Hinc Waldemar, architekt, związany z Biurem Projektów Budownictwa Ogólnego w Warszawie (1952-2010), członek Stowarzyszenie Architektów Polskich.

Osoba wymieniona w relacji świadka.

Paszkowski Władysław, wieloletni Paszkowski Władysław, wieloletni Wojewódzki Konserwator Zabytków województwa białostockiego, organizator pierwszego białostockiego muzeum. województwa białostockiego, organizator pierwszego białostockiego muzeum, odznaczony Krzżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974).

Polski muzyk, dyrygent, kompozytor. Urodził się 26 sierpnia 1920 roku w Poznaniu. Uczęszczał do szkoły podstawowej im św. Antoniego w Poznaniu, następnie ukończył gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. Swój pierwszy chór założył już w czasach szkolnych, nazwał go "Miniaturka". W czasie II wojny światowej prowadził potajemnie zajęcia z chóru w poznańskich kościołach. W 1945 roku roku założył Chór Chłopięco-Męski im. Wacława Gieburowskiego znany szerzej jako „Poznańskie Słowiki”. Ukończył Muzykologię na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Poznańskiego, a także został absolwentem Wydziału Wokalnego i Wydziału Kompozycji, Teorii i Dyrygentury Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Poznaniu. Z tą drugą uczelnią współpracował przez długie lata będąc nawet jej prorektorem i rektorem w latach 1967–1981. Za swoją wieloletnią pracę i sukcesy był wielokrotnie nagradzany, a także odznaczony wieloma odznaczeniami państwowymi, otrzymał między innymi: Order Orła Białego, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Początków chóru należy doszukiwać się już w 1939 roku, kiedy to z inicjatywy Stefana Stuligrosza zaczęła spotykać się grupa chłopców i podczas II wojny światowej odbywała konspiracyjne próby i koncerty. Oficjalnie założony został w 1945 roku, a na szersze wody wypłynął w 1949 roku za sprawą gościnnego występu na Filharmonii Warszawskiej. Przez lata chór zdobywał uznanie i renomę na wielu koncertach i festiwalach, zarówno w kraju jak i za granicą. Poznańskie Słowiki nie specjalizują się w żadnym konkretnym stylu muzycznym, śpiewają wszystko, od muzyki średniowiecznej, przez mistrzów renesansu i baroku, aż po muzykę współczesną. Po śmierci Stefana Stuligrosza w 2012 roku, jego dzieło kontynuuje Maciej Wieloch.

Polska piosenkarka specjalizująca się w poezji śpiewanej. Absolwentka klasy fortepianu w krakowskiej Średniej Szkole Muzycznej. Swą karierę sceniczną rozpoczęła w 1961 roku jako członkini kabaretu krakowskiej Akademii Medycznej "Cyrulik". Rok 1963 przyniósł jej pierwszy występ na ogólnopolskim festiwalu - I Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu zdobywając na nim nagrodę publiczności. Następnie został wydany pierwszy singiel opatrzony jej nazwiskiem, a rok później zajęła drugie miejsce na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie. Po ukończeniu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie w 1966 roku nagrała płytę "Ewa Demarczyk śpiewa piosenki Zygmunta Koniecznego", która okazała się ogromnym sukcesem, sprzedając się w ponad 100 000 egzemplarzy. W latach 1962-1972 występowała w "Piwnicy pod Baranami". W 1974 roku wydała swoją drugą płytę zatytułowaną po prostu "Ewa Demarczyk". Na festiwalu w Opolu w 1979 roku otrzymała nagrodę dziennikarzy. W latach 1986-2000 funkcjonował nawet Państwowy Teatr Muzyki i Poezji – Teatr imienia Ewy Demarczyk.

Urodził się we Wrocławiu w rzemieślniczej rodzinie. Po ukończeniu Szkoły Handlowej wbrew woli ojca zdobył stypendium i udał się na studia. Studiował we Wrocławiu i w Berlinie. Podczas drugiej podróży do Paryża zmienił nazwisko na Lassalle. To właśnie z jego inicjatywy założona została pierwsza na świecie partia robotnicza - Powszechny Niemiecki Związek Robotniczy. Ideologia, którą głosił jest dziś utożsamiana z socjaldemokracją, gdyż nie zgadzał się na obalanie legalnej władzy za pomocą rewolucji podważając tym samym idee głoszone przez Marksa. Zginął od postrzału podczas pojedynku w szwajcarskim Carouge, pochowany na wrocławskim Starym Cmentarzu Żydowskim.

