Portret współczesny Marii Tarasiewicz. Maria Tarasewicz z d. Prokopowicz urodziła się 03.07.1918 w majątku Leonardowo w Ziemi Wileńskiej, nieopodal miasteczka Miadzioł, na wschód od jeziora Narocz (dzisiejsza Białoruś). Rodzice posiadali 150 hektarów lasu, sad i ziemię orną. Okolica wyznawała swoisty kult Marszałka Piłsudskiego, którego gniazdo rodzinne – Zułowo – znajdowało się nieopodal. Przed wojną Maria skończyła szkołę powszechną. W 1941 w dworku Prokopowiczów stacjonowali sowieccy oficerowie. Po wojnie w Leonardowie władza radziecka zorganizowała szkołę, posterunek milicji i siedzibę gminy. Właściciele okolicznych majątków zginęli, zostali zesłani na wschód lub uciekli do Polski. Maria nie wróciła od razu do kraju. Pracowała w kołchozie. W 1950 wyszła za Klemensa Tarasewicza – Polaka. Wybudowali sobie dom w miejscowości Komaje. Urodziły im się dwie córki. W 1958 roku postanowili przyjechać do Polski, do Łodzi, gdzie mieszkał ojciec Marii i jedna z jej sióstr. W Łodzi Maria zajmowała się chałupnictwem. Pracowała też 18 lat w Zakładach Przemysłu Bawełnianego im. Dzierżyńskiego (Eskimo). W Łodzi urodziło im się trzecie dziecko. Przeszła na emeryturę w 1978 r.

Portret współczesny Zofii Machoń. Zofia Machoń zd. Pawlikowska urodziła się 14 stycznia 1917 r. w Hubie, małej miejscowości w pobliżu Czorsztyna, jako jedna z siedmiorga rodzeństwa. Ukończyła szkołę podstawową. Oboje rodziców przed I wojną światową byli w na emigracji w Ameryce. W wieku 13 lat rozpoczęła pracę na tzw. Służbie, jako pomoc w gospodarstwie. Przed II wojną i wraz z jej początkiem pracowała w Nowym Targu w jednej z żydowskich karczm. W czasie wojny ukrywała się w jednym z gospodarstw w rodzinnej miejscowości Huba. 7 lutego 1945 r. wyszła za mąż za Jana Machonia. Całe życie była gospodynią domową – pracowała kilka lat w Sanatorium Czerwonego Krzyża w Zakopanem – zajmowała się sprzątaniem, wychowała 3 dzieci, obecnie ma 10 wnucząt, 13 prawnucząt, 5 z nich mieszka w Polsce, 5 w Kanadzie i 3 w Stanach Zjednoczonych. Zofia Machoń mieszka w Zakopanem.

Portret współczesny Mariana Samulewskiego.

Portret współczesny Heleny Markiewicz.

Portret współczesny Anny Hryhoruk z domu Jacyk. Anna Hryhoruk urodziła się w 1928 r. Pochodzi z ukraińskiej rodziny Petra Jacyka i Tekli z d. Hawkaluk, miała młodszego brata. Jej ojciec zginął w trakcie II wojny światowej jako żołnierz Armii Czerwonej. Była jedną z osób wyznaczonych do wyjazdu na roboty przymusowe do Niemiec, jednak dzięki staraniom matki udało się jej tego uniknąć. Z powodu choroby oczu nie uczęszczała do szkoły. Po wojnie wyszła za mąż i pracowała w obertyńskim kołchozie.

Portret współczesny Józefa Palczyńskiego.

Portret współczesny Dmytro Hryhoruka. Dmytro Hryhoruk urodził się w 1935 r. Pochodzi z ukraińskiej rodziny Mychajła Hryhoruka i Marii z d. Rudnickiej. Naukę rozpoczął w czasie niemieckiej okupacji Galicji, a ukończył już po wojnie. Pracował w Donbasie, a po powrocie do Obertyna zatrudnił się w kołchozie jako kowal. Jego ojciec przed wojną był sympatykiem ruchu komunistycznego, w 1939 r. został deputowanym do Zgromadzenia Ludowego Zachodniej Ukrainy, a w latach 1939–1941 kierował obertyńskim kołchozem.

