Józef Dziąsko urodził się 19 III 1949 r. w Bytomiu. Początkowo przyuczał się do zawodu górnika, ale ostatecznie wybrał studia na WSWF we Wrocławiu. Ukończył je w 1973 r. Pozostał na uczelni i zrobił doktorat. Zajmował się prakseologią, teorią walki oraz teorią zespołowych gier sportowych. W latach 1978–1990 współpracował z PZPN w Wydziale Szkolenia, a w latach 1975–1990 w OZPN na Dolnym Śląsku. Współpracował z selekcjonerami Kazimierzem Górskim i Antonim Piechniczkiem. Był jednym z założycieli „Solidarności” na wrocławskim AWF. Internowany w Nysie. Od 1989 r. zarządza prywatnymi biznesami.

Nagranie relacji biograficznej Eugeniusza Szabanowskiego. Pierwsza część miała konwencję swobodnej narracji. Świadek rozpoczął ją od wspomnień o swoich przodkach. Jego pradziadek brał udział w wojnie rosyjsko-tureckiej w 1878 r., dziadek walczył pod Verdun w czasie I wojny światowej, a ojciec najpierw w Armii Czerwonej w wojnie zimowej, a później w Wehrmachcie pod Stalingradem. Świadek wychowywał się na Śląsku, skąd pochodziła jego matka. Ojciec przed wojną mieszkał pod Grodnem. Swoją przyszłą żonę poznał w Szczecinie. Szabanowski od lat 70. Był zaangażowany w działalność opozycyjną. W czasie strajków sierpniowych w 1980 r. pracował i strajkował w tyskim browarze (był tam kierowcą). Zakładał tam również MKZ. Główną częścią jego relacji było jednak wspomnienie powołania na ćwiczenia do wojska w lutym 1983 r. Podczas ich trwania wyraził sprzeciw wobec planów wyjścia przez jego oddział z bronią na Wrocław. Dzięki temu akcja została cofnięta, a Szabanowski został karnie przesunięty na kuchnię, gdzie przebywał do końca marca 1983 r., a więc do zakończenia swojego pobytu na ćwiczeniach. Następnie zostały zadane pytania dotycząc m.in. powodów i celów zaangażowania opozycyjnego, ścieżki zawodowej oraz stosunku do okrągłego stołu i transformacji ustrojowej. Świadek przekazał także kopie wpisów z książeczki wojskowej oraz listu, w który wyjaśnia co się wydarzyło podczas jego pobytu na ćwiczeniach wojskowych pod Wrocławiem.

Nagranie relacji biograficznej Wojciecha Krawczuka. Pierwsza część miała konwencję swobodnej narracji. Świadek rozpoczął ją od wspomnień o swoim dziadku (uczestniku wojny polsko-bolszewickiej) oraz ojcu. Jego rodzina przyjechała do Wołowa z Kresów Wschodnich w 1946 r. Następnie Krawczuk przeszedł do opowiadania o swoim zaangażowaniu w opozycję. Od najmłodszych lat (od 1976 r.) słuchał Radia Wolna Europa, pamięta też strajk z sierpnia 1980 r. w wołowskim PKS. Zaangażował się w opozycję od marca 1981 r. (wydarzenia bydgoskie). Głównie zajmował się kolportażem oraz niszczeniem napisów prorządowych w przestrzeni Wołowa. W 1982 r. był aresztowany i przesłuchiwany przez ok. 3 godziny. Od 1983 r. pracował i uczył się we Wrocławiu. Stamtąd przywoził bibułę do Wołowa. O szczegółach swojego pobytu w wojsku nie chciał mówić. Następnie zostały zadane pytania dotyczące m.in.: rodziny, powodów i celów zaangażowania w opozycję, stosunku od okrągłego stołu i jego konsekwencji oraz o uczestnictwo w pielgrzymce Jana Pawła II we Wrocławiu

Relacja biograficzna Bożeny Szaynok. W pierwszej kolejności świadek opowiadał historię swojego życia w konwencji swobodnej narracji. Skupiła się ona w szczególności na działalności opozycyjnej, którą prof. Szaynok określa bardziej mianem wspierania opozycji niż faktycznego bycia opozycjonistą. Owo wspieranie zaczęło się od strajków solidarnościowych we Wrocławiu w 1980 r., m.in. dostarczanie pożywienia strajkującym robotnikom. Opowiadała również o karnawale „Solidarności” i o tym jak te wydarzenia uformowały ją (określa się mianem pokolenia solidarnościowego). W czasie stanu wojennego poznała ojca Ludwika Wiśniewskiego, który również wywarł na nią duży wpływ. Wspieranie opozycji przejawiało się przede wszystkim w organizowaniu pomocy dla internowanych, uwięzionych oraz ich rodzin, a także w kolportażu. Następnie zostały pytania, dotyczące m.in. rodziców, powodów i celów zaangażowania opozycyjnego, postrzegania systemu politycznego PRL, stosunku do okrągłego stołu oraz do kariery naukowej.

