Portret współczesny Janusza Januszkiewicza. Janusz Januszkiewicz przeżył trzy okupacje Lwowa: radziecką, niemiecką i ponownie radziecką. Jego ojciec został zamordowany podczas wojny. Trzy lata odbywał służbę wojskową we Lwowie. Podczas przesiedlenia w 1959 roku wyjechał do Czerwieńska, a następnie do Wrocławia.

Portret współczesny Janiny Poburki.

Portret współczesny Jerzego Jędrzejczyka. Jerzy Jędrzejczak urodził się 12 marca 1931 roku w Dęblinie. Jego rodzicami byli Sylwester Jędrzejczak (oficer lotnictwa Wojska Polskiego) oraz Genowefa, z domu Klimowicz. Wojnę spędza w Lublinie, po niej, kiedy rodzina przenosi się na Dolny Śląsk, uczęszcza do szkoły w Wadowicach. Po ukończeniu szkoły zaangażowany w zawodowy i amatorski boks, harcerstwo, działalność kulturalną.

Portret współczesny Wacławy Czepel.

Lucjan Sowa podczas służby w Korpusie Bezpieczństwa Wewnętrznego.

Portret współczesny Marii Kuś. Maria Kuś, z domu Gajda, urodziła się w rodzinie mającej tradycje powstańcze – ojciec i wuj brali udział w powstaniach śląskich. W czasie II wojny światowej Maria uczęszczała do niemieckiej szkoły i gimnazjum. Po zakończeniu wojny, dostała się do Liceum Administracyjno-Handlowego w Rybniku, które ukończyła zdaniem matury w 1950 roku. Wkrótce potem wyszła za starszego od siebie Józefa Kusia - ślusarza, którego znała od lat dziecinnych. Małżonkowie rozpoczęli budowę domu w miejscowości Szeroka, obecnie dzielnicy Jastrzębia-Zdroju, gdzie na świat przyszły ich trzy córki: Janina, Zofia i Danuta.

Portret współczesny Marty Heczko. Marta Heczko z domu Krypczyk, przyszła na świat 24 listopada 1931 roku w Pruchnej, na Śląsku Cieszyńskim. Przed wybuchem II wojny światowej, ukończyła pierwszą klasę polskiej szkoły podstawowej, a następnie w latach 1939-45 uczęszczała do szkoły niemieckiej. Ojciec pani Marty został wkrótce po wkroczeniu armii niemieckiej, powołany do Wehrmachtu. Wysłany na front wschodni, nigdy nie powrócił do domu; rodzina otrzymała lakoniczną informację o jego śmierci, a powojenne poszukiwania przez Polski Czerwony Krzyż nie odniosły skutku. W obliczu zbliżającego się do Pruchnej frontu, rodzina Krypczyków udała się na ewakuację do sąsiedniego Hażlacha, gdzie przebywała 6 tygodni. Po powrocie do Pruchnej, okazało się, że domostwo jest doszczętnie zniszczone i spalone.
Po wojnie pani Marta ukończyła siódmą klasę szkoły polskiej, nie kontynuowała jednak nauki, ze względu na liczne obowiązki domowe. 7 kwietnia 1951 roku, dwudziestoletnia pani Marta wyszła za mąż za pochodzącego z tej samej wsi, Erwina Heczkę. Po ślubie małżonkowie wyjechali do pobliskiego Skoczowa, gdzie pan Erwin pracował jako kierowca: najpierw w PSS-ie, a następnie w odlewni żeliwa. Tam też urodziło się pięcioro z sześciorga ich dzieci: Gustaw, Marian, Henryk, Edward i Krystyna. Po 11 latach Erwin i Marta zdecydowali się na powrót do Pruchnej i budowę domu na ojcowiźnie pani Marty. W Pruchnej przyszło na świat najmłodsze dziecko państwa Heczko - córka Bogusława. Mąż nadal pracował jako kierowca, przez ostatnie kilkanaście lat w PKS-ie. Po ciężkiej chorobie zmarł w 2006 roku. Pani Marta, która doczekała się 8 wnucząt i 8 prawnucząt, nadal mieszka w domu w Pruchnej.

