Relacja biograficzna Bogdana Szyszko. W pierwszej kolejności świadek opowiadał historię swojego życia w konwencji swobodnej narracji. Wspominał rodziców i swoje dzieciństwo. Następnie przeszedł do wspomnień o Bitwie Wrocławskiej. Nie brał w niej udziału, ale mimo to został aresztowany i internowany. Po tym wydarzeniu postanowił zaangażować się w działalność opozycyjną. Zajmował się kolportażem, zaczął od „Solidarności Nauczycielskiej”. Roznosił materiały różnych organizacji, a główną jego motywacją była walka o szeroko pojętą wolność (m.in. wolność słowa). Studia skończył w 1991 r. i zaczął pracę jako laminator. Obecnie jest wydawcą książek. W kolejnej części zostały zadane świadkowi pytania m.in.: jak postrzegał system polityczny PRL, czy był to wg niego ustrój komunistyczny, stosunek do okrągłego stołu oraz o pielgrzymkę Jana Pawła II do Wrocławia w 1983 r.

Nagranie relacji biograficznej Eugeniusza Szabanowskiego. Pierwsza część miała konwencję swobodnej narracji. Świadek rozpoczął ją od wspomnień o swoich przodkach. Jego pradziadek brał udział w wojnie rosyjsko-tureckiej w 1878 r., dziadek walczył pod Verdun w czasie I wojny światowej, a ojciec najpierw w Armii Czerwonej w wojnie zimowej, a później w Wehrmachcie pod Stalingradem. Świadek wychowywał się na Śląsku, skąd pochodziła jego matka. Ojciec przed wojną mieszkał pod Grodnem. Swoją przyszłą żonę poznał w Szczecinie. Szabanowski od lat 70. Był zaangażowany w działalność opozycyjną. W czasie strajków sierpniowych w 1980 r. pracował i strajkował w tyskim browarze (był tam kierowcą). Zakładał tam również MKZ. Główną częścią jego relacji było jednak wspomnienie powołania na ćwiczenia do wojska w lutym 1983 r. Podczas ich trwania wyraził sprzeciw wobec planów wyjścia przez jego oddział z bronią na Wrocław. Dzięki temu akcja została cofnięta, a Szabanowski został karnie przesunięty na kuchnię, gdzie przebywał do końca marca 1983 r., a więc do zakończenia swojego pobytu na ćwiczeniach. Następnie zostały zadane pytania dotycząc m.in. powodów i celów zaangażowania opozycyjnego, ścieżki zawodowej oraz stosunku do okrągłego stołu i transformacji ustrojowej. Świadek przekazał także kopie wpisów z książeczki wojskowej oraz listu, w który wyjaśnia co się wydarzyło podczas jego pobytu na ćwiczeniach wojskowych pod Wrocławiem.

Nagranie relacji biograficznej Wojciecha Krawczuka. Pierwsza część miała konwencję swobodnej narracji. Świadek rozpoczął ją od wspomnień o swoim dziadku (uczestniku wojny polsko-bolszewickiej) oraz ojcu. Jego rodzina przyjechała do Wołowa z Kresów Wschodnich w 1946 r. Następnie Krawczuk przeszedł do opowiadania o swoim zaangażowaniu w opozycję. Od najmłodszych lat (od 1976 r.) słuchał Radia Wolna Europa, pamięta też strajk z sierpnia 1980 r. w wołowskim PKS. Zaangażował się w opozycję od marca 1981 r. (wydarzenia bydgoskie). Głównie zajmował się kolportażem oraz niszczeniem napisów prorządowych w przestrzeni Wołowa. W 1982 r. był aresztowany i przesłuchiwany przez ok. 3 godziny. Od 1983 r. pracował i uczył się we Wrocławiu. Stamtąd przywoził bibułę do Wołowa. O szczegółach swojego pobytu w wojsku nie chciał mówić. Następnie zostały zadane pytania dotyczące m.in.: rodziny, powodów i celów zaangażowania w opozycję, stosunku od okrągłego stołu i jego konsekwencji oraz o uczestnictwo w pielgrzymce Jana Pawła II we Wrocławiu

Józef Dziąsko urodził się 19 III 1949 r. w Bytomiu. Początkowo przyuczał się do zawodu górnika, ale ostatecznie wybrał studia na WSWF we Wrocławiu. Ukończył je w 1973 r. Pozostał na uczelni i zrobił doktorat. Zajmował się prakseologią, teorią walki oraz teorią zespołowych gier sportowych. W latach 1978–1990 współpracował z PZPN w Wydziale Szkolenia, a w latach 1975–1990 w OZPN na Dolnym Śląsku. Współpracował z selekcjonerami Kazimierzem Górskim i Antonim Piechniczkiem. Był jednym z założycieli „Solidarności” na wrocławskim AWF. Internowany w Nysie. Od 1989 r. zarządza prywatnymi biznesami.