Nagranie wspomnień Barbary Jędrychowskiej o prof. Mirosławie Chamcównie (w kontekście powstania publikacji o tej drugiej). Wypowiedź nawiązywała do wystąpienia konferencyjnego Jędrychowskiej z zeszłego roku, kiedy to, wraz z Jolantą Szablicką-Żak, opowiadała o Chamcównie jako o swoim mistrzu. To określenie dotyczyło zarówno sfery zawodowej, jak i prywatnej. Oprócz wspomnień o Chamcównie, Jędrychowska opowiadała również o swoim życiu zawodowym, pracy w Aspie i szpitalu psychiatrycznym oraz karierze naukowej. Wypowiadała się również na aktualne tematy dotyczące poziomu nauki i życia naukowego w Polsce oraz na Uniwersytecie Wrocławskim.

Pani Danuta Karczewska w swojej relacji opowiada historię swojego życia. Pani Danuta zaczęła swoją opowieść od nakreślenia swoich korzeni i opisania swojej ścieżki edukacji. Pani Danuta podkreśla znaczenie edukacji w jej życiu i trudności z jakimi borykała się jej rodzina. Następnie nakreśliła swoją drogę zawodową. Wspominając czasy transformacji ustrojowej, Pani zauważa wyraźne zmiany jakie zaszły w krajobrazie przestrzeni publicznej oraz w powszechności i dostępie do edukacji, zwłaszcza wyższej. Wspominając okres powodzi tysiąclecia z 1997 r. Pani Danuta szczegółowo opisuje przebieg powodzi w Lewinie Brzeskim. Szczegółowo charakteryzuje stan emocjonalny mieszkańców i panujące wówczas nastroje, a także relacje i pomoc między sąsiadami. W swojej relacji Pani Danuta zwraca uwagę na zmiany jakie zaszły w Lewinie Brzeskim i kraju po powodzi, takie jak rozbudowa infrastruktury, dofinansowania, czy zwiększona uwaga władz w stosunku do małych miast.

Relacja świadka rozpoczęła się od wspomnienia życiorysu pod kątem edukacji oraz pracy jaką wykonywał w swoim życiu. Następnie świadek wspomniał o swojej rodzinie (babci, rodzicach i rodzeństwie). Świadek opowiada o trudnościach związanych z utratą pracy podczas przemian ustrojowych, a także o problemach, które potem w związku z tym wydarzeniem doświadczył. Następnie pojawiają się wspomnienia związane z życiem w okresie PRL oraz wspomnienia z czasów wybuchu stanu wojennego. W kolejnej części były zadawane pytania na temat transformacji ustrojowej. Z rozmowy wynikło, że zmiana ustroju odbiła się w sferze służbowej oraz mieszkaniowej świadka. W wyniku hiperinflacji doszło do drastycznego wzrostu wartości mieszkania oraz raty kredytu. W ostatniej części zapytałam świadka czy pamięta powódź w 1997 roku. Z racji na miejsce zamieszkania świadka nie dotknęła osobiście sama powódź, ale w związku z panującymi wcześniej silnymi opadami deszczu piwnice bloku zostały częściowo zalane. W pamięci świadka zostały obrazy z stanu Wrocławia po zalaniu, które były transmitowane w telewizji. Z racji na to, że brat mieszkał wówczas we Wrocławiu, świadek miał kontakt pewny kontakt z poszkodowanymi osobami. Po tym temacie relacja została zakończona.

