Zbieg ulic Świdnickiej i Oławskiej, widoczny wjazd na rynek.

N/z Wytwórnia Filmów Fabularnych w Pawilonie Czterech Kopuł

[Pawilon Czterech Kopuł przy ul. Wystawowej we Wrocławiu, w którym od lat 50. XX w. mieści się Wytwórnia Filmów Fabularnych; przed wejściem do budynku makiety gipsowe rzeźb dla pomnika powstańców śląskich wykonane przez Ksawerego Dunikowskiego na Wystawę Ziem Odzyskanych w 1948 r.;]

wzniesiona przed 1945 r. obora przy budynku mieszkalnym nr 27 w Marszowicach; na pierwszym planie samochód Polski Fiat 126p

Porucznik Tadeusz Maciej Chołociński w Modlinie na tle tankietek TKS z 9 Baonu Czołgów i Samochodów Pancernych.

N/z pociąg kwiatowy przygotowany przez PAFAWAG Wrocław na wrocławskie Święto Kwiatów. Pociąg stoi na Dworcu Głównym PKP we Wrocławiu.

spotkanie twórców serialu telewizyjnego "Droga" - reżysera Sylwestra Chęcińskiego (drugi z lewej) i odtwórcy głównej roli Wiesława Gołasa (trzeci z lewej) - z kierowcami Państwowej Komunikacji Samochodowej we Wrocławiu

spotkanie twórców serialu telewizyjnego "Droga" - reżysera Sylwestra Chęcińskiego (pierwszy z lewej) i odtwórcy głównej roli Wiesława Gołasa (drugi z lewej) - z kierowcami Państwowej Komunikacji Samochodowej we Wrocławiu

spotkanie twórców serialu telewizyjnego "Droga" - reżysera Sylwestra Chęcińskiego (pierwszy z lewej) i odtwórcy głównej roli Wiesława Gołasa (drugi z lewej) - z kierowcami Państwowej Komunikacji Samochodowej we Wrocławiu

Plan filmowy "Tylko umarły odpowie" w hali zdjęciowej wrocławskiej Wytwórni Filmów Fabularnych. N/z z lewej reżyser Sylwester Chęciński (siedzący na kanapie), z prawej aktorka Ewa Wiśniewska.

Wiesław Gołas jako baron Krzeszowski udzielający wywiadu redaktorowi Andrzejowi Grucy na planie filmu "Lalka".

Pierwszy z lewej Sylwester Chęciński, n/z na planie filmowym w hali zdjęciowej wrocławskiej Wytwórni Filmowej.

wysypisko śmieci "Silesia" przy ul. Bardzkiej we Wrocławiu (dziś Wzgórze Gajowe); nazwa wysypiska powstała od istniejących w tym miejscu przed II wojną światową zakładów chemicznych - Chemische Fabrik Silesia; na zdjęciu widoczna śmieciarka Miejskiego Przedsiębiorstwa Oczyszczania we Wrocławiu

Nowoczesny kompleks kinowy - Helios, znajdujący się przy ulicy Kazimierza Wielkiego. Został otwarty w 1997 roku, obecnie funkcjonuje pod nazwą "Nowe Horyzonty".

Dzieci na przejściu dla pieszych przy ul. Marsz. J. Piłsudskiego (ówcześnie gen. K. Świerczewskiego) we Wrocławiu; w tle widoczny budynek kina "Śląsk" (obecnie budynek Teatru Muzycznego "Capitol")

kino "Śląsk" przy ul. Karola Świerczewskiego (dziś: Teatr Muzyczny "Capitol" przy ul. Józefa Piłsudskiego) udekorowane z okazji Dni Kultury Radzieckiej (18-27.04.1975 r.); w tle widoczny fragment hotelu "Polonia"

Plan zdjęciowy we wrocławskiej Wytwórni Filmów Fabularnych. N/z reżyser Sylwester Chęciński, pierwszy z lewej, przy oknie aktorka Ewa Wiśniewska, z prawej członkowie ekipy filmowej.