Relacja Stefana Figlarka dot. wysiedlenia spod Wielunia w czerwcu 1940 roku i pobytu w obozie przejściowym w Konstantynowie k. Łodzi Zakres chronologiczny: 1940 Miejsca wydarzeń: Wieluń, Konstantynowo, Kraków, Mielec

Zaświadczenie wydane w j. polskim i j. rosyjskim przez Zarząd Gminy w Gnichowicach pow. Wrocławskiego potwierdzające, że Piotr Plebański jest sołtysem wsi Bettlern dziś. Bielany, Gnichowice 03.09.1945. Dokument opatrzony okrągłą pieczęcią Pełnomocnika Rządu RP na Obwód XIX Dolnego Śląska oraz odręcznym podpisem Komisarza Rządowego Rejonu Gnichowice, kpt. L. Syski; oryginalna pisownia nazwy miejscowości: Gnichowice.

Zlot kombatantów II Samodzielnego Batalionu Miotaczy Ognia, Grudziądz lata 70. XX w. Na zdjęciu: pierwsi od lewej: Franciszek Jakubiak, Ryszard Bohr, prof. U.M.K. w Toruniu

Studium Wychowania Fizycznego Uniwersytetu i Politechniki Wrocławskiej. Na zdjęciu: studentki podczas zajęć; Kazimiera Rolińska siostra babci Darczyńcy szósta z prawej.

Zaświadczenie dot. repatriacji członków rodziny wydane Jadwidze Zaborek przez Archiwum Państwowe w Szczecinie, 1.04.1996.

Pielgrzymka papieża Jana Pawła II. Na zdjęciu: uczestnicy polowej mszy św. na torze wyścigów konnych w Partynicach, Wrocław 21.06.1983.

Wiec wyborczy Solidarności na Rynku w Świdnicy, 1 maja 1989. Scena stoi przed wejściem do lokalnego Biura Komitetu Obywatelskiego "Solidarność". Na scenie, od prawej, kandydaci Solidarności do Senatu m.in.: Mieczysław Tarnowski (drugi), Włodzmierz Bojarski (trzeci).

Demonstracja 1 maja 1989. Na zdjęciu: tłum demonstrantów na ul. Kazimierza Wielkiego, Wrocław 1.05.1989.

Pogrzeb Kazimierza Michalczyka (zm. 2.09.1982). Na zdjęciu: kondukt żałobny na Cmentarzu Grabiszyńskim we Wrocławiu, 7.09.1982. Kazimierz Michalczyk zmarł w wyniku ran postrzałowych odniesionych podczas pacyfikacji przez ZOMO demonstracji, która odbyła się we Wrocławiu dn. 31.08.1982.

Portret Bożeny Pawłowskiej, uczennicy 4. klasy (ur. 1925 r.).

Portret współczesny Teresy Siedliskiej. Teresa Siedliska z domu Świderska urodziła się 13 kwietnia 1929 r. w miejscowości Zapust w powiecie Horochów w woj. Włodzimierz. Pani Teresa miała dwóch młodszych braci oraz siostrę, która została zamordowana przez Ukraińców w 1943 r. w kościele w Kisielinie. Ojciec pochodził z Krakowa, w czasie I wojny światowej był piłsudczykiem, otrzymał 4 ha ziemi na Wołyniu, gdzie mieszkali aż do 1943 r. Matka, Janina z domu Zelant opiekowała się gospodarstwem i dziećmi. Rodzina uciekła osiedlając się w okolicach Malborka. Pani Teresa, wyszła za mąż i osiadła na Kaszubach.

Portret współczesny Władysławy Rowińskiej.Władysława Rowińska z domu Kepke urodziła się 4 lutego 1938 roku w Kochanowie w rodzinie kaszubskiej. Pani Władysława uczęszczała do Liceum Ogólnokształcącego w Wejherowie, a następnie wraz z rodzicami i trójką rodzeństwa, przeprowadziła się do Rybna, gdzie wspólnie zamieszkali z rodziną niemiecką. Po wyjeździe niemieckiej rodziny Wobrok, jej rodzice przejęli gospodarstwo. Świadek pracowała m.in. w sklepie i Urzędzie Gminy, a potem w zakładach gastronomicznych. W 1962 roku wyszła za mąż, zamieszkała wspólnie z rodzicami, gdzie świadek zajmowała się domem i ósemką dzieci.