Anna Urbańczyk rozpoczyna swoją relację od swojego dzieciństwa, szkoły – początek lat 50. XX w. Pojawia się wątek porzucenia nauki i podjęcia opieki nad synem najstarszej, wycieczki z harcerstwa oraz uczestnictwo w Związku Młodzieży Wiejskiej. Po ukończeniu szkoły średniej Anna Urbańczyk zamieszkała z mężem we wsi Kończyce Małe. Świadek relacjonuje proces robienia zakupów w Czechach (m.in. zakup artykułów dla dzieci) (lata 70. XX w.), zakup komputera za dolary pozyskane w górach (początek lat 80. XX w.). Długą część wywiadu zajmuje opis rodzinnych wakacji w Grecji w 1988 r. i realiów tamtych czasów (sprzedaż towarów w Grecji). Świadek wspomina kartki reglamentacyjne oraz zakupy na książeczki „G” (lat 80. XX w.). Pojawia się wątek „szkubaczek” – darcie pierza (lata 50. XX w.) oraz żniwa na Śląsku Cieszyńskim. Relacja świadka kończy się na roku 1989.

Relacja biograficzna Bogdana Szyszko. W pierwszej kolejności świadek opowiadał historię swojego życia w konwencji swobodnej narracji. Wspominał rodziców i swoje dzieciństwo. Następnie przeszedł do wspomnień o Bitwie Wrocławskiej. Nie brał w niej udziału, ale mimo to został aresztowany i internowany. Po tym wydarzeniu postanowił zaangażować się w działalność opozycyjną. Zajmował się kolportażem, zaczął od „Solidarności Nauczycielskiej”. Roznosił materiały różnych organizacji, a główną jego motywacją była walka o szeroko pojętą wolność (m.in. wolność słowa). Studia skończył w 1991 r. i zaczął pracę jako laminator. Obecnie jest wydawcą książek. W kolejnej części zostały zadane świadkowi pytania m.in.: jak postrzegał system polityczny PRL, czy był to wg niego ustrój komunistyczny, stosunek do okrągłego stołu oraz o pielgrzymkę Jana Pawła II do Wrocławia w 1983 r.

Świadek historii zwięźle omawia swoją historię życia, skąd pochodzi, wspomina rozpoczęcie nauki w Liceum Medycznym w Lubinie, Pochody pierwszomajowe, ślub w 1981 roku. Przedstawia realia życia w czasie Stanu wojennego. Rozmówczyni wspomina kilka dat i wydarzeń, które w szczególny sposób zapamiętała, jak np. rozruchy w Lubinie w 1982 roku, wycofanie wojsk rosyjskich z Polski w 1993 roku, wstąpienie do Unii w 2004 roku, Powódź w 1997 roku. Następnie w krótki sposób opowiada o swoich rodzicach oraz wyborze szkoły średniej.
Ważnymi częściami wywiadu są aspekty społeczno-gospodarcze związane z Transformacją ustrojową w 1989 roku, tj. Świadek historii dokonuje niejako porównania czasu sprzed i po dokonanych zmianach. Kolejnym ważnym wątkiem jest temat Powodzi z 1997 roku. W tym przypadku rozmówczyni omawia m.in. jak wyglądała pomoc ofiarom Powodzi.
Wywiad zakończony jest podsumowaniem życia przez Świadka.

Pani Bożena Gumińska rozpoczyna swoją relację od opisu swojej rodziny i edukacji, przy czym wiele czasu poświęciła na wspomnienia dotyczące rodzinnej Nowej Rudy. Opowiadając swoją historię Pani Bożena dużo uwagi poświęca swojej pracy jako pracownika socjalnego, oraz ogólnej kondycji i przemianom, jakie zachodziły w opiece socjalnej w Polsce na przestrzeni lat. W czasach po transformacji ustrojowej Pani Bożena skupiła się na osobie Jacka Kuronia i funkcjonowaniu Ministerstwa Pracy i Polityki Socjalnej. W trakcje swojej narracji dotyczącej powodzi Pani Boże równie skupiła się na swojej roli jako pracownik socjalny i działalności sektora opieki społecznej w czasie powodzi.