Portret współczesny Ryszarda Koniecznego. Ryszard Konieczny -- piłkarz ręczny od młodzieńczych lat związany z klubem WKS Śląsk Wrocław. Przez 15 lat był czynnym zawodnikiem. Po zakończeniu kariery sportowej został trenerem. Ukończył AWF. Wychował 12 reprezentantów kraju. Był trenerem m.in. Piotra Dudzica i Grzegorza Garbacza. W 1966 roku uzyskał pierwszy tytuł mistrza Polski w jedenastoosobową piłkę ręczną (wówczas ostatni raz grano w składzie jedenastoosobowym). Tytuł ów uzyskał także m.in.w 1972 roku oraz 1974. Jako mistrz Polski reprezentował kraj w pucharach Europy. Był także członkiem reprezentacji Akademickich Mistrzostw Świata w 1964 roku (4 miejsce). Wychowanek m.in. trenera Antoniego Turkiewicza, Kazimierza Frąszczaka i Ryszarda Franitzy.

Portret współczesny Antoniego Turkiewicza. Antoni Turkiewicz urodził się w Nowej Hucie (dzisiaj Ukraina). Później w wyniku przesiedlenia znalazł się we Wrocławiu. Tu ukończył szkołę podstawową i technikum mechaniczne. Ukończył też AWF. Wieloletni gracz piłki ręcznej, na pozycji kołowego w WKS Śląsk oraz we wrocławskim AZS. Z powodów zdrowotnych przerwał karierę zawodnika i za namową Kazimierza „Kaja” Frąszczaka został trenerem młodzieżówki. Nauczyciel w Szkole Podstawowej nr 16 we Wrocławiu, z którą zdobywał tytuły Mistrza Polski. Trener młodzieżowej reprezentacji Śląska.

Portret współczesny Włodzimierza Frąszczaka. Włodzimierz Frąszczak, urodzony w 1957 w Ostrowie Wielkopolskim, piłkarz ręczny zawodnik klubów: Ostrovia oraz Śląsk Wrocław; trener, członek kadry narodowej juniorów. Syn znanego zawodnika Kazimierza Frąszczaka, dwukrotnego uczestnika Mistrzostw Świata, założyciela sekcji piłki ręcznej w klubie WKS i Śląsk Wrocław.

Portret współczesny Jacka Spiechowicza. Jacek Spiechowicz, urodzony we Wrocławiu w 1950 r. Od 14. roku życia zawodnik, a potem trener sekcji piłki ręcznej, żołnierz zawodowy (sekcja sportowa). We Wrocławiu ukończył Szkołę Podstawową (nr 16 i 82), Technikum Mechaniczno-Elektryczne. Następnie przez 10 miesięcy pracował w Dolmelu, po czym rozpoczął studia na AWF (ukończone w 1974 r.). Po studiach ukończył także roczną Szkołę Oficerów Rezerwy i zawodowo związał się z Wojskiem Polskim (do 1990 r.). Grał i trenował w WKS „Śląsk” (do 1979 r.) i w Świdnicy (od 1979 r.).

Portret współczesny Antoniego Kakareko. Antoni Kakareko urodził się 28 stycznia 1951 roku w Wilnie. Jego narodziny były wydarzeniem, które uratowało jego rodziców przed zesłaniem na Syberię. Rodzice Pana Kakareko byli aktywnymi działaczami w 8. Oszmiańskiej Brygadzie AK. Pan Antoni przyjechał do Gdańska w roku 1958 wraz z całą rodziną. Udało im się zabrać ze sobą cały majątek. Często odbywali wyprawy sentymentalne w rodzinne strony. Pan Antoni działał aktywnie w harcerstwie, do czego zachęcała go matka. Ukończył studia filozoficzno-teologiczne w Krakowie i Lublinie, oraz historyczne w Gdańsku. Aktywnie działał w Solidarności, przez co stracił pracę w Urzędzie Miejskim. Następnie podjął pracę w Bibliotece Uniwersytetu Gdańskiego, gdzie pracuje już prawie 40 lat. Oprócz pracy zawodowej Pan Antoni jest zaangażowany w wiele inicjatyw społecznych, m.in. organizuje konkursy biblijne obejmujące zasięgiem cały Gdańsk.