Sywester Chęciński na planie filmowym w hali zdjęciowej wrocławskiej Wytwórni Filmowej. z ekipą realizującą film.

N/z Sylwester Chęciński w trakcie udzielania wywiadu.

N/z drugi z lewej Sylwester Chęciński w Dobrzykowicach obok domu wykorzystanego w filmie "Sami Swoi" przy drewnianych rzeźbach Kargula i Pawlaka wraz z rodziną.

Na planie serialu fabularnego "Strachy" (premiera 1979; reż. i scenariusz Stanisław Lenartowicz; adaptacja powieści Marii Ukniewskiej). N/z na pierwszym planie od lewej: Krzysztof Chamiec (filmowy Zygmunt Modecki), Izabela Schűtz (nazwisko panieńskie; znana jako Izabela Trojanowska, filmowa Teresa Sikorzanka), Mieczysław Hryniewicz (filmowy Mietek Radziszewski) oraz reżyser filmu Stanisław Lenartowicz; sceny we Wrocławiu kręcono na wewnętrznym podwórzu za wejściem do Teatru Kameralnego (ul. Świdnicka 28, obecnie siedziba Teatru Arka );  

Na planie serialu fabularnego "Strachy" (premiera 1979; reż. i scenariusz Stanisław Lenartowicz; adaptacja powieści Marii Ukniewskiej). N/z: Izabela Schűtz (Izabela Trojanowska, filmowa Teresa Sikorzanka) oraz Krzysztof Chamiec (filmowy Zygmunt Modecki);  

Na planie serialu fabularnego "Strachy" (premiera 1979; reż. i scenariusz Stanisław Lenartowicz; adaptacja powieści Marii Ukniewskiej). N/z: Izabela Schűtz (Izabela Trojanowska, odtwórczyni głównej roli - Teresy Sikorzanki);  

Na planie serialu fabularnego "Strachy" (premiera 1979; reż. i scenariusz Stanisław Lenartowicz; adaptacja powieści Marii Ukniewskiej). N/z: reżeser Stanisław Lenartowicz (z lewej) sekunduje operatorowi Jerzemu Stawickiemu przy ustawianiu kamery; w tle fragment kościoła św. Stanisława, św. Doroty i św. Wacława od strony ul. Świdnickiej

Na planie serialu fabularnego "Strachy" (premiera 1979; reż. i scenariusz Stanisław Lenartowicz; adaptacja powieści Marii Ukniewskiej). N/z na pierwszym planie: reżeser Stanisław Lenartowicz (z lewej)

spotkanie twórców serialu telewizyjnego "Droga" - reżysera Sylwestra Chęcińskiego (siedzi przy stole po prawej stronie) i odtwórcy głównej roli Wiesława Gołasa (siedzi przy stole po lewej stronie) - z kierowcami Państwowej Komunikacji Samochodowej we Wrocławiu

Fotografia z wycieczki do Ciechocinka. Trzecia od prawej stoi Waleria Skibińska, tuż za nią Antoni Skibiński.

Fotografia przedstawia od lewej: Waleria Skibińska, Roman Skibiński, Julia Ciucma z domu Detz ( zam. w Bukareszcie), Aleksandra Skibinska, Eugenia Zawadzka z domu Detz ( siostra Julii), pies Baruś.

Fotografia wnętrza mieszkania Państwa Skibińskich przy ul. Zwycięstwa w Myśliborzu.

Fotografia przedstawiająca Aleksandrę Skibińską z mama , bratem Romanem oraz Mieczysławem Kopczyńskim w Myśliborzu w dniu I Komunii Świętej.

Fotografia przedstawia od lewej Eugenię Zawadzką i Aleksandrę Skibińską ( wnuczką).

Fotografia przedstawia Walerię Skibińską z córką Aleksandrą na spacerze w Myśliborzu.

Fotografia przedstawia od lewej: Aleksandrę Skibińską, Romana Skibińskiego i Walerię Skibińską nad jeziorem w Myśliborzu.

Fotografia przedstawia pierwszego psa rodziny Skibińskich- Nelę, po prawej Roman Skibiński.