Polski aktor filmowy i teatralny. Znany ze śpiewania w Kabarecie "Starszych Panów". Ukończył gimnazjum im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, następnie przerwał dalszą edukację z powodu wybuchu II Wojny Światowej. W 1943 roku wstąpił do organizacji konspiracyjnej Szarych Szeregów przybierając pseudonim Wilk. W 1944 roku, w grudniu został aresztowany przez Gestapo. W 1954 roku ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. Debiut sceniczny zaliczył w Teatrze Dolnośląskim w Jeleniej Górze. W swojej karierze współpracował z zespołami Teatru Dramatycznego w Warszawie w latach 1955-1985, następnie związał się z Teatrem Polskim w Warszawie. Związany z kabaretami "Koń", "Kabaretem Starszych Panów", a także "Kabaretem Dudek".

Pierwsze wzmianki dotyczące jego kariery sięgają 1942 roku. kiedy to pełnił funkcję dowódcy zwiadu w radzieckiej partyzantce. Po wojnie ukończył Oficerską Szkołę Lotniczą w Dęblinie i awansował na podporucznika. Następnie w tej samej szkole w latach 1946–1947 ukończył kurs na dowódcę pułku. Kolejno awansował na dowódcę 5 Pułku Lotnictwa Szturmowego w Bydgoszczy. W 1952 roku objął stanowisko dowódcy 8 Dywizji Lotnictwa Szturmowego. W 1955 roku udał się do Monino w ZSRR by tam studiować na miejscowej Akademii Lotniczej. W 1956 roku kontynuował swoją karierę jako dowódca 3 Korpusu Lotnictwa Mieszanego. W 1963 roku został Głównym Inspektorem Lotnictwa. Kiedy w 1967 roku wyodrębniono Wojska Lotnicze z Sił Zbrojnych, na ich czele umieszczono Raczkowskiego, który sprawował tę funkcję aż do 1972 roku.
W wieku 35 lat, w 1957 roku awansował na generała, w 1963 otrzymał szlify generała dywizji. Swoją karierę z armią zakończył w 1972 roku zostając urlopowany. Następnie pełnił różne funkcje w administracji państwowej, będąc podsekretarzem stanu w Ministerstwie Komunikacji. W latach 1982-1987 był Konsulem Generalnym PRL w Mińsku. Pod koniec kariery udzielał się w Towarzystwie Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.

Urodził się w Starej Wsi, która ówcześnie była małą wioską w granicach Raciborza. Od dziecka związany był z wieloma polskimi organizacjami. W 1919 roku dołączył do Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół", w tym samym czasie był harcerzem ZHP i członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska. Rok później zaciągnął się do wojska. Ochotniczo uczestniczył w akcji kampanii plebiscytowej. Brał aktywny udział w III Powstaniu Śląskim. Po zakończeniu III Powstania aktywnie uczestniczył w "polskich" inicjatywach, na przykład w Związku Polaków w Niemczech. Jego działalność polonijna przynosiła wiele dobrych efektów, pomagał mniejszościom polskim za granicą, wspomagał polskie ośrodki, a także otwierał szkoły mniejszościowe. W 1936 roku został mianowany prezesem Związku Polaków na Śląsku. Z powodu swojej działalności bardzo często był represjonowany przez władze niemieckie, a po wybuchu II wojny światowej został błyskawicznie aresztowany i uwięziony w obozie Buchenwald, następnie przetrzymywany w Ravensbrück i kolejno w Sachsenhausen. Po wojnie związany z Polskim Stronnictwem Ludowym, pracował w Opolskim Stowarzyszeniu PAX. Był aktywnym działaczem Związku Weteranów Powstań Śląskich i ZBOWiDu.

Osoba wymieniona w relacji Świadka Historii, kolejarz.

Mecenas, doktor nauk prawnych, w okresie stanu wojennego broniąca wrocławskich opozycjonistów, członek Arcybiskupiego Komitetu Charytatywnego, odznaczona Arcybiskupim Pierścieniem Tysiąclecia Archidiecezji Wrocławskiej, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1998) oraz medalem 60-lecia Izby Adwokackiej we Wrocławiu.