Portret współczesny Czesława Brokosa. Czesław Brokos – pracownik działających w latach 80. zakładów „INSTAL” we wrocławskich Swojczycach. Zajmował się produkcją sieci ciepłowniczych w całym regionie dolnośląskim. Uczestnik wydarzeń strajkowych w sierpniu 1980 roku oraz Zjazdu Delegatów NSZZ „Solidarność”. Organizator podziemnego druku we Wrocławiu. Członek Regionalnego Komitetu Strajkowego i przewodniczący Tymczasowej Komisji Zakładowej. Jego działalność opozycyjna koncentrowała się na organizowaniu związku zawodowego w zakładzie pracy oraz na wyzwaniach drukarza podziemnego.

Portret współczesny Juliana Golaka. Julian Golak – ur. 14 maja 1957 r. w Nowej Rudzie (woj. dolnośląskie, pow. kłodzki) absolwent Szkoły Poligraficznej. W 1975 r. rozpoczął pracę w Zakładach Graficznych Poczty i Telekomunikacji we Wrocławiu. Pracował jako maszynista typograficzny. W sierpniu 1980 roku jako 23-latek reprezentował swoje miejsce pracy i zawód w wydarzeniach strajkowych w zajezdni autobusowej nr VII. W czasie stanu wojennego doświadczył wykluczenia ze swojego środowiska zawodowego. Samorządowiec, działacz lokalny i społeczny.

Portret współczesny Piotra Rakowskiego. Piotr Rakowski urodził się 10.01.1942 roku we wsi Żołobko koło Krzemieńca na Wołyniu. W 1945 roku wraz z całą rodziną transportem dotarł do Gorzowa Wielkopolskiego. Jego ojciec, oficer Wojska Polskiego, dostał później przydział do Bogatyni oraz Lubania Śląskiego. W 1968 roku Pan Rakowski mieszkał już w Legnicy, gdzie poślubił swoją żonę. Do Wrocławia państwo Rakowscy przeprowadzili się w 1975. Kupili gospodarstwo rolne na Kowalach. Mają dwoje dzieci. Piotr Rakowski jest aktywnym członkiem Rady Osiedla Kowale. Pracował w zakładach Polaru, gdzie w sierpniu 1980 roku przyłączył się do strajku, przewodnicząc wydziałowi PB-10. Zajmował się m.in. kolportażem materiałów Solidarności, np. znaczków. W stanie wojennym był internowany. Do dziś udziela się w życiu społeczności lokalnej.

Portret współczesnt Antoniego Lecha. Antoni Lech urodził się na Kresach Wschodnich, gdzie był świadkiem rzezi wołyńskiej. W 1944 roku jako jeden z przesiedleńców trafił na Ziemie Zachodnie. Ukończył Szkołę Agrotechniczną, następnie szkołę podoficerską. Do Wrocławia przeniósł się w latach 50 XX wieku. Pracował początkowo w wodomierzach; następnie jako kierowca w kolejno: Politechnice Wrocławskiej, Wojewódzkiej Radzie i Mostostalu. Następnie rozpoczął pracę jako kierowca autobusu w Zajezdni nr VII na Grabiszyńskiej, gdzie pracował już do emerytury. W czasie strajku, który rozpoczął się sierpniu w 1980 roku, Antoni Lech rozprowadzał ulotki. Był członkiem NSZZ Solidarność. W czasie stanu wojennego płacił składki pieniężne, które służyły jako zapomoga finansowa dla Czesława Stawickiego. W grudniu 1983 roku został aresztowany i przesłuchany.

Dyplom dla inż. Wiktora Tyszki z wyrazami podziękowania i uznania za zasługi przy odbudowie Kolejnictwa Polskiego na Dolnym Śląsku wydany przez Ministerstwo Komunikacji i Polskie Koleje Państwowe z okazji pierwszej rocznicy powstania Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych we Wrocławiu, Wrocław-Warszawa 02.06.1946 opatrzony pieczęcią okragłą Ministerstwa Komunikacji oraz odręcznymi podpisami Ministra Komunikcji i Dyrektora Kolei Państwowych we Wrocławiu.