Fotografia przedstawia Romana Skibińskiego ( w wózku), Walerię Skibińską i Aleksandrę Skibińską ( z prawej) na spacerze w Myśliborzu.

N/z Renata Mauer z karabinkiem sportowym.

Portret współczesny Zofii Machoń. Zofia Machoń zd. Pawlikowska urodziła się 14 stycznia 1917 r. w Hubie, małej miejscowości w pobliżu Czorsztyna, jako jedna z siedmiorga rodzeństwa. Ukończyła szkołę podstawową. Oboje rodziców przed I wojną światową byli w na emigracji w Ameryce. W wieku 13 lat rozpoczęła pracę na tzw. Służbie, jako pomoc w gospodarstwie. Przed II wojną i wraz z jej początkiem pracowała w Nowym Targu w jednej z żydowskich karczm. W czasie wojny ukrywała się w jednym z gospodarstw w rodzinnej miejscowości Huba. 7 lutego 1945 r. wyszła za mąż za Jana Machonia. Całe życie była gospodynią domową – pracowała kilka lat w Sanatorium Czerwonego Krzyża w Zakopanem – zajmowała się sprzątaniem, wychowała 3 dzieci, obecnie ma 10 wnucząt, 13 prawnucząt, 5 z nich mieszka w Polsce, 5 w Kanadzie i 3 w Stanach Zjednoczonych. Zofia Machoń mieszka w Zakopanem.

Portret współczesny Janiny Rokickiej. Józefa Janina Rokicka urodziła się 19.03.1919 r. w Gwoźdźcu, gdzie spędziła dzieciństwo. Jej rodzice prowadzili tam gospodarstwo. Była też harcerką i ukończyła gimnazjum urszulanek w Kołomyi. Następnie rozpoczęła studia historyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1940 r. wyszła za mąż za Czesława Rokickiego, z którym zamieszkała potem na wsi pod Lublinem – w Krężnicy Okrągłej. Po tragicznej śmierci męża w 1945 r. przeniosła się z dwoma synami na Śląsk i przyjęła posadę nauczycielki w Białej Prudnickiej. Na początku lat 50. XX w. przeprowadziła się do Gdańska, gdzie zaczęła nauczać w szkole średniej - Technikum Budowy Okrętów Conradinum. Mieszka w Gdańsku do dziś, należy do Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich i często podczas spotkań w szkołach opowiada młodym ludziom o historii i swoim życiu.

Portret współczesny Janiny Wąsacz. Janina Franciszka Wąsacz urodziła się w Warszawie jako jedyna córka. Ojciec był prawnikiem, mama nie pracował. Po skończonym gimnazjum rozpoczęła pracę w Starachowicach w fabryce samolotów, tak też zastała ją wojna. Okres wojenny spędza w Warszawie, zaś wraz z wybuchem powstania warszawskiego zostaje z rodzicami i mężem Antonim zamknięta w obozie pracy na warszawskim Zieleńcu, następne to: Pruszków, Wrocław i Trzebnica. Po wojnie osiedla się wraz z rodzina w Oleśnicy. Wraz z nakazem pracy męża we Wrocławiu w latach sześćdziesiątych przeprowadzają się do tego miasta i tam mieszka do dnia dzisiejszego. Urodziła dwie córki, ma 3 wnuków i pięcioro prawnuków.

Portret współczesny Moniki Krupowicz. Monika Krupowicz urodziła się 15 lipca 1923 roku w Janowie. Córka z drugiego małżeństwa. Wywodzi się z rodziny rolniczej. Ojciec pracował w kopalni w Afryce, ale przyjechał do Polski szukać żony. Życie świadka skupiało się wokół rodziny i pracy w gospodarstwie. Drugą wojnę światową spędziła w domu rodzinnym, ukrywając się przed sowietami oraz Niemcami. Zapamiętała mieszkającą w Janowie ludność żydowską, ich sposób bycia, pracy i świętowania oraz utworzenie przez Niemców małego getta w czasie wojny. Nie należała do żadnej organizacji politycznej czy społecznej. Wolny czas spędzała śpiewając w chórze parafialnym.