Świadek na początku opisał skrócone dzieje swojej najbliższej rodziny – dziadków i rodziców. Następnie opisał dorastanie w Barczewie koło Olsztyna i edukację w tamtejszej szkole podstawowej, a potem w szkole zawodowej, gdzie zdobył uprawnienia murarza. Świadek wstąpił następnie do szkoły chorążych, dzięki czemu zdobył uprawnienia do pracy w jednostce wojskowej w Hoczewie. W 1979 r. przeprowadził się z żoną oraz synem do Gdańska, gdzie zaczął pracować w Szpitalu Marynarki Wojennej w Gdańsku. W 2008 r. przeniósł się do szpitala MSWiA w Gdańsku, gdzie pracował do przejścia na emeryturę w 2018 r. Na tym zakończyła się swobodna relacja świadka, po której nastąpiły pytania przeprowadzającej relację m.in. o dzieciństwo, powody przeprowadzki czy stan wojenny.
Po części związanej z relacją biograficzną przeprowadzająca relację zadawała pytania związane z tematem przewodnim projektu, czyli transformacją ustrojową. Po zadawanych pytaniach opowiadał m.in. o zmianach w sytuacji finansowej, porównał edukację swoją i swoich synów, kształconych już w latach 90. XX, a także omówił kwestie związane z dostępnością towarów i usług. Padły także odpowiedzi na pytania o pierwsze wolne wybory.
W ostatniej części wywiadu świadek, po pytaniach prowadzącej rozmowę, opowiedział lakonicznie o powodzi tysiąclecia, skupiając się na tym, jak postrzegały ją osoby mieszkające na drugim końcu Polski.

Relacja miała na celu przede wszystkim scharakteryzowanie transformacji ustrojowej z przełomu lat 80. i 90. XX wieku, na tle lokalnym. Dodatkowym, ważnym wydarzeniem poruszonym w relacji była powódź z lipca 1997 roku, która została opisana z perspektywy Świadka Historii (P. Grażyny) – uczestnika tamtych wydarzeń w Nowej Rudzie.

Relacja Marii Iwaniuk, pracownika wrocławskiego Muzeum Narodowego, działaczki wrocławskiej Solidarności. Relacja dotyczy wybuchu II wojny światowej, bombardowań Warszawy i doświadczeń okupacji niemieckiej w rodzinnym gospodarstwie w powiecie grójeckim, uniknięcia wywózki na roboty przymusowe do III Rzeszy, budowy getta dla ludności żydowskiej i udziału w pomaganiu jego mieszkańcom, wybuchu Powstania Warszawskiego, wywiezienia do obozu pracy przymusowej w Bydgoszczy, warunków życia i pracy w obozie, uwolnienia obozu przez polskich żołnierzy, pracy we wrocławskim Muzeum Narodowym i zaangażowania w działalność „Solidarności”, a także wprowadzenia stanu wojennego.

Relacja Włodzimierza Kowalczyka, zesłanego wraz z rodziną na Syberię, po przyjeździe na Ziemie Zachodnie, absolwenta Wydziału Elektrycznego Politechniki Wrocławskiej, nauczyciela, elektryka we Wrocławskim Zjednoczeniu Budownictwa oraz pracownika Wytwórni Filmów Fabularnych, zaangażowanego w działalność wrocławskiego oddziału Związku Sybiraków, wiceprezesa Zarządu Oddziału. Relacja dotyczy losów rodziny podczas II wojny światowej, ucieczki z rodzinnej Bydgoszczy na Wołyń, deportacji na Syberię, warunków podróż i życia w głębi ZSRR, stosunku miejscowej ludności rosyjskiej wobec Polaków, organizacji w Juriewcu polskiej szkoły, powrotu do Polski, życia w powojennym Wrocławiu, studiów, kolejnych miejsc pracy, postrzeganiu Sybiraków przez władze komunistycznej Polski, sytuacji Sybiraków w latach 90 XX wieku i XXI wieku.

