N/z Henryk Worcell.

Średni Kołowy Opancerzony Transporter (SKOT) podczas stanu wojennego na Placu Grunwaldzkim.

Demonstracja 1 maja 1983 r. na pl. Grunwaldzkim. Na zdjęciu: grupa demonstrantów wychodzi na pl. Grunwaldzki z ul. Grunwaldzkiej [w centrum plac budowy domów studenckich "Kredka" i "Ołówek"; fotografia wykonana z balkonu dawnego Hotelu Asystenta przy Wybrzeżu Pasteura 18].

Demonstracja 1 maja 1983 r. na pl. Grunwaldzkim. Na zdjęciu: pojazdy milicyjne [ARO seria 24 i GAZ-69] na pl. Grunwaldzkim we Wrocławiu podczas tłumienia demonstracji antykomunistycznej [widoczne na fotografii baraki stoją w miejscu dzisiejszych domów studenckich "Kredka" i "Ołówek"; fotografia wykonana z balkonu dawnego Hotelu Asystenta przy Wybrzeżu Pasteura 18].

Demonstracja uliczna, ul. Młodych Techników

demonstranci na Rynku, na rogu zachodniej i północnej pierzei; na transparentach napisy: "Solidarność" i "Solidarność - pokój"

demonstranci na Rynku, przed północną pierzeją; na transparentach napisy: "Solidarność" i "Solidarność - pokój"

grupa demonstrantów w niezidentyfikowanym miejscu we Wrocławiu, przed miejskim autobusem [Jelcz PR110], na którym namalowane zostało hasło "Zwycięży S[olidarność]"

barykada na niezidentyfikowanej wrocławskiej ulicy wzniesiona przez demonstrantów

Starcia mieszkańców Wrocławia z oddziałami milicji z okazji manifestacji "Solidarności" w drugą rocznice podpisania porozumień sierpniowych. 50 tysięcy wrocławian wyszło z domów na pokojową manifestację, która szybko przerodziła się w regularną bitwę uliczną. Z jednej strony - nieuzbrojeni cywile, kontra regularne siły milicji i wojska uzbrojone w ciężki sprzęt i ostrą amunicję. Na zdjęciu Most Grunwaldzki.

Starcia mieszkańców Wrocławia z oddziałami milicji z okazji manifestacji "Solidarności" w drugą rocznice podpisania porozumień sierpniowych. 50 tysięcy wrocławian wyszło z domów na pokojową manifestację, która szybko przerodziła się w regularną bitwę uliczną. Z jednej strony - nieuzbrojeni cywile, kontra regularne siły milicji i wojska uzbrojone w ciężki sprzęt i ostrą amunicję. Na zdjęciu Most Grunwaldzki.

Wieżyczka meteorologiczna (potocznie zwana pogodynką; zbudowana w 1882 r.) - najstarszy niewieżowy zegar publiczny we Wrocławiu oraz kościół Bożego Ciała przy ul. Świdnickiej we Wrocławiu

Zbieg ulic Świdnickiej i Oławskiej, widoczny wjazd na rynek.

N/z Wytwórnia Filmów Fabularnych w Pawilonie Czterech Kopuł

[Pawilon Czterech Kopuł przy ul. Wystawowej we Wrocławiu, w którym od lat 50. XX w. mieści się Wytwórnia Filmów Fabularnych; przed wejściem do budynku makiety gipsowe rzeźb dla pomnika powstańców śląskich wykonane przez Ksawerego Dunikowskiego na Wystawę Ziem Odzyskanych w 1948 r.;]

wzniesiona przed 1945 r. obora przy budynku mieszkalnym nr 27 w Marszowicach; na pierwszym planie samochód Polski Fiat 126p

Porucznik Tadeusz Maciej Chołociński w Modlinie na tle tankietek TKS z 9 Baonu Czołgów i Samochodów Pancernych.