Portret współczesny Małgorzaty Jerchel. Małgorzata Jerchel urodziła się 26 czerwca 1919 roku w Opolu. Została oddana na wychowanie przez swoją matkę tuż po urodzeniu, do swojej cioci do Katowic, gdzie spędziła całe życie. Ukończyła 7-klasową Publiczną Szkołę Powszechną w Dąbrówce Małej, powiat Katowice. Do momentu zamążpójścia była na tzw. „służbie”. Swoje życie poświęciła wychowaniu ośmiorga dzieci, co w obliczu śmierci jej męża, w jej wieku 44 lat, było głównym jej zadaniem i odpowiedzialnością, również podczas II wojny światowej.

Portret współczesny Aleksandry Wodzyńskiej. Aleksandra Wodzyńska urodziła się 25 lutego 1916 roku w Radomiu, w wielodzietnej rodzinie. Skończyła szkołę podstawowa, a następnie trzyletnią szkołę handlową. Jeszcze przed wybuchem wojny podjęła pracę intendentki w żłobku przy zakładach przemysłu tytoniowego w Radomiu. Na tym stanowisku pracowała aż do emerytury.
W 1948 roku wzięła ślub. Jej mąż był kierownikiem odlewni. Nie mieli dzieci. Przez niemal całe życie mieszkała w Radomiu, od kilku lat przebywa w Brańszczyku.

Portret współczesny Michaliny Terpiłowskiej. Michalina Terpiłowska z domu (Bojarowska), urodziła się w 1919 r. w. Terpiłowiczach. Ukończyła szkołę w Kobryniu, a następnie w Brześciu. Tam też ukończyła roczny kurs szycia i prac domowych w szkole przy ul. Sadowej u pani Olszewskiej. Powróciła do Terpiłowicz w wieku 16 lat. W tym okresie – do 1940 r. podróżowała często do siostry do Tarnopola. Po 1941 r. przeniosła się do Brześcia z mężem, gdzie ten zaczął prace na kolei. W 1945 r. w maju zostali przesiedleni do Chełmna, a po pół roku pojechali za pracą kolejno do Tczewa i Twardej Góry k. Świecia. W 1959 r. powróciła z rodziną do Tczewa. Zajmowała się na co dzień domem i wychowaniem dzieci.

Portret współczesny Jadwigii Legierskiej. Jadwiga Legierska urodziła się 27 września 1921 r. w Koniakowie jako jedna z ośmiorga rodzeństwa. Ukończyła szkołę podstawową w Koniakowie i z rodzinną miejscowością jest związana od dzieciństwa. Wyszła za mąż za Franciszka Legierskiego. Całą młodość, życie dorosłe spędziła pracując w domowy gospodarstwie. W latach 70-tych, 80-tych w swoim prywatnym domu przyjmowała grupy kolonijne, oazowe – stanowiło to jedno źródeł dochodu państwa Legierskich.

Portret współczesny Bolesława Gawina. Bolesław Gawina urodził się 12 lipca 1918 roku w Jakubowskich k. Bociek. Dzieciństwo spędził na pracy w gospodarstwie. Ożenił się w czasie okupacji sowieckiej. Za niedostarczenie kontrybucji został osadzony w więzieniu w Bielsku Podlaskim skąd w marcu 1943 roku przetransportowano go do obozu koncentracyjnego w Stuthoffie, gdzie spędził dwa lata. Po wojnie pracował w gospodarstwie. Nie należał do żadnego stowarzyszenia ani organizacji.