Nazwisko Ukraińca, mieszkańca Strzelców w obwodzie wołyńskim, wymienione w relacji Świadka Historii.

Matka świadków historii: Krystyny Góral oraz Janiny Partyki.

Jeden z obozów jenieckich NKWD zlokalizowany w sąsiedztwie Ostaszkowa, rosyjskiego miasteczka położonego nad Jeziorem Seliger, w obwodzie Twerskim. Sam obóz zlokalizowany był na wyspie położonej na wspomnianym jeziorze. Obóz był zlokalizowany w XVI wiecznym monasterze zwanym Pustelnią Niłowo-Stołobieńską. Decyzją Berii z 3 października 1939 roku osadzeni w obozie zostali poza oficerami Wojska Polskiego również funkcjonariusze organów państwa, policjanci, strażnicy służby więziennej. 5 marca 1940 na rozkaz Biura Politycznego KC WKP(b) zdecydowano o rozstrzelaniu jeńców z obozów Starobielska, Kozielska i Ostaszkowa. Zadanie to zostało przypisane funkcjonariuszom NKWD, zbrodnia ta trwała od marca do maja 1940 roku. Więźniów mordowano w piwnicach obozu, a zwłoki wywożono do lasku w okolicy Miednoje.

ur. 1889-10-04, zamordowany wiosną 1940 w Charkowie; syn weterynarza i ziemianki. We Lwowie skończył gimnazjum oraz studia na kierunku ścisłym na Politechnice Lwowskiej, a następnie kontynuował kształcenie na kierunku filologicznym w Krakowie na tamtejszym Uniwersytecie Jagiellońskim. Jeszcze przed wybuchem wojny z 1914 roku był członkiem tajnych organizacji oraz organizacji paramilitarnych takich jak Związek Walki Czynnej i Związek Strzelecki.
Podczas I wojny światowej związał się z Legionami Polskimi gdzie dowodził kolejno 3 i 4 pułkiem piechoty. Podczas działań wojennych dosłużył się stopnia kapitana. Podczas kryzysu przysięgowego pozostał wierny zaleceniom Piłsudskiego i wraz z innymi, którzy odmówili złożenia przysięgi Wilhelmowi II, za co został internowany do Przemyśla. Siłą wcielony do sił austro-węgierskich w 1917 roku. W 1918 roku został dowódcą Polskiej Organizacji Wojskowej w okręgu lwowskim, następnie dołączył do 4 Dywizji Strzelców Polskich, by finalnie zostać dowódcą 13 pułku Strzelców Polskich. Podczas wojny polsko-bolszewickiej dowodził XIX i XX Brygadą Piechoty. Podczas tego konfliktu otrzymał Order Virtuti Militari za waleczność. Podczas przewrotu majowego opowiedział się po stronie Marszałka Piłsudskiego, za co w 1927 roku nagrodzony został nominacją na stopień generała brygady.
W stan spoczynku przeszedł 30 czerwca 1933 roku. Podczas Kampanii Wrześniowej, początkowo dowodził obroną twierdzy Brześć, a następnie wycofał się do Lwowa gdzie 12 września objął dowództwo nad obroną miasta. Wzięty do sowieckiej niewoli, przetrzymywany w obozie jenieckim w Starobielsku, został zamordowany w lasku w okolicach Charkowa. Obecnie pochowany na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Pośmiertnie uhonorowany awansem do stopnia generała dywizji przez Prezydenta RP - Lecha Kaczyńskiego.

W formie parku istnieje od 1892 roku, kiedy to architekt krajobrazu Hugo Richter i botanik Ferdinand Cohn zmienili ziemię przekazaną miastu w 1877 roku w jeden z piękniejszych parków krajobrazowych. W 1995 r. park wpisany został na listę zabytków, rośnie w nim 109 gatunków drzew w tym wyjątkowe okazy.

Aktor i reżyser teatralny. W latach 1953-55 aktor Teatru Polskiego w Warszawie, 1956-57 aktor Teatru Młodej Warszawy, 1968-72 dyrektor Teatru Dramatycznego w Warszawie, w latach 1978-2000 był reżyserem spektakli dla Teatru Polskiego w Warszawie. W latach 1973-1993 pracował jako wykładowca wydziału Reżyserii Filmowej i Telewizyjnej PWSFTiT w Łodzi.