Portret współczesny Wasyla Lichacza, urodzonego 2.04.1931 roku w Starym Siole. Miał dwóch braci, w tym jeden Jarosław Lichacz został zabity w wieku 8 lat. Chodził do szkoły w rodzinnej miejscowości od 1938 roku. Po wojnie został wysiedlony na północ do miejscowości Cyprki. Służył w wojsku m.in. w kopalni Wujek gdzie miał okazję obserwować ludzi z obozu w Jaworznie. W młodości pracował w PGR-ach by potem prowadzić własne gospodarstwo rolne w Cyprkach. Na emeryturze zamieszkał w Giżycku.

Portret współczesny Cecylii Biegańskiej. Cecylia Biegańska urodziła się kilka lat przed II wojną światową na terenie kieleckiego, w rodzinie patriotycznej, zaangażowanej w działalność AK. Już jako dziecko udzielała się w ruchu oporu (kurierka, liczenie sprzętu wojskowego Niemców). Po wojnie osiadła we Wrocławiu. Magister inżynier chemii. Pracownik Politechniki Wrocławskiej. Opozycjonistka w PRL-u. Po licznych namowach grona profesorskiego przewodnicząca ZNP w instytucie, w którym pracowała. Członkini Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” na Politechnice Wrocławskiej. Współwydawczyni podziemnej gazetki „Obecność”. Od 1986 r. członkini Duszpasterstwa Ludzi Pracy w parafii przy Alei Pracy we Wrocławiu.

Portret współczesny Tadeusza Owsianko. Tadeusz Owsianko urodził się w łagrze w Peczorze na północy Rosji, gdzie jego matka została skazana na karę więzienia za członkostwo w Armii Krajowej. Do siódmego roku życia świadek wychowywał się w prominentnej sowieckiej rodzinie, do której trafił wskutek odebrania go matce po ukończeniu drugiego roku życia. Później matce udało się odzyskać opiekę nad panem Tadeuszem i wyjechała z nim do Szczecina. Pan Tadeusz został absolwentem łódzkiej szkoły filmowej i trafił do Wrocławia jako operator kamery.

Portret współczesny Bogdana Zdrojewskiego. Bogdan Zdrojewski, absolwent filozofii i kulturoznawstwa na Uniwersytecie Wrocławski. Członek, a później także przewodniczący Niezależnego Zrzeszenia Studentów Uniwersytetu Wrocławskiego. Prezydent Wrocławia w latach 1990-2001. Poseł kilku kadencji i senator. W latach 2006-2007 przewodniczący klubu parlamentarnego Platformy Obywatelskiej, a następnie do 2014 r. minister kultury i dziedzictwa narodowego. W latach 2014-2019 deputowany Parlamentu Europejskiego. Wielokrotnie odznaczany, wyróżniany i nagradzany.

Portret współczesny Filipa Leszka Buczyńskiego, franciszkanina, absolwenta psychologii na KUL, założyciela i prezesa Lubelskiego Hospicjum dla Dzieci im. Małego Księcia w Lublinie, psychoonkologa i superwizora Polskiego Towarzystwa Psychoonkologicznego.

Portret współczesny Adama Kisiela żołnierza Armii Krajowej, robotnika przymusowego w kopalnii węgla na terenie dzisiejszej Ukrainy.

Portret współczeny Lucyny Rojzen-Siedleckiej, pierwszej dyrektor i współtwórczyni Szkoły Podstawowej Lauder – Etz Chaim.

Portret współczesny Heleny Kuli. Helena (Halina) Kula przyszła na świat 13 maja 1936 roku w Kończycach Małych. Wychowywała się w rodzinie robotniczo-chłopskiej, ojciec wiele lat pracował w Kopalni Węgla Kamiennego w Czechowicach Dziedzicach, matka zajmowała się domem i 1,5-hektarowym gospodarstwem rolnym. Po wybuchu II wojny światowej, Śląsk Cieszyński został wcielony do III Rzeszy Niemieckiej, a mała Helenka zaczęła uczęszczać do niemieckiego przedszkola, a następnie niemieckiej szkoły podstawowej. Po wojnie ukończyła siedmioklasową Szkołę Podstawową w Kończycach Małych, gdzie posługiwała się cieszyńską gwarą, język polski nie był jej językiem codziennym. Po ukończeniu szkoły podstawowej, rozpoczęła naukę w dwuletniej szkole dla dziewcząt ss. Boromeuszek w Cieszynie. W 1956 r. wyszła za mąż, za pochodzącego z Kończyc Małych Alojzego Kulę – nauczyciela. Małżonkowie rozpoczęli budowę domu w dzielnicy Podlesie w Kończycach Małych, gdzie na świat przyszło dwoje ich dzieci: Wiesława i Tadeusz. Całe życie Heleny Kuli związane jest z rodzinną wsią, pracowała w domu, zajmując się gospodarstwem.