N/z pociąg kwiatowy przygotowany przez PAFAWAG Wrocław na wrocławskie Święto Kwiatów. Pociąg stoi na Dworcu Głównym PKP we Wrocławiu.

spotkanie twórców serialu telewizyjnego "Droga" - reżysera Sylwestra Chęcińskiego (drugi z lewej) i odtwórcy głównej roli Wiesława Gołasa (trzeci z lewej) - z kierowcami Państwowej Komunikacji Samochodowej we Wrocławiu

spotkanie twórców serialu telewizyjnego "Droga" - reżysera Sylwestra Chęcińskiego (pierwszy z lewej) i odtwórcy głównej roli Wiesława Gołasa (drugi z lewej) - z kierowcami Państwowej Komunikacji Samochodowej we Wrocławiu

spotkanie twórców serialu telewizyjnego "Droga" - reżysera Sylwestra Chęcińskiego (pierwszy z lewej) i odtwórcy głównej roli Wiesława Gołasa (drugi z lewej) - z kierowcami Państwowej Komunikacji Samochodowej we Wrocławiu

Plan filmowy "Tylko umarły odpowie" w hali zdjęciowej wrocławskiej Wytwórni Filmów Fabularnych. N/z z lewej reżyser Sylwester Chęciński (siedzący na kanapie), z prawej aktorka Ewa Wiśniewska.

Wiesław Gołas jako baron Krzeszowski udzielający wywiadu redaktorowi Andrzejowi Grucy na planie filmu "Lalka".

Pierwszy z lewej Sylwester Chęciński, n/z na planie filmowym w hali zdjęciowej wrocławskiej Wytwórni Filmowej.

wysypisko śmieci "Silesia" przy ul. Bardzkiej we Wrocławiu (dziś Wzgórze Gajowe); nazwa wysypiska powstała od istniejących w tym miejscu przed II wojną światową zakładów chemicznych - Chemische Fabrik Silesia; na zdjęciu widoczna śmieciarka Miejskiego Przedsiębiorstwa Oczyszczania we Wrocławiu

Nowoczesny kompleks kinowy - Helios, znajdujący się przy ulicy Kazimierza Wielkiego. Został otwarty w 1997 roku, obecnie funkcjonuje pod nazwą "Nowe Horyzonty".

Dzieci na przejściu dla pieszych przy ul. Marsz. J. Piłsudskiego (ówcześnie gen. K. Świerczewskiego) we Wrocławiu; w tle widoczny budynek kina "Śląsk" (obecnie budynek Teatru Muzycznego "Capitol")

kino "Śląsk" przy ul. Karola Świerczewskiego (dziś: Teatr Muzyczny "Capitol" przy ul. Józefa Piłsudskiego) udekorowane z okazji Dni Kultury Radzieckiej (18-27.04.1975 r.); w tle widoczny fragment hotelu "Polonia"

Plan zdjęciowy we wrocławskiej Wytwórni Filmów Fabularnych. N/z reżyser Sylwester Chęciński, pierwszy z lewej, przy oknie aktorka Ewa Wiśniewska, z prawej członkowie ekipy filmowej.

Sywester Chęciński na planie filmowym w hali zdjęciowej wrocławskiej Wytwórni Filmowej. z ekipą realizującą film.

N/z Sylwester Chęciński w trakcie udzielania wywiadu.

N/z drugi z lewej Sylwester Chęciński w Dobrzykowicach obok domu wykorzystanego w filmie "Sami Swoi" przy drewnianych rzeźbach Kargula i Pawlaka wraz z rodziną.