Aktorka i śpiewaczka, solistka operowa. W latach 1959-76 grała dla Ośrodka TV z Warszawy, W latach 1969-72 była śpiewaczką-solistką w Operze Wrocławskiej, w okresie 1972-75 współpracowała z Operetka Dolnośląską we Wrocławiu. Następnie przeniosła się na północ by w latach 1975-76 być solistką w Teatrze Muzycznym w Gdyni. 1981-1982 to lata, które spędziła jako aktorka w Operze Bydgoskiej, a koniec kariery, który przypadł na lata 1982-86 spędziła jako solistka Operetki Warszawskiej.

Polski aktor teatralny, filmowy, serialowy i dubbingowy. Studia aktorskie ukończył w 1954 roku na Państwowej Wyższej Szkole Aktorskiej w Krakowie. Jego debiut miał miejsce na deskach teatru Stefana Żeromskiego w Kielcach. Na wielkim ekranie zadebiutował w 1956 roku w filmie Jerzego Kawalerowicza - Cień. Z najbardziej charakterystycznych ról filmowych, które przyjął należy wymienić rolę Pyzdry z "Janosika" w reżyserii Jerzego Passendorfera i Duńczyka z "Vabank" Juliusza Machulskiego. Niezapomniane będą także jego kreacje serialowe, wieloletnia gra w serialu "Dom" (1980-1996 r.), czy "M jak Miłość" (2000-2017 r.). Za swą działalność otrzymał wiele nagród i odznaczeń, spośród których należy wymienić Order Odrodzenia Polski Polonia Restituta, Złoty Krzyż Zasługi, Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

10 maja 1967 roku we Wrocławiu odbywała się Żakinada, Juwenalia, święto studenckie. Do historii przejdzie przede wszystkim z powodu katastrofy budowlanej na Wzgórzu Partyzantów. Kilka minut po godzinie 18 pod świętującymi zarwała się kamienna balustrada u szczytu amfiteatru, spadając wraz z kilkoma uczestnikami na bawiących się poniżej. W wyniku wypadku 18-letni mężczyzna poniósł śmierć, a 9 osób doznało ran.

Polski muzyk, kompozytor i nauczyciel. Studiował w latach 1946–1956 na Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu, podczas swojej kariery studenckiej odwiedził dwa wydziały: Pedagogiczny i Wydział Kompozycji. Wykładał na wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej przez 26 lat, począwszy od 1957 roku. Zagadnieniem, które zajmowało go najbardziej była muzykoterapia, to właśnie o niej pisał rozprawę doktorską. Dzięki jego staraniom w 1972 roku we Wrocławiu na PWSM otwarta została Katedra Muzykoterapii, której został dyrektorem. W swojej karierze kompozytorskiej stworzył ponad 100 utworów. Aktywnie uczestniczył w organizacji Międzynarodowego Festiwalu Chopinowskiego w Dusznikach Zdroju. Zmarł we Wrocławiu w 1990 roku, a pochowano go na Cmentarzu Św. Wawrzyńca.

Polski reżyser teatralny i teatru-telewizji. W swojej karierze pracował w: 1958–1959 w Teatrze Ludowym, w Krakowie-Nowej Hucie na stanowisku: inspicjenta, następnie 1960–1963 w Teatrze Współczesnym w Warszawie na stanowisku asystenta reżysera, kolejno w 1963–1964 w Teatrze Ludowym w Krakowie-Nowej Hucie jako reżyser, w latach 1964–1971 pracował w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach jako reżyser, w latach 1971–1974 w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie na stanowisku reżysera, w latach 1982–1986 był reżyserem w Teatrze Bagatela im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego w Krakowie.

Polska aktorka-śpiewaczka związana z Ośrodkiem Teatru Otwartego „Kalambur”. Zagrała rolę Chmury w Arystofanesie 23 marca 1964 r., śpiewała w "Dobrodzieju Złodziei" w grudniu 1967 roku. W maju 1974 roku zagrała role Agaty w "szklarzu" Jana Kaczmarka w teatrze Impart, a w październiku 1980 roku stanowiła część obsady "Kandyda, czyli optymizmu" Voltaire'a w Teatrze "Kalambur".