Portret współczesny Aleksandra Tarnawskiego. Aleksander Tarnawski ps. „Upłaz”urodził się 8 stycznia 1921 r. w Słocinie, Rzeszów w rodzinie nauczycielskiej, Jan i Maria zd. Bereś. W 1924 r. wraz z rodzicami przenosi się do Gliwic. Absolwent Gimnazjum Państwowego w Chorzowie, które ukończył w 1938 r. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Chemii Uniwersytetu Lwowskiego. We wrześniu 1939 r. przebywału krewnych w Rabce i tam zastaje go wojna. Wówczas nie zostaje zmobilizowany, zaś w tym samym roku przekroczyłgranicę polsko-węgierskąi zostałskierowany do tymczasowego obozu dla uchodźców na Węgrzech. Wraz z końcem 1939 r. przedostaje się do Francji, tam zaś zgłosił się dotam zaś zgłosił się do punktu werbunkowego, co skutkuje przydziałem wojska. W 1940 roku szkolił się w Szkole Podchorążych Piechoty wCamp de Coëtquidan. Stamtąd przedostał się do Wielkiej Brytanii, będąc pod brytyjskim dowództwem został skierowany do Szkoły Podchorążych Broni Pancernej wCrawford.W Wielkiej Brytaniiodbył szereg konspiracyjnych w dywersji i broni pancernej szkoleń,łącznie ze stażem w oddziałach brytyjskich,których konsekwencją byłom.in.zrzut desantowy w 1944 r. z Włoch na placówkę odbiorczą „Kanapa”, położoną koło wsiBaniochakoło Góry Kalwarii podWarszawą.Czas ostatniego roku wojny spędził wWarszawie prowadząc działalnośćw Armii Krajowej, w której to z przydziałów służbowychbrał udział w licznych akcjach. organizował i szkolił patrole dywersyjne, prowadził działania dywersyjne na szlakach komunikacyjnych Inspektoratu.W okresie wojska znany pod ps. „Upłaz”Okres powojenny był dla niego czasem, w którym daleki był od działalnościwojskowej. Po wojnierozpoczął pracą wPolskim Radiuw Warszawie. W 1947 ponawia studiachemiczne na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach, ostatecznie kończąc je z tytułem magistra inżyniera chemika.W 1950 r, ożeniła się z Henryką Bartosiewicz. Po raz drugi ożenił się w 1987 r z Elżbietą Kamińską, którąpoznał na uczelni–ma córkę Katarzynę.Całe życie powojenne do dnia dzisiejszego związane jest z Gliwicami.Jego praca zawodowa to działalność naukowa na Politechnice Gliwickiej, na której pracowała jako asystent w Katedrze Chemii Fizycznej(1948–1961), adiunktw Instytucie Metali Nieżelaznych (1961–1963), starszy inżynier laboratoryjny (od 1964 roku –kierownik w Zakładzie Pigmentów) w Instytucie Przemysłu Tworzyw i Farb w Gliwicach (1963–1990), starszy specjalista tego samego instytutu aż do przejścia na emeryturęw 1994 r.Za swoją działalnośćwojskową został odznaczony m.in.Srebrnym Krzyżem Zasług, a od 2018 r. w randze majora Wojska Polskiego. Obecnie jest ostatnim żyjącym cichociemnym, cichociemni to żołnierzePolskich Sił Zbrojnych desantowani do okupowanej Polski podczas II wojny światowejw celu prowadzenia walki nieregularnej. W związku z tym do dnia dzisiejszego jest uczestnikiemlicznych wydarzeń związanychz upamiętnianiem historii, jak i działaniami wojsk specjalnych m.in.GROM, których, którychSpadochroniarze Armii Krajowej są patronami. W 2014 r. w wieku 93 lat wykonał skok spadochronowy

Portret współczesny Zofii Wójciak. Zofia Wójciak zd. Bandyk urodziła się 8 maja 1923 r. w Ochotnicy Górnej. Wychowała się w tradycyjnej góralskiej rodzinie. Ukończyła szkołę podstawową w Ochotnicy Górnej, tam też ukończyła kurs robienia koronki klockowej. W okresie wojennym przebywała na terenie rodzinnej miejscowości, była łączniczką w oddziale partyzanckim. Za działalność konspiracyjna została skazana na karę więzienia, którą odbyła w więzieniu Montelupich w Krakowie.
Od okresu przedwojennego dom rodziny Bandyk był miejscem letniskowym, do którego przyjeżdżali goście z Krakowa, Warszawy, Poznania itp. – działał tak do lat dziewięćdziesiątych. W 1946 r. wyszła za mąż za Franciszka Wójciaka, z którym ma ośmioro dzieci.