Na planie serialu fabularnego "Strachy" (premiera 1979; reż. i scenariusz Stanisław Lenartowicz; adaptacja powieści Marii Ukniewskiej). N/z na pierwszym planie od lewej: Krzysztof Chamiec (filmowy Zygmunt Modecki), Izabela Schűtz (nazwisko panieńskie; znana jako Izabela Trojanowska, filmowa Teresa Sikorzanka), Mieczysław Hryniewicz (filmowy Mietek Radziszewski) oraz reżyser filmu Stanisław Lenartowicz; sceny we Wrocławiu kręcono na wewnętrznym podwórzu za wejściem do Teatru Kameralnego (ul. Świdnicka 28, obecnie siedziba Teatru Arka );  

Na planie serialu fabularnego "Strachy" (premiera 1979; reż. i scenariusz Stanisław Lenartowicz; adaptacja powieści Marii Ukniewskiej). N/z: Izabela Schűtz (Izabela Trojanowska, filmowa Teresa Sikorzanka) oraz Krzysztof Chamiec (filmowy Zygmunt Modecki);  

Na planie serialu fabularnego "Strachy" (premiera 1979; reż. i scenariusz Stanisław Lenartowicz; adaptacja powieści Marii Ukniewskiej). N/z: Izabela Schűtz (Izabela Trojanowska, odtwórczyni głównej roli - Teresy Sikorzanki);  

Na planie serialu fabularnego "Strachy" (premiera 1979; reż. i scenariusz Stanisław Lenartowicz; adaptacja powieści Marii Ukniewskiej). N/z: reżeser Stanisław Lenartowicz (z lewej) sekunduje operatorowi Jerzemu Stawickiemu przy ustawianiu kamery; w tle fragment kościoła św. Stanisława, św. Doroty i św. Wacława od strony ul. Świdnickiej

Na planie serialu fabularnego "Strachy" (premiera 1979; reż. i scenariusz Stanisław Lenartowicz; adaptacja powieści Marii Ukniewskiej). N/z na pierwszym planie: reżeser Stanisław Lenartowicz (z lewej)

spotkanie twórców serialu telewizyjnego "Droga" - reżysera Sylwestra Chęcińskiego (siedzi przy stole po prawej stronie) i odtwórcy głównej roli Wiesława Gołasa (siedzi przy stole po lewej stronie) - z kierowcami Państwowej Komunikacji Samochodowej we Wrocławiu

Fotografia z wycieczki do Ciechocinka. Trzecia od prawej stoi Waleria Skibińska, tuż za nią Antoni Skibiński.

Fotografia przedstawia od lewej: Waleria Skibińska, Roman Skibiński, Julia Ciucma z domu Detz ( zam. w Bukareszcie), Aleksandra Skibinska, Eugenia Zawadzka z domu Detz ( siostra Julii), pies Baruś.

Fotografia wnętrza mieszkania Państwa Skibińskich przy ul. Zwycięstwa w Myśliborzu.

Fotografia przedstawiająca Aleksandrę Skibińską z mama , bratem Romanem oraz Mieczysławem Kopczyńskim w Myśliborzu w dniu I Komunii Świętej.

Fotografia przedstawia od lewej Eugenię Zawadzką i Aleksandrę Skibińską ( wnuczką).

Fotografia przedstawia Walerię Skibińską z córką Aleksandrą na spacerze w Myśliborzu.

Fotografia przedstawia od lewej: Aleksandrę Skibińską, Romana Skibińskiego i Walerię Skibińską nad jeziorem w Myśliborzu.

Fotografia przedstawia pierwszego psa rodziny Skibińskich- Nelę, po prawej Roman Skibiński.

Fotografia przedstawia Romana Skibińskiego ( w wózku), Walerię Skibińską i Aleksandrę Skibińską ( z prawej) na spacerze w Myśliborzu.

N/z Renata Mauer z karabinkiem sportowym.

Portret współczesny Zofii Machoń. Zofia Machoń zd. Pawlikowska urodziła się 14 stycznia 1917 r. w Hubie, małej miejscowości w pobliżu Czorsztyna, jako jedna z siedmiorga rodzeństwa. Ukończyła szkołę podstawową. Oboje rodziców przed I wojną światową byli w na emigracji w Ameryce. W wieku 13 lat rozpoczęła pracę na tzw. Służbie, jako pomoc w gospodarstwie. Przed II wojną i wraz z jej początkiem pracowała w Nowym Targu w jednej z żydowskich karczm. W czasie wojny ukrywała się w jednym z gospodarstw w rodzinnej miejscowości Huba. 7 lutego 1945 r. wyszła za mąż za Jana Machonia. Całe życie była gospodynią domową – pracowała kilka lat w Sanatorium Czerwonego Krzyża w Zakopanem – zajmowała się sprzątaniem, wychowała 3 dzieci, obecnie ma 10 wnucząt, 13 prawnucząt, 5 z nich mieszka w Polsce, 5 w Kanadzie i 3 w Stanach Zjednoczonych. Zofia Machoń mieszka w Zakopanem.