Założony przez Bogusława Litwińca jako amatorski teatr studencki. Do 1964 roku Teatr Kalambur błąkał się po wielu scenach (między innymi w "Pałacyku"), aż wreszcie trafił pod adres Kuźnicza 29a, gdzie mieścił się klub studencki Akademii Medycznej „Dingo”. Jednym z ciekawszych przedstawień zagranych przez grupę teatralną był spektakl na motywach Witkacego - „Męczeństwo i śmierć Macieja Gyubala Wahazara”, wystawiony raz w 1967 roku, a następnie błyskawicznie zablokowany przez Główny Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk (cenzurę). Pod koniec 1974 roku przekształcił się w „Akademicki Ośrodek Teatralny Kalambur”, a 1 stycznia 1979 roku został przemianowany na „Ośrodek Teatru Otwartego Kalambur” i uzyskał status teatru zawodowego. W 1994 wskutek konfliktu władz ze Zjednoczonymi Przedsiębiorstwami Rozrywkowymi w Warszawie "Kalambur" został rozwiązany. Dziś w miejscu dawnego teatru mieści się Art Café „pod Kalamburem”.

Polski artysta, grafik, znany ze swojej wieloletniej pracy jako scenograf teatralny i teatru telewizji. W 1961 roku ukończył Wydział Reżyserii PWST w Łodzi, a w 1965 ASP w Krakowie. W swojej karierze współpracował przy wielu projektach: w latach 1965–1968 jako Główny scenograf Telewizji Kraków, w latach 1968–1981 był scenografem Telewizji w Warszawie, współpracował z teatrami: Narodowym i Rozmaitości w Warszawie, Polskim we Wrocławiu, Powszechnym w Łodzi, Deutsches Theater w Getyndze i Ernst Deutsches Theater w Hamburgu. Po śmierci pochowany został na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Polski naukowiec, nauczyciel akademicki. W 1956 roku ukończył Politechnikę Wrocławską, co ciekawe już od 1954 r. pracował jako zastępca asystenta w Katedrze Mechaniki Technicznej na Politechnice Wrocławskiej. W 1962 roku uzyskał stopień doktora, w 1967 roku doktora habilitowanego, w 1974 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1992 roku profesorem zwyczajnym Politechniki Wrocławskiej. W swojej karierze piastował też szereg funkcji organizacyjnych i administracyjnych na Politechnice Wrocławskiej pełnił funkcję dyrektora do spraw współpracy z przemysłem, w okresie 1963-69 pełnił funkcję prorektora do spraw nauki, w latach 1969-81 pełnił funkcję zastępcy rektora, a w latach 1982-84 rektora.

Aktorka i tancerka polska. Związana w latach 1957-76 z Operetką Dolnośląską we Wrocławiu. W latach 1977-79 związana z Teatrem Muzycznym we Wrocławiu i Operetką Wrocławską
w latach 1982-90. Wśród jej największych ról należy wymienić: "Awatar" czyli zamiana dusz z 1964 roku czy "Salto" z 1965 roku.

Przedsiębiorstwo państwowe działające na zasadzie spółdzielni zajmujące się wydawaniem i drukowaniem prasy. Od pierwszego stycznia 1973 roku przekształcone zostało w Robotniczą Spółdzielnię Wydawniczą "Prasa, książka, ruch".

Powstał na podstawie odlewni metali Mettalhuttenwerke Schaefer & Schael AG. W 1946 roku uruchomiono produkcję stopów łożyskowych. 1947 r. zmieniono nazwę na Państwową Rafinerię Metali Kolorowych "Wrocław". Dwa lata później po zakończeniu odbudowy przemianowaną ją na Prasownię Metali i Rafinerię "Wrocław".
W 1961 r. powołano Zakłady Hutniczo - Przetwórcze Metali Nieżelaznych "H." fabryka przeszła gruntowną rozbudowę i modernizację 1962 - 1972 na potrzeby produkcji miedzi. W latach 90. uruchomiono produkcje rur instancyjnych z miedzi a do 1992 działała przyzakładowa szkoła zawodowa. W tym samym roku zakład został przekształcony w spółkę akcyjną notowaną na giełdzie. 15 grudnia 2021 r. zakończono działalność produkcyjną we Wrocławiu.