Portret współczesny Leona Kalety. Leon Kaleta urodził się 1 lutego 1912 roku w Sobowicach, syn rolnika, żołnierz 3. Pułku Piechoty Legionów stacjonującego w okolicach Jarosławia oraz 4. Pułku Piechoty Legionów we wrześniu 1939 roku, nazywany najstarszym kapitanem województwa świętokrzyskiego oraz najstarszym ludowcem, członek Batalionów Chłopskich, organizator Koła Młodzieży „Wici” oraz rolniczej Solidarności w Sobowicach, działacz społeczno-kulturalny. Mieszka w Sobowicach w domu rodzinnym.

Portret współczesny Anny Glazer. Anna Glazer (z d. Chabowska) urodziła się w 1922 r. w Zwierzyńcu koło Czerska na polskim Pomorzu. Jako dziecko pomagała rodzicom w gospodarstwie. Na początku II wojny światowej została skierowana wraz siostra i bratem na roboty przymusowe. Najpierw skierowano ją do Lisewa na Żuławach, a później do niemieckiego gospodarstwa Erwina Zajdlera w Pszczółkach. W 1945 r. po wkroczeniu Armii Czerwonej wróciła do domu rodzinnego, by chwilę później zacząć pracować jako gospodyni u Teodora Glazera (przyszłego teścia). W 1948 r. wyszła za mąż za Jana Glazera. W tym samym roku przeprowadzili się do Nowego Dworu Gdańskiego, gdzie mąż rozpoczął pracę jako ślusarz w olejarni, a ona zajęła się prowadzeniem domu i wychowywaniem dzieci. W Nowym Dworze gdańskim mieszka do dziś.

Portret współczesny Jana Glazy. Jan Glaza urodził się w 1923 r. w Osiecznej. Ukończył w Osiecznej szkołę podstawową. Pomagał w gospodarstwie rodzicom. Został przymusowo wcielony do Wehrmachtu w 1942 r. razem z innymi mieszkańcami Pomorza. W czasie służby wojskowej przebywał w Niemczech, Francji i Norwegii. W listopadzie 1945 r. powrócił do domu. Potem poślubił Marię, z którą miał pięcioro dzieci. Pracował w nadleśnictwie Osieczna, a następnie jako majster budowalny na kolei w Smętowie. Nadal mieszka w Osiecznej.

Portret współczesny Stefanii Obary. Stefania Obara urodziła się 24 stycznia 1921 roku, w podkarpackiej wsi Straszydle. Z powodu śmierci mamy, już w nastoletnim wieku, przejęła wiele obowiązków pani domu. Szybko opuściła dom rodzinny i pracowała w gospodarstwie lekarza z Tyczyna, Ludwika Obary. Wkrótce wyszła za niego za mąż. W czasie wojny małżeństwo należało do Armii Krajowej. Zaraz po wojnie doświadczyło zaś z tego powodu represji ze strony władz komunistycznych. Mąż pani Stefanii został trwale okaleczony w wyniku brutalnych przesłuchań funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Mimo to małżeństwo protestowało w latach 60. XX wieku po decyzji o usunięciu religii ze szkół. Pani Stefania Obara angażowała się w również w działalność „Solidarności”. Opublikowała także kilka książek, m.in. o Armii Krajowej i akcji „Burza” w Tyczynie.

Portret współczesny Apolonii Wolskiej. Apolonia Wolska urodziła się w 1919 roku w Kozieńcu gmina Siennica Różana. Rodzice poznali się w majątku u Budnego, po tym jak matka uciekła z Wołynia. Pani Apolonia jest najstarszą z sześciorga rodzeństwa, urodziła się w Kozińcu. Za mąż wyszła w 1938 roku. W sierpniu 1939 r mąż został zmobilizowany, trafia do niewoli i zostaje wywieziony na roboty do Niemiec. Wróci dopiero po 6 latach. W 1940 roku koleżanka Hela Jakubiec werbuje panią Apolonię do „organizacji podziemnej”. Odbyła kilka kursów dla sanitariuszek. W 1940 r ukrywała się u jej rodziców rodzina Żydowska. Ukrywali Kazimierza Kota, zbiega z więzienia gestapo, który w okolicach Lwowa wysadzał pociągi z zaopatrzeniem wroga. W 1945 r. wraca mąż a w 1946 rodzi się pierwszy syn. Miała 3 synów. Jak dzieci dorosły zajmowała się ogrodem i robótkami ręcznymi, angażowała się w prace społeczne.