Portret współczesny Janiny Rokickiej. Józefa Janina Rokicka urodziła się 19.03.1919 r. w Gwoźdźcu, gdzie spędziła dzieciństwo. Jej rodzice prowadzili tam gospodarstwo. Była też harcerką i ukończyła gimnazjum urszulanek w Kołomyi. Następnie rozpoczęła studia historyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1940 r. wyszła za mąż za Czesława Rokickiego, z którym zamieszkała potem na wsi pod Lublinem – w Krężnicy Okrągłej. Po tragicznej śmierci męża w 1945 r. przeniosła się z dwoma synami na Śląsk i przyjęła posadę nauczycielki w Białej Prudnickiej. Na początku lat 50. XX w. przeprowadziła się do Gdańska, gdzie zaczęła nauczać w szkole średniej - Technikum Budowy Okrętów Conradinum. Mieszka w Gdańsku do dziś, należy do Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich i często podczas spotkań w szkołach opowiada młodym ludziom o historii i swoim życiu.

Portret współczesny Janiny Wąsacz. Janina Franciszka Wąsacz urodziła się w Warszawie jako jedyna córka. Ojciec był prawnikiem, mama nie pracował. Po skończonym gimnazjum rozpoczęła pracę w Starachowicach w fabryce samolotów, tak też zastała ją wojna. Okres wojenny spędza w Warszawie, zaś wraz z wybuchem powstania warszawskiego zostaje z rodzicami i mężem Antonim zamknięta w obozie pracy na warszawskim Zieleńcu, następne to: Pruszków, Wrocław i Trzebnica. Po wojnie osiedla się wraz z rodzina w Oleśnicy. Wraz z nakazem pracy męża we Wrocławiu w latach sześćdziesiątych przeprowadzają się do tego miasta i tam mieszka do dnia dzisiejszego. Urodziła dwie córki, ma 3 wnuków i pięcioro prawnuków.

Portret współczesny Moniki Krupowicz. Monika Krupowicz urodziła się 15 lipca 1923 roku w Janowie. Córka z drugiego małżeństwa. Wywodzi się z rodziny rolniczej. Ojciec pracował w kopalni w Afryce, ale przyjechał do Polski szukać żony. Życie świadka skupiało się wokół rodziny i pracy w gospodarstwie. Drugą wojnę światową spędziła w domu rodzinnym, ukrywając się przed sowietami oraz Niemcami. Zapamiętała mieszkającą w Janowie ludność żydowską, ich sposób bycia, pracy i świętowania oraz utworzenie przez Niemców małego getta w czasie wojny. Nie należała do żadnej organizacji politycznej czy społecznej. Wolny czas spędzała śpiewając w chórze parafialnym.

Portret współczesny Małgorzaty Jerchel. Małgorzata Jerchel urodziła się 26 czerwca 1919 roku w Opolu. Została oddana na wychowanie przez swoją matkę tuż po urodzeniu, do swojej cioci do Katowic, gdzie spędziła całe życie. Ukończyła 7-klasową Publiczną Szkołę Powszechną w Dąbrówce Małej, powiat Katowice. Do momentu zamążpójścia była na tzw. „służbie”. Swoje życie poświęciła wychowaniu ośmiorga dzieci, co w obliczu śmierci jej męża, w jej wieku 44 lat, było głównym jej zadaniem i odpowiedzialnością, również podczas II wojny światowej.

