Portyk nad głównym wejściem do gmachu głównego Uniwersytetu Wrocławskiego. Na słupkach ażurowej balustrady umieszczone są rzeźby autorstwa Jana Albrechta Siegwitza, przedstawiające cztery cnoty kardynalne: Sprawiedliwość, Męstwo, Roztropność i Wstrzemięźliwość (cnoty przedstawiono jako postacie kobiet z siedzącymi u ich stóp puttami trzymającymi atrybuty); na skwerku przed budynkiem widoczna jedna z czterech rzeźb z cyklu: Cztery Pory Roku.
Na pierwszym planie portyk nad głównym wejściem do gmachu głównego Uniwersytetu Wrocławskiego. Na słupkach ażurowej balustrady umieszczone są rzeźby autorstwa Jana Albrechta Siegwitza, przedstawiające cztery cnoty kardynalne: Sprawiedliwość, Męstwo, Roztropność i Wstrzemięźliwość (cnoty przedstawiono jako postacie kobiet z siedzącymi u ich stóp puttami trzymającymi atrybuty).
Portyk nad głównym wejściem do gmachu głównego Uniwersytetu Wrocławskiego. Na słupkach ażurowej balustrady umieszczone są rzeźby autorstwa Jana Albrechta Siegwitza, przedstawiające cztery cnoty kardynalne: Sprawiedliwość, Męstwo, Roztropność i Wstrzemięźliwość (cnoty przedstawiono jako postacie kobiet z siedzącymi u ich stóp puttami trzymającymi atrybuty); na skwerku przed budynkiem widoczne trzy z czterech rzeźb z cyklu: Cztery Pory Roku.
Portyk nad głównym wejściem do gmachu głównego Uniwersytetu Wrocławskiego. Na słupkach ażurowej balustrady umieszczone są rzeźby autorstwa Jana Albrechta Siegwitza, przedstawiające cztery cnoty kardynalne: Sprawiedliwość, Męstwo, Roztropność i Wstrzemięźliwość (cnoty przedstawiono jako postacie kobiet z siedzącymi u ich stóp puttami trzymającymi atrybuty).
Portyk nad głównym wejściem do gmachu głównego Uniwersytetu Wrocławskiego. Na słupkach ażurowej balustrady umieszczone są rzeźby autorstwa Jana Albrechta Siegwitza, przedstawiające cztery cnoty kardynalne: Sprawiedliwość, Męstwo, Roztropność i Wstrzemięźliwość (cnoty przedstawiono jako postacie kobiet z siedzącymi u ich stóp puttami trzymającymi atrybuty); na skwerku przed budynkiem widoczne trzy z czterech rzeźb z cyklu: Cztery Pory Roku.
Jeden z najstarszych budynków przy ulicy Grabiszyńskiej. Wybudowany w 1881 roku według projektu Friedricha Barchewitza. W latach 1933-38 mieściło się w nim Muzeum Żydowskie. W 1945 roku umieszczono w budynku przedszkole imienia Janusza Korczaka. W latach 1957-2000 siedziba publicznego, miejskiego przedszkola. Obecnie siedziba Autorskiego Przedszkola Niepublicznego "Król Maciuś".
rzeźba przedstawiająca Iustitię - rzymską boginię sprawiedliwości - nad wejściem do gmachu ówczesnego Sądu Wojewódzkiego (dziś Sąd Okręgowy) przy ul. Sądowej 1; rzeźba, wykonana w 1934 r. przez Theodora von Gosena, w 1973 r. została odnowiona
Wrocław - widok od strony nabrzeża przy Katedrze św. Jana Chrzciciela w stronę centrum miasta. [W tle widoczne wrocławskie wieże, wśród nich słynna Baszta przy ulicy Kraińskiego, wieże hali targowej przy ulicy Piaskowej, wieża Katedry greckokatolickiej św. Wincentego i św. Jakuba przy placu Nankiera oraz w tle Gmach Główny Uniwersytetu Wrocławskiego.]
Widok z okna mieszkania na 9 piętrze przy ulicy Swobodnej. Widoczne są budynki przy ulicach Skwerowej i Ślężnej, w oddali wyższe budynki przy ulicy Studziennej, Sanockiej i Wielkiej.
Oznaki żałoby po śmierci Papieża Jana Pawła II, opuszczone do połowy masztu flagi Polski i Wrocławia wiszące naprzeciwko nowego ratusza [wybudowany w latach 1860-1864 na podstawie projektu Friedricha Augusta Stülera. Obecnie stanowi siedzibę prezydenta i rady miejskiej Wrocławia].
Oznaki żałoby po śmierci Papieża Jana Pawła II, opuszczone do połowy masztu flagi Polski i Wrocławia wiszące naprzeciwko nowego ratusza [wybudowany w latach 1860-1864 na podstawie projektu Friedricha Augusta Stülera. Obecnie stanowi siedzibę prezydenta i rady miejskiej Wrocławia]. Widoczna na pierwszym planie jest także fontanna "Zdrój".
Zachodnia pierzeja Rynku Wrocławskiego, widoczna także fontanna "Zdrój" na Rynku we Wrocławiu, zaprojektowana przez Alojzego Gryta - profesora wrocławskiej ASP. Zbudowana została w 1996 roku, początkowo miała być instalacją tymczasową, jednak pozostała na miejscu do dnia dzisiejszego..
Gmach Naczelnej Organizacji Technicznej we Wrocławiu przy ulicy Piłsudskiego. Dawniej mieścił się w nim Dom Krajowej Prowincji Śląskiej [Landeshaus der Provinz Schlesien], zbudowany został i oddany do użytku w 1896 roku.