Portret współczesny Zbigniewa Domosławskiego. Zbigniew Domosławski, urodzony w 1922 r. w Kopyczyńcach (dzisiejsza Ukraina). Ukończył gimnazjum we Lwowie i Akademię Medyczną we Wrocławiu (1952). Profesor dr hab, n. med. o specjalizacjach: kardiologia, historia medycyny i medycyna sportowa. Major Wojska Polskiego. Autor licznych publikacji o charakterze medycznym i historycznym (m.in. wspomnienia). Wielokrotnie odznaczany orderami państwowymi.

Portret współeczesny Pelagii Rumińskiej. Pelagia Rumińska (z domu Witkowska) urodziła się 20 grudnia 1917 roku w Częstochowie. Jej rodzice prowadzili gospodarstwo, a także sklep spożywczy. Ojciec świadka pracował również w fabryce „Częstochowianka”. Pani Pelagia łączyła liczne obowiązki domowe ze szkolnymi. Jak sama jednak wspomina - w domu niczego jej nie brakowało. Znajdowała czas na wyjścia do kina i udzielała się w harcerstwie. W 1939 roku wyszła za mąż za żandarma Wojska Polskiego. Całe życie związana jest z Częstochową. Tam też po wojnie pracowała jako przedszkolanka.

Portret współczesny Franciszka Drobnego. Franciszek Drobny, urodzony 1 kwietnia 1922 roku w Gorzyczkach. W czasie wojny oraz krótko po niej pracował w kopalni. Po wojnie przyjechał do Bytomia, by podjąć naukę w technikum. Otrzymał nakaz pracy w szkolnictwie. Studiował fizykę w Katowicach, później w Opolu. Przez wiele lat pracował w szkolnictwie jako nauczyciel fizyki oraz nauczyciel zawodu. W Bytomiu mieszka do dziś.

Portret współczesny Janiny Kudły, urodzonej w 1923 r. w Kolonia Baranica. Całe życie spędziła w tej samej miejscowości, której nazwę zmieniono na Bogusław. Jej ojciec miał wiatrak, który sam zbudował i obsługiwał, dzięki czemu dobrze im się wiodło finansowo. Od młodych lat uczyła się szyć na maszynie i to było jej pasją. Wyszła za mąż za stolarza a z czasem adoptowała syna siostry – Ryszarda. Syna posłali na studia weterynaryjne. Po studiach za nagrodę zakupił kombajn i dzięki temu dorobił się. Obecnie prowadzi skup Rzepaku. Pani Janina mieszka obecnie z liczną rodziną.

Portret współeczesny Łucji Kamińskiej. Łucja Kamińska pochodzi z rodziny wielodzietnej. Do szkoły uczęszczała w Rojcy. Ojciec pracował na kopalni Bytom , matka była krawcową. Gdy miała 16 lat w kraju wybuchła wojna. Z rodziną mieszkała na uboczu, więc główne walki toczyły się daleko od ich domu, dlatego pani Łucja nie była ich świadkiem. W wieku 19 lat zaczęła pracować w biurze w kopalni Bytom. W 1946 roku po wojnie wzięła ślub i urodziła czwórkę dzieci. Pani Łucja nie należała do żadnych zgrupowań politycznych.