W 1951 roku z Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego we Wrocławiu zostały wydzielone zakłady zajmujące się wyrobem produktów metalowych. W 1966 roku nadano jej nazwę Zakłady Metalowe Polar, w 1972 zakład otrzymał kolejną nazwę - Zakłady Zmechanizowanego Sprzętu Domowego Predom-Polar.W 1995 roku nastąpiła prywatyzacja i zamiana nazwy w Predom SA. W 2002 roku firma zostaje wycofana z GPW i przejęta przez Whirpool Corporation.

Profesor nauk humanistycznych (2013)

Osoba pojawiająca się w relacji świadka historii.

Osoba pojawiająca się w relacji świadka historii.

Osoba pojawiająca się w relacji świadka historii.

Osoba pojawiająca się w relacji świadka historii.

Polska działaczka komunistyczna, założycielka i przewodnicząca Związku Patriotów Polskich w Związku Radzieckim, współzałożycielka Ludowego Wojska Polskiego, wiceprzewodnicząca PKWN.

Osoba pojawiająca się w relacji świadka historii.

Dziennikarz, lekarz, przewodnicząc Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej we Włoszech (1983), dyrektor Biura Prasowego Stolicy Apostolskiej (1984-2006).

Profesor nauk chemicznych, pracownik w Instytucie Chemii i Technologii Nafty i Węgla (1979-1981 i 1984-1987), kierownik Zakładu Węgla Brunatnego i Sorbentów Węglowych (1991-2001), odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia (1977).

Piłkarz ręczny klubów: Gwardii Opole (1970-71), Śląska Wrocław (1971-1982), Frisch Auf Göppingen (1982-1991). Reprezentant Polski (1972-1987), trener Śląska Wrocław (1996-2003). Zdobywca brązowego medalu na Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu (1976), zdobywca srebrego medalu Pucharu Świata w Szwecji (1974 i 1979).

Działacz niepodległościowy, poseł na Sejm Ustawodawczy II Rzeczypospolitej, poseł II i III Dumy Państwowej Imperium Rosyjskiego, współzałożyciel Narodowej Demokracji , Prezes Komitetu Narodowego Polskiego (1917-1919), Minister Spraw Zagranicznych (1923)

Żona świadka historii - Aleksandra Tarnawskiego.

Festiwal Oratoryjno-Kantatowy zapoczątkowany przez muzyka Andrzeja Markowskiego - ówczesnego dyrektora Filharmonii Wrocławskiej. Festiwal co roku przyciąga grupy wokalne z całego świata. Organizowany przez Narodowe Forum Muzyki im. W. Lutosławskiego. W 1978 roku Wratislavia Cantans został włączony do EFA (European Festivals Association).

Ojciec świadka historii - Michaliny Terpiłowskiej.

Ksiądz, który udzieła ślubu w Czarnawczycach świadkowi historii - Michalinie Terpiłowskiej.

Minister obrony narodowej (2000-2001), Wicemarszałek Sejmu (2005-2007), Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej (2007-2010), Tymczasowo wykonujący obowiązki prezydenta RP (2010), Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej (2010-2015)

polski biznesmen, przywódca Partii X (1991-1995)

Brat świadka historii, wspomniany w relacji.

Matka świadka historii, wymieniona w relacji.

Osoba wymieniona w relacji świadka historii.

Osoba wymieniona w relacji świadka historii.

Osoba wymieniona w relacji świadka historii.

Osoba wymieniona w relacji świadka historii.

poseł województwa nowogródzkiego na Sejm Rozbiorowy w Warszawie (1773)

Burmistrz Kołomyi

dyrektor szkoły w Gwoźdźcu

Ojciec świadka historii - Janina Rokicka.

Filolog klasyczny, profesor Uniwersytetu Wrocławskieg (1964), odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1993).

Geograf,doktor nauk o ziemi, rektor Uniwersytetu Wrocławskiego (1962-1968).

Prezes Instytutu Pamięci Narodowej (2011-2016)

historyk, nauczyciel akademicki, samorządowiec, przewodniczący rady miejskiej Wrocławia (1994–1998), wiceprezydent Wrocławia ds. gospodarki przestrzennej (1999–2000), był radny sejmiku dolnośląskiego (2002-2014), marszałek województwa dolnośląskiego (2006-2008)

Profesor chemii na uniwersytetach w Kolonii, Tybindze, Berlinie, Wrocławiu i Würzburgu, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii (1907).

Profesor nauk chemicznych, profesor zwyczajny na Wydziale Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego.