Portret współczesny Gerarda Tatarczyka. Gerard Tatarczyk urodził się 19 kwietnia 1929 roku w miejscowości Wilchwy, obecnie dzielnicy Wodzisławia Śląskiego. W rodzinnym domu pana Gerarda posługiwano się gwarą śląską, chociaż rodzice znali także język polski i niemiecki. Przed wojną Gerard uczęszczał do polskiej szkoły podstawowej, a po wybuchu wojny w 1939 r. rozpoczął naukę w tzw. „Übergangsschule” – szkole przejściowej. Jako młody chłopiec uniknął powołania do wojska, lecz od stycznia 1945 r. przebywał w Karwinie (Zaolzie), chroniąc się przed frontem. Po zakończeniu działań wojennych, Gerard Tatarczyk powrócił do domu rodzinnego w Wodzisławiu, skąd został przez ojca wysłany na naukę w Zasadniczej Szkole Rolniczej w Międzyświeciu koło Skoczowa. Postanowił kontynuować naukę w Technikum Rolniczym tamże, które ukończył zdaniem matury i zdobyciem tytułu technika hodowcy. Po maturze Gerard otrzymał nakaz pracy w Powiatowym Zarządzie Rolnictwa w Raciborzu, a po utworzeniu w 1954 r. nowego powiatu wodzisławskiego, przeniósł się służbowo do swojego rodzinnego miasta, gdzie pracował jako zootechnik. Od 1975 roku był prezesem Spółdzielni Kółek Rolniczych i bardzo aktywnym członkiem wielu instytucji, m.in. był delegatem Izby Rolniczej z terenu miasta Wodzisławia. Za swoją działalność na rzecz spółdzielczości rolniczej otrzymał w 1999 r. Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia.

Zaświadczenie nr 956 na prawo ewakuacji do Polski wydane na nazwisko Maria Wróblewski przez Pełnomocnika Okręgowego Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego, 1945.

Portret współczesny Heleny Boczek. Helena Boczek urodziła się 7 sierpnia 1917 r. w Sorbinie, jako jedna z sześciorga dzieci Julii i Franciszka Boczek. Jej dziadek był Powstańcem Styczniowym, brat Szczepan został zamordowany w Katyniu przez NKWD. W 1941 r. wyszła za mąż za Władysława. Wychowała pięć córek, doczekała się 11 wnucząt i 17 prawnucząt. Członkini pierwszego Koła Gospodyń Wiejskich w Sorbinie, które powstało w 1935 r. Pani Helena wraz z kołem gospodyń uczestniczyła w pogrzebie Piłsudskiego w Krakowie. Członkini Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Katolickiej założonego przez ks. Piechotę z parafii w Odrowążu.

Portret współczesny Leona Kalety. Leon Kaleta urodził się 1 lutego 1912 roku w Sobowicach, syn rolnika, żołnierz 3. Pułku Piechoty Legionów stacjonującego w okolicach Jarosławia oraz 4. Pułku Piechoty Legionów we wrześniu 1939 roku, nazywany najstarszym kapitanem województwa świętokrzyskiego oraz najstarszym ludowcem, członek Batalionów Chłopskich, organizator Koła Młodzieży „Wici” oraz rolniczej Solidarności w Sobowicach, działacz społeczno-kulturalny. Mieszka w Sobowicach w domu rodzinnym.

Portret współczesny Bronisławy Suzańskiej. Bronisława Suzańska (z domu Sławna) urodziła się 5 lutego 1922 r. w Husiatynie, w polskiej miejscowości, położonej tuż przy granicy z ZSRR. Wychowywana była w duchu patriotycznym, a jej ojciec, Piotr Sławny, był lokalnym społecznikiem, m.in. współtwórcą Kasy Stefczyka w Husiatynie. W latach młodości p. Bronisława udzielała się w kościelnym chórze i należała do harcerstwa. Po zakończeniu wojny, w 1945 roku, przyjechała do Obornik Śląskich i poświęciła się pracy w gospodarstwie i opiece nad dziećmi.