Zaproszenie na występ zespołu NO-TO-CO w ramach 1-Majowego Spotkania Młodych Przodowników Pracy organizowanego dnia 28.04.1971 we Wrocławiu przez Związek Młodzieży Socjalistycznej we Wrocławiu.

Żegluga śródlądowa. Na zdjęciu: załoga HP "Kędzierzyn" na Odrze, 1957-1959.

Ulotka domagajaca się uwolnienia więźniów politycznych wydana przez NSZZ Solidarność z okazaji Tygodnia Więźnia Politycznego, 1985.

Zarządzenie wojewody wrocławskiego Janusza Owczarka z dn. 31.08.1982 r. w sprawie ograniczenia swobody poruszania się na obszarze miasta Wrocławia.

Portret współczeny Łucji Kamińskiej. Łucja Kamińska urodziła się 27 kwietnia 1922 roku w Rojcy koło Radzionkowa na Śląsku. Po zakończeniu edukacji pracowała jako gospodyni domowa oraz w administracji kopalni Radzionków (w czasie wojny), a po wyjściu za mąż zajmowała się domem.

Portret współczesny Andrzeja Szafrańskiego. Andrzej Szafrański ukończył studia na Wyższej Szkole Handlu Morskiego w Sopocie na wydziale morskim. Po studiach półtora roku pracował jako stażysta w Polskich Liniach Oceanicznych. Następnie pracował w Żegludze Bydgoskiej. Szybko piął się po szczeblach kariery – od dyspozytora, referenta, ekonomisty, starszego ekonomisty aż po dyrektora ekonomicznego. Później przeniósł się do Zjednoczenia Żeglugi Śródlądowej i Stoczni Rzecznych w Warszawie. W wyniku decentralizacji tej instytucji przeprowadził się do Wrocławia. Spędził w Zjednoczeniu dziesięć lat. Wreszcie w 1979 roku został dyrektorem Żeglugi Na Odrze. Z tego stanowiska odszedł w 1992 roku. W międzyczasie był też prezesem zarządu piłkarskiego WKS Śląsk Wrocław.

Portret współczesny Romany Żmudy. Romana Żmuda urodziła się w latach 30-tych w Turkach na dzisiejszej Ukrainie. Ojciec był oficerem Wojska Polskiego. Wojnę spędzili w Kołomyi. Ojciec pracował jako tłumacz (znał j. niemiecki). W październiku 1945 roku przyjechali do Oławy, gdzie mieszkali dwa lata, a następnie przeprowadzili się do Lutyni.

Portret współczesny Jacka Wenzela. Jacek Wenzel jest związany zawodowo z telewizją. Pracował w Tvp Wrocław, między innymi jako operator, reżyser, redaktor, sekretarz programowy. Realizował wiele popularnych programów telewizyjnych. Podejmował także współpracę z gwiazdami estrady z różnych krajów. Podczas Stanu Wojennego, działał charytatywnie, organizował dostawy paczek i darów z Holandii. Przez 5 lat prowadził fundację dzieci chorych na fenyloketonurie. Najdłużej pracujący dziennikarz telewizyjny na Dolnym Śląsku. Od 2012 roku na emeryturze.

Portret współczesny Bronisławy Rozkosz.

Portret współczesny Jadwigi Szczepańskiej.

Portret współczesny Weroniki Grabowieckiej, Sybiraczki.

Portret współczesny Krystyny Góral i Janiny Partyki na tle wagonu znajdującego się w Centrum Historii Zajezdnia.

Portret współczesny Wojciecha Seredyńskiego, działacza Stowarzyszenia Miłośników Ziemi Trembowelskiej „Boryczowianie” oraz Stowarzyszenia Miłośników Filmów Komediowych w Lubomierzu.