Chemik spechalizujący się w krystalografii, nauczyciel akademicki, profesor nauk chemicznych (od 2007).

Profesor nauk fizycznych (1974), członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, w Instytucie Fizyki PAN (1956-1975), w Instytucie Fizyki Molekularnej PAN (1975-2009), Dyrektor
Instytutu Fizyki Molekularnej PAN (1975-1985).

Historyk, nauczyciel akademicki, rektor Uniwersytetu Opolskiego (1995–1996).

Profesor biochemii.

Inżynier, profesor tytularny (1996), profesor zwyczajny (2002), prodziekan Wydziału Mechanicznego ds. dydaktyki (1990–1993), dyrektor Instytutu Materiałoznawstwa i Technologii Metali (1994–1996),prorektor ds. dydaktyki (1996–2002).

Ziętek Jerzy, generał brygady Sił Zbrojnych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, Członek Komitetu Centralnego PZPR (1964–1981), przewodniczący prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach (1964–1973), wojewoda śląski (1945), wojewoda katowicki (1973–1975), członek Rady Państwa (1963–1985), poseł na Sejm III kadencji w II RP, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL.

polski duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny krakowski (1911–1951), arcybiskup metropolita krakowski (1926-1951), kardynał (1946-1951), senator I kadencji w II Rzeczypospolitej Polskiej (1922–1923).

polski duchowny rzymskokatolicki, zesłany i zamordowany w Priesterblock w KL Dachau KL

śpiewaczka operowa związana z Operą Krakowską, Operą Warszawską, operetkowym Teatrem Nowości oraz z Operą Poznańską, aktorka filmowa w dwudziestoleciu międzywojennym, aktorka Teatru Nowego (1951-1955)

Sztachelski Jerzy, poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL, minister aprowizacji i handlu (1945–1947), minister zdrowia (1951–1956), minister bez teki (1956–1961) oraz minister zdrowia i opieki społecznej (1961–1968).

niemiecki oficer i działacz nazistowski, jeden z twórców hitlerowskiej III Rzeszy, zbrodniarz wojenny, minister lotnictwa Rzeszy (1933-1945), dowódca Luftwaffe (1935-1945), poseł do Reichstagu (1928–1945 ), premier Prus (1933-1945)

prezydent Rzeczypospolitej Polskiej (1926-1939), chemik, dziekan Wydziału Chemicznego Politechniki Lwowskiej, wynalazca, dyrektor Państwowej Fabryki Związków Azotowych w Chorzowie

arcybiskup metropolita lwowski (1900–1923), profesor nadzwyczajny dogmatyki specjalnej (1891) na Uniwersytecie Lwowskim, dziekan Wydziału Teologii (1896/1897), rektor Uniwersytetu Lwowskiego (1900), profesor zwyczajny (1893)

Prezydent Stanów Zjednocoznych Ameryki (4 marca 1913 – 4 marca 1921)

Sanitariuszka, należąca do organizacji podziemnej w czasie II wojny światowej, wspominana w relacji świadka historii.

Nauczyciel w szkole w Straszydle.

Piechota Jan, ksiądz rzymskokatolicki, założyciel Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Żeńskiej w Odrowążu.

Nauczycielka, założycielka Koła Gospodyń.

Ojciec świadka historii.

w Związku Walki Czynnej (od 1909), w Komendzie Naczelnej Organizacji Wojskowej (od 1914), w II batalionie 5 pułku piechoty w składzie III Brygady Legionów Polskich, objął Komendę Naczelną POW nr 1 w Warszawie (1918), kapitan w Wojsku Polskim (1919), awansowany na pułkownika (1924), poseł (od 1928), wiceminister skarbu , komisarz rządowy w Banku Polskim (1032-1936), Prezes Banku Polskiego, (do 1936), minister skarbu oraz minister przemysłu i handlu w rządzie na uchodźstwie (1939-41), na emigracji od 1939 do śmierci.

Polonistka, wymieniona w relacji świadka historii

Nauczyciel historii, wymieniony w relacji świadka historii

pułkownik Ludowego Wojska Polskiego, pośmiertnie generał brygady (2016), zastępca szefa Zarządu Operacyjnego Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, agent wywiadu amerykańskiej Centralnej Agencji Wywiadowczej (1970-), odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976)