Portret współczesny Aleksandry Wodzyńskiej. Aleksandra Wodzyńska urodziła się 25 lutego 1916 roku w Radomiu, w wielodzietnej rodzinie. Skończyła szkołę podstawowa, a następnie trzyletnią szkołę handlową. Jeszcze przed wybuchem wojny podjęła pracę intendentki w żłobku przy zakładach przemysłu tytoniowego w Radomiu. Na tym stanowisku pracowała aż do emerytury.
W 1948 roku wzięła ślub. Jej mąż był kierownikiem odlewni. Nie mieli dzieci. Przez niemal całe życie mieszkała w Radomiu, od kilku lat przebywa w Brańszczyku.

Portret współczesny Michaliny Terpiłowskiej. Michalina Terpiłowska z domu (Bojarowska), urodziła się w 1919 r. w. Terpiłowiczach. Ukończyła szkołę w Kobryniu, a następnie w Brześciu. Tam też ukończyła roczny kurs szycia i prac domowych w szkole przy ul. Sadowej u pani Olszewskiej. Powróciła do Terpiłowicz w wieku 16 lat. W tym okresie – do 1940 r. podróżowała często do siostry do Tarnopola. Po 1941 r. przeniosła się do Brześcia z mężem, gdzie ten zaczął prace na kolei. W 1945 r. w maju zostali przesiedleni do Chełmna, a po pół roku pojechali za pracą kolejno do Tczewa i Twardej Góry k. Świecia. W 1959 r. powróciła z rodziną do Tczewa. Zajmowała się na co dzień domem i wychowaniem dzieci.

Portret współczesny Jadwigii Legierskiej. Jadwiga Legierska urodziła się 27 września 1921 r. w Koniakowie jako jedna z ośmiorga rodzeństwa. Ukończyła szkołę podstawową w Koniakowie i z rodzinną miejscowością jest związana od dzieciństwa. Wyszła za mąż za Franciszka Legierskiego. Całą młodość, życie dorosłe spędziła pracując w domowy gospodarstwie. W latach 70-tych, 80-tych w swoim prywatnym domu przyjmowała grupy kolonijne, oazowe – stanowiło to jedno źródeł dochodu państwa Legierskich.

Portret współczesny Bolesława Gawina. Bolesław Gawina urodził się 12 lipca 1918 roku w Jakubowskich k. Bociek. Dzieciństwo spędził na pracy w gospodarstwie. Ożenił się w czasie okupacji sowieckiej. Za niedostarczenie kontrybucji został osadzony w więzieniu w Bielsku Podlaskim skąd w marcu 1943 roku przetransportowano go do obozu koncentracyjnego w Stuthoffie, gdzie spędził dwa lata. Po wojnie pracował w gospodarstwie. Nie należał do żadnego stowarzyszenia ani organizacji.