Portal drzwiowy Gmachu Naczelnej Organizacji Technicznej we Wrocławiu przy ulicy Piłsudskiego. Dawniej mieścił się w nim Dom Krajowej Prowincji Śląskiej [Landeshaus der Provinz Schlesien], zbudowany został i oddany do użytku w 1896 roku.
Gmach Urzędu Miejskiego Wrocławia przy placu Nowy Targ. Wcześniej budynek zajmowany był przez Nadprezydium Prowincji Śląskiej. Zbudowany został w latach 1914-1918 na podstawie projektu Karla Löwego jako rozwinięcie dawnego Pałacu Hatzfeldów. W okresie PRL z fasady budynku zniknęły detale, które przywrócono wraz z oryginalnymi kolorami podczas renowacji na początku XXI wieku.
Gmach dawnej Nowej Giełdy wybudowany w latach 1864-1867 przez Karla Lüdeckego [ówczesnego radcy budowlanego Wrocławia]. Do 1945 roku budynek ten był własnością Izby Przemysłowo-Handlowej. Obecnie w gmachu mieści się hala sportowa zajmowana przez wrocławski klub "Gwardia Wrocław".
Gmach dawnego Landesfinanzamtu wybudowanego w latach 1925-1926, następnie przebudowanego w latach 1926-1927 [dodano do budynku skrzydła boczne]. Architektem głównym był Joseph Allescher. Dziś w gmachu przy ulicy Pretficza mieści się Zakład Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu.
Gmach dawnego Landesfinanzamtu wybudowanego w latach 1925-1926, następnie przebudowanego w latach 1926-1927 [dodano do budynku skrzydła boczne]. Architektem głównym był Joseph Allescher. Dziś w gmachu przy ulicy Pretficza mieści się Zakład Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu. Na zdjęciu wyszczególniony jest detal w postaci portalu drzwiowego.
Gmach dawnej Dyrekcji Poczty [Reichspost Direktion] przy ulicy Powstańców Śląskich we Wrocławiu, po wojnie mieściła się tu Dyrekcja Poczty Polskiej we Wrocławiu. Budowa gmachu przypadła na lata 1912-1916.
Okazały gmach Muzeum Narodowego we Wrocławiu wybudowany został w latach 1882-1886 na podstawie projektu Karla Friedricha Endella. W roku zakończenia budowy przeniosły się do niego władze Prowincji Śląskiej czyniąc sobie z budynku nową siedzibę [poprzednio zajmowano w tym cely Pałac Hatzfeldów]. Podczas II wojny światowej zniszczeniu uległy budynki muzeów wrocławskich, w związku z czym, 1 stycznia 1947 roku gdy powołano instytucję Muzeum Narodowego we Wrocławiu; na siedzibę wybrano właśnie ten gmach. Muzeum otwarto dla zwiedzających w 1948 roku, na przestrzeni czasu zmieniało ono swoją nazwę, początkowo działając jako "Państwowe", w 1950 przemianowano je na "Śląskie", a od 1970 nosi miano "Narodowego".
Neogotycka kamienica z XIX wieku na rogu ulic Włodkowica i Krupniczej, w której mieści się obecnie Galeria Sztuki Współczesnej "Platon" oraz restauracja "Impressa". Na piętrze znajduje się powierzchnia biurowa. Budynek został poddany w 2002 roku kapitalnemu remontowi i przywrócono mu wygląd pierwotny.
Gmach Dyrekcji Okręgowych Kolei Państwowych wybudowany w latach 1911-1914 na podstawie projektu Hugo Königa. Przed II wojną światową był on siedzibą Königliche Eisenbahndirektion [Królewskiej Dyrekcji Kolei], obecnie znajduje się tam siedziba między innymi Oddział Regionalny PLK.
Gmach Dyrekcji Okręgowych Kolei Państwowych wybudowany w latach 1911-1914 na podstawie projektu Hugo Königa. Przed II wojną światową był on siedzibą Königliche Eisenbahndirektion [Królewskiej Dyrekcji Kolei], obecnie znajduje się tam siedziba między innymi Oddział Regionalny PLK.
Dzisiejsze Wrocławskie Centrum SPA zostało wybudowane w latach 1895-1897 z inicjatywy Towarzystwa Akcyjnego - Łaźnia Wrocławska. Projekt budowy wyłoniono droga konkursową, a zwycięzcą okazał się Wilhelm Werdelmann, który później kierował budową. Budynek został uroczyście otwarty 14 czerwca 1897 roku. W latach 1907-1908 nastąpiła rozbudowa gmachu łaźni, dodano do niej elementy zabiegowe, dekoracyjne; wewnątrz znalazło się także miejsce na restaurację. Dalsze prace modernizacyjne przypadły na lata 1908-1909. Jako obiekt zarówno prestiżowy i użytkowy wymagał ciągłej rozbudowy i dostosowania do kolejnych potrzeb odwiedzających, jak i mody panującej na świecie. W związku z czym na lata 1925-1928 przypadł moment kolejnego remontu, mającego na celu przystosowanie basenu do zawodów sportowych. W latach 1929-1930 budynek powiększył się o kolejne dwa baseny i taras widokowy. Obiekt został znacznie zniszczony podczas II wojny światowej [głównie fasada i wieża wodna], jednak już w 1945 został otwarty dla nowych mieszkańców miasta. Remonty nastepujące w okresie PRL [1960-1962 i 1976] okazały się dla zespołu basenów niszczące, wprawdzie naprawiono i wymieniono część instalacji, ale przy tym zatarto większość ozdób i elementów charakterystycznych dla tego niecodziennego obiektu. W 1977 roku został wpisany na listę zabytków. Dziś oprócz basenów i gabinetów lekarskich wewnątrz mieszczą się biura.
