiel (2 pkt.), rezerwowy: Andrzej Tkocz (0 pkt.)
Ostatnie miejsce zajęli żużlowcy z Związku Radzieckiego zdobywając 10 puntów:
Michaił Krasnow (5 pkt.), Walerij Gordiejew (4 pkt.),Wiktor Kałmykow (1 pkt.), Anatolij Kuźmin (0 pkt.), rezerwowy: Michaił Starostin (nie startował).

W tabeli końcowej na pierwszym miejscu znalazła się drużyna angielska, drugie miejsce zajęli Szwedzi a trzecie Polacy.

1 września 1964 r. Szkoła Podstawowa numer 64 imienia Władysława Broniewskiego została oficjalnie otwarta. Fundusze na szkołę zebrali mieszkańcy dolnego śląska wpłacających na społeczny fundusz budowy szkół.

W uroczystym otwarciu wzięli między innymi: Przewodniczący Prezydium Rady Narodowej m. Wrocławia w latach 1958 - 1969 r. - Bolesław Iwaszkiewicz, żona poety i patrona szkoły - Wanda Broniewska.

W 1974 r. odbyło się X-lecie Szkoły Podstawowej numer 64 we Wrocławiu.
W uroczystym apelu wzięli udział nauczyciele i dyrekcja szkoły oraz minister Oświaty i Wychowania oraz Kultury Jerzy Kudberski, który wygłosił przemówienie skierowane do uczniów w całej Polsce.

Jelcz 315M. Pojazd wyprodukowany w współpracy z austriacką firmą Rosenbauer, która dostarczyła specjalistyczną zabudowę dedykowaną do proszku gaśniczego.
Powstało jedynie15 pojazdów tego typu.

Cechą charakterystyczną pojazdu był zabudowany agregat Minimax wraz z dużym owalnym zbiornikiem na proszek gaśniczy

22 grudnia 1965 roku podpisano umowę między Fiatem a Motoimportem na produkcję licencyjną włoskiego Fiata 1500C.
W 1966 roku umowę aneksowano i zdecydowano się na modyfikację fiata 1500C. Z oryginału pozostała płyta nośna, układ napędowy , jezdny czy deska rozdzielcza. Sporą część rozwiązań przejęto z produkowanego we Włoszech w latach 1966-1974 Fiata 124.

W wyniku porozumienia powstała hybryda samochodów o nazwie Fiat 125P. Pierwszy samochód zmontowany w Polsce powstał w styczniu 1968 roku w Fabryce Samochodów Osobowych na warszawskim Żeraniu.

Pojazd przechodził czterokrotną modernizację, powstawały wersje specjalne użytkowe (np. samochód pogotowia ratunkowego czy Milicji Obywatelskiej).

Po wygaśnięciu licencji w latach 1983-1991 kontynuowano produkcję pod nazwą FSO 125p.

Produkcję zakończono 29 czerwca 1991 roku, wyprodukowano 1 445 699 samochodów większość pojazdów sprzedano na rynku wewnętrznym. Największymi importerami była Jugosławia, Czechosłowacja oraz Węgry.

Muzeum powstało w 1965 roku pod nazwą Muzeum Architektury i Odbudowy. Założycielem i wieloletnim dyrektorem muzeum był Olgierd Czerner pełniący wcześniej funkcję konserwatora Wrocławia (1965-1999).
Muzeum znajduje się w zespole klasztoru bernardynów (od 1974 r. także jego część kościelną).
W zbiorach muzealnych znajdują się poniemieckie elementy architektury, projekty architektoniczne, ikonografia architektoniczna czy pokaźna kolekcja witraży.
W 2000 roku muzeum połączono z Miejskim Archiwum Budowlanym.

12 numerów Komiksu Strajkowego z 1988 r. wydawanego trakcie majowego strajku na Uniwersytecie Wrocławskim przez grupę studentów związanych z Niezależnym Zrzeszeniem Studentów.