Portret współczesny Aleksandra Tarnawskiego. Aleksander Tarnawski ps. „Upłaz”urodził się 8 stycznia 1921 r. w Słocinie, Rzeszów w rodzinie nauczycielskiej, Jan i Maria zd. Bereś. W 1924 r. wraz z rodzicami przenosi się do Gliwic. Absolwent Gimnazjum Państwowego w Chorzowie, które ukończył w 1938 r. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Chemii Uniwersytetu Lwowskiego. We wrześniu 1939 r. przebywału krewnych w Rabce i tam zastaje go wojna. Wówczas nie zostaje zmobilizowany, zaś w tym samym roku przekroczyłgranicę polsko-węgierskąi zostałskierowany do tymczasowego obozu dla uchodźców na Węgrzech. Wraz z końcem 1939 r. przedostaje się do Francji, tam zaś zgłosił się dotam zaś zgłosił się do punktu werbunkowego, co skutkuje przydziałem wojska. W 1940 roku szkolił się w Szkole Podchorążych Piechoty wCamp de Coëtquidan. Stamtąd przedostał się do Wielkiej Brytanii, będąc pod brytyjskim dowództwem został skierowany do Szkoły Podchorążych Broni Pancernej wCrawford.W Wielkiej Brytaniiodbył szereg konspiracyjnych w dywersji i broni pancernej szkoleń,łącznie ze stażem w oddziałach brytyjskich,których konsekwencją byłom.in.zrzut desantowy w 1944 r. z Włoch na placówkę odbiorczą „Kanapa”, położoną koło wsiBaniochakoło Góry Kalwarii podWarszawą.Czas ostatniego roku wojny spędził wWarszawie prowadząc działalnośćw Armii Krajowej, w której to z przydziałów służbowychbrał udział w licznych akcjach. organizował i szkolił patrole dywersyjne, prowadził działania dywersyjne na szlakach komunikacyjnych Inspektoratu.W okresie wojska znany pod ps. „Upłaz”Okres powojenny był dla niego czasem, w którym daleki był od działalnościwojskowej. Po wojnierozpoczął pracą wPolskim Radiuw Warszawie. W 1947 ponawia studiachemiczne na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach, ostatecznie kończąc je z tytułem magistra inżyniera chemika.W 1950 r, ożeniła się z Henryką Bartosiewicz. Po raz drugi ożenił się w 1987 r z Elżbietą Kamińską, którąpoznał na uczelni–ma córkę Katarzynę.Całe życie powojenne do dnia dzisiejszego związane jest z Gliwicami.Jego praca zawodowa to działalność naukowa na Politechnice Gliwickiej, na której pracowała jako asystent w Katedrze Chemii Fizycznej(1948–1961), adiunktw Instytucie Metali Nieżelaznych (1961–1963), starszy inżynier laboratoryjny (od 1964 roku –kierownik w Zakładzie Pigmentów) w Instytucie Przemysłu Tworzyw i Farb w Gliwicach (1963–1990), starszy specjalista tego samego instytutu aż do przejścia na emeryturęw 1994 r.Za swoją działalnośćwojskową został odznaczony m.in.Srebrnym Krzyżem Zasług, a od 2018 r. w randze majora Wojska Polskiego. Obecnie jest ostatnim żyjącym cichociemnym, cichociemni to żołnierzePolskich Sił Zbrojnych desantowani do okupowanej Polski podczas II wojny światowejw celu prowadzenia walki nieregularnej. W związku z tym do dnia dzisiejszego jest uczestnikiemlicznych wydarzeń związanychz upamiętnianiem historii, jak i działaniami wojsk specjalnych m.in.GROM, których, którychSpadochroniarze Armii Krajowej są patronami. W 2014 r. w wieku 93 lat wykonał skok spadochronowy

Portret współczesny Zofii Wójciak. Zofia Wójciak zd. Bandyk urodziła się 8 maja 1923 r. w Ochotnicy Górnej. Wychowała się w tradycyjnej góralskiej rodzinie. Ukończyła szkołę podstawową w Ochotnicy Górnej, tam też ukończyła kurs robienia koronki klockowej. W okresie wojennym przebywała na terenie rodzinnej miejscowości, była łączniczką w oddziale partyzanckim. Za działalność konspiracyjna została skazana na karę więzienia, którą odbyła w więzieniu Montelupich w Krakowie.
Od okresu przedwojennego dom rodziny Bandyk był miejscem letniskowym, do którego przyjeżdżali goście z Krakowa, Warszawy, Poznania itp. – działał tak do lat dziewięćdziesiątych. W 1946 r. wyszła za mąż za Franciszka Wójciaka, z którym ma ośmioro dzieci.

Portret współczesny Leona Kalety. Leon Kaleta urodził się 1 lutego 1912 roku w Sobowicach, syn rolnika, żołnierz 3. Pułku Piechoty Legionów stacjonującego w okolicach Jarosławia oraz 4. Pułku Piechoty Legionów we wrześniu 1939 roku, nazywany najstarszym kapitanem województwa świętokrzyskiego oraz najstarszym ludowcem, członek Batalionów Chłopskich, organizator Koła Młodzieży „Wici” oraz rolniczej Solidarności w Sobowicach, działacz społeczno-kulturalny. Mieszka w Sobowicach w domu rodzinnym.