Wywiad został przeprowadzony z panem Krzysztofem Kowackim – byłym piłkarzem ręcznym „Śląska” Wrocław, Anilany Łódź i TV Gelnhausen w Niemczech. Krzysztof Kowacki urodził się w Łodzi w 1955 r. Tam uczęszczał do szkoły podstawowej i Technikum Samochodowego. W 1975 r. zdał maturę, a na studia wybrał się na AWF we Wrocławiu po namowie przez Jerzego Klempela. Krzysztof Kowacki interesował się piłką ręczną już od szkoły podstawowej. W ósmej klasie wyjechał z drużyną do DDR na mecz międzypaństwowy. Już w „Śląsku” Krzysztof Kowacki poznał wspaniałych kolegów i ich rodziny, z którymi do dzisiaj utrzymuje kontakt: żoną i synem Jerzego Klempela, Janem Czykalukiem, Bogdanem Falętą, Bogdanem Kowalczykiem, Andrzejem Sokołowskim, Danielem Waszkiewiczem. Krzysztof Kowacki grał w „Śląsku” od 1975 do 1982 r. W tym czasie zespół był u szczytu sławy, siedmiokrotnie zdobywając tytuł Mistrza Polski; wyjeżdżał na mecze ligowe, pucharowe, czy rewanżowe na Zachód: do Islandii, Danii, Niemiec, Hiszpanii, Szwecji, Szwajcarii, ale także do Rumunii, Czechosłowacji, Węgier. Najtrudniejszy mecz jaki przyszło rozegrać Krzysztofowi Kowackiemu, to finał meczu o Puchar Europy, który „Śląsk” przegrał sześcioma bramkami. Po skończonych studiach Krzysztof Kowacki wrócił do swojego rodzinnego miasta i tam został przyjęty do Anilany, otrzymał mieszkanie i pracę w szkole. Niestety, władze „Śląska” Wrocław nie chciały oddać swojego zawodnika i starały się go zatrzymać za wszelką cenę poprzez wcielenie do wojska. Tymczasem władze Anilany pomogły w załatwieniu Krzysztofowi Kowackiemu zaświadczenia o niezdolności do służby z powodu niedosłuchu. Krzysztof Kowacki grał w Anilanie 5 lat (w tym czasie Anilana zdobyła po raz pierwszy w historii Mistrza Polski), a następnie przeprowadził się do Niemiec, gdzie mieszka do dzisiaj. Tam grał w zespole TV Gelnhausen, gdzie był dwukrotnie poważnie kontuzjowany. Został trenerem tego zespołu i pracuje jako rehabilitant w Klinice Rehabilitacyjnej. Dzisiaj jest kolekcjonerem maskotek olimpijskich.

Relacja Władysława Stypczyńskiego, kapitana Żeglugi Śródlądowej, dotyczy pracy w żegludze, rejsów zagranicznych, pracy sternika na różnych jednostkach.

Relacja Zbigniewa Rząsowskiego, pracownika wrocławskiej Zajezdni nr VII oraz MPK Wrocław, uczestnika strajku w Zajezdni nr VII w sierpniu 1980 roku. Relacja dotyczy służby wojskowej w Wojskach Ochrony Pogranicza, pracy zawodowej związanej z wrocławskim MPK, strajku Zajezdni nr VII, pracy w dzisiejszym MPK i porównania z dawniejszymi warunkami pracy.

Relacja Aleksandra Gleichgewichta, działacza opozycji demokratycznej w okresie PRL, współpracownika KSS „KOR”, działacza NSZZ „Solidarność”, redaktora naczelnego Radia „Solidarność” we Wrocławiu, internowanego w stanie wojennym. Relacja dotyczy wydarzeń sierpnia 1980 roku, aresztowania tuż przed rozpoczęciem strajku oraz początków Solidarności we Wrocławiu.

Daniel Waszkiewicz, piłkarz ręczny oraz trener. Relacja dotyczy sporotwej kariery, początków juniorskich w legnickim klubie, gry w Śląsku Wrocław, zarządzanym odgónie wojskowym klubie, realiów gry w drużynie bloku wschodniego, wyjazdów zagranicznych, a także gry na Igrzyskach Olimpijskich i Mistrzostwach Świata.

Relacja Henryka Dąbrowskiego, uczestnika strajku Zajezdni w sierpniu 1980 roku. Relacja dotyczy drogi zawodowej, strajku Zajezdni autobusowej nr VII w sierpniu 1980 roku oraz warunków pracy kierowców MPK.

Relacja Wiesława Zagórnego, pracownika m.in. PZL Hydral, uczestnika wydarzeń Sierpnia 1980 roku we Wrocławiu. Pierwsza relacja dotyczy strajku w Zajezdni nr 7 we Wrocławiu z perspektywy delegata Zakładów Remontowych Energetyki Wrocław, tworzenia struktur zakładowego związku zawodowego, stanu wojennego, manifestacji ulicznej z 31 sierpnia 1982 roku. Druga relacja dotyczy młodości i doświadczeń szkolnych oraz zawodowych.

Relacja Zbigniewa Wrólewskiego, pracownika wrocławskich zakładów: Fat, Instytucie Niskich Temperatur, WSK Hydral, Zajezdni nr VII i WPB Północ, uczestnika strajku w Zajezdni nr VII we Wrocławiu w sierpniu 1980 roku, internowanego w czasie stanu wojennego w Grodkowie. Relacja dotyczy strajku we wrocławskiej Zajezdni autobusowej nr VII, pełnienia funkcji ochroniarza w straży strajkowej.