Portret współczesny Edwarda Dębowskiego. Urodzony 16 listopada 1922 r. we wsi Osipy Wydziory (woj. Podlaskie) gdzie mieszkał do zakończenia II wojny światowej. W 1948 r. wyjechał do Warszawy gdzie zdał małą maturę i pracował w Centralni Banku Gospodarstwa Spółdzielczego. Następnie przez kilka lat mieszkał i pracował w Wysokiem Mazowieckiem. W 1962 r. zostaje przeniesiony do pracy w Wydziale Finansowym PWRN. Od 1965 pracuje jako dyrektor w Zakładzie Usług Audio-Telewizyjnych. W 1974 r. dostaje nominację na dyrektora administracyjnego Politechniki Białostockiej. W 1980 r. zostaje wybrany prezesem WSS „Społem”, skąd w 1988 r. odchodzi na emeryturę.

Portret współczesny Józefy Krośnickiej. Józefa Krośnicka (z d. Kołakowska) urodziła się w 1914 r. w Pułtusku, gdzie jej rodzice po powrocie ze Stanów Zjednoczonych prowadzili od 1910 r. sklep kolonialny. W Pułtusku ukończyła szkołę i zdała maturę, by następnie rozpocząć studia z zakresu historii, filozofii i historii sztuki na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Dyplom magistra otrzymała w 1937 r. na podstawie pracy o przyłączeniu Mazowsza do Korony w połowie XVI w. Po studiach powróciła do Pułtuska, gdzie rozpoczęła praktykę nauczycielską w gimnazjum im. Piotra Skargi. W czasie wojny działała w konspiracji i wstąpiła do tajnej organizacji nauczania. Prowadziła też sklep w pobliskim Płocochowie, gdzie znajdował się punkt przekazu wiadomości AK z tajną skrzynką pocztową. Podczas wojny, aby utrzymać się, zajmowała się domo-wą produkcją mydła i cukierków. Dostała się jednak do niewoli w Obozie Polskim „Bałtyk”, Bei der Lohmühle w Lubece w Niemczech. Tam pod koniec maja 1945 r. założyła pierwszą polską szkołę, którą prowadziła do 5 listopada. Wówczas w ra-mach zorganizowanego transportu dla cywilów, trafiła do Szczecina, a następnie do Poznania i Warszawy. Później z mężem Jerzym osiedliła się w majątku we wsi Stołeczna pod Szczecinem, gdzie Jerzy objął posadę zarządcy państwowego majątku (Państwowe Nieruchomości Ziemskie). Tam Józefa prowadziła też kursy dla analfabetów. W czasie PRL-u jej mąż został oskarżony bezpodstawnie o wywołanie pożaru w budynku należącym do pałacu i uznano go za wroga kraju, dlatego trafił do więzienia. Ją jako żonę również wtedy prześladowano. Po wyjściu z więzienia Jerzy zrzekł się posady w Stołecznej i przenieśli się do Sobowidza na Kociewiu, gdzie został tam dyrektorem Zakładu Rolnego, a Józefa pełniła funkcję kierowniczki miejscowej Szkoły Podstawowej w latach 1951–1961. Później rodzina Krośnickich przeprowadziła się do Pruszcza Gdańskiego i Józefa zaczęła pracę w Szkole Pod-stawowej nr 3 jako nauczycielka historii. Po przejściu na emeryturę zaczęła pisać książki o historii regionu dotyczące Żuław, Pruszcza Gdańskiego i okolic, m.in. Z czasów przełomu 1944-1945; Zanim Gdańskie Wyżyny wróciły do Polski; Księga pamiątkowa kolejarzy polskich z rejonu Pruszcza Gdańskiego…, W cieniu Gdańska, czy Żuławy Gdańskie w historię Pomorza Gdańskiego wpisane. Wspomnienia Józefy Krośnickiej ukazywały się też w serii publikacji Wyższej Szkoły Humanistycznej w Pułtusku „Pułtusk. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu”. W 2010 r. otrzymyła tytuł Ambasadora Pruszcza Gdańskiego.

Fotografia portretowa Franciszki Płaksej. Franciszka Płaksej urodziła się w 1916 r oku we Lwowie. Osierocona, wychowywana była wraz z siostrą przez dalszą rodzinę. Po wojnie kilkakrotnie się przeprowadzała, obecnie mieszka we Wrocławiu.