Portret współczesny Anny Glazer. Anna Glazer (z d. Chabowska) urodziła się w 1922 r. w Zwierzyńcu koło Czerska na polskim Pomorzu. Jako dziecko pomagała rodzicom w gospodarstwie. Na początku II wojny światowej została skierowana wraz siostra i bratem na roboty przymusowe. Najpierw skierowano ją do Lisewa na Żuławach, a później do niemieckiego gospodarstwa Erwina Zajdlera w Pszczółkach. W 1945 r. po wkroczeniu Armii Czerwonej wróciła do domu rodzinnego, by chwilę później zacząć pracować jako gospodyni u Teodora Glazera (przyszłego teścia). W 1948 r. wyszła za mąż za Jana Glazera. W tym samym roku przeprowadzili się do Nowego Dworu Gdańskiego, gdzie mąż rozpoczął pracę jako ślusarz w olejarni, a ona zajęła się prowadzeniem domu i wychowywaniem dzieci. W Nowym Dworze gdańskim mieszka do dziś.

Portret współczesny Jana Glazy. Jan Glaza urodził się w 1923 r. w Osiecznej. Ukończył w Osiecznej szkołę podstawową. Pomagał w gospodarstwie rodzicom. Został przymusowo wcielony do Wehrmachtu w 1942 r. razem z innymi mieszkańcami Pomorza. W czasie służby wojskowej przebywał w Niemczech, Francji i Norwegii. W listopadzie 1945 r. powrócił do domu. Potem poślubił Marię, z którą miał pięcioro dzieci. Pracował w nadleśnictwie Osieczna, a następnie jako majster budowalny na kolei w Smętowie. Nadal mieszka w Osiecznej.

Portret współczesny Stefanii Obary. Stefania Obara urodziła się 24 stycznia 1921 roku, w podkarpackiej wsi Straszydle. Z powodu śmierci mamy, już w nastoletnim wieku, przejęła wiele obowiązków pani domu. Szybko opuściła dom rodzinny i pracowała w gospodarstwie lekarza z Tyczyna, Ludwika Obary. Wkrótce wyszła za niego za mąż. W czasie wojny małżeństwo należało do Armii Krajowej. Zaraz po wojnie doświadczyło zaś z tego powodu represji ze strony władz komunistycznych. Mąż pani Stefanii został trwale okaleczony w wyniku brutalnych przesłuchań funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Mimo to małżeństwo protestowało w latach 60. XX wieku po decyzji o usunięciu religii ze szkół. Pani Stefania Obara angażowała się w również w działalność „Solidarności”. Opublikowała także kilka książek, m.in. o Armii Krajowej i akcji „Burza” w Tyczynie.

Portret współczesny Apolonii Wolskiej. Apolonia Wolska urodziła się w 1919 roku w Kozieńcu gmina Siennica Różana. Rodzice poznali się w majątku u Budnego, po tym jak matka uciekła z Wołynia. Pani Apolonia jest najstarszą z sześciorga rodzeństwa, urodziła się w Kozińcu. Za mąż wyszła w 1938 roku. W sierpniu 1939 r mąż został zmobilizowany, trafia do niewoli i zostaje wywieziony na roboty do Niemiec. Wróci dopiero po 6 latach. W 1940 roku koleżanka Hela Jakubiec werbuje panią Apolonię do „organizacji podziemnej”. Odbyła kilka kursów dla sanitariuszek. W 1940 r ukrywała się u jej rodziców rodzina Żydowska. Ukrywali Kazimierza Kota, zbiega z więzienia gestapo, który w okolicach Lwowa wysadzał pociągi z zaopatrzeniem wroga. W 1945 r. wraca mąż a w 1946 rodzi się pierwszy syn. Miała 3 synów. Jak dzieci dorosły zajmowała się ogrodem i robótkami ręcznymi, angażowała się w prace społeczne.