Portret współczesny Jana Kukuły. Prof. Jan Kukuła urodził się w 1950 r. we Wrocławiu. Ukończył liceum plastyczne przy ul. Piotra Skargi, a w 1977 r. uzyskał dyplom w zakresie wzornictwa przemysłowego na Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. Od 1982 r. do dziś związany z Akademią Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta. W latach 2008-2012 pełnił funkcję prodziekana i dziekana Wydziału Architektury Wnętrz i Wzornictwa. Przed kilkoma laty uzyskał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Edukacyjnego w Ułan Bator.

Portret współczesny Michała Skirpana.

Portret współczesny Renaty Zajączkowskiej. Renata Zajączkowska, z domu Sinko, przyszła na świat 5 sierpnia 1931 roku w niemieckiej rodzinie w Gliwicach, na terytorium Niemiec. Ojciec pracował jako mistrz warsztatów w miejscowej koksowni, matka zajmowała się prowadzeniem domu i opieką nad pięciorgiem dzieci. W domu posługiwano się wyłącznie językiem niemieckim, chociaż babcia znała kilka słów w gwarze śląskiej. W wieku sześciu lat, zaczęła uczęszczać do szkoły. Naukę przerwał zbilżający się front. Bracia Renaty zostali powołani do służby wojskowej, a starsza siostra do Służby Kobiet w Turyngii. Ojciec został w lutym 1945 r. wywieziony w głąb Rosji, z niewoli wrócił pod koniec tego samego roku. Po zakończeniu wojny, Renata dostała się do polskiego liceum i w 1948 r. zdała tzw. szybką maturę. Podczas wakacyjnej pracy w domu straców dla repatriantów we Wrocławiu, poznała swojego przyszłego męża – Polaka. W 1956 r., wzięli ślub, a rodzina Renaty wyjechała do Niemiec. Liceum Administracyjno-Handlowego w Rybniku, które ukończyła zdaniem matury w 1950 r. Małżonkowie zamieszkali we Wrocławiu, gdzie na świat przysżły ich dwie córki. Po 1989 r. Renata zaangażowała się w działalność Niemieckiego Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego we Wrocławiu, któremu przewodniczy.

Portret współczesny Artura Fedorowskiego. Artur Fedorowski urodził się 9 lipca 1965 roku we Wrocławiu w rodzinie inżyniersko-nauczycielskiej. W sierpniu 1980 roku miał 15 lat i miał rozpocząć naukę w XIV Liceum Ogólnokształcącym we Wrocławiu. Wiadomość o wybuchu strajków była dla niego momentem przełomowym. Zaangażował się w działalność Konfederacji Polski Niepodległej. Przez 3 lata drukował i kolportował ulotki. W szkole średniej założył Szkolny Ruch Obrony Wolności Politycznej. W czasie stanu wojennego otrzymał na przechowanie dokumenty - telefaksy z siedziby "Solidarności" przy ul. Mazowieckiej we Wrocławiu. W 1984 r. rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim wrocławskiej Akademii Medycznej. W czasie podróży do Wiednia w 1987 r.zafascynował się ruchem Hare Krishna. W 1999 r. uzyskał stopień doktora nauk medycznych. W 2001 wyemigorwał do Szwecji. Pracował w szpitalu internistycznymi, później kardiologicznym. Uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego w dziedzinie kardiologii na Uniwersytecie w Lund.

Portret współczesny profesora Andrzeja Wiszniewskiego. Andrzej Wiszniewski urodził się 15 lutego 1935 roku. Spod warszawskiego Grójca do Wrocławia przyjechał w roku 1947. Skończył studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki, z którą to z czasem związał się zawodowo. W latach 60. XX wieku uzyskał stopień doktora i doktora habilitowanego, a w 1972 otrzymał tytuł profesora nauk technicznych. Zaangażowany był w działalność opozycji antykomunistycznej – uczestniczył w wydarzeniach marca 68’, strajku okupacyjnym po wprowadzeniu stanu wojennego, był członkiem Solidarności. Wielokrotnie aresztowany i przesłuchiwany, został także internowany w Nysie. W latach 1900-1996 pełnił funkcję rektora Politechniki, a od 1999 do 2001 ministra nauki w rządzie Jerzego Buzka.