Portret współczesny Zofii Frasuniak. Zofia Frasuniak, urodzona 13.03.1923 roku, w rodzinie chłopskiej, w Woźnikach k/Sieradza. Rodzice, Leonarda i Franciszek Kubiakowie, zmarli, gdy miała 4 lata. Wraz z rodzeństwem (6 sióstr i brat) została wychowana przez najstarszą siostrę. Przed wojną ukończyła szkołę podstawową, kursy krawieckie i przez rok pracowała w szwalni. By uniknąć wysiedlenia, przebywała u znajomych w Łodzi. Po wojnie zajmowała się gospodarstwem i rodziną, przez krótki czas pracowała w gospodzie, a następnie w sklepie wielobranżowym. Wdowa po mężu, Stanisławie Frasuniaku. Pobrali się w 1945, po jego wyjściu z wojska. Mieli razem 3 córki (2 z nich zmarły) i syna. Mieszkali we wsi Stawiszcze, gdzie pani Zofia nadal mieszka z rodziną.

Portret współczesny Aleksandry Wodzyńskiej. Aleksandra Wodzyńska urodziła się 25 lutego 1916 roku w Radomiu, w wielodzietnej rodzinie. Skończyła szkołę podstawowa, a następnie trzyletnią szkołę handlową. Jeszcze przed wybuchem wojny podjęła pracę intendentki w żłobku przy zakładach przemysłu tytoniowego w Radomiu. Na tym stanowisku pracowała aż do emerytury.
W 1948 roku wzięła ślub. Jej mąż był kierownikiem odlewni. Nie mieli dzieci. Przez niemal całe życie mieszkała w Radomiu, od kilku lat przebywa w Brańszczyku.

Portret współczesny Marii Tarasiewicz. Maria Tarasewicz z d. Prokopowicz urodziła się 03.07.1918 w majątku Leonardowo w Ziemi Wileńskiej, nieopodal miasteczka Miadzioł, na wschód od jeziora Narocz (dzisiejsza Białoruś). Rodzice posiadali 150 hektarów lasu, sad i ziemię orną. Okolica wyznawała swoisty kult Marszałka Piłsudskiego, którego gniazdo rodzinne – Zułowo – znajdowało się nieopodal. Przed wojną Maria skończyła szkołę powszechną. W 1941 w dworku Prokopowiczów stacjonowali sowieccy oficerowie. Po wojnie w Leonardowie władza radziecka zorganizowała szkołę, posterunek milicji i siedzibę gminy. Właściciele okolicznych majątków zginęli, zostali zesłani na wschód lub uciekli do Polski. Maria nie wróciła od razu do kraju. Pracowała w kołchozie. W 1950 wyszła za Klemensa Tarasewicza – Polaka. Wybudowali sobie dom w miejscowości Komaje. Urodziły im się dwie córki. W 1958 roku postanowili przyjechać do Polski, do Łodzi, gdzie mieszkał ojciec Marii i jedna z jej sióstr. W Łodzi Maria zajmowała się chałupnictwem. Pracowała też 18 lat w Zakładach Przemysłu Bawełnianego im. Dzierżyńskiego (Eskimo). W Łodzi urodziło im się trzecie dziecko. Przeszła na emeryturę w 1978 r.

Portret współczesny Zofii Machoń. Zofia Machoń zd. Pawlikowska urodziła się 14 stycznia 1917 r. w Hubie, małej miejscowości w pobliżu Czorsztyna, jako jedna z siedmiorga rodzeństwa. Ukończyła szkołę podstawową. Oboje rodziców przed I wojną światową byli w na emigracji w Ameryce. W wieku 13 lat rozpoczęła pracę na tzw. Służbie, jako pomoc w gospodarstwie. Przed II wojną i wraz z jej początkiem pracowała w Nowym Targu w jednej z żydowskich karczm. W czasie wojny ukrywała się w jednym z gospodarstw w rodzinnej miejscowości Huba. 7 lutego 1945 r. wyszła za mąż za Jana Machonia. Całe życie była gospodynią domową – pracowała kilka lat w Sanatorium Czerwonego Krzyża w Zakopanem – zajmowała się sprzątaniem, wychowała 3 dzieci, obecnie ma 10 wnucząt, 13 prawnucząt, 5 z nich mieszka w Polsce, 5 w Kanadzie i 3 w Stanach Zjednoczonych. Zofia Machoń mieszka w Zakopanem.

Portret współczesny Mariana Samulewskiego.

Portret współczesny Heleny Markiewicz.