Portret współczesny Zbigniewa Domosławskiego. Zbigniew Domosławski, urodzony w 1922 r. w Kopyczyńcach (dzisiejsza Ukraina). Ukończył gimnazjum we Lwowie i Akademię Medyczną we Wrocławiu (1952). Profesor dr hab, n. med. o specjalizacjach: kardiologia, historia medycyny i medycyna sportowa. Major Wojska Polskiego. Autor licznych publikacji o charakterze medycznym i historycznym (m.in. wspomnienia). Wielokrotnie odznaczany orderami państwowymi.

Portret współeczesny Pelagii Rumińskiej. Pelagia Rumińska (z domu Witkowska) urodziła się 20 grudnia 1917 roku w Częstochowie. Jej rodzice prowadzili gospodarstwo, a także sklep spożywczy. Ojciec świadka pracował również w fabryce „Częstochowianka”. Pani Pelagia łączyła liczne obowiązki domowe ze szkolnymi. Jak sama jednak wspomina - w domu niczego jej nie brakowało. Znajdowała czas na wyjścia do kina i udzielała się w harcerstwie. W 1939 roku wyszła za mąż za żandarma Wojska Polskiego. Całe życie związana jest z Częstochową. Tam też po wojnie pracowała jako przedszkolanka.

Portret współczesny Franciszka Drobnego. Franciszek Drobny, urodzony 1 kwietnia 1922 roku w Gorzyczkach. W czasie wojny oraz krótko po niej pracował w kopalni. Po wojnie przyjechał do Bytomia, by podjąć naukę w technikum. Otrzymał nakaz pracy w szkolnictwie. Studiował fizykę w Katowicach, później w Opolu. Przez wiele lat pracował w szkolnictwie jako nauczyciel fizyki oraz nauczyciel zawodu. W Bytomiu mieszka do dziś.

Portret współeczesny Łucji Kamińskiej. Łucja Kamińska pochodzi z rodziny wielodzietnej. Do szkoły uczęszczała w Rojcy. Ojciec pracował na kopalni Bytom , matka była krawcową. Gdy miała 16 lat w kraju wybuchła wojna. Z rodziną mieszkała na uboczu, więc główne walki toczyły się daleko od ich domu, dlatego pani Łucja nie była ich świadkiem. W wieku 19 lat zaczęła pracować w biurze w kopalni Bytom. W 1946 roku po wojnie wzięła ślub i urodziła czwórkę dzieci. Pani Łucja nie należała do żadnych zgrupowań politycznych.

Portret współczesny Janiny Kudły, urodzonej w 1923 r. w Kolonia Baranica. Całe życie spędziła w tej samej miejscowości, której nazwę zmieniono na Bogusław. Jej ojciec miał wiatrak, który sam zbudował i obsługiwał, dzięki czemu dobrze im się wiodło finansowo. Od młodych lat uczyła się szyć na maszynie i to było jej pasją. Wyszła za mąż za stolarza a z czasem adoptowała syna siostry – Ryszarda. Syna posłali na studia weterynaryjne. Po studiach za nagrodę zakupił kombajn i dzięki temu dorobił się. Obecnie prowadzi skup Rzepaku. Pani Janina mieszka obecnie z liczną rodziną.

Portret współczesny Edwarda Dębowskiego. Urodzony 16 listopada 1922 r. we wsi Osipy Wydziory (woj. Podlaskie) gdzie mieszkał do zakończenia II wojny światowej. W 1948 r. wyjechał do Warszawy gdzie zdał małą maturę i pracował w Centralni Banku Gospodarstwa Spółdzielczego. Następnie przez kilka lat mieszkał i pracował w Wysokiem Mazowieckiem. W 1962 r. zostaje przeniesiony do pracy w Wydziale Finansowym PWRN. Od 1965 pracuje jako dyrektor w Zakładzie Usług Audio-Telewizyjnych. W 1974 r. dostaje nominację na dyrektora administracyjnego Politechniki Białostockiej. W 1980 r. zostaje wybrany prezesem WSS „Społem”, skąd w 1988 r. odchodzi